A cidade das luces. Capítulo XIV

Víctor Pérez.

Este era un ghicho que estaba mirando o crepúsculo,

E foi outro e meteulle unha os(piiii) por detrás.

Esa é a lei das cousas

“dálle que non mira”

A lei do dálle que non mira

“dálle que non mira”

Dálle duro por detrás

“dálle que non mira”

Dálle agora que non mira

A mellor defensa é o ataque

Ataque por sorpresa

“dálle que non mira”

Están aquí (1993)

Os Resentidos

Eu querería para min

un big bang de margaridas:

en cada unha delas

o derradeiro pétalo a contradicirte.

Antese (2022)

Arancha Nogueira

—Que unha é de familia ben con recursos, pero non estúpida. Entendes, Piluca.

—Xa, Tita, claro.

—Así que lle espetei que non lle ía dar nin un céntimo máis. Que estaba farta de gastar o meu diñeiro en miudezas superfluas que a verdade é que non me gustaban.

—É que el é de boa estirpe, pero é a ovella negra. Seica o desherdaron cando marchou a vivir cos hippys a Ibiza.

—Xa, pero ten gustos caros. Que se unha viaxe a Acapulco, que se unha cea no restaurante máis exclusivo, que se as entradas para o último musical de Londres. Non! Comenteino coa miña asistenta, Jennifer, que é moi riquiña, e prestoume un libro de autoaxuda que dicía que os cartos non compran a felicidade. Así que sabes que fixen?

—Que fixeches, Tita? Porque ti tamén tes un perigo. Ha, ha, ha!

—Pois mandeino de volta coa súa nai. E sabes que fago agora? Agora vou todos os días á biblioteca, leo e estou feliz e en paz comigo mesma.

—Tita, es a bomba. Ha, ha, ha!

Aínda que el se metera na cafetaría para agocharse dos seus perseguidores, non puido evitar engancharse á conversa das súas veciñas de mesa. Xente de rancio avoengo, coma os Quintas de Fábregas y Barreras, pensou. Sempre empregaba esa expresión con Marta cando miraban na televisión algún dos programas da beautiful people, ou das familias da xente de ben que seguía a facer e desfacer no país e que ademais acostumaban a veranear, en calquera época do ano, entre Nigrán e Baiona, ou Sansenxo e A Toxa. Espreitou a terraza e non viu nada, volveu baixar a cabeza e buscar acubillo no pequeno reservado da entrada da cafetaría. Envioulle unha mensaxe a Vanessa para adiantarlle que a visita ao seu avó dera bos froitos.

Fixo un repaso mental do que unha hora e media antes atopara dentro da caixa. Varias curiosidades, algunhas moedas e billetes antigos, desde finais do século XIX a finais da década do 1980, cartillas de banco desde a época de La Caja de Ahorros Municipal de Vigo, un pasaporte con selos de España, Suíza e Francia. Un reloxo de pulso no que xa non se podía distinguir a marca, deses dourados con correa elástica de metal e un Casio dixital con calculadora, unha calculadora de conversión a euros de propaganda do Bar Manolo, e para rematar a selección de obxectos peculiares, unha estampa coa foto da figura de Cristo na cruz da parroquia da Virxe do Rocío, na que estaba pinchado á altura do corazón de Xesús un pin coa fouce e o martelo comunistas. A verdade é que perdera un tempo precioso en revisar todas aquelas cousas coma se fose unha pega a escoller obxectos brillantes para facer o seu niño. Por outra banda, tamén encontrou varios sobres con escrituras, as máis vellas falaban de unidades de medida en varas e de dereitos de uso de muíño, pero a máis nova de todas, comparándoa coas outras, era a que lle podía dar unha baza para axudar a neta de Serodio, e se tiña razón nas súas primeiras impresións, podía facer saltar polos aires algúns negocios ben lucrativos para o seu xefe e os seus colegas.

Deixara a caixa no armario con chave que tiña reservado para as súas cousas na oficina. Alí quedara, pechada de novo con tres voltas de chave e todos os tesouros que atopara. Soamente quedou cos sobres das escrituras, prefería levalos para revisalos máis en profundidade e facer copias. A impresora multifunción da inmobiliaria funcionaba por wifi e gardaba copia de seguridade de calquera documento que se copiase, física ou dixitalmente. El prefería que non quedase constancia, e moito máis agora que atopara o nome do seu xefe no rexistro de O bo descanso. Cando lle fora devolver as chaves a Serodio e levarlle o encargo prometido, tiña que preguntarlle por que carallo ía o seu xefe a visitalo con tanta frecuencia.

Marchara da oficina antes de que chegasen os seus compañeiros, iso si, antes enviou unha mensaxe ao grupo de Whatsapp da oficina, avisando que pola tarde ía estar fóra en visitas e que xa non volvería pola axencia ata o día seguinte. Cando montou no coche, colocou os sobres no asento do copiloto, debaixo da súa axenda. Cubriu todo coa súa cazadora, así evitaba velos e poñerse nervioso. Quitou dunha caixa un CD branco onde estaba escrito con rotulador negro “Son Da Rúa”, e introduciuno no reprodutor. Abandonou Navia pola rotonda do barco acompañado, e cando estaba a pasar por diante da depuradora, e comezaba a soar A dignidade non se merca, decatouse de que o estaban a seguir. A verdade é que non era preciso ser moi listo para decatarse, xa que o coche que o seguía era un Mercedes negro moi longo. Sabía que non podía ser, pero parecéralle sentir por un intre o bafo do alento do Bocas ao seu carón.

Despois de fungar un: “cabróns” entre dentes, decidiu cambiar os seus plans. A súa intención era parar na casa a xantar algo e despois achegarse á Ramallosa para escanear e sacar unha copia en papel ao carón do centro comercial, porque na tenda das fotocopiadoras do centro de Nigrán coñecíano, e quería levar o asunto co maior segredo posíbel. Conducira pola avenida de Ricardo Mella e a estrada da Vía ata que chegara á rotonda da baixada ao porto de Panxón. Alí optara por coller a saída cara á rúa de Otero Pedrayo, que levaba unha chea de meses en obras. Chegaron ao final da rúa e continuaran recto pola rúa dos Pazos. Deixara de prestarlle atención á música. Pouco despois de deixar atrás o pazo de Urzaiz, xirara á esquerda sen avisar polo que invadiu o outro carril, e colleu por unha rúa estreita da que non lembraba o nome. Acelerara para volver a xirar á esquerda, nunha curva moi pechada para acceder á rúa onde vivía a súa amiga Mirta. Escoitara a freada do Mercedes para encarar a rúa e o impacto coas pedras da entrada. Sorrira ao tempo que volveu xirar á esquerda para, en pouco tempo, regresar á rúa dos Pazos e dirixirse cara ao centro de Nigrán. Aparcara o coche pola zona do cámping de praia América, nunha das rúas menos transitadas. Baixara o parasol do condutor e collera o carné da rede de bibliotecas e no asento de atrás un libro e un cómic que tiña que devolver. Pechara o coche e volvérao abrir ao instante, prefería levar os sobres das escrituras con el, non fora ser. Decidira agocharse nos arredores da biblioteca, sabía que na cafetaría do lado podería tomar unha clara e un bo petisco de tortilla. Agardaba pasar así un anaco tranquilo, despois de devolver os libros, mentres non daban as cinco da tarde. Absorto nos seus pensamentos, deixou de prestarlle atención á conversa da mesa do lado ata que unha gargallada o trouxo de volta.

—Pero que me estas contando, Piluca.

—Pois así como cho conto. Que chamei a Maitena para ver que tal se atopa despois do do seu home e contoume que case despide a chica nova porque escribiu “MERDA” cunhas letras na entrada da casa de invitados do pazo. Di que a rapaza é ucraína e non entende ben o galego e o castelán, e que ademais lle xuraba que ela non tocara nada.

—Como esta o servizo!

—Que razón tes, Tita.

A vista a través dos cristais que daban á terraza do bar do Bocas afogou a risa que comezara a saír da súa gorxa. Agachouse, finxiu atar os cordóns dos zapatos, algo bastante ridículo, porque os zapatos que levaba postos non tiñan cordóns. Saíu medio agochado pola entrada principal e correu cara á biblioteca buscando refuxio. Abriu a porta con forza e freou en seco ao entrar para intentar aparentar normalidade. Musitou un “boas tardes”. Dubidou se meterse na sala de literatura infantil e xuvenil, pero recuou, parou un nanosegundo diante dun dos estantes de novidades e libros recomendados da entrada. Sen saber ben por que colleu un exemplar de O libro negro da lingua galega, de Carlos Callón, dirixiuse ás escaleiras e subiu ao primeiro andar. Procurou un lugar no que poder agocharse e desde onde ver a entrada o mellor posíbel. Non transcorreu demasiado tempo antes de ver chegar o mangallón. O que non mirara fora a León, así que supuxo que a misión de seguilo fora soamente do subalterno, e que o seu xefe, ou ben agardaba no coche ou ben non estaba pola zona. Observou como o Bocas se metía na sala de infantil e aproveitou para seguir as escaleiras cara ao seguinte andar. Volveu topar nas escaleiras cun caldeiro, sen auga, porque ese día non chovera. A sala de estudo non era moi boa opción para agocharse. Pensou en meterse nos aseos, pero parecíalle o escenario perfecto para que o atrapase. A sorpresa foi maiúscula cando viu abrirse a porta, co cartel de prohibido, que lle daba acceso á cuberta do edificio. Dous operarios do Concello saíron cun martelo e unha chave inglesa na man. Deu un “boas tarde” e, en canto pasaron de longo, abalanzouse sobre a porta. Subiu os derradeiros chanzos e acadou o exterior. Ía algo de frío, abrochou a cazadora, tamén coa intención de protexer mellor os sobres enrolados que sobresaían do seu peto interior. Agarrou con forza o libro que levaba nas mans. A verdade é que se arrepentiu no momento de saír á terraza. A única opción de fuxida que tiña era a porta que pechara ás súas costas. Sentiu como a suor esvaraba pola súa fronte, sacou un pano para secala, pero inmediatamente volveu empaparse. Pareceulle escoitar pasos. Pensou en agarrar con forza a pomo da porta e intentar impedir así que alguén puidese abrila. Descartouno no momento que viu como xiraba. Así que optou por quedar detrás da porta. Pensou que iso o convertía en Charlot ou Buster Keaton, no lugar dun heroe de acción, pero o único que desexaba era marchar de alí. O corpo do mangallón apareceu coma se se tratase de Godzilla xurdindo detrás duns rañaceos. Cando o Bocas dera dous pasos á fronte, el xirou rapidamente para intentar saír pola porta, con tan mala sorte que esta se pechou e deu coa fronte contra ela.

—Estás aquí, Miñoca. O xefe quería que te seguise, pero despois da túa faena co do coche, vou cobrar os danos en especies.

—***

—Non dis nada. Papouche a lingua o gato?

O Bocas abalanzouse sobre el, pero conseguiu esquivalo. Á altura que se atopaban, notábanse o frío e o vento. Deron varias voltas xogando ao gato e o rato. Achegouse demasiado a un bordo, o mangallón intentou atrápalo. Conseguiu esquivalo de novo pero, ao saltar cara a un lado, desequilibrouse xunto á cornixa. Abaneouse coma un xoán teimoso, un deses bonecos porfiados que tanto lle gustaban de cativo. Sentiu por un intre que o vento o ía elevar polo ar antes de deixalo caer. O Bocas alongou o seu brazo cara a el. Notou que o vento cambiaba de dirección. Empregou o libro que levaba na man dereita como contrapeso. Levou o brazo cara atrás e golpeou o Bocas con todo o peso das setecentas sesenta e oito páxinas e os quiñentos anos de represión e silenciamento da lingua galega. Co impulso afianzouse de novo sobre a terraza ao tempo que o seu opoñente aterraba no chan coma King Kong despois de caer desde o Empire State Building.