A contrapel. Capítulo 12

Fran Fernández Davila.

11

A muller do ex-Director chamoume a atención sobre unha conta de Suíza, centos de millóns de dólares, desviados da compañía nos últimos meses. Esas foron as transferencias que provocaron o burato financeiro.

―Comprenda vostede que nada disto encaixa. O meu marido foi despedido semanas antes de comezasen os grandes movementos. Até ese momento, a conta acollera una mínima parte dos beneficios anuais, unha cantidade insignificante que pasaba inadvertida nos libros de contabilidade. Descoñezo quen a creou, pero esa conta é agora das miñas fillas, miña e das miñas fillas. Elas nunca recuperarán o seu pai, pero polo menos poderán vivir tranquilas noutro lugar do mundo. Non lle vou dicir cal.

»Cando o meu home marchou da casa comecei a vixialo. Pedín un permiso no traballo e dediqueime a investigar a verdadeira causa dos noso divorcio. No fondo agardaba que volvese a casa. Tiña esperanza de axudalo a resolver os seus problemas e amosarlle que, pasase o que pasase, o seu lugar estaba con nós. Non tiven éxito ningún. Robert rexeitoume todas as veces que acudín a aquel almacén. Consumiume velo vivir naquelas condicións e compartir as fins de semana con aquela panda de tolos en traxe militar. Perdera moito peso e tusía con frecuencia. Tiña unha mirada diferente, coma se todo o odio do mundo se apropiase do seu corpo.

»Tardei nada en saber que non podía contar con el para axudalo, así que contei coa discreción. Vixiei o presidente da milicia, seguino á súa casa nun bonito barrio, ao seu traballo na universidade e nos paseos coa familia. Acudín á igrexa que frecuentaba, e mentres el lavaba o cerebro moribundo do meu marido, eu facíame amiga da súa muller. Mentres eles disparaban a animais indefensos nun bosque, nosoutras tomabamos café en longas tardes de faladoiro. Mentres se planificaban os detalles da grande matanza, eu sacaba a información que precisaba para seguir adiante.

»A señora Wolf desveloume a verdadeira natureza do seu marido. Contoume que traballaba dende había tempo coma asesor dunha persoa enferma, moi rica, que levaba case dous anos loitando contra cun cancro terminal. Chorando, confesoume que a muller non tiña salvación, pero que a minuta era tan suculenta que o seu home alongou todo o que puido a duración do traballo. Duplicaron as sesións de quimio e radioterapia. Devastaron a muller por dentro. Tal foi o nivel de desgaste, que lle facían transfusións diarias. Ás veces Garret chegaba á casa dicindo que a muller renovaba o seu sangue cada sesenta horas. A tal inferno engadiron cirurxía indiscriminada. Retirar tecidos afectados reducía a velocidade da metástase. Despezaron a pobre enferma pouco a pouco; pel, ganglios linfáticos, un lóbulo hepático, un pulmonar, tramos de intestino….

»Elyza pediulle moitas veces que o deixase, pero o seu marido non era quen nin de escoitar. Unha tarde de choiva, confesoume que naquela época temía que o seu marido estivese a divertirse co proceso. Nunca ría, nunca semellaba contento, pero estaba tan absorto coa experimentación que descendera moito o seu nivel de agresividade. Non me foi difícil deducir que o seu amigo mallaba na súa esposa, e que a súa esposa, coma todas, gardaba as mazaduras entre sabas de bágoas, no máis profundo caixón da súa alcoba. Ese foi un sacrificio de boa cristiá. Demo de ironía.

A muller achegouse a min e acariñoume o pelo.

―Dado o seu aspecto nesta cama, diría que pasou a vida a pensar que a besta era vostede.

―Todo cambiou cando recibiu o seu vídeo preguntando por Cynthia Moon ―continuou―. Esa foi a peza que faltaba. Garret descoñecía a actividade artística da súa paciente, como xa lle dixo Elyza, e obsesionouse coa película; non porque fose a primeira que vía desa especie, senón porque revelaba a relación que tiña coa Compañía de Entretemento. A conclusión chegoulle rápido: a súa paciente era moito máis rica do que pensara. Entón púxose nervioso. Cynthia acabou por morrer, e el comezou a matar o tempo maquinando e volvendo a mallar na súa muller. Ela non me dicía nada, pero as posturas estrañas e os colos altos a destempo iniciaban sempre a miña batería de preguntas. Logo chorabamos xuntas, abrazadas en silencio, por cada un dos espectros que tiñamos por esposo.

Déronme ganas de erguer a man e chamar por seguridade para que a detivesen. De seguro que aquela lingoreteira tiña parte de culpa en todas as mortes. De seguro que a ambición que levou ao ex-Director a desfalcar esa fortuna era compartida por ela. Inmóbil na cama, non tiven máis remedio que seguir escotando aquela sarta de mentiras.

―O despido de Robert aconteceu no momento xusto para Garret. A compañía rachábase en pequenas tiras de pel descomposta e el quería levar o seu anaco de balea: exactamente, o corazón. O que fixeron xuntos xa o coñece. O meu anxo da garda volveuse exterminador e cumpriu a súa vinganza no edificio da compañía. Garret veu con vostede a este hospital, descoñezo a escusa, pero era seguro que quería matar a Rachel, a filla de Cynthia. Foi el quen disparou a toda esa xente. O home do traxe escuro era el; e tamén quen colocou todos eses explosivos nas urxencias de nenos. O que menos podía esperarse é que o meu marido os estivese agardando no hospital. Despois de matar a toda esa xente, o seu amigo entrou na habitación vinte e catro e debeuno atopar alí tentando arrincarlle a Rachel a información que non conseguira na súa visita o estragado edificio da mañá.

A dúbida entrou en min coa insignificante mordida dunha carracha. A explicación de Garret, diante das portas do ascensor de dirección parecérame débil, pero naquel momento era o único fío que nos mantiña conectados co posible paradoiro da nosa actriz.

―Supoño que lle aplicou o terceiro grao. Que a interrogou con violencia até que Robert o atopou. Alí mesmo, naquela habitación discutirían e forcexarían até que Garret saíu vencedor. O mundo pensará que o meu marido o matou, e así deberá quedar escrito na versión oficial, porque o meu marido está morto. Xa pagou o prezo máis alto posible polos seus actos, e agora desfruta de tarifa plana. Calquera cousa que lle colguen será sen custe adicional. Sairanos gratis a todos.

A muller fixo unha pausa dramática e continuou.

―Escoite, se lle conto todo isto é para que deixe de procurar respostas. Por favor, cando esperte deste sono, non busque máis. Non o intente. Déixenos a todos en paz. Todos estamos mellor agora. Non quereriamos ter que preocuparnos polo seu silencio.