A cidade das luces. Capítulo V

Víctor Pérez.

Trozos de mi piel en frascos de formol, me besas otra vez y yo me siento peor, no sé qué debo hacer. Invítame a morir antes de ir a comer, unidos hasta el fin por la pensión para la vejez.

Sólo para ti (1999)

Killer Barbies

Indignación e desesperanza.

Mírase para todo o que se ten, amontoado

durante anos en armarios, andéis e caixóns.

Bótase a man á fronte para seca-las pingas que caen polas tempas,

notando

o pulso acelerado nelas.

Nestes días (2014)

María N. Soutelo

—Estou a contarlles todo o que sei, de verdade. O mesmo ca as outras tres veces anteriores. Ploc! —Pois imos repasar todo unha cuarta vez. Dende o principio. Ploc! —Visitei o día anterior o piso co señor Mincha. Cheguei ás seis e cuarto. Ploc! —Non chegara un pouco máis tarde? Ploc! —Si, pode ser, si. Cheguei un par de minutos despois das seis e cuarto. O señor Mincha agardaba por min no portal. Ploc! —Fóra do portal ou dentro? Ploc! —Fóra. Non pareceu molesto pola miña tardanza. Pero tiña moita présa e a visita foi moi breve. Ploc! —Notou algo estraño no comportamento do señor Mincha durante a visita? Ploc! —Non, apenas tiven tempo de falar con el. Despediuse axiña, seica chegaba tarde ao medico, digo ao podólogo. Ploc! Ploc! Ploc! Sentía as tempas a piques de estoupar, o son da pingueira sobre a papeleira metálica que había na esquina da sala onde o estaban a interrogar parecía feito á mantenta para incomodalo. Pode que fose así. Ufarte permanecera en silencio a maior parte do tempo. A detective López levara o peso da conversa, se se podía dicir así, ata ese intre. Porén, xusto cando ía preguntar se tiñan un paracetamol, foi Ufarte o que interveu. —Como contactou co señor Mincha para a visita? Ploc! —Foi el o que contactou coa inmobiliaria a través dun anuncio que temos do piso nunha páxina inmobiliaria. Ploc! —Directamente con vostede? Ploc! —Non, non funciona así. Noutras páxinas de anuncios aparece o teléfono do axente que leva a propiedade, e o da inmobiliaria —Ploc!—. Pero neste portal en particular as persoas interesadas chaman a un teléfono da plataforma que desvía a chamada ao teléfono fixo das nosas oficinas. Ploc! —E foi vostede quen falou con el? Ploc! —Non, falou coa miña compañeira Clara. Envioume unha mensaxe para preguntarme se podía atender a visita ás 17:30 —Ploc!—. Contesteille que si, e confirmouno no momento co señor Mincha. Eu non o vira nunca antes do día da visita. Ploc! —Ensinoulle algunha identificación? Ploc! —Non, cubrimos o parte de control de visitas. Puxo o seu nome e apelidos, DNI, e asinou. O parte é para ter un comprobante de que o cliente fixo a visita con nós —Ploc!—. Sorprenderíase da cantidade de xente que despides no portal, e cando estás cruzando a rúa, xa están dando a volta e chamando no porteiro automático para intentar saltarnos na compra dun piso. Ploc! —Xa. Entendo. Ploc! —Unha vez estaba nunha visita nun piso, cun matrimonio duns cincuenta e picos anos, e pillei a señora pasándolle unha nota co seu teléfono á dona do piso —Ploc!—. Por sorte, era unha clienta coñecida, e cando marchou a visita chamoume ela mesma para comentarme o detalle. A miña nai sempre di que hai máis xente boa ca mala, pero que a xente mala fai máis ruído. Ploc! —Ou sexa, que vostede soamente viu o señor Mincha o día da visita? Ploc! —Non, tamén o vin o día seguinte, cando o atopei. Ploc! —Xa, pero supoño que ese día non mantivo ningunha conversa con el. Coñece vostede o propietario do piso? Ploc! —Non. Non o coñezo. É un cliente habitual do meu xefe, que ten máis propiedades. Pisos, baixos, algunha entreplanta e bastantes prazas de garaxe. Algunhas delas levámolas nós. Ploc! —E nunca o viu? Ploc! —Non. Nunca o vin pola oficina. As chaves dos inmobles sempre nolas manda por alguén da súa oficina, ou tráeas o meu xefe, o señor Melandro. Ademais levo poucos meses na inmobiliaria. Ploc! —E nunca viu vostede a Francisco Lobeira? Ploc! —Non, xa llo dixen. Eu son un simple axente inmobiliario. O señor Lobeira é un empresario importante. Ploc! —E resúltalle familiar o nome de Carlos Chamorro? Ploc! —Non. Ploc! —Seguro? Pénseo ben. Ploc! —Seguro. Coñezo algún Chamorro de Parada. En Nigrán é un apelido bastante común. Pero Carlos, ningún. Ploc! Ploc! —Poden dicirme que está pasando? Son sospeitoso de algo? Pensei que confirmaran coa Policía Local que no momento da morte do señor Mincha eu estaba nas súas dependencias. López e Ufarte cruzaron as miradas. O tempo pereceu deterse un instante, mesmo cesou a pingueira, deixando a sala cuberta por unha cortina de silencio, apenas cinco segundos. Debían levar tempo traballando xuntos, porque non se notou ningún aceno, pero López debeu detectar algún brillo nos ollos de Ufarte, ou ben recibiu algunha mensaxe telepática, porque foi ela a que falou. —O señor Mincha non era o señor Mincha. O seu verdadeiro nome era Carlos Chamorro. Veciño de Vigo e inquilino do estudio onde foi atopado, desde o ano 1996 ata o mes de setembro de 2023. Foi desafiuzado despois de que Empresas Lobeira, que mercara o edificio a finais de 2020, conseguira subir o aluguer dos pisos un 150%. O señor Chamorro e a súa muller, Carmelita Fontes, que faleceu no mes de xuño deste mesmo ano, foron os derradeiros inquilinos orixinais do edificio. —Pero, para que querería volver ao piso? Estaba baleiro. Eu tirei as fotos antes de subir os anuncios. Non había nada interesante á vista. —Ao mellor o que buscaba non estaba á vista. Ao mellor quería ocupar o piso. —E o outro corpo do que falan as novas? —O outro corpo que aparecera no edificio é o de Francisco Lobeira —interveu Ufarte. Cando abandonou a comisaría, sentiuse un pouco coma o tolo de Morte accidental dun anarquista. Ao final recibiu máis información da que el deu. Tiña certo sentimento de culpabilidade, porque non mencionara o episodio da perda da chave do piso. Pero pensaba que se o contaba, podería parecer que estaba a buscar unha escusa para librarse de ser sospeitoso. Tamén temía que de ser así, o seu xefe se cadra chegaba a sabelo e poríao na rúa en menos tempo do que tarda o alcalde en poñer os dedos en forma de uve cando lle tiran unha foto. Ufarte contoulle que cando foi un técnico arranxar o ascensor, topouse coa desagradable sorpresa do corpo de Lobeira tirado na cabina e coa pistola empregada para asasinar o señor Mincha-Chamorro, debaixo do tronco. Non presentaba sinais de violencia, e a análise inicial do forense apuntaba a un paro cardíaco. Gustaríalle seguir falando con eles un anaco máis, pero un home enorme cun pantalón azul de traballo e unha camiseta que unha vez foi branca, chamou á porta, e despois de presentarse como Manolo, o fontaneiro, pediulles permiso para pasar a arranxar unha tubaxe rota. Dixo que xa cortaran a auga quince minutos antes, e que tiña que rematar o choio o antes posible, porque se non o comisario xefe ía montar en cólera. Marcharon os tres da sala deixando a Manolo subido nunha escada de cinco chanzos e, como bo profesional, amosando a súa regaña do cu, ao tempo que cunha enorme chave inglesa fedellaba no falso teito da sala. Camiño do aparcadoiro do centro comercial do porto, onde a primeira hora de estacionamento era gratis, acendeu o móbil e chamou o xefe. Escoitou sete tons de chamada ata que saltou o contestador. Deixoulle recado de que o chamase, que tiña novas importantes sobre o piso do centro. Cando chegou ao centro comercial cruzou a porta de cristal e quedou de pedra cando viu, na televisión da cafetería da entrada, a imaxe do señor Lobeira cun rotulo debaixo que poñía: «Empresario atopado morto nun ascensor en Vigo». «Así que López e Ufarte non se fiaron de min, soamente me contaron o que xa era noticia en todas as televisións». Chamou de novo ao xefe. Desta volta a mensaxe que recibiu foi: «O teléfono ao que chama está apagado ou fora de cobertura».