A cidade das luces. Capítulo XII

Víctor Pérez.

Sempre andas dicindo pró ano que vén

E chega outro ano e pasa tamén,

E pasa tamén e pasa tamén

Sempre andas dicindo pró ano que vén

Foliada do Celta (1980)

A Roda

Mentres todo se burlaba de min,

a noite estaba xa nas miñas mans.

Poemas (2021)

Chika Sagawa

Cando comezou a escoitar a voz do alcalde anunciando o acendido das luces de nadal, e antes de que rematase de mencionar o alcalde de New York e non sei que máis da estación espacial, cambiou o CD do coche, meteu cuarta e acelerou ao tempo que Sés comezaba a cantar Iconoclasta. Entrou na rotonda de Ricardo Mella e colleu a saída dirección Pontevedra/ Hospital Álvaro Cunqueiro. Estirou as marchas para non perder forza na subida, e logo apertou o freo a fondo para non pasarse do límite de velocidade na baixada antes do túnel, colleu a saída para o hospital, aínda que o seu destino era a parroquia de Beade. Exactamente a residencia para a terceira idade O bo descanso. Buscara o enderezo da residencia no navegador do móbil, e intentaba seguir as indicacións que lle daba a señora que falaba a través da aplicación. Aínda así, equivocouse dúas veces no xiro cara a dúas rúas diferentes, así que fixo un percorrido turístico involuntario que o levou a pasar por diante do centro cultural máis veces das que lembraba facer na vida. Finalmente, e grazas á marcha atrás, conseguiu chegar á residencia. Aparcou o coche no estacionamento para as visitas, que a esa hora da tarde estaba totalmente baleiro.

Levaba nos petos do abrigo fotocopias dalgunha da documentación que lle deixara Vanessa Castiñeiro na oficina. Cando coincidira con ela falaran do seu desexo de poder participar nunha das futuras cooperativas de vivenda. Pero claro, a contribución de diñeiro era importante e desde a pandemia os prezos subiran, as horas de traballo reducíranse e os aforros minguaran de xeito importante. Contáralle tamén que un dos motivos para escoller esa zona era que a súa familia por parte da nai era da zona e que desde pequena as fins de semana e tamén no verán, acercábanse dende o seu piso na rúa da Estrada ata a vella casa dos avós, onde xogaban na quinta e ían de excursión ata a praia de Samil, ás veces cruzando a avenida de Europa e atallando pola quinta de Solita, cando aínda non existía a actual urbanización, e outras procurando seguir o curso final do río Lagares ata a súa desembocadura. Despois da morte da avoa, o avó desfixérase das dúas leiras que tiñan e quedara soamente coa casa pequena, cos seus dous cuartos e a cociña que facía tamén as veces de comedor, o vello baño coa súa pequena ducha, e un faiado pouco practicábel sobre as vigas de madeira. Ao redor un minúsculo xardín cunha laranxeira e un limoeiro que o avó tiña perfectamente podados, e un galiñeiro aínda máis pequeno onde durmían media ducia de galiñas, que durante o día corricaban polo xardín e polas estancias interiores sabedoras de que eran tan donas da casa como o vello. Durante moito tempo o home foi feliz alí, coa compaña dos vellos álbums de fotos e a súa radio. Porén, co paso do tempo, o frío dos invernos e a proximidade do comezo das obras da urbanización exterior das novas fases do barrio, o seu corpo foise encollendo, e aproveitando un ingreso no hospital, tras romper unha cadeira nunha caída desde a escaleira, cando estaba a limpar unhas fiestras por fóra, os fillos convencérano para entrar na residencia onde, segundo eles, ía estar sempre ben coidado, e máis agora que comezaba a ter lagoas de memoria e que a súa mobilidade se vira diminuída. O que o vello non sabía era que asinara unha opción de compra a favor dunha sociedade interesada na casa, e que desa opción de compra era de onde saían os cartos para completar o pago da súa estancia en O bo descanso, xa que a súa pensión era bastante baixa.

Empregou o seu mellor sorriso para identificarse ante a rapaza de administración, que a verdade tiña pinta de bolseira, como un sobriño do señor Estévez, e que viña visitalo, aproveitando que tiña o día libre. A rapaza, que segundo o identificador da súa chaqueta, se chamaba Sonia, anotou o seu nome e apelidos no libro de visitas, ben o nome e os apelidos que lle dixo e que eran falsos.

—Pode pasar á sala de lecer —dixo—, a estas horas debe estar escoitando a radio ou xogando ao domino.

Cando entrou na estancia levou unha sorpresa. Había un feixe de anciás alí dentro, e polo menos había cinco homes, dese xeito non tiña claro quen demo sería o señor Estévez. Sorriu mantendo a calma e examinando a situación. Dous dos vellos miraban a televisión, que parecía estar silenciada, pero si que tiña os subtítulos conectados. Outro, sentado nunha cadeira de rodas, tiña a mirada perdida máis ala das cortinas que decoraban as fiestras. Os outros dous ocupaban espazo, xunto cunha señora ao redor dunha mesa de madeira redonda. A medida que se acercaba co sorriso conxelado na súa faciana, pensaba en cal sería o avó de Vanessa. Cando estaba a piques de dirixirse ao señor practicamente calvo e de lentes de pasta deu en baixar a vista ao chan para descubrir que no lateral das solas das zapatillas do outro home estaba escrito Serodio Estévez en letras maiúsculas.

—Ola, tío Serodio. Que tal estás?

O vello non contestou

—Tío Serodio, ola.

O home xirouse lentamente. Tiña unha cabeleira abundante de pelo branco, estaba perfectamente barbeado, e tanto o seu rostro como as súas mans tiñan aínda a cor de quen traballou ao aire libre toda a vida.

—Quen es? Coñézote?

—Son o teu sobriño, o Marcos, o fillo de Remedios.

—Que cambiado estás. Lémbrote co pelo louro cando eras cativo.

—Si, cos anos escureceume —Sorriu escusándose—. Vin visitarte para ver que tal estabas e para consultarche unhas dúbidas que temos Vanessa, a túa neta, e mais eu sobre unhas leiras da familia.

—E logo por que non viu ela?

—Está moi liada no choio, e eu hoxe tiña o día libre, e ademais como agora traballo nunha inmobiliaria, pois pensamos que era mellor que viñese eu, que entendo algo máis do tema.

—Xa, xa. Os novos agora sempre estades a correr todo o día. Ninguén quere cultivar un campo, nin sequera un xardín. Escapásevos o tempo entre os dedos e nin caedes na conta. Pero fai o favor: Sácame fóra a tomar un pouco o ar.

—Pódese?

—Como non se vai poder. Só quero saír cinco minutos ao xardín.

Desbloqueou a cadeira de rodas do home e dirixiuse cara á porta que daba saída a un pequeno patio traseiro. Chamarlle xardín igual era demasiado arriscado. Acomodou a cadeira ao carón dun banco no que daba o sol e no que sentou.

—Teño aquí uns papeis.

—Tes un pito?

—Que?

—Un pito, un cigarro. Aquí non deixan fumar, pero cando vén algunha visita, no exterior fan a vista gorda. Morro por unhas caladas e unha estrella. Pero supoño que non levarás cervexa contigo.

Tirou dos pitos do paquete, ofreceulle un ao vello e deulle lume. Despois acendeu o seu. O vello incorporouse da cadeira de rodas e sentou no banco ao seu carón.

—Pareces bo rapaz, pero unha cousa téñoa clara, non es o meu sobriño. O cabelo pode escurecer, pero o meu sobriño ten os mesmos ollos azuis que o cabrón do meu cuñado, e os teus son verdes cuns toques acastañados.

“Carallo co vello!”, pensou. Explicoulle que si viña en nome da súa neta. Que Vanessa e o seu home estaban intentando entrar nunha cooperativa para ter un piso en Navia, pola zona onde estaba a súa casa, onde se ían construír os novos edificios e os chalés. Que ela lle falara da casa vella e que ao mellor aínda quedaba algunha leira ou algo que se puidese vender para conseguir cartos para pagar a entrada. E que lle deixara as escrituras e papeis que gardaba a súa nai sobre as propiedades e a herdanza da familia. Que estivera a revisalos e que tiña algunha dúbida coas leiras que tiñan en Navia, porque a casa quedaba xusto fóra da nova fase de urbanización, pero varias terras si que estaban dentro. Serodio estaba moito mellor, fisicamente e de cabeza, do que ás veces lle facía entender á súa familia. O que non quería era ser unha carga, así que aceptar aquel xogo da residencia, porque a verdade é que o trataban moi ben, non como nalgunha desas que cando a pandemia deixaron morrer os vellos. Alí as coidadoras pecháranse cos anciáns e resistiran o envite sen un só caso de bicho. Ademais, confesoulle, ao principio estaba moi ben na casa porque sentía a presenza da súa Rosa, pero que co paso do tempo sentiu que tiña que deixala marchar para que puidese descansar. Cando acenderon o segundo cigarro, Serodio díxolle algo que chamou a súa atención.

—O que si me pareceu raro é que o Lugar quedase para a miña irmá e o Portal e o Largo para min, porque xa daquela eu traballaba o Lugar todo o ano. A casa non había discusión, porque a miña irmá xa lle adiantaran por venda a casa da nosa avoa, que era herdanza da nosa nai. Pero o do Lugar non o entendín.

—E non o comentou coa súa irmá?

—Non. Se esa fora a decisión dos nosos pais, ben feito estaba. O meu pai redactara o reparto, e el e a miña nai asinárono e levárono ao notario para facer o testamento. Meu pai tiña medo de que se non había testamento puidésemos ter problemas.

—Mágoa que non estivese cos papeis que me deixou Vanessa. Quedaría na notaría.

—Non, eses papeis están na casa vella, e algúns outros. Teño todo gardado nunha vella caixa de ferro con chave. A bo resgardo, as miñas chulas coidaban del.

—E podería velos?

—Imos facer unha cousa. Teño no cuarto as chaves da casa na miña mesa de noite. Eu préstochas, pero tesmas que traer de volta cun paquete de cigarros e unha estrela ben fría.

—Trato feito, Serodio.