A cidade das luces. Capítulo I
Víctor Pérez.
“Sueña un sueño de verdad
y quédate conmigo hasta el final
quédate conmigo hasta el final
Si aquí nunca nieva, aquí solo llueve
y bajo la lluvia crecemos más fuertes”
Están ustedes unidos (2011)
Eladio y los Seres Queridos
“Todo muda
quando eu sonho.
Quando eu sonho
mudo de forma de ser.
e cada vez que abro os olhos
o mundo é diferente
porque eu mudei”.
A república das palavras (2015)
Séchu Sende
Merda, MErda, MERda, MERDAAAA! Gritou en voz alta ao tempo que o vitrasa marchaba da parada deixándoo en terra. A clienta da última visita da mañá chegara tarde, e pasaran máis tempo a falar do bonita que estaba quedando a cidade para celebrar as festas do Nadal e do marabilloso traballo que estaba a realizar o alcalde, que do piso que foran visitar. A verdade é que falara ela, porque el limitárase a sorrir, a emitir monosílabos afirmativos e a ollar continuamente o reloxo, para darlle a entender á clienta que el tiña que marchar. Visitaran un coqueto estudio, que a verdade parecía un rocho cunha fiestra estreita, que tiña cama de noventa, armario dunha porta, deses que tes que quitar o bolígrafo da chaqueta para poder colgala, cociña cunha vitrocerámica de dous lumes nas que as tixolas de vinte e catro centímetros en adiante saen polos lados e un baño cunha ducha onde era imposible que dúas persoas, por moi delgadas que estivesen, puidesen ter sexo. Era, segundo o anuncio que tiña colgado nas plataformas inmobiliarias: un investimento ideal para emprendedores e emprendedoras no mercado inmobiliario. O certo era que estaba seguro de que en pouco tempo ía estar vendido e alugado, ou ben a estudantes, ou como piso turístico a prezo de ouro.
Acendeu un pito xunto ao farol de Urzaiz e maldixo o seu vello Ford Focus familiar, por deixalo tirado na porta da casa. Mirou ao redor de si e sentiu un arrepío cando viu a Estrela da Morte, como lle chamaban os afeccionados a Star Wars á bóla xigante de Nadal, a medio construír. Estaría ben ter un X-Wing e botarlle un par de torpedos de protóns pola noite, pensou, e logo facer unha pasada pola árbore de Nadal da porta do Sol, berrando: “Alcaldeeeeee!”.
Colleu o móbil, e envioulle unha mensaxe a Marta para dicirlle que non ía xantar na casa, que se lle alongara a visita da mañá e que tiña citado outro cliente á primeira hora da tarde, e que que non lle daba tempo a coller o bus a Panxón. Inmediatamente soou o teléfono, era Marta.
—Ola, cariño. Si, non podo ir a xantar á casa. Atrasouse a última visita da mañá e á primeira hora teño outro cliente citado.
—Si, non me daría tempo a ir á casa, xantar e volver, aínda que me deixases o teu coche.
—Si, eu tamén te quero. Prometo chegar cedo e baixamos a dar un paseo ata o porto. Un bico.
Colgou, comprobou a hora na pantalla e gardou o teléfono no peto do pantalón. Dicían que as radiacións dos móbiles eran malas para os espermatozoides, oxalá! Os seus amosaran ser espelidos de máis. Estaban a piques de dar as dúas en punto, así que, nun “non hai mal que por ben non veña”, optou por acercarse ao Carballo. Tivo sorte e puido sentar nunha mesa pequena preto do acceso aos baños. Pediu dúas empanadillas e unha tapa de tortilla, acompañadas dunha Estrella para facilitar a inxestión. De alí a pouco, e ante o duro traballo que lle estaba dando a segunda empanadilla, pediu outra cervexa máis.
Logo de xantar, xa no autobús, entre o harmónico balanceo, a calor humana e o sopor a causa das cervexas e a barriga chea, quedou durmido e espertou dúas paradas despois da súa. Camiñou de volta á oficina maldicindo a ocorrencia de ter escollido ese día para estrear calzado, un relucente par, en pel negra con cordóns igual de negros, tan brillantes que podía verse reflectido neles, ou polo menos así foi ata que pisou un charco que ocultaba unha poza de barro que luxou os seus zapatos novos.
—Merda! Ala, inútil! Xa quedaron estreados.
Cinco minutos máis tarde chegou á oficina, na zona nova de Navia, nas Teixugueiras, aínda que novo, novo, o barrio xa non era, xa pasaran máis de tres lustros desde que se instalaran as primeiras familias, e os primeiros bebés que colonizaran aquel novo mundo de edificios de protección oficial en todas as cores xa eran adolescentes que facían botellón e experimentaban os seus primeiros namoros, con tocamentos incluídos, no parque Nelson Mandela. Chegou ao portal da entreplanta co cartel enriba da porta que poñía: Melandro Servizos Inmobiliarios, S.L. Subiu a escaleira e entrou na oficina que quedaba xusto fronte ás escaleiras, a da dereita estaba ocupada por unha empresa especializada na eliminación de lendias e piollos de xeito duradeiro, e afortunadamente estaba pechada nese intre, porque cando estaba aberta, sempre lle picaba a cabeza ao chegar. Dentro da oficina da inmobiliaria estaba Mingos, o comercial máis vello:
—Neno, que fas aquí?, lévote chamado unha ducia de veces, en vinte minutos tes unha visita no estudio do centro.
Colleu o móbil do peto do pantalón, puxérao en silencio durante a visita da mañá e esquecera darlle ao son. Tiña dúas chamadas perdidas do teléfono da oficina, Mingos contaba as chamadas que facía coa mesma exactitude que as ducias de operacións que ía pechar cada mes, e que logo se reducían a un par de alugueres e a venda dalgunha praza de garaxe. Colleu o post-it co nome e o teléfono do home que quería visitar o piso. Baixou correndo as escaleiras, e esta vez si que tivo algo de sorte , porque xusto na parada que tiña diante da oficina, o 5A agardábao coa porta aberta e dúas persoas diante del na fileira para montar. Desgraciadamente, entre o caos das obras, a instalación das luces de Nadal e a conspiración de todos os semáforos do percorrido para poñerse en vermello xusto antes de pasar o seu autobús, chegou tarde á cita. O señor Mincha, que así se chamaba o interesado, xa perdera bastante interese na visita, que realizaron en tres minutos e corenta e sete segundos, porque o devandito chegaba tarde á súa cita mensual co podólogo que lle arranxaba as unllas, e non podía perdela, porque logo lle medraban retorcidas cara á carne. Desculpouse de novo co señor Mincha, pasaba das seis e cuarto da tarde, e con novembro xa avanzado, comezaba a anoitecer. Meteuse nun bar e pediu unha Estrella, logo outra. A terceira levouna para a terraza, onde acendeu un pito e púxose un momento a mirar o Facebook no móbil: Marta subira unha foto no paseo de Carlos Casares en Panxón, coa luz da primeira hora da tarde, apoiada na varanda, e co mar e Monteferro ao fondo. Porén, o que realmente destacaba na foto era a súa barriga de dezaseis semanas. Foi dentro a pagar e a descargar algo de cervexa no baño, despediuse do camareiro que estaba detrás da barra e marchou levando con el a botella, aínda mediada da derradeira cervexa que pedira. Camiñou en dirección á mesma parada onde perdera o autobús pola mañá, pero baixando polo lateral do MARCO á rúa do Príncipe, e ao xirar á dereita topouse de novo coa Estrela da Morte. Quedou pasmado mirando cara a ela. Bebeu un grolo de cervexa. Pechou os ollos e intentou sentir a Forza, respirou profundamente tres veces, abriu os ollos e lanzou o terzo que tiña na man contra a Estrela da Morte. Impactou de tal xeito que unha boas parte das luces que estaban postas de fronte esnaquizaron ou caeron ao chan.
—Alcaldeeeeee! —berrou, cos brazos en alto en sinal de vitoria.
—Pero que demos pensa que está a facer? A ver, documentación.
Xirouse e viu dous policías locais con cara de poucos amigos. Sentiu o refluxo na boca, e dobrouse coma un vimbio ao tempo que o vómito descontrolado saíu da súa boca e salpicou os seus zapatos novos e tamén os dos policías. Logo, todo se escureceu e perdeu o sentido.
Este capítulo é un exemplo desa máxima que di “escribe sobre o que sabes” e que eu nunca respecto porque non teño nin fruta idea de nada. Non é que a novela teña que ser un feito real que lle suceda ao autor, pero cando se utiliza un escenario ben coñecido, o texto sae con avantaxe na carreira da verosimilitude. O perigo nestes casos está en resultar demasiado críptico en certos casos ou demasiado explicativos noutros. Na miña opinión o capítulo evita esas eivas salvo en contadas ocasións e ten un ritmo que favorece o seu ton cómico. De feito, nótase que o autor está tan cómodo que mesmo se lle escapa algún pecadiño en forma de frase feita (“a prezo de ouro”, “non hai mal que por ven non veña”, “maldixo o seu vello Ford Focus”, “duro traballo”). Porén, compensa ao lector con xoias como “Dicían que as radiacións dos móbiles eran malas para os espermatozoides, oxalá!”, a cutredescrición do piso en venda ou o nome do señor Mincha. A imaxe de pasar cruzar Colón subido a un X-Wing é poderosísima.
Porén, eu coñezo a perfección os escenarios do capítulo, así a lectura me resultou moi lixeira porque coñezo o escenario á perfección. Pregúntome en cambio como funcionará o texto en persoas non tan familiarizadas con Vigo. Lerei con atención o resto dos comentarios.
A frase de comezo da novela non é especialmente elegante, máis cumple a súa función de facer que se continúe a lectura e apunta en poucos trazos a condición de antiheore (ou desgrazado, xa veremos) do protagonista. A escolla dun narrador “cómplice” omnisciente semella a axeitada se o corpo da novela vai ser eminentemente narrativo con pequenas insercións de diálogo, mais o autor debe fiar moi ben o uso deses adxectivos especiais que lle dan o ton á novela sen que que pareza que o narrador lle perda o respecto aos personaxes.
Respecto aos diálogos, o autor ten que reevaluar a pertinencia de cada un. Por exemplo, o da chamada de teléfónica é redundante co parágrafo anterior. Dan a mesma información dúas veces.
En resumo, como co Albergue, agradezo moito que haxa comedia no torneo. As dúas teñen moi boa pinta.
Eu non coñezo Vigo e non tiven ningún problema. É máis, creo que, en xeral, este tipo de cousas funciona mellor en lectores menos familiarizados coas localizacions/personaxes/eventos descritos.
O que non funcionaría seguro sería a referencia a Star Wars se non visemos as pelis.
Como persoa que tardou demasiado en ver Star Wars (animeime sobre os meus 20, que vergoña jajaja), direi que sabía de antemán o que era a Estrela da Morte, supoño que por telo escoitado, por outras referencias en conversas… e imaxino que a maioría da xente que non as viu pásalle igual, e pode captar o significado perfectamente.
Tes razón, pero eu creo que non basta con captar o significado literal do que é unha estrela da morte. O prota viu a pelicula (o lector asume que si) e a identificación emocional so será completa (tan completa como o autor podía deseñar, polo menos) se o lector tamen a viu. Se falase da marcha radetzky, non ten nada que ver saber que é unha composicion orquestal de Strauss composta no 1848 en honor ó mariscal Joseph Wenzel Radetzky, que coñecela porque a escoitaches.
Poderia aceptar 2, 3 ou 6 poemas como prologo dunha novela. Tal vez un relato enteiro, por que non outra novela, ou duas novelas, unha triloxia ou unha coleccion de obras completas da literatura francesa do S XVII, pero dous fragmentos de texto distintos introducindo un capitulo paréceme pouco eficaz, excepto se consegues dunha forma incuestionable un determinado efecto sinérxico que eu aqui pois non conseguin detectar.
Les o primeiro e inda que non entendes nada (non conoces a cancion, non liches o capitulo, ó mellor nin entendes o sentido fragmento en si) asumes que ten unha relevancia polo menos estetica. Ves un segundo fragmento e xa tes ese nicho mental ocupado, tes que ir atrás, borrar o que acabas de ler e darlle a este novo fragmento esa funcion, ou compartila entre os dous, cousa complicada.
Gustoume a descricion do piso, está ben medida. O exceso de detalles plasma ese toque de mala hostia que levaria encima o personaxe.
Coma no caso da novela do cine o narrador está en terceira persoa e centrado nunha personaxe. Pero aquí o protagonista si que está no centro da accion, basta contar a cantidade de verbos no texto que se refiren a el e comparalo cos que se refiren a accións de Ana na novela de Guede. Son enfoques diferentes, Guede ten entre mans un proxecto de maior dificultade tecnica, porque é unha forma menos “natural” de contar unha historia. Só quería facer unha comparación superficial, ambos enfoques son válidos se serven para transmitir o que o autor busca.
Non me enterei ben que pasou co señor Minchas, pero entendo que a cousa saiu mal.
O final é redondo coma unha estrela da morte, case parece un relato en vez de un primeiro capítulo. Queda a cousa nun punto álxido deses nos que despois se crea unha expectativa dificil de cubrir. A veces é mellor seguir o capitulo un pouco mais, pasando un treito do climax, para poder comezar o seguinte con mais serenidade. Todo depende do que teña planeado Victor para o seguinte. A ver, refírome a que se o seguinte capitulo comezase co prota espertando de resaca cunha multa e unha anecdota, sen mais, sen que o ataque ó imperio afecte en nada mais á sua vida diaria, enton teria sido mellor continuar un pouco mais o capitulo e mostrar aqui esa consecuencia menor. En cambio, se isto (digamos que o capitulo en si), é unha especie de punto de inflexion a partir do cal “algo sucede”, enton está ben cortar no fundido a negro.
Un capítulo inicial en certo modo redondo. Consegue o que se propón, capta a miña atención desde o principio ao final e non deixo de sentirme achegado ao protagonista. Consegues que sexa un personaxe co que é fácil empatizar. En boa medida a min pásame por eses pequenos delirios transitorios hilarantes, que entendo que serán unha das marcas do personaxe. Deixas moitas liñas apuntadas que irán sendo desenvolvidas en futuros capítulos e que constrúen un protagonista cunha fenda emocional (non sabemos se iso provoca o seu carácter ácido ou se este é outra marca persoal) que se antolla interesante.
O uso de referencias concretas (espaciais, culturais, etc.) véxoo un recurso de estilo dos que non fallan, pero non sei aínda se serán unha constante ou se a súa función será máis natural, servindo xeralmente como marco de realidade contemporánea.
En canto á voz narrativa, é convincente, se ben ten algún momento puntual no que a súa presenza sitúase nun plano lixeiramente superior ao que mantén durante o resto do relato e iso cáusame unha fugaz confusión. Creo que no equilibrio perfecto desa voz está o pulso do texto, que vexo que será fundamental. A combinación do coñecemento do interior do personaxe co que este fai/contempla/experimenta (o detalle do podólogo do señor Mincha, “porque logo lle medraban retorcidas cara á carne” é un exemplo marabilloso deste xogo de balance).
O final promete. Como comenta Lois Z, este tipo de recursos entrañan certo perigo, pero abres unha chea de vías. Moitas ganas de ler o seguinte.
Pareceume un moi bo texto, divertido e efectivo á hora de crear interese polo que lle suceda ao protagonista.
Encantáronme as descripcións, do piso, da cidade… E o momento no que decides pechar o capítulo, recuperando a idea plantexada do ataque á bóla de Nadal. Desexando ver que lle pasa a continuación a este pobre, e esperando que, como apuntaba algún compañeiro, as expectativas non defrauden (estou segura de que non o farán, e teremos unha seguinte entrega ben satisfactoria).
Este comentario é de Beatriz Cabaleiro:
Boas, Víctor
O fragmento reflicte as vivencias do protagonista na cidade de Vigo no seu día a
día, e para colmo, como calquera local sabe, está a vivir o caos que xera o Nadal
na cidade olívica. A descrición detallada do ambiente, xunto co ton coloquial e
divertido, achega ao lector unha imaxe auténtica da situación que o personaxe
principal está a vivir. A introdución de elementos como a “Estrela da Morte” engade
ditas capas de humor. O desenlace incorpora un elemento intrigante á historia. Por
outra banda, sería beneficioso expandir as interaccións entre personaxes e explorar
máis a reacción do protagonista ante as consecuencias do desenlace. Tamén
evitaría usar tanto a palabra “cervexa” e empregaría sinónimos.
Apertas e forza!