A cidade das luces. Capítulo III

Víctor Pérez.

Siento que no tengo sueño y no puedo descansar

invento más de mil palabras y busco una verdad

Intento que suenen de forma genial

Intento que no digan nada

Nada siempre es toda la verdad

Nada significa nada

Promesas que no valen nada. Poligamia (1995)

Los Piratas

O poeta é um fingidor.

Finge tão completamente

que chega a fingir que é dor

a dor que deveras sente.

Autopsicografia (1931)

Fernando Pessoa

«SUCESOS

»Aparece un cadáver nun piso en venda no centro da cidade.

»Redacción.

»Onte, pola mañá, un empregado dunha inmobiliaria da nosa cidade, topouse cunha desagradable sorpresa cando ía realizar unha visita nun piso que tiña en carteira. Ao acceder á vivenda, que se atopaba pechada con chave, bateu na cara co macabro achado do corpo sen vida dun home de avanzada idade. No lugar presentáronse dúas unidades da Policía Nacional e un equipo da Policía Científica. O cadáver tivo que ser baixado en padiola polas escaleiras, xa que o ascensor atopábase avariado. A hora do peche da nosa redacción aínda non fora identificado o home, que xa se atopa nas dependencias do médico forense á garda de que a autopsia aclare as causas da morte».

Atopábase lendo a nova na edición en papel na cafetería Venus en Nigrán cando, de socate, a vibración do seu teléfono lle indicou de que recibira unha mensaxe, no grupo de chat da oficina, co enlace á mesma nova na súa edición dixital.

(Es unha celebridade neno. É a segunda nova máis lida do xornal). Era a mensaxe de Mingos, acompañada de tres iconas de aplausos

Clara, a única muller comercial da axencia, envioulle un cariña amarela enviando un bico coa mensaxe, (se precisas asesoramento, avísame). Clara levaba uns dez ou doce anos estudando dereito pola UNED, e ninguén sabía, seguramente nin ela mesma, o número exacto de materias que lle faltaban para rematar a carreira, pero sempre que na oficina había unha discusión por un tema legal, alzaba a súa voz como futura avogada.

Aínda que xa lera a nova, premeu o enlace que o levou á edición dixital. Na fotografía en cor, que acompañaba a nova, recoñeceu a porta da entrada do edificio e a bolsa negra onde transportaban o corpo sen vida do señor Mincha. Outra vez a sorte fixera que non se citase o seu nome, nin ningún dato salientable que o puidese identificar. Sentiu certo reparo cando se descubriu sorrindo ao ver que a nova máis lida do xornal era a do acto vandálico contra a Estrela da Morte. Toma esa, Mingos!, dixo en voz baixa, fáltame unha para facer un hat-trick. A terceira nova máis lida era: «As farmacias quedan sen Lexatin de 1,5 mg, a principal pastilla para a ansiedade». Non puido reprimir a gargallada, e todo o mundo no local xirouse para ver quen ousara interromper o vagaroso espertar, entre cafés con leite e croissants, dos seareiros da primeira hora da cafetería. O certo é que ao ler a nova, que se ampliaba cos datos de que tamén perigaban as reservas de Trankimazin, e que as receitas non eran validas en Portugal, entendeu a estraña situación que vivira nas dependencias da Policía Local, cando na sala de espera dos detidos, ollara dúas señoras maiores, con claros signos de terse enleado nunha boa. Unha delas suxeitaba un paraugas dobrado en bastante mal estado, e a outra, unha gabardina esgazada e un chapeu que nalgún momento da súa existencia tivo unha forma redondeada, pero que agora se asemellaba a unha montaña rusa ao redor dun outeiro. Ao mesmo tempo, na sala contigua, unha farmacéutica de pelo crecho e gafas de pasta repetíalle ao axente que lle estaba a tomar declaración que ela soamente lles dixera que a única caixa que lle quedaba de Lexatin 1,5 mg estaba reservada para o cliente co que a acababa de falar por teléfono. O certo é que a el pareceulle que a que máis precisaba agora mesmo un tranquilizante era a farmacéutica.

Pero iso fora xa dous día antes. O día anterior, despois de atopar o cadáver do señor Mincha, e de chamar ao 112 para dar aviso, os que se apareceron enseguida foron dúas ambulancias e a Policía Nacional. Mentres agardaba pensara en liscar ou en limpar as súas pegadas, que despois das visitas dos últimos días, estaban por todo o piso. Tamén sentiu pánico de que o asasino, ou asasina, que non quería ser machista, seguira polas inmediacións. Imaxinou que esquecera algunha proba que delatara a súa identidade e que regresaba ao piso para recuperala e toparse co parvo do axente inmobiliario, que nin sequera pechara a porta de novo para evitar a entrada de calquera curioso ou criminal. Dende logo merecía ser unha vítima secundaria na trama de novela policial que estaba a concibir na súa cabeza. Foron as sirenas dos vehículos de emerxencia as que o trouxeron de regreso á realidade. A primeira das patrullas chegou deseguido e tras tomarlle unha breve declaración no lugar, levouno á comisaría vella, a da rúa Luís Taboada.

Non lembraba canto tempo botou alí, nunha sala cunha mesa e tres cadeiras, dúas dun lado e outra soa, a que el ocupaba, do outro lado. Cando se abriu a porta agardaba ver entrar por ela a Leo Caldas, na caracterización de Carmelo Gómez, pero o certo é que o detective que entrou asemellábase máis ao contable da película de Os intocables de Eliot Ness, de Brian de Palma, aínda que iso si, con vinte e cinco centímetros máis de altura. O home, que se identificou como o sarxento Ufarte, resultou ser un tipo amable e metódico, que lle fixo repetir un cento de veces a mesma historia, supoñía que para ver se a súa versión era firme e non se derrubaba cun pouco de presión. Non fora consciente do tempo que pasara naquel cuarto, xa que o reloxo de parede, que un día fora branco e vermello, coa publicidade de Fundador, marcaba eternamente as catro e dez, probablemente, pensou, para poñer nerviosos os interrogados, ou interrogadas, ou ao mellor, fora vítima dos recortes orzamentarios, quen sabe. A súa estancia na sala rematou cando entrou unha muller morena, á que Ufarte chamou López, e que o informou de que a hora estimada da morte do señor Mincha coincidía co tempo que a testemuña pasara nas dependencias da Policía Local, despois do seu incidente coa gran bóla branca do Nadal. Devolvéronlle os seus obxectos persoais, coa indicación de que poderían volver a contactar con el, e que non se ausentara da cidade sen avisarlles.

Saíu da comisaría en dirección ao Berbés, porque a opción de meterse pola Alameda e mergullarse no epicentro da decoración de Nadal producíalle malos pensamentos, e mesmo unha certa urticaria. Agradeceu que lle quedase o móbil sen batería. Camiñou intentando clarexar a mente. Deixou atrás a Estación Marítima, o centro comercial, as instalacións do Porto coas súas diferentes naves, ao chegar á rotonda sobre o segundo túnel, cruzou a rúa para seguir camiño por diante do bar das Almas Perdidas, e refuxiarse da poalleira que se acababa de iniciar. Camiñou e camiñou deixando atrás o Auditorio do Mar, xa coa mente máis calma, sempre o cheiro a salitre lle desconxestionaba a cabeza o mesmo que a auga de mar limpaba as fosas nasais obstruídas. Cando chegou á seguinte rotonda seguiu os seu camiño pola rúa Coruña, a praza da Industria, desde a que divisou o seu vello colexio da infancia, o Chouzo, ao que ningún alumno da súa quinta chamaba nunca Emilia Pardo Bazán. Ascendeu o segundo tramo da rúa Coruña ata chegar á praza de América sen notar fatiga ningunha. Poucos minutos despois subía ao autocar Vigo-Baiona, por Panxón, na parada da avenida da Florida.

Baixou do autobús na rúa Jesús Espinosa, a poucos metros de onde vivía con Marta. Subiu camiñando ao segundo andar e abriu a porta. Marta estaba na cociña preparando unha ensalada de salmón para a cea. Desde que sabía que estaba embarazada, as frituras na casa quedaran prohibidas, e o peixe pasara a ser un dos fixos nas ceas ou xantares do menú diario. Despois de tres minutos e corenta segundos de gritos e algúns insultos, el mostroulle o seu teléfono apagado, enchufouno no salón e contoulle o sucedido coa aparición do morto no piso do centro, a súa estancia na comisaría da Policía Nacional, e obviou o incidente da Estrela da Morte, a denuncia da Policía Local co seu correspondente xuízo rápido que tería en breve. Laiouse varias veces da merda de traballo que tiña e de que se chega a saber que o ían despedir do seu anterior traballo en automoción por meterse en temas sindicais, pasaba da cuadrilla de desagradecidos que tivera de compañeiros e que non moveran un dedo cando o novo xefe de persoal, o nazi, como lle chamaban, o escolleu como un dos primeiros toques de atención aos traballadores da fabrica en forma de despedimento fulminante. Marta volveu sobre os temas recorrentes da estabilidade, de centrarse e de tomar conciencia de que xa non eran uns mozos coa única  preocupación de a que concerto ir a vindeira fin de semana, ou de onde pasarían as vacacións de verán coa cuadrilla. El, coma sempre, díxolle que ía cambiar, que se ía centrar e que ía ser o mellor mozo e pai que podería atopar. Choraron, primeiro el e logo ela. borboriñáronse un quérote, primeiro ela e logo el, e fixeron o amor por primeira vez desde que souberan o do embarazo. Durmiron e el espertou primeiro, deuse unha ducha e xa vestido saíu ao balcón, o que o dono do piso anunciara como terraza, e acendeu un pito e o móbil. Unha chamada perdida da oficina e outra da súa nai, trinta e dúas mensaxes de catro chats por ler. Pasou por riba de todo e abriu o Facebook, no taboleiro a primeira entrada era do seu amigo Fran, cunha foto do interior de Balaídos desde a bancada de Río Alto, e o texto recorrente de Suffering Bible. Chapter 14. A ver se desta vai. Volveu á cama e durmiu. Durmiu e soñou que o  Celta gañaba dunha vez, cun gol de Gudelj, a centro de Mostovoi no minuto noventa e tres. Tamén soñou que estaba a entregar as chaves dun piso novo a unha parella e que, xusto no momento do cambio de man, o edificio se derrubaba diante deles.