A cidade das luces. Capítulo II

Víctor Pérez.

Seguro que algún día cansado y aburrido

encontrarás a alguien de buen parecer,

trabajo de banquero bien retribuído

y tu madre con anteojos volverá a tejer

Malos tiempos para la lírica (1983)

Golpes bajos

En min disputan

o entusiasmo pola maceira en flor

e o horror ante o discurso do pintor de brocha gorda.

Mais só isto último

me empurra a escribir.

Malos tempos para a lírica (1939)

Bertolt Brecht

Cando saíu da comisaria, acendeu o seu móbil, e en menos de trinta segundos recibiu o vídeo onde vomitaba sobre os zapatos dos policías locais, en catro grupos diferentes de WhatsApp. Viña acompañado de mensaxes con risas, aplausos e títulos como: “Raba en Vigo”; “A gran potada”; “Moita policía, pota diversión” ou a máis celebrada no grupo de colegas do instituto: “dez millóns de vómitos sobre os LEDs”. No primeiro instante pensou en que mandara todo a pique, pero a medida que foi lendo os comentarios decatouse de que ninguén o recoñecera no vídeo. A gravación soamente deixaba ver as súas costas, e a cazadora de tres cuartos que levaba e o traxe azul mariño eran o uniforme non oficial de moreas de empregados de banca, avogados e dunha chea de aspirantes sobrecualificados a postos de comerciais mal pagados e de curta promoción laboral. Soamente as solas dos seus zapatos, vermellas coma a carapucha máis famosa do mundo, destacaban na borrosa captura dos feitos que algún aspirante a paparazzi gravara co seu smartphone, e compartirá en Facebook e Instagram. Mirou a hora: pasaban xa das once, e a última chamada perdida de Marta era das dez e cuarto. Envioulle unha mensaxe na que lle contaba que quedara sen batería, que as visitas da tarde se alongaran de máis, e que ía quedar a durmir no piso da nai, que xa non había bus para Panxón, e que non quería que conducise de noite. Engadiu que mañá chegaría cedo para xantaren xuntos, un “boa noite” e unha emoticona de cariña amarela enviando bicos en forma de corazóns. Enseguida viraron ao azul os dous uves de conformación de lectura, despois apareceu o sinal de: “Marta esta a escribir…” ao tempo que dúas pingas de suor frío esvaraban polo seu pescozo. Pero finalmente non chegou ningunha mensaxe. Sentiu un baleiro no estómago, pero non estaba certo de se era pola fame, despois de vomitar ata a derradeira partícula subatómica das súas entrañas, ou polo medo á reacción de Marta cando, ao día seguinte, chegase á casa e topase con ela.
Camiñou ata Coia para despexarse, e coa esperanza de que cando chegase á casa da súa nai, xa estivese a durmir e librarse do interrogatorio sobre que facía alí e mais do rosario de consellos para unha feliz vida en parella, que englobaba desde o socorrido: “levádevos ben” ao: “ás veces un ten que perder do seu”, sen esquecerse do sempiterno: “non quería eu morrer sen coñecer un netiño do meu fillo máis pequeno”. Non tivo sorte, e cando chegou ao piso da rúa Moaña, a súa nai moneaba, pero cun ollo aberto, mentres na TVG, unha parella de Fornelos de Montes preparaba a súa voda despois de coñecerse na pandemia e iniciar unha relación ás agachadas. Para saltar os controis da garda civil da época da covid, o amor triunfara nunha parella que amosaba en prime time o seu bilingüismo harmónico.

—Ola, filliño, estaba a quedar durmida. Que fas aquí a estas horas? Non rifarías con Marta?

—Non, ma! Tranquila. Soamente é que teño o coche no taller e perdín o último bus. Maña teño que estar cedo na oficina, así que prefiro quedar a durmir aquí.

—Vale, pero cea algo, que seguro que non tomaches nada con xeito. Na cociña hai unhas peitugas de polo panadas.

—Peitugas panadas! Mamá, es a mellor!

Asaltou o frigorífico coma se fose un corsario inglés na batalla de Rande. Ademais das peitugas, a súa nai gardaba sempre na neveira pementos recheos de atún e gambas e tortilla de patacas, os tres pratos favoritos dos seus respectivos fillos varóns. Para a súa irmá María: café colombiano de torrado natural e galletas danesas. A vella vivía coa esperanza de que, cada día, algún dos seus descendentes a fose visitar. Despois de dar conta das peitugas e dunha Estrella —a nai sempre tiña un pack de seis ben frías— lavou a louza, deulle un bico de boas noites e marchou para o seu antigo cuarto. Deitouse por riba da colcha e adormeceu deseguida baixo a potente ollada de Fredie Mercury en branco e negro, nun póster coa lenda I still love you, as derradeiras palabras que pronunciou na gravación de These are the days of our lives.

Espertou antes de que saíse o sol. Sentiu a boca pastosa e cheirenta, non cepillara os dentes dende había case vinte e catro horas. Despois da ducha, e aínda que no baño da súa nai non atopara maquinas nin escuma de barbear, congratulouse de ter algo de roupa no armario do seu antigo cuarto. Puido mudar a roupa interior e escolleu unha camisa branca e uns vaqueiros clásicos, que combinaban ben coa americana do seu traxe. Limpou os zapatos cuns paniños húmidos que atopou no baño, e con eles nas mans foi ata o cuarto da nai para darlle un bico. Serviuse un café con leite na cociña, lavou a cunca e a culler, e marchou do piso pechando a porta con moito coidado. Xa no portal do seu vello barrio, acendeu un pito e emprendeu o camiño que separaba a súa rúa do barrio novo de Navia. Subiu a rúa Moaña e a rúa Marín ata chegar á avenida Castelao; deixou á súa dereita, primeiro o pavillón de Coia, e pouco despois a zona dos Volcáns, onde o novo armatoste que expulsaba auga de cores, e que colocaran había pouco para substituír as vellas fontes, estaba de novo seco e escangallado. Cruzou en dirección Samil e despois na rotonda encarou o barrio dende a parte alta para parar nun caixeiro automático e sacar algo de efectivo. Tras a operación e despois de ver con desgusto como a súa conta se achegaba perigosamente aos números vermellos, en poucos minutos estaba xa na oficina, sentado diante da pantalla do ordenador agardando que finalizase o arranque do seu equipo. Unha vez iniciado Windows 7, abriu o navegador e entrou nas plataformas de anuncios e no correo electrónico. Tiña dúas visitas no estudio do centro pola mañá e outras dúas pola tarde, nunha pequena casa para reformar, na zona de Sárdoma. Actualizou a axenda da oficina, o seu irmán ensináralle a anotar todo na axenda.

—Agora es novo e lembras todo, es moi listo, Chico, pero co tempo e as responsabilidades, un día esquecerás algo importante por primeira vez, e comezarás unha viaxe sen marcha atrás cara á vellez. Despois de anotar na axenda e comprobar que tiña gardados os contactos das visitas no seu móbil, foi coller as chaves da casa de Sárdoma do armario das chaves, porque as do estudio do centro tíñaas no peto. Apalpou os pantalóns por riba e notou pouco vulto, meteu a man e sacou o seu chaveiro onde convivían as chaves de Panxón e as do piso de Coia, un pano da man vermello e o mando do garaxe. Procurou no outro peto, nada, no peto interior da americana, nada. Comezou a poñerse nervioso, estaba seguro de que no pantalón do traxe non estaban, baleirara todo na cama antes de vestirse pola mañá. Puidera ser que as perdese cando o incidente da Estrela da Morte, ou cando o levou a policía. A verdade é que tiña lagoas de memoria desde que se esvaecera na rúa ata que recuperara a conciencia na comisaría. Estaba a repasar todo o que fixera desde que rematara a visita co señor Mincha ata que chegara a casa da súa nai cando soou o timbre do porteiro automático. Pensou en non contestar, aínda non era a hora de abrir, pero ao mellor era un posible cliente, e tal e como estaban as cousas, non conviña tentar a sorte.

—Quen é?

—Bo día. Atopei unhas chaves na rúa e…

—Suba, suba! Xa lle abro. Ou baixo eu. Agarde.

—Graciñas por baixar. Unha xa vai vella. Son de aquí, non? —dixo ao tempo que axitaba o chaveiro que botara en falta.

—Mil grazas, señora. Débolle a vida.

—Piluca, un pracer poder axudar. Ademais a miña, filla vive no barrio e veño a coidar da miña netiña, que ten febre e non pode ir hoxe ao colexio.

—Pois grazas de novo, Piluca. Outro día que pase ou a vexa polo barrio invítoa a un café.

Media hora máis tarde, cos dous xogos de chaves gardados no peto dereito do pantalón, estaba a piques de saír pola porta cando se cruzou con Mingos, que chegaba tarde coma sempre.

—Rapaz! Viches o vídeo do fulano que lles vomitou aos polis da local enriba?

—Síntoo, Mingos. Que perdo o bus e non chego ás visitas.

—Corre, Forrest, corre!

Mingos sempre tan gracioso. O certo é que pillou o 5A polos pelos. Pero a esas horas da mañá o tráfico era fluído e chegou ao seu destino con bastante antelación. Chamou polo ascensor, pero non daba baixado, así que optou por subir os cinco pisos a pé. Oxalá para cando chegase o primeiro cliente do día o ascensor xa funcionase, porque o panorama das escaleiras e os relanzos era desolador, unha amálgama de paredes escachadas onde convivían cores de diferentes décadas, humidades e rozaduras que contaban as numerosas mudanzas realizadas no edificio coma se de aneis dun tronco se tratasen. Maldixo o cigarro que fumara ao baixar do vitrasa e coroou o descanso do quinto piso cunha salva de tusidos en do menor. Abriu a porta e dirixiuse directo á fiestra para subir a persiana e abrir un pouco para que ventilase a estancia e mitigase un pouco o cheiro a humidade. Cando deu a volta non puido reprimir un grito agudo cando bateu de fronte co corpo do señor Mincha esparrado polo único sofá que tiña o estudio.