A cidade das luces. Capítulo VIII

Víctor Pérez.

Y si lo pienso,

No se por qué sueño tanto

Si estoy de nada contento

Que sigo buscando una rica heredera

Tú eres la primera, la primera

La rica heredera (1988)

Semen Up

Estou cos sofridores

vivo cos desherdados

Pelexo contra noite

e non creo nos anxos.

Viaxeiro, que vés de lonxe

e vas de paso:

Dille aos irmáus da Terra

que é moi triste o País dos Ananos

Viaxe ao País dos Ananos (1968)

Celso Emilio Ferreiro

Estaban a piques de dar as dez en punto cando chegou ao enderezo que lle enviaran o día anterior. Cuspiu un “merda” por chegar tan xusto. Levantarase con tempo de sobra, pero baixara até a panadaría a mercar uns croissants para sorprender a Marta cun almorzo na cama. Descafeinado con leite, o bolo e zume de laranxa recén espremido. A cousa complicouse cando, ao servila, derramou o zume sobre a parte de arriba do pixama. Ela quitouna, el bicou a pel mollada dos seus peitos, e o resto resúmese en corenta minutos extra na cama cos que non contaba. Iso si, saíu á rúa cun sorriso de orella a orella, a previsión daba chuvascos intermitentes durante todo o día, pero na mañá o sol brillaba, non moito, a verdade, pero a el pareceulle o máis fermoso das últimas semanas.

Baixou do coche e quedou ollando o muro de pedra, case que con toda seguridade traída do Porriño a finais do século XIX ou principios do XX, que limitaba o frontal da quinta onde se atopaba, medía uns catro metros e medio de altura, e ocupaba uns corenta ou cincuenta metros de fachada lineal. Xusto detrás do muro erguíase un exercito de cipreses que tinguían o horizonte que se podía adiviñar de verde. Era imposible dende o exterior adiviñar nada das construcións que podía albergar aquela parcela. Premeu no porteiro automático e antes de que puidese abrir a boca xa se estaba abrindo o enorme portón de madeira de castiñeiro. Sentiu un certo desacougo ao ver como os brazos robotizados invadían a perfecta sintonía da construción de pedra e madeira orixinal. Semellaban parte dun vehículo espacial a tomar mostras dun planeta onde algunha vez existiu a vida. Cando levaba cen pasos costa arriba e comezou a chover, arrepentiuse de non ter entrado co coche, e aínda máis cando viu que xunto á casa había aparcados dous coches de servizos, un de xardinaría e outro de fontanaría e mantemento de caldeiras. Na entrada agardaba un home maior vestido cun pantalón negro e unha camisa branca, que cando viu a súa cara entre a desculpa e a pena, ofreceuse a levarlle a súa chaqueta á cociña para secala un pouco ao carón dun radiador. Así que, despois de limpar ben as solas dos zapatos negros de pel, recolleu dúas voltas as mangas da camisa de cadros negros, grises e brancos con listas amarelas, e axustou o chaleco de punto gris que levaba posto. Camiñou até unha sala, marabillándose a cada paso coa carpintaría e os mobles de carballo e castiñeiro que decoraban o corredor polo que parecía que ía cruzar a última porta, e coma no Ministerio do Tempo, toparse con Rosalía ou Curros Enríquez ao outro lado.

Porén, quen o recibiu en pé diante dunha butaca de pel, que debía valer máis ca o seu vello coche de segunda man, foi unha muller, que polo seu aspecto podería ter unha idade indefinida entres os trinta e os cincuenta anos, e que, nin lle dixo o seu nome, nin lle preguntou o seu. Pediulle que tomase asento nun sofá de dúas prazas que facía xogo coa butaca onde estaba ela. Pareceulle un sacrilexio que os seus pantalóns mollados tocasen tan sequera ese coiro, mais fíxoo. Ela iniciou a conversa cun ton afable.

—Grazas por vir. Lamento que sexa nestas circunstancias. Pero quería facerlle algunhas preguntas. Xa que vostede foi unha das últimas persoas que soubo do meu marido.

Sorprendeulle a falta total de emoción que amosaba o ton dela.

—Saber, saber. Verá, eu atopei o primeiro corpo no estudio, pero non souben da desgraza do seu marido até que o vin na prensa e chamou por min a policía.

—Ah! Pensaba que vostede quedara alí con el e co inquilino.

—Non, para nada. Eu nin sequera coñecía o señor Lobeira. Era un cliente VIP co que sempre trataba o meu xefe.

—Si, tratamos de falar con Melandro. A miña familia é clienta del desde hai moitos anos. Antes de que eu coñecese o meu marido. Pero o seu teléfono dá apagado, non o damos localizado.

—Si, eu levo desde onte intentándoo tamén. Sen éxito ningún.

—O caso é o seguinte. Vostede si que estivo no estudio do edificio onde apareceu o cadáver dese vello? Non é así?

—Si, eu topei co corpo do señor Mincha, perdón, do señor Chamorro.

—Carlos Chamorro, o viúvo de Carmelita Fontes. Coñezo a historia dos nosos inquilinos.

Sentiu estremecerse o seu corpo, a frialdade da súa interlocutora parecía ter inundado a estancia. Foi ela a que continuou a falar.

—Voulle contar unha cousa. A miña familia leva afincada na Cidade das Luces desde hai varios séculos. Ligada a todos os estamentos de poder económico e político. Este pazo foi construído polo meu tataravó. Inaugurouse o 28 de marzo de 1909 para que coincidise coa celebración do primeiro centenario da Reconquista de Vigo. Pode facerse unha idea de quen ten pasado polas festas desta casa. E nin se imaxina quen se ten reunido nesta sala e mesmo ten durmido na ala de invitados do edificio.

—Supoño que a xente máis importante da cidade, ou da provincia, ou..

—Ha, ha, ha! .Ou do país, ou do mundo enteiro.

—Xa, entendo, eu son un ninguén, non podo imaxinar.

Aínda que o certo era que si podía. A tarde anterior, despois de recibir a chamada do secretario do señor Lobeira, e de xantar, estivera a pescudar na internet información sobre a viúva do empresario morto. María Teresa Quintas de Fábregas y Barreras, pertencía a unha familia formada pola unión dos banqueiros de Barreras cos armadores e conserveiros Fábregas. Unha familia que até a década dos oitenta era unha das máis reputadas da Cidade das Luces, pero que por unha serie de escándalos financeiros e de saias, perdera posición económica e social. O patriarca, don Armando, tivera un accidente, que moitos cualificaron de suicidio. Non foi até a chegada do novo milenio, e do casamento da filla pequena de Armandito, Tito, o fillo de don Armando, María Teresa, Maitena, co novo empresario rico da cidade, cun pasado algo escuro, ligado a negocios dos que se fan no mar, pero sen peixe de por medio, Francisco Lobeira, o Lobo. Coa unión, o empresario feito a si mesmo conseguía prestixio social, e a familia dela conseguía recuperar peso económico e político, de novo. Ensimesmado perdeu o fío da conversa.

—Estame a escoitar?

—Desculpe, estaba nas verzas. É que hai tantos mobles impresionantes e tantos cadros nesta sala que a un váiselle a cabeza.

—Acompáñeme fóra, xa non chove. E sigamos falando.

Pasaron directamente da sala onde estaban a un salón máis grande onde había unha cheminea enorme, onde se podería incinerar a todo o servicio do pazo de ser necesario. O salón daba acceso por unha porta dobre de madeira e cristal ao xardín. Camiñaron en dirección a un pequeno edificio de corte máis moderno, que a súa anfitrioa identificou como a casa da piscina. Estaba construída en ladrillo cun revestimento branco e cristal, e cun tellado plano. A porta de acceso daba directamente ao salón, onde se podía apreciar un aparador branco de IKEA, cunhas grandes letras de madeira, tamén brancas, que formaban a palabra DREAM. Eles seguiron camiñando polo exterior, ata que a dona falou.

—Onde deixaramos a nosa conversa? Si, falabamos de que vostede atopou o corpo do inquilino do estudio. Viu algo que lle chamase a atención? Atopou algo fóra de lugar

—Non entendo que quere dicir. Eu atopei o corpo, levei un tremendo susto e chamei a policía sen tocar nada.

—Verá, voulle ser sincera. A policía ten os efectos persoais que lle atoparon ao meu marido e aínda non mos entregaron. Dixeron que o farán cando remate a investigación.

Sentiu ganas de rir ante a evidente mentira que lle ía contar. Aguantou o tipo e contestou.

—Xa, coma nas películas.

—Ben. O certo é que o noso secretario conseguiu a listaxe das pertenzas que levaba enriba. E botamos algo en falta nesa lista. Por iso lle preguntaba.

—Ben. E que é o que botan en falta?

—Un pendrive co nome da empresa do meu marido. Paco era moi desconfiado, e certa documentación e estratexias da empresa sempre as levaba con el no seu pincho persoal.

—Pois non me soa para nada. Non lle caería no ascensor, ou ao mellor deixouno no seu despacho, ou a policía non o atopou porque non mirou ben.

—Dubídoo. O meu marido era moi meticuloso. E ese pendrive era tan importante para el coma un fillo.

—Pois lamento non poder axudala, pero eu non o atopei.

—Unha mágoa. Estaría disposta a darlle unha xenerosa recompensa a quen o atope. Se lembra algo, ou sabe dalgunha nova, póñase en contacto co meu secretario, por favor.

—Si, por suposto.

—Acompáñoo á entrada.

Cando pasaron de novo pola casa da piscina, pediulle á dona se podía pasar un momento ao baño. Accedeu ao interior dous minutos e saíu de novo. Cando chegaron á entrada, o home do servizo devolveulle a súa americana. Estaba totalmente seca, e mesmo parecía que lle pasaran o ferro. Despediuse coa promesa, de novo, de chamar se lembraba algo novo, ou se obtiña calquera información interesante. Xa de volta no seu coche, arrincou, acendeu a radio que o recibiu co tema Cuando brille el sol, de La Guardia, e comezou a escachar coa risa pensando na cara da primeira persoa que iría á casa da piscina do pazo, e topase coa palabra MERDA escrita en letras brancas de madeira, enriba da cómoda da entrada ao salón. Soños de merda, pensou e volveu a rir ao tempo que premía o acelerador.