A cidade das luces. Capítulo IV
Víctor Pérez.
Don’t need an attorney
I said it all to them cops
I just need a moment
I wanna gather my thoughts
Come on everybody
Come on everyone
Well, we do what we do better, run
The soul jacket
PERTENCEMOS a un lugar chamado casa
onde só compartimos as derrotas e o sangue
que ás veces se derrama por un chan sen lousas.
Nomes de fume (2017)
Miriam Ferradáns
A chegada da maña déralle unha merecida tregua ao sur da provincia de Pontevedra. Lucía o sol e as temperaturas subiran unhas décimas. Este ano o inverno aínda non deixara neve en Manzaneda, e como seguise así, ata despois do aninovo non tiña trazas de que os mantos brancos, dende a Caniza ata os montes do Courel, pasando polas montañas máis significativas de Ourense, cubriran as cabeceiras dos informativos Da televisión autonómica. Co seu coche aínda no taller, conducía o Peugeot 206 HDI azul de Marta pola estrada da costa. Adoraba aquel coche, que os levara a tantos lugares, no que compartiran os primeiros bicos e aloumiños, e no que fixeran as primeiras viaxes de mozos, ao descenso do río Sella, a Donostia e a Lisboa. Falaran de volver en Semana Santa á capital portuguesa, porén, co embarazo e o novo traballo del na inmobiliaria, aínda non sabía se poderían. O certo é que devecía por volver gozar dos artistas a pintar pequenas acuarelas na entrada do castelo de São Jorge, tamén de cear un bo bacallau cun viño verde tinto nun restaurante rexional, e despois na sobremesa escoitaren fados nalgún local do centro da cidade. Laiouse de non ter collido os CD do seu coche, porque entre eles estaba o Fado Curvo, de Mariza, e prestáballe escoitalo nese intre. Pulsou source no mando do volante, e a voz dos colaboradores do faladoiro matutino foi substituída por Luz Casal cantando Un nuevo día brillará. Baixou a ventá pola metade, e pisou o acelerador ao tempo que cantaruxaba o retrouso imitando a voz da cantante.
Chegou ao polígono de Navia cando comezaba a soar a harmónica do seguinte tema do disco. Aparcou na parte alta, xunto ao centro de saúde. Cando levaba baixada a metade da empinada costa caeu na conta de que deixara a axenda no asento do copiloto e tivo que volver por ela. Cando chegou á oficina a porta xa estaba aberta, e Mingos aparentaba facer algo detrás da pantalla do ordenador da súa mesa. Levantou a cabeza e sorriulle un bo día. Soubo que o xefe estaba na oficina antes de que chamase por el. O cabrón do Mingos sempre chegaba tarde, agás que o xefe fose aparecer pola oficina a primeira hora. O incrible é que nunca avisaba antes, e que nunca repetía o mesmo día da semana dúas veces consecutivas. Era como Clint Eastwood coas camisetas d’O sarxento de ferro, e soamente o vello comercial acertaba sempre para estar cando o xefe chegaba, e darlle o parte do seu frutífero traballo diario. Cando el ou Clara lle preguntaban como o facía, sempre sorría e dicía: «Máis sabe o demo por vello que por demo».
Respirou profundamente, e petou na porta do despacho. Toc, toc, toc.
—Bo día, xefe, que tal?
—Pasa, e pecha a porta. Vaia cristo o do piso do centro.
—Si, a policía díxome que mentres non rematasen os da científica non se podería ir de novo. É máis, quedaron coa nosa copia da chave.
—E iso?
—Non localizaran aínda o dono. É amigo seu, non?
—Amigo, o que se di amigo, tampouco. É cliente desde hai moito tempo. E ás veces coincidimos no campo, somos os dous socios de Tribuna, pero el é dos que soamente vai nos partidos importantes. E da xente que xa viu o estudio, tes algún interesado?
—Ben xefe, algún investidor, pero queren apertar o prezo. E tamén unha señora maior, pero díxome que ten que falar co seu banco.
—Pois estamos ben fodidos! Porque os investidores queren prezos de embargo, e a señora maior, como non teña os cartos, no banco lévao bastante mal, non lle dan crédito á xente nova, imaxina a unha anciá —Recostouse sobre o respaldo da súa cadeira de pel negra—. Mira, tes que poñer as pilas. Estás aquí polo aprecio que sempre lle tiven ao teu irmán, pero o aprecio non renova contratos nin paga facturas.
—Seino. Eu intento facelo o mellor posible.
—Non é cuestión de intentar nada, rapaz. Hoxe vai vir unha parella para informarse das novas promocións de cooperativas. Ía pasarlle a cita a Clara, pero voucha dar a ti. Non o estragues, teñen o perfil ideal para entrar.
—Grazas, xefe! Non fallarei.
Marchou para a súa mesa. Acendeu o ordenador. Abriu o Firefox. Procurou na súa carpeta de traballo a presentación das novas fases de construción. Despois a táboa de Excel onde figuraban as vivendas asignadas e as dispoñibles. Volveu ao navegador e entrou no seu correo electrónico. Tiña dez mails sen abrir. Procurou o primeiro de todos, o do xefe. Descargou a ficha que lle enviaba nos adxuntos, cos datos da parella que tiña cita para as once e media. Anotou os nomes na axenda coa hora da cita e os teléfonos de contacto. «Lembra que o que non anotas non existe», dixéralle sempre o seu irmán maior. Pasou un anaco a contestar, eliminar ou arquivar os outros correos. Ás once menos cuarto baixou a tomar un café. Acendeu un cigarro nada máis saír á rúa, porque, aínda que non chovía, prefería tomar o café con leite dentro do bar, porque as terrazas de Navia estaban dominadas polas pombas e algunha gaivota ocasional que, coma filibusteiros alados, esixían o seu botín de restos de galletas, roscón ou croissant. Entrou, deu os bos días e sentou na única mesa libre do local que tiña gardapanos. A camareira púxolle un café co leite frío, coma todos os días, e el deulle as grazas, coma sempre. Levaba seis meses parando entre semana no local, e non sabía o seu nome, e a estas alturas, dáballe vergoña preguntarllo. Sacou o seu teléfono para botarlles un ollo ás mensaxes e ás redes sociais, pero a súa atención centrouse na parella que estaba a falar na mesa contigua á súa.
—Lembra non meter a pata. Estamos os dous indefinidos, temos bastantes aforros e axuda das nosas familias.
—Non o teño claro, cariño. Para que nos imos meter nunha vivenda que non podemos pagar? Teriamos que pedir un crédito para a entrada.
—E que queres, vivir nun apartamento toda a vida? Como imos ter fillos?
—Non te enfades, ceo.
Despois de cinco minutos pendente da conversa privada, sentiuse un pouco sucio, así que regresou a súa atención sobre as mensaxes que tiña sen ver no móbil. Apurou o último sorbo da cunca. Levantouse e aproveitou para botarlle unha ollada á parella que escoitara ao mesmo tempo que collía a súa cazadora do respaldo da cadeira. Tiñan máis ou menos a súa idade, o que non tiña tan claro e se el tiña os seus mesmos soños.
De volta na oficina, chamou primeiro a varias persoas interesadas no estudio do centro, escusándose en que non se podía visitar ata novo aviso. Notábase ben que máis do cincuenta por cento das chamadas, eran de xente que soamente tiña morbo polo acontecido no piso. Cando rematou, repasou que tiña todo para a entrevista na oficina. Mirou a hora no móbil varias veces. A primeira ás once e trinta e dous, a segunda ás once e trinta e seis, a terceira ás once e corenta e dous. Comezou a marcar o número da muller, seis, oito, sete, sei…, cando pola porta apareceu a parella que escoitara na cafetaría unha hora antes.
—Ola, bo día. Son Vanessa Castiñeiro, tiñamos unha cita para informarnos das novas cooperativas de Navia. Perdoade, sentimos o atraso, pero vimos de ver un piso aquí no barrio e liámonos un pouco.
—Tranquilos, ningún problema. Benvidos, pasade á sala de reunións.
Corenta e tres minutos despois despediunos cun sorriso, e coa promesa de enviarlles os planos do piso de tres habitacións con rocho e praza de garaxe, do futuro edificio de dezaseis vivendas a dez minutos, dando un paseo, de Samil. Sentou, desanimado, no seu posto de traballo. Non tiña nada claro que Vanessa, con dous eses, e o seu mozo Jonathan Carballo, puidesen facerlle fronte á cota de ingreso na cooperativa. Polo que escoitara na cafetaría pouco antes, a pequena cristalaría onde traballaba ela pasaba un mal momento. Pola súa banda, el traballaba na fábrica de coches, e como seguisen a ter tantas paradas por falta de microchips e outros compoñentes, ían ter que pagarlle eles á empresa non lugar da empresa a eles. Ademais era dos novos indefinidos, e non tiña, nin por asomo, as mesmas condicións ca os veteranos.
O zunido do seu móbil tirouno daqueles pensamentos. Era unha extensión moi longa, desas como cando te chaman do médico.
—Melandro, Servizos Inmobiliarios
—Si, son eu
Ao outro lado da liña, a detective López explicoulle que o sarxento Ufarte e mais ela precisaban falar de novo con el. E pediulle se podería achegarse pola comisaría nunha hora, máis ou menos.
Bisbou un si, ao tempo que Mingos, que se achegara á súa mesa, lle amosaba a nova na pantalla do seu teléfono móbil: «Aparece un novo corpo no edificio onde se atopou o cadáver dun home o pasado luns». Acompañaba o titular a mesma imaxe do edificio que ilustrara a anterior nova sobre o falecemento do señor Mincha. Caeulle o teléfono das mans, sen tempo de escoitar como a detective López se despedían cun: «Agardamos por vostede, entón».
desta vez a cancion/poema deixoume frio por partida dobre. igual habia que tentalo cun terceiro.
Tamen segue o festival de referencias frikis ou cinefilas ou nostalxicas, que xa é marca do autor (ou da personaxe?). Está ben, a veces funcionan mellor que outras. A narracion é tamen do mesmo estilo que a dos outros capitulos, asi que é confortable, como chegar a casa e poñer as zapatillas. A novela creou un estandar, unha liña base na que o lector pode sentirse comodo. É como unha melodia de fondo, ou coma o baixo nunha cancion. Por comparar un pouco, o baixo da novela do cine non me convence. Contrapel non ten baixo. febo ten unha melodia (demasiado) distinta en cada capitulo. bueno, xa me entendedes.
A canción enton serian o argumento. o capitulo é breve pero serve para avanzar un pouco en varias frontes. Un pouco da familiar, un pouco da laboral, un pouco da persoal… e ata un pouco da trama global cun novo cadaver e a promesa dun interrogatorio de verdade. Ata o final qeudou ben, cortado nun lugar mais apropiado que outras veces.
Un capítulo de worldbuilding. A medida que medra o personaxe e o lector lle colle afecto, o autor vai engrosando o seu universo para que caiba dentro. Ben feito.
Respecto á trama, teño dúbidas sobre a efectividade de sacar un segundo cadáver antes de contar algo sobre o primeiro. É como xogar cos dous mediocentros á mesma altura, acaban por parecer o mesmo ou mesmo estorbarse o un ao outro.
Estou de acordo co que di Lois que esta novela estase a converter nunha especie de melodía agradable na que un se sente en casa. Como cando poñemos na tele esa serie da que xa sabemos os diálogos de memoria pero que fai que nos sintamos até máis quentiños.
Descoñezo se a parella de mozos terá algún papel máis adiante na novela, o que estaría ben, ou se son un complemento limitado a este capítulo. Se é a primeira opción, chapeau. No caso contrario, creo que me chamaría máis a atención que fose unha parella menos estándar. Con algunha particularidade que lle quite un pouco o ton gris.
Parabéns, Víctor. Mola moito o feito até agora.
Interesante. Un capítulo con ritmo constante ata o final. A voz narrativa xa nos é familiar e iso lévanos con facilidade a carón das súas reflexións e do seu relato. Xa estamos afeitos ao estilo e o certo é que funciona ben. Neste caso, sabemos algo máis do personaxe, o que nos permite seguilo construíndo aos poucos.
Eu engadiría un pouco máis de texto entre a conversa que oe mentres toma café e a cita con eses mesmos clientes na inmobiliaria. É evidente que serán eles os da cita, ata aí vale, pero paréceme que hai pouco espazo entre ambas cousas e iso engade máis evidencia.
En xeral, gustoume, como os anteriores. Quero ler máis.