A contrapel. Capítulo 10

Fran Fernández Davila.

9

Tardei un inverno completo en decidir que entraría, a ollos de calquera deberon contarse coma uns poucos segundos, pero para min foi unha eternidade mental. Mirei con atención as portas de plástico, esfuracadas por algo que semellaba metralla. Pequenas columnas de fume ascendían de entre os buratos. Pensei nun explosivo doméstico, coma o da cabina do ascensor de madrugada, ou nunha granada. Quen é capaz de meter tal abominación nun hospital dos nosos días?

Erguinme con dificultade e, a pesar de non ter danos no tren inferior, arrastrei as pernas ao longo do lateral da sala de espera. A parede mostraba os restos negros de gases mal queimados. A explosión non danara a ninguén; tampouco a avalancha de enfermos que abandonara a sala, perseguida polo pánico. Empurrei as portas co costado e entrei de lado no corredor; unha cheminea horizontal de berros, salpicada de cadáveres brancos, verdes, vermellos e negros. Camiñei sobre o falso mármore, viscoso e pegañento. Seguín os tronos e bruídos, tentei cribalos de entre os salaios dos feridos e dos enfermos. Pechei os ollos para facelo mellor, e toquei un corpo aínda quente. Sentín a textura do sangue a medio coagular na xema dos meus dedos. Mesturábase co cabelo curto e liso, e alcancei un burato no que intuín a xelatina dun pasamento.

Retirei a man, fosilizada polo arrepío, e proseguín como puiden. Tropecei con dez ou doce vultos nun traxecto de poucos metros. Imaxinei que eran sacos de auga. Ignoreinos, abomineinos, cousifiqueinos para non entrar en bloqueo. O barullo do fondo da galería tomou un descanso de uns minutos. Eu aproveitei ese intermedio para chegar até o posto de supervisión que se levantaba nunha intersección. Ao lado dereito daquel punto partía outro corredor. Unha frecha branca vertical sobre fondo verde escoltaba as palabras «Exit» e «Pediatrics». O termo «Waiting room», en cambio, apuntaba na dirección de onde eu proviña. Non tiña intención de volver.

Contra a volta dos disparos, acubilleime detrás do mostrador. Mirei ao chan, baixei a cabeza ao piso salpicado de sangue e pregueille a un deus no que non cría que me librase dese momento. Non sei se me rendín á morte ou se pedín seguir vivindo un pouco máis. O cansazo, subido ás miñas costas, apertábame as costelas cos seus xeonllos invisibles. O brazo estralábame de dor, e o fume residual convertérame os ollos en dúas esferas de cebola. A escasa distancia de alí, fuxían chispas do limiar dunha cabina de coidados intensivos. As detonacións martelaban os marcos debilitados coma lóstregos en ebulición. O aire da miña vista reverberaba con cada impulso de percusor. Formaba parte dun espello sonoro, destorcido por cada vaga de pólvora que se inmolaba detrás do número vinte e catro. De aí vin saír a Garret, co seu traxe cheo de engurras e as meixelas cargadas de rubor, pencas de hemoglobina, marcas de lúa vermella precipitada sobre o centro de San Francisco mártir. Esa tarde polo menos foi así.

Esa tarde Garret miroume cun sorriso inocente e preocupouse por min, que amencía tras o parapeto do mostrador coma unha lúa de asperger inzada de medo. Esa tarde ergueu a súa man dereita, longa e delgada, e suplicoume cos seus dedos que marchase, que casase coa distancia da que viñera e o abandonase para sempre. Lembro que meteu a esquerda no bolso da chaqueta, coma para ondear un imperceptible pano de despedida que non cheguei a ver. E vin. Vin a fronte do meu colega rebentar e imitar as fracturas dun cristal blindado cun burato vermello no centro. O seu corpo baleiro esborrallouse sobre o meu grito de dor infinita. Berrei. Ruxín até que as cordas vocais se me perderon no tempo. Chorei. Esfiañeime por dentro coma unha nube sen futuro nin consistencia. Morrín con el.

A pistola que o matou emerxeu do marco da cabina 24, suxeita pola man dun médico executor, do doutor morte, do asasino cuxa pegada de destrución viñamos pisando sen intención ningunha. Maldita casualidade. O director de Innovación de Berkeley, o meu amigo solitario, o pai de tres fillos preciosos pasara a ser un nome, un garabato nunha lista de ducias de liñas, un fío de brisa que se perde no océano para sempre.

E alí estaba el, o ex director máis buscado do mundo, dirixindo as súas pisadas cara ao tobo onde me agochaba. Non me movín do meu lugar. A covardía conxénita da miña pel marcada e o costume de ocultarme dos demais empurráronme cara ao chan, cheo de cola coagulada. Sentín a vibración dos seus pasos na meixela mentres se achegaba ao mostrador. Fiteino a través do oco para os pés. Levaba unha bata de doutor que minutos antes fora branca. Xa non había restos desa cor. Cruzou o lateral do posto e perdino de vista até que escoiten o clic! e localicei o canón da súa arma, aínda quente, no lóbulo da miña orella máis normal.

Non emitiu palabra. Non me tocou. Escaneoume cos seus ollos verde cristal e un sorriso de medio lado que penduraba do afiado nariz. Axudoume a erguerme e sinalou o corredor de Pediatría, coma se fose o meu último billete cara á amortecida luz dun día que non quería rematar.

Non preguntei nada. Atravesei a evacuada estancia de Urxencias para nenos o máis rápido que puiden. Percibín a punta da pistola na columna durante todo o traxecto, entre a primeira e segunda lumbar. Estarreceume o reflexo das camas e berces baleiros; a infinidade de obxectos, xoguetes, coches de plástico e bonecos mortos que xacían sobre as sabas abandonadas; aprisionados pola histeria nunha foto tridimensional. Visualicei os pequenos pacientes coma pantasmas en xogo, sombra de mil voces agudas que minutos antes deberon engalanar as paredes, aínda cheas de debuxos de preescolar.

―Eu quedo aquí. Continúe vostede e non mire atrás.

―Nunca o fago ―respondín inconsciente, e un pestanexo despois acabei por cruzar a porta automática de saída, inmóbil e medio aberta. Ninguén a traspasou detrás de min, agás os proxectís dos francotiradores que penetraron no meu peito. O primeiro mordeu na escápula esquerda, que me escorou a babor coma un albatros de ala rota. Iso evitou que o abellón de chumbo que me furou a orella dereita acabase rebotando, coma un mal recordo, na cavidade do meu cranio. Caín ao chan. Rompín os dentes. Sentín nas costelas un terceiro golpe de martelo; e logo un berro.

―Non é el ―pareceume entender coma preludio do asalto ás Urxencias. Un batallón de homes uniformados, xigantes con rifles, coirazas e cascos, entraron na sala dos nenos ausentes. O narcótico da morte comezara actuar en min. Sentín as poutas da araña cravarse no meu torso. As botas dos policías resoaban no mármore virxe de Pediatría; e o aire da cidade recendía a deserto sonoro, a compás de espera na abertura da bocanoite. A partitura da vida rematou en catarse, en fortissimo vivace, e a planta baixa do Saint Francis Memorial derreteuse ante os meus ollos, coma arume seco, nunha explosión de vaidades.

-V-

A cabeza esnaquizada do policía desaparece do meu plano fixo de visión nun espasmo descolocado pola sorpresa. O seu corpo cae ríxido e ergueito, coma as árbores centenarias que se esboroan marcando todos os ángulos dun transportador sen alma. O fume de pólvora xoga coas correntes de ar diante dunha paisaxe de Aspevig. Pequenos fíos de prata mal queimada intégranse na neve das Montañas Rochosas, mentres o río parece verterse sobre a parte inferior do marco, para acabar no terrazo do meu cuarto a través dunha cascada de sangue.

Desde a esquerda entra en escena o asasino. Leva un traxe escuro, deses caros que lucían os corvos da planta de Dirección. Espero a que os meus cristalinos enfoquen. Nun intre verei a cara do ex director, que de seguro vén rematarme. Sorpresa: Non é el. Este home é un pouco máis vello, de pel ben coidada, e non denota rancor ningún na súas expresións. Ten a mirada dun carteiro, dun funcionario, dun burócrata que quere selar o último documento coa súa semiautomática do calibre 44. Coñézoo.

Olla para min. Saúdame.

―Boas tardes, Rachel! Por favor, non te levantes ―Cústame escoitar o que di―. Tes algo que preciso, algo que me corresponde, e quero que me digas onde está.

Repouso a vista no infinito. Que demo quererá este tolo? Vaia día! Non acerto a mover nin o pescozo, e o asubío do desfibrilador non me deixa escoitar. Debo ter os tímpanos rebentados.

―Non me mires desa forma. Eu non fun o que te deixou así, aínda que entendo a quen o fixo. Ten collóns o malnacido. Bonito cristo montou.

Segue a parolar. Eu entendo pouco. El insiste. Fala, fala e fala. Unha pinga de suor báixalle pola fazula cincenta. Deixa un pequeno regato de pel no seu avance. As miñas pupilas escorregan tamén por ese torrente de nada. A cara do home do traxe escuro pobóase de engurras. Deduzo que un enfado abatana a superficie. Empéñome en chegar ao chan, coma o río da parede. Son unha illa inmóbil nunha cama con rodas. O home berra, vocifera, brama. Eu só podo mover as pálpebras. Amósame a pistola a tres dedos do meu nariz. Axítoas con insistencia. Sinto o negro metal sobre a venda da miña cabeza. Dóeme. Eu continúo sen articular palabra. Agárrame polo pescozo. Estrangúlame coa parte interna do seu cóbado. Ambos nos abaneamos sobre o colchón co seu esforzo. Non emito información ningunha. Non podo. Só me permito dar informes de sufrimento. Noto o burato do canón na miña meixela. Está frío, como frío debe estar o espazo baleiro que separa planetas de vida con millóns de quilómetros sen alma. Vibra o clic! do seguro sobre a pel dos premolares.

Ergo a ollada ao ceo e alí está el, o ex director, o médico de bata nun pasado branca. Desde a porta do meu cuarto apúntalle á improvisada parella de baile. El tamén grita, grita cousas que os meus oídos apenas. Pasa de min. Todas as palabras lánzanse cara ao home do traxe. Non lle gustan a respostas. Achégase a nós. O canón da 44 segue apoiado na miña faciana. Estira o brazo. Coloca a súa arma na fronte do meu estrangulador. Noto a forza de empuxe. Arqueámonos. Volve berrar, creo. O seu antebrazo tápame a boca. Cheira a colonia para nenos. Como pode ser? O seu pulso cheira a colonia para nenos! Como podo ulilo, se até de agora non tiña olfacto? Núbraseme a mente. Embúchome de mareo. Comezo a escoitar voces ao lonxe. Márchame a luz. Esvaezo.

Os homes discuten. As súas voces chegan desde o final dun túnel moi longo. Coñécense. Actualízanse. Intercambian novas e rabia. O ex director en bata intentou matarme na oficina. Non creo que veña salvarme agora. O home do traxe escuro provocou unha desfeita no hospital. Falan de disparos e granadas, de asasinatos e de bombas para nenos. Pero espera, mamá, vou calar un momento.

―Como non puideches matala no edifico da Compañía, paspán? Tan mal te adestramos?

―Mira quen foi falar… Garret Wolf: o home de honor, o presidente da milicia, o cabaleiro americano orixinal arrastrándose agora na lama. Que fas aquí, adonis branco? Non mo digas… xa cho sei.

Garret Wolf! Sabía eu que o coñecía, mamá. Cacho cabrón de merda. Xa sei o que viñeches a buscar.

―Ti que vas saber, mamalón? Se non te decatas de nada, se só fuches un peón en toda esta historia, un parvo útil. Xa deducirías iso, non?. Ou queres que che faga un debuxo? ―a voz de Garret soa nerviosa.

―Sei que, de matar a moza, non poderías estar aquí, a facerlle esa parvada de preguntas. Non me mires así, señor presidente ―noto un fino ton burlón―. Ou cres que acabo de chegar ao cuarto?

―Que sabes, pasmón do carallo? Dime que sabes!

Garret parece rebentar. Imaxino a súa carótide avultada, coma unha constrictor recén ceada.

―Sei o que importa, que andas á procura dunha clave alfanumérica. Que non tiveches reparos en alongar o sufrimento dunha muller moribunda a cambio de diñeiro. Torturaríalo até a fin dos tempos mentres chegase a transferencia semanal. Ah, pero claro, coma no conto dos ovos de ouro, decidiches matar a galiña e tratar de controlar a orixe dos cartos… a conta suíza, non si? ―outra vez ese ton de mofa―. Que pasou, Garret? A clave que atopaches era incorrecta? Non levaba a ningunha parte? De verdade cres que unha muller tan lista ía gardar a chave do seu tesouro nunha mesa de noite? Veña, Garret, que fallo, por deus!

Hai un silencio incómodo. Dous polgares desbloquean os seguros de cadansúa pistola. Non sei quen quero que gañe o duelo. Fillo de puta! Si que o sei. Oxalá o ex director lle estampe os miolos ao cabrón do médico de miña nai. Fillo de puta! Como o odiaba. Cabrón! Menos mal que conseguimos botarte e acabar coa súa agonía. Cinco anos de sufrimento inútil. A ver se Robert te rebenta pronto e logo acaba comigo dunha vez. Ao final vai resultar que todos naquel edificio mereciamos morrer. Fillo de puta!

―Todos non. Tan só os das plantas superiores. Eses que argallaron as súas trampas e me botaron a min toda a culpa.

―Pobriño Robert! Enganáronte os do Consello de Dirección! ―Agora a mofa troca de beira―. Pero que esperabas, pailaroco? Naciches no país da piruleta ou que?

―Non deberías falarlle así á única persoa que sabe onde está o que buscas…

―O que busco está dentro da cabeza desta moza, probablemente a carón da bala que lle metiches dentro, apampado. E ti como sabes toda esa merda da conta?

―Veña, tipo listo. Fun o director financeiro durante anos. Cres que non ía detectar que parte dos beneficios da empresa se desviaban a un banco en Europa?

―Se tan listo es, como foi que mandaches a empresa á ruína?

―A empresa estaba ben… ―Unha vaga de carraxe rancia fíltrase entre os dentes do ex director―. Os informes eran falsos!.

Ese berro non me deu boa espiña. Se eu fose el, estaría apuntándome á cabeza.

―Non! Que fas, langrán! Nin se che ocorra tocarlle un pelo!

Agora supoño que Garret se interpón entre eu e o meu asasino. Non estou nerviosa. Só agardo a que remate todo dunha vez.

―Bua, bua, bua… Eu non fun. A culpa é toda dos demais. Choro moito e mato xente porque o mundo non entende a miña xenialidade.

Ese comentario non me parece moi prudente, Garret. Ese home vai baleirar o cargador nas nosas caras.

―E ti que cres, tipo listo? Que ese bandallo de muller che vai revelar a clave acceso a conta? Terá sorte se non morre hoxe, e se despois de meses de rehabilitación é capaz de dicir o seu nome, como fan as nenas de dous anos… Preguntácheste, premionóbel, se ela sabe tan sequera do asunto?

―E non vai saber, se é a filla da dona?! ―Silencio espacial, silencio de Kubrick―. Quedaches pampo, ou?

―A filla da dona? Que dona?

―E logo non sabes quen era a máxima accionista da empresa? Aínda non fiaches?

―O máximo accionista da empresa é un conglomerado financeiro xermano-suízo que….

―Bla, bla, bla… ―semella que a Garret lle encantan as onomatopeas―. A máxima accionista da empresa era Cynthia Moon, paifoco! E esta é a súa filla!.

Xa saben quen son. Xa coñecen o meu segredo. Non entendo por que se sorprenden. Non era tan difícil de supoñer; non, mamá?