’14/05/1994′ vs ‘Terminator’
Xornada 3 da I Copa Biosbardia. Segundo duelo entre o Teamdalos e Botánica Aplicada.
Traba: O relato é de xénero humorístico.
14/05/1994
—Roooooooolda informativa. En directo o noso compañeiro Isidoro Martínez. Cóntanos como está todo en Riazor. Brevemente, por favor.
—Boas noites a todos. Isidoro Martínez ao micrófono dende o estadio municipal de Riazor, na cidade onde Hércules soterrou a cabeza do xigante Xerión para liberar o pobo da súa tiranía. Así quere o Superdépor emular o heroe grego na cruenta loita contra os valorosos edetáns, que nesta noite de maio visten o uniforme do morcego, baixo a torre de Marathón.
—Minuto e marcador, por favor, Isidoro
—O árbitro, López Nieto, vestido dun negro implacable conserva o seu ricto severo dende o asubio primixenio no senlleiro templo deportivo. A xustiza esta noite gorécese nun sopro de ar. O tempo voa para os cada vez máis axitados fillos de Breogán que loitan en cada parcela do campo de batalla en prol de lograr a ansiada vitoria.
—Isidoro, minuto e marcador. Minuto e marcador, por favor.
—Esta noite Bebeto non é quen de demostrar aquilo de aut viam inveniam aut faciam nin de cruzar os Alpes. Nin a lúa nacente é quen de alumar o enxeño branco e azul coma as muxicas non son quen de relucir na noite máis que uns efímeros intres. Os seareiros deportivistas non cesan de animar sen perder a fe alentados por unha forza que os fai padecer, berrar e brincar coma as ondas do mar, impulsadas polo vento esta noite e traídas á praia de Riazor. Ondas do mar da Crunha, se vistes meu Deportivo? Ai Deus! Se verrá Arsenio!
—Cortade! Cortade xa con Riazor e conectade co sinal en Barcelona. Camp Nou? Segue a vitoria do Barça?
—«Dous ollos na oscuridade, circulos nunha lúa», dixo a profetisa. A igualdade parece inamovibel. O equilibrio das forzas resiste a pesar de que ambas escuadras, con plétorico empuxe, loitan en indescritíbel confusión por unha alteración que cristalice nun resultado único e en consonancia co cuarto postulado da mecánica cuántica, definitivo.
—Isodoro, por Deus! Ti es os ollos dos nosos oíntes!! Cóntanos dunha vez o que está a pasar!
—O que está a pasar é unha abstracción dunha guerra entre pobos cunha arma esférica. A afouteza da ignorancia lévaa a engatar calquera lide. Escolma as palabras e coñece os instintos. Este partido estase a xogar dende o nacemento do home. O campo é a herba, a terra, a auga, o mar e mais o aire. Non o queredes ver cos meus ollos? Con que o estades a mirar entón? Acaso estades tamén cegos dos oídos? PENALTI, PENALTI, PENALTI, PENAAAAAAAAAAAALTI!!!!!!
Terminator
Cando me vin naquela foto do Marca caín da burra abaixo. Non era só que eu fose o central máis rápido da liga, o que mellor se anticipaba de cabeza, o que máis reflexos posuía, o que entraba a rentes de herba coa maior precisión. Era verdade o que aseguraban as crónicas: Eu non era humano, eu era un Terminator. Non podía ser doutro xeito. Enviáranme desde o futuro para liquidar a John Connor, mais por algún fallo de sistema acabara nun campo de fútbol, implacable cos rivais, mais non criminal. Non matara, nin tan sequera contaba no meu historial cun lesionado grave.
Debía eu ser un dos centos de T-1000 que se fabricaron con metal líquido e nanochips autorrexenerativos. O da «polialiaxe mimética» xa non o tiña tan claro porque, debo ser franco, se puidese escoller outra cara non quedaría coa miña.
O descubrimento espertou as preguntas evidentes que se debe facer unha máquina asasina e practicamente indestrutible: Cal era a miña misión? Estaba en garantía? Onde estaba o meu servizo técnico?
Un día parvo contei a miña historia no Instagram. Primeiro, todos os programas deportivos do mundo publicaron que eu era un Terminator. Logo empezaron a facerme fact-check para deixarme quedar mal. Os xornalistas viñan aos adestramentos e pedíanme que demostrase que era quen de amasar as miñas faccións. Mais eu non tiña nin idea. Diante do espello probaba a axitarme, a poñer caras, a dar saltos coma un canguro. Pero nada. Canto máis quería deformarme menos o conseguía. Nos meus pectorais fora onde se forxou o aceiro e os meus glúteos eran cimento, eran balas de canón.
Os afeccionados empezaron a dubidar de min. «Vinte no partido do sábado. O dianteiro rival fixo de ti o que quixo, e iso que era do filial. Estás ti coma para unha rebelión das máquinas».
Deixeime ir. Abandonei o ximnasio e a dieta paleo. Criei tetas e pandeiro, o meu bandullo era un flan, mais nada. Non había xeito de me transformar. Que me pasaba? Sería unha simple retención de metal líquido?
Oxideime.
—A rañala, raparigo —díxome o meu axente.
Colguei as botas. Investírao todo na empresa que deseñara o xogo Cyberpunk 2077. Sobrevivín empeñando lembranzas. Cando xa non tiña nada que lle levar ao homiño do monte de piedade, conteille a miña historia.
—OMG, un T-1000. Fabricáronse poucos. Non destes moi bo resultado, apenas quedades media ducia no mercado —díxome—. Es un artigo moi coleccionable. Que che parece se te poxamos na internet; eu quedo co 10%.
—É escusado. Teño derramado o metal líquido.
—Coñezo unha coach. O que ela non consiga revivir… Cambioulle a vida a Jeff Bezos cando se divorciou… —Buscou o seu número no móbil—. Ola, Sarah, si, son eu… teño aquí un traballo para ti.
Sonvos ignorantiña de todo no que concerne o fútbol, así que xa sei que me estou a perder moitas referencias da cultura deportiva incluidas nos dous textos. Mil perdóns! Os dous textos están escritos divinamente, pero aviso que ningún me fixo perder a cachola.
’14/05/1994′: paréceme que este texto xoga moi ben con esa idea que asocia o fútbol a unha relixión, unha filosofía de vida ou unha mitoloxía. Unha guerra eterna que se leva disputando desde os inicios da humanidad. O Ben contra o Mal. Esa intelectualización do fútbol é o que lle dá ó texto ese ton fortemente humorístico. E funciona!
‘Terminator’: este conto ten un punto bufonesco e absurdo que me gusta. Esa mestura inesperada de Terminator, fútbol e artigos coleccionables sorprendeume e, ás veces, iso é todo o que precisamos os lectores.
O meu voto vai para ‘Terminator’.
Aínda que lle tiña medo a este duelo por non gustarme nada o fútbol, ao final o trago non foi para tanto. Iso si, non sei se ningún dos dous vai máis aló do anecdótico; imaxino que alguén que sexa futboleiro terá outra perspectiva.
De “14/05/1994″ gústame a parodia da linguaxe pretendidamente cultivada que entendo que caracteriza o xornalismo deportivo, e gústame como esta parodia vai in crescendo ao longo do relato (” Ai Deus! Se verrá Arsenio!”).
De “Terminator” gustame a iuxtaposición de dous mundos omnipresentes na cultura popular, pero que se cadra ata agora ninguén mesturara deste xeito. Se cadra podía haber máis detalle, máis viñeta, en lugar de presentarse como unha especie de resumo.
O meu voto vai para “14/05/1994”.
Pois comezamos coa última xornada xa desta copa, desta volta con tema futbolístico. A priori non parecía esta a combinación de trabas máis complexa, sobre todo se quen escribe gosta algo do fútbol sempre hai material do que tirar. Con todo, penso que os relatos non foron polo evidente e buscaron novas vías, algo que aprezo.
14/05/1994
Como deportivista, eu xa entrei moi forte no drama do conto desde o propio título. Sobre o penalti de Djukic xa se ten intentado escribir e filmar moitas cousas, é un momento tan épico, tan dramático que non pode senón fascinarnos. Como contar brevemente un partido así, diría o comentarista! Paréceme boa idea explorar pola vía do humor o lugar común da crónica deportiva do o instante en que o tempo para e parece alongarse ata o infinito, un penalti do que aínda escoitamos ecos. A idea é divertida e a execución penso que resolve bastante ben. De feito a min o chiste fíxome especial graza porque quero ver no estilo do reporteiro unha broma sobre as crónicas de partidos que fai un xornalista para o telexornal da TVG ao que na casa adoitamos alcumar de “O Poeta”. “Esta noite Bebeto non é quen de demostrar aquilo de aut viam inveniam aut faciam nin de cruzar os Alpes.” é o máis puro estilo do poeta.
Gustoume moito, boa idea, bos xogos coa forma, gracioso e emotivo.
Terminator
Intúo cal é a base cómica que o conto pretende explorar e penso que hai material aí: a figura do futbolista como robot, cunha obsolescencia programada pero que mentres brilla é adorado, que parece invencible ata que pisa mal e escaralla o cruzado. Repito que este paréceme un bo subtexto do que quizais facer un humor negro mesmo. A escolla temática que non entendo tanto aquí é precisamente a do Terminator. O chiste de Sara Connor, a rañala rapariga ou o propio título, pero non vexo como conecta co fútbol, están as dúas cousas postas unha ao lado da outra pero non se tocan. O protagonista é máis un robot que un terminator, á vista do que quere contar o relato. Non digo que non sexa posible facer ese mix, pero hai que facer a integración mellor.
Un acerto do conto si creo que é certa aura patética que consegue por non darlle demasiada importancia ás cousas que conta, e a través diso transmite moi ben o drama e o ridículo do protagonista. Tamén me entraron ben algún dos chistes, en particular o do cyberpunk co meme dos bugs infinitos. Pero penso que falla na maneira en que integra as temáticas e iso lástrao.
O meu voto vai para “14/05/1994”.
A foto encántame, imos a por ese humor, a ver se me recupera o corpo despois do anterior duelo que votei.
’14/05/1994′: Moi fan de Isidoro. Imposible non ler esto con tonito de Larguero. Pareceume moi divertido, mesmo podería ser algo máis curto sen desmerecer (non digo o mesmo se fose máis longo) pero gusotume o resultado. E o minuto XD
‘Terminator’: Terminator que acaba por erro de futbolista, yes, please. Un pouco brusca a entrada, moita información, pero ben.”Caín da da burra”, sobra o “abaixo”. Que mágoa o final. Penso que dá por suposto que sabemos cousas que non sabemos tan ben coma o autor… Eu non acabo de entender as frases finais, quen fala, quen non… O de Sarah é gracioso.
Voto por 14/05/1994.
Parabéns a todos, foi un torneo moi divertido! Espero ter aportado un graniño de area, polo menos. Apertas! Alea jacta est 😉
Teño que recoñecer que non son eu moito de literatura de humor, pois considero que é un xénero moi complexo e que poucas veces se consegue o efecto desexado. Así e todo, tenteino nestes relatos.
O primeiro encantoume, creo que é sinxelo no seu plantexamento, pero que quizais aí é onde reside a súa forza narrativa. Fíxome rir moito.
O segundo peca de pretender crear algo moi novidoso e non chega a desenvolverse ben.
O meu voto vai para “14/05/1994”.
14/05/1994
A este relato fixemoslle alguns cambios, non moitos, alongamos cun parágrafo novo e cambiamos algunha cousa de sitio. É certo que a version final é un chisco longa para o que se conta, pero que parte quitar? Falta pulir algo, eso si, algunha frase.
Eu oín moito futbol pola radio (meu irmán tamen, claro), e a pesar do evento traumatico que se narra, fixome moita gracia o relato. Ata o nome de isidoro soa tan real coma se non fose inventado.
O relato funciona a varios niveis. Funciona como parodia, como crítica (lixeira), como eterno retorno a aquel penalty e ata como reivindicacion nostalxica duns tempos mais radiofonicos. É unha especie de Radio Ga Ga en branco no que cada un pode ver cousas diferentes. O mais básico son eses trazos de humor absurdo que aparecen nas intervencións de Isidoro. A cantiga de amigo, as referencias mitoloxias, biblicas, etc, sorprenden e o ritmo non decae, porque o marco quedou establecido “unha narracion dun partido de futbol” e desde aí o autor pivota con soltura durante esas 450 palabras para facernos pasar un rato divertido.
Penso que o xurado racionalizou ou sobreanalizou neste relato todo o que infraanalizou nos demais. Como analizar a risa? Se algo che fai rir (inda que sexa por dentro) e che gusta, e despois tes que explicar esa sensacion… é complicado e penso que foi un pequeno desafio para actitude do xurado. Se xuntamos todas as opinions de todos os relatos este é, por goleada, o que levou mellores criticas e no que máis se empregou a palabra “gústame”.
Volvendo de novo ó relato, a clave do seu exito, curiosamente, non está en Isidoro: está no seu interlocutor. Se o quitamos, o humor desaparece. O humor é un xénero moi moi especial. O que nos fai graza non é Isidoro, non é só Isidoro, é a circunstancia do outro tipo flipando co que oe, enervado, pedindo minuto e resultado e tentando cortar a conexion.
O humor é especial, dicia, porque a identidade do lector coas personaxes non ten nada que ver co que sucede nos demais xéneros. Xénero romantico -> personaxes namoradas. Drama -> sofren. Terror -> pasan medo. Policiaco -> o lector segue a investigacion. A maioría de xeneros que tocan algunha emocion funciona así. Empatizas con esa emocion que senten as personaxes. No humor o que ten que rir é o lector, non as personaxes. Non fas humor con personaxes que se escarallan de risa no relato. Iso non funciona. De feito soen pasalo mal (como aquí).
Terminator
Cesar ten unhas habilidades narrativas fantasticas. Pero non para facer humor. Escoller a 1º persoa para o relato foi o primeiro tropezo. É un discurso forzado, non natural, un monologo ex machina que non chega nunca a resultar “crible”. Partindo de aí, desa concepcion de relato, era moi dificil que a cousa funcionara, da igual o que se contara. A historia ten ese caracter de resumo que mencionou Eva, semella unha fuxida cara adiante, un cadaver exquisito cun final redondo nun corpo trapezoidal de metal liquido.