‘A biblioteca’ vs ‘A continuidade dos iogures de chocolate’
Xornada 2 da Liga Maruxairas do Outono 2021. Duelo entre Lois Z e Daniel Ugarte.
Traba: No relato non pode usarse a letra V.
A biblioteca
Daniel Ugarte.
Construíra a biblioteca moito antes de que o gato nacese, cando o home comezaba a ser adulto e desexaba ser sabio. Co propósito de que resistise o paso do tempo, empregara carballo do bosque de Fontainebleau e nunca escatimara esforzos en protexer os libros do po e da humidade, das persoas que frecuentaban a casa e, cando xa non quedaban destas últimas, dos caprichos do gato.
A biblioteca medrara canda o prestixio do propietario. En cada conferencia, en cada sinatura de exemplares, o home gabábase de ser lector antes que escritor. Insistía en que a biblioteca era a principal responsábel do seu triunfo literario. Sen as obras dos demais, a súa non significaba nada.
Porén, en ocasións acontece algo que un home adulto, xa case ancián, de recoñecido prestixio, non espera. De súpeto, o público abandónao. Os seus escritos desaparecen das librarías. A ninguén lle interesa o que quere contar. E o diñeiro escasea.
Na procura de respostas, o home sabio acode á súa biblioteca. Rouba ideas dos máis grandes, subliña pasaxes, anota referencias de libros que cambien a súa sorte e que quizais atope de saldo. Nun rauto de afouteza temeraria, péchase no despacho e escribe sen pausa… E sen conseguir que alguén o lea.
Até entón nunca concibira a posibilidade de que a súa biblioteca minguase. No entanto, confrontado coa realidade, o home ten que usar o seu tesouro naquilo para o que os tesouros son sempre máis útiles, conseguir papel-moeda. Cada fardo de libros que abandona nos bouquinistes do río permítelle aguantar outro pouco, mais cáusalle un proído nos ollos que apenas as lambeduras do gato conseguen calmar.
Cando comproba que o gato pode circular case sen obstáculos pola biblioteca e que el aínda non é tan ancián como para deixarse morrer, o home decide mudarse a un apartamento máis barato, no que non haberá espazo para unha gran biblioteca. Entrégalles as derradeiras caixas aos bouquinistes e desaparafusa os andeis.
Nunha camioneta de alugueiro, co gato no asento do copiloto, o home conduce até o bosque de Fontainebleau, o único lugar que lle parece axeitado para desfacerse do que queda da súa biblioteca. É unha despedida sobria, a que mellor lle acae a un home sabio e ao que foi o seu ben máis prezado.
Seguro de que acaba de transformarse nun home diferente, de que finalmente deixou a súa biblioteca atrás, o home sobe á camioneta e retorna á autoestrada do sur. Pasados uns quilómetros, atopa un atasco. Contemplando a rapaza do Dauphine que insiste en contar o tempo e o enxeñeiro do Peugeot 404 ao que xa non lle importa[1], o home decátase de que as súas lecturas permanecerán sempre con el.
[1] Julio Cortázar, «La autopista del sur».
A continuidade dos iogures de chocolate
Lois Z.
Cortázar pensou nun iogur de chocolate. O salmón con patacas, moi especiado, deixáralle un sabor persistente no padal. Ergueuse da butaca, forrada cunha saba estampada de margaridas, e Flanelle saltou do colo ó chan co rigor dun paracaidista ruso. Acordouse entón de que xa comera o último. Que fatalidade, pensou. Decepcionado consigo mesmo regresou á butaca e deixouse caer alí morto, como facían os paracaidistas rusos. A gata retornou ó seu lugar e unha man comezou a acariñala a contrafío. Coma todos os anos a Flanelle desprendíaselle o pelo ó chegar a prima
A repetición dos paracaidistas rusos era un típico sinal de cansazo. Era mellor aprazar o relato para despois da cea. Tampouco fora boa idea a ruleta rusa de escribir sobre si mesmo en terceira persoa, esa petulancia de amateur. Fixo baixar a Flanelle, que protestou con indolencia, e logo sen pisar as raias das baldosas percorreu o espazo que o separaba da cociña. Abriu a porta do frigorífico. Naturalmente non había alí ningún iogur de chocolate. Nunca o houbera ata que a súa mente encarnara esa idea estraña facéndolle crer que si. El, en realidade, detestaba os iogures e aínda máis o chocolate coa súa suorenta inclinación estacional por derreterse na calor do
O son do libro ó caer extraeuno daquel soño fragmentario. Quedara durmido na butaca, con Flanelle enroscada nas súas pernas. Tiña a boca pastosa, mirou a hora no reloxo grande. A pipa estaba fría. Rañou a barba con brío, como para acabar de espelirse. Anotou nun papel: un soldado cirílico escribindo sen empregar a grafía romana do cinco. Pero había algo máis naquel soño, unha presenza, unha imaxe que caera xa insondable polo sumidoiro da memoria. O sol ía baixo, filtrábase obstinado entre as pólas case núas dos bidueiros. Apeteceulle un iogur de chocolate. Atopouno entre os restos do salmón e a ensalada rusa. Separouno dos seus irmáns, que o despediron cun austero “poka”. Asegurouse de que a culleriña estaba limpa. Mirouna ben así de raspallón. Relucía, pero botoulle o alento e pasoulle un trapo limpo por enriba. Regresou ó estudio e recolleu o correo aínda sen abrir para examinar despois da libación. Flanelle comezou curiosa a uliscar arredor do iogur. El tirou da tapa con enerxía pero non se despegou. Quedou cunha tira de fino plástico entre os dedos, pero o iogur permanecía pechado, mudo, coma unha enorme tea de algodón aínda pregada dentro dunha mochila a tres mil metros de altura en pleno in
Cortázar non necesitaba ler máis. Remexeuse na súa butaca, estampado. Sabía como remataba aquela historia e non era cun final feliz. Nin sequera era propiamente cun final, interrompíase in medias res coma un fotograma desnaturalizado da súa secuencia. Algo faltaba ou algo fora prohibido. Un atranco que empurraba a saltar ó baleiro.
Os paracaidistas rusos tirábanse en parellas porque non había equipamento para todos os soldados. Cortázar lanzaríase con Flanelle. Un só paracaídas, unha soa pipa e un só iogur de chocolate para compartir entre os dous.
Boa tarde,
Empezo eu con este duelo de alto nivel. Encantáronme os dous relatos e de boa gana daríalle un punto a cada un deles. Os meus parabéns aos dous, Lois Z e Daniel.
A biblioteca
Paréceme que está moi ben fiado e orixinal o xeito de narrar como desfacerse dunha biblioteca a raíz dun cambio de casa. Brillante o efecto metaliterario de meter unha obra de Cortázar dentro do relato. Un final moi redondo.
A continuidade dos iogures de chocolate´
Direi que non me gusta nada o título escollido, pero é o autor quen ten que arriscar cos seus títulos. O resto chifloume en todo.
-Evita a letra v (primevera, vran e inverno) dun xeito tan orixinal que o lector deduce a palabra que falta.
-Esa frase de “escribir sobre si mesmo en terceira persoa, esa petulancia de amateur” que me parece boísima.
-E ese saír da escena do relato para meterse na “realidade” da gata Flanelle e do iogur, esa mestura final de paracaidistas con Cortázar e o gato paréceme un xogo espacial precioso e complicado que eu sería incapaz de lograr. Por iso me abraia tanto.
Aínda que recoñezo que o seu contrincante tamén é moi bo,Voto por “A continuidade dos iogures de chocolate” pola súa orixinalidade xogando cos espazos. Os meus parabéns aos dous.
A continuidade dos iogures… é unha referencia ao conto de Cortázar ‘La continuidad de los parques’.
Puf! Chego tarde a esta decisión imposible.
Creo que o primeiro dos relatos móvese con acerto no asunto de extraer un tema da fotografía, paréceme suxestiva a imaxe dos andeis feitos con carballo dos “bosques de Fontainebleau”, a acumulación de riqueza na forma de biblioteca e como toda riqueza esmorece a pesar dos intentos de extraer valor engadido dela.
Por outra parte, o segundo recrea a incesante dúbida do creador arredor do seu relato, as incontables variantes que poden aparecer e que consideras insatisfactorias porque xa sabes onde te van levar e sabes que iso non é… Hai demasiado tempo que non leo a Cortazar, e eses finais recórdanme ao Calvino de “Se unha noite de inverno…”
Quedo co segundo polo ritmo e a imitación do estilo do señor Júlio, pero quedo cunha sensación de paracaidista ruso…
Moi bo duelo, difícil decisión.
“A biblioteca”: un relato fermoso e moi ben narrado. Sinto non ter empatizado máis co protagonista, pero acabei de lelo sen pena ningunha por el, non sei por que.
“A continuidade dos iogures…”: encantoume o ritmo e o xogo de palabras e parágrafos. Ten un toque orixinal que pode renxer ou gustar á primeira, e a min gustoume á primeira.
Dous grandes relatos, pero como hai que escoller… voto por “A continuidade…”, que me enganchou máis.
Un gran duelo de dous veteranos pluma-espadistas. Poida que o meu favorito da xornada. Por certo, esta xornada foi moi boa.
“A biblioteca”. A fábula está moi ben contada, ten o ton xusto e remata como debe. Tamén é orixinal. A min recordoume a esta noticia que me atopei un día: https://www.elmundo.es/cronica/2014/10/19/54414fba268e3e54718b4586.html. A diferencia é que a noticia é un tanto… Berlanguiana. Xa nos desvelará o autor se se basou neste caso, de ser así creo que perdeu a oportunidade de facer un gran relato humorístico. Senón os meus parabéns pola biblioteca eterna da nosa mente.
“A continuidade dos iogures…” Xa ten mérito facer literatura con algo tan basto coma un iogur de chocolate. Encantoume o relato e a maneira de solucionar o da “v”, é un acerto o de integrar os atrancos na narrativa. Gústanme os distintos saltos deste relato con sabor a bucle Cortazariano. O ritmo é fantástico e o final tamén me encantou.
O meu VOTO vai para “A continuidade dos iogures…” Penso que ten máis punch que o seu rival. De feito paréceme un dos mellores relatos da xornada ou do que vai de torneo.
Bo día¡ Empezamos coa segunda ronda da liga que xa empeza a caldear o ambiente. Todos os enfrontamentos son de bo nivel, vai correr sangue¡ Neste especialmente, porque tremenda foto así pide un relato á altura e ambos autores esmeráronse, creo eu.
A biblioteca é un relato moi ben construído, con boas frases dende o principio. Conta unha historia interesante pero creo que teño o mesmo problema que algúns compañeiros. Comprendo esa búsquea de sabedoría, comprendo a desesperación de roubar para comer, pero non dou conectado. Chego ao final e, nesa despedida que está tan ben escrita, fáltame un tris. As quiñentas palabras son mortais a veces. Aínda así, penso que ten todo o necesario para ser un relato longo moi bo.
A continuidade dos iogures de chocolate asusta de cerca. Meterse contra un desafío como o de imitar as estruturas entravesadas de Cortázar xa é abondo como para perder a cabeza. Por encima diso, consegue atopar imaxes fortes e propias como a dos paracaidistas e xogar tan enxeñosamente coa traba semanal. Un dos mellores relatos no que levamos de xornadas. É unha xoia.
O meu voto vai para A continuidade dos iogures de chocolate.
Que dicir destes dous relatos magníficos e que tocan un autor tan persoal para min (e supoño que poara moitas) como é Julio Cortázar.
Comezando polo primeiro, non teño nada que dicir máis que me parece que todo está fiado dun xeito exquisito, coma se todas as palabras encaixasen perfectamente no fío da historia. Encantoume imaxinarme un neno Julio que ía subliñando cousas, empapándose de autores, para logo erguerse el como tal.
No que respecta ao segundo, pareceume moi divertido, e xoga -ao meu modo de ver- cun punto de vista máis fantástico, máis ensoñado.
O meu voto vai para o primeiro relato “A Biblioteca”.
hola Daniel, vou comentar algunha cousa do teu relato.
Non me resultou “crible” a transicion de home acomodado a ancián sen cartos debido unicamente a que o lectores o abandonan. Hai un buraco aí que a min non me deixa continuar. É moi raro que alguen viva só da literatura (e temas asociados), e se o consegue ou ben se excede cos gastos (hipotecas? prestamos? negocios que quebran?) ou ben é algo que ves vir con tempo. Ademais, un soe vivir dos libros novos e tamen dos vellos, por que deixaron de mercar os vellos? non sei, a min aí a ficcion caeume ó chan e rompeu. Pero bueno, digamos que polo qeu fose tivo que vender a biblioteca como o tipo do enlace que puxo botana. Esa parte ten sentido en si mesma, e un bo final tamen, pero realmente… que conexion teñen co anterior? por que necesitaba ser o prota escritor se iso foi un problema e non un engadido para a boa narracion da historia? Fixate que no final o que importa son as lecturas, non o que escribia (que foi un macguffin). Se en vez de escritor fose libreiro eu penso que o relato teria funcionado mellor.