A contrapel. Capítulo 1

Fran Fernández Davila.

“Os desposuídos teñen un mundo que gañar”.

Karl Marx.

E alí estaba ela outra vez, na súa terceira película, acubillando amor de tres homes distintos. Eu mascaba flocos de millo mentres o meu gusto pola actriz se acrecentaba. En todo o meu tempo de vida adulta, fora a única que producira ese efecto en min.

Acostumárame a vela pouco a pouco, en días soltos, repetindo cen veces os dous primeiros filmes. A miña diva non se prodigaba, como se lograse convencer os produtores para que non espremesen o seu corpo adolescente. Ela sempre semellaba fresca. Agora era plenamente adulta, coma min, e xa pasaran quince anos dende a nosa primeira vez. Atopáraa por azar na portada dun DVD, maiores de dezaoito. A preciosa cor da súa pel saltoume aos ollos e sacudiume unha labazada. Alugueino sen pensar. Dúas comedias románticas e unha peli porno. O dependente do videoclub non se inmutou. Tomou nota dos títulos que levaba e ofreceume un tarro grande de xeado de forma rutineira. Asentín e pedín un de litro de vainilla.

Non necesitaba coidarme. O meu corpo deforme soportábao todo menos a exhibición. Por iso escollín esta carreira. A bata médica ofreceume unha cobertura adicional. A Dermatoloxía, un vinculo cos pacientes, unha conexión empática que facilitaba a comunicación. Todos me confesaban as súas doenzas sen reparo de detalles nin rubor. Á fin e ao cabo eu estaba peor. O meu éxito disparouse. Acadei fama e prestixio a nivel internacional. De todas as partes viñan a verme, e de todos os lados do mundo me chamaban para que fose.

Tamén me axudou a inclinación ao estudo, a miña erudición, a propensión que tiña a pecharme na casa para non sufrir a miña deformidade nos ollos dos demais. En todos eses congresos aos que me invitaban, e me pagaban auténticas fortunas por iluminalos, en todos, deixábanme a soas en canto quitaba o batín. Abandonábanme á escuridade dunha habitación de hotel coa única compaña dunha cama king size e un televisor en inglés. Todas esas noites paseinas nadando nun libro, baixo a lúa dun flexo. Evitaba saír a rúa. Os abrigos longos e os sombreiros anchos produciran un fastío en min que non se aliviaba co turismo. A Torre Eiffel, O Coliseo, A Muralla China ou o Grande Arrecife de Coral eran entes adheridos ás fiestras dun cuarto alleo ou dun avión; sempre no lado de fóra.

A ela acostumárame a vela, como dicía, repetindo cen veces os dous primeiros filmes. Ao principio só tiña a intención de experimentar, de coñecer ben a fondo os efectos inusitados que me producía fitar o seu corpo. Non era o porno, senón ela. Non era o feito de espiala mentres tiña sexo. Era a simple visión da súa pel espida: ese ton especial de cenoria dourada e o brillo impoluto de pedra preciosa. Non tiña marcas. Non a mutilara con tatuaxes nin había feridas de vello. A súa epiderme era un lenzo terso e inmaculado.

Na enésima reprodución decateime de que só paraba nas escenas de ducha. Sempre había escenas de ducha. Lin nos tratados de cine erótico que os directores adoitan situalas ao principio da cinta, a modo de presentación, como unha primeira exhibición anatómica da estrela principal. Naqueles dous filmes anteriores fixera esas escenas da mesma maneira: un primeiro plano da esponxa, fixa en pantalla, con dous metros cadrados de seda de muller a pasar por debaixo. Encantábame seguir o percorrido da hixiene na súa epiderme. Era como contemplar un veleiro de escuma a secar nun campo de dunas de pel.

Foi así como descubrín o lunar. O seu torso lucía marcado por unha diminuta bolboreta marrón, un obxecto de melanina que apuntaba directamente ao seu corazón. Ese insignificante fetiche dermatolóxico, ese pequeno cúmulo de catro manchas en intersección, supuña para min unha ventá, unha conexión que unía o seu ser de artista coa única habilidade que me facía sentir persoa. Por fin atopara unha canle entre a bela e a besta, dous puntos, un en cadansúa película, que unín por un fío de sete anos de lonxitude.

E alí estaba ela outra vez, na súa terceira película, lavando a súa pel nun baño de luxo. A miña escena preferida. E eu a recrearme nas súas formas, nas meixelas rosáceas, no pescozo estilizado polo tempo e as marcas novas que eses sete anos sen vernos lle deixaran. O pano dourado que noutrora a cinxía de arriba a abaixo comezaba a dar de si. A miña compañeira de desexo mostraba en pantalla as súas primeiras engurras, quixera dicir que mal disimuladas, pero non. Non disimuladas en absoluto, coma se alguén as puxese alí, en primeiro plano, de forma intencionada. Igual era unha chiscadela, un sinal identificado para min e a xente coma min, que no centro da estancia máis escura da súa vida, espían por dentro unha bolsa de maínzo salgado apenas saída do microondas. Eses que a esperaran de forma fiel durante máis dun lustro, sen enganala con ninguén, con ningunha outra, biolóxica, dixital ou imaxinaria.

E alí estaba ela. E eu, a contar as súas pregas, os aneis convictos dunha sequoia, e a comparalas coas miñas, cheas de cotras vellas e feridas de recente aparición. O proceso de envellecemento comezara en nós, e ningún dos nosos corpos trataba de ocultalo. Volvín centrarme na esponxa a percorrer toda a epiderme, a liberar, cada vez que apertaba os dedos, un latexo de auga con escuma que lle esvaraba pel abaixo, a esparexerse coma unha gasa morna e húmida sobre os recunchos da súa xénese. Contiven a respiración e agardei sen aire até que albisquei o meu fetiche, a nosa conexión dermatográfica, a ponte de melanina que se uniría agora cos outros dous puntos xenealóxicos do noso pasado en común.

Morría de impaciencia, os meus labios tremían e suábanme as mans, até que todo en min quedou conxelado. A bolboreta xa non estaba alí. Marchara voando, sen dicir adeus, e no seu lugar quedaran os restos da metamorfose, unha nebulosa irregular de lunares negros e castaños que se precipitaban sobre a pel do seu costado coma pirañas, coma vermes despistados que atoparan unha vía de auga directa ao músculo cardíaco da miña estrela.

Martelei o pause do mando a distancia. Deixei o refresco a un lado e o petisco ao outro. Collín a bata imaxinaria e achegueime á pantalla colocando as lentes de consulta sobre o nariz. Regulei o meu cristalino eminente coma se fose o diafragma dunha réflex, e gravei na miña memoria a forma e as cores daquel cúmulo de manchas. Non podía ser. Non debía ser.