A contrapel. Capítulo 13

Fran Fernández Davila.

-VI-

A muller que entrou segue a falar coa outra persoa que, no que levo escoitando, aínda non contestou. Ou é moi calada ou está na mesma situación ca min. Non collo toda a conversa, mamá, aínda que teño a sospeita de que declama para o cuarto. Xuraría que quere que eu saiba da historia; doutro xeito falaría moito máis baixo e directamente na orella da cama do lado. A súa última frase de súplica foi tamén unha advertencia, unha ameaza para que desista de buscar culpables no meu estado. Supoño que ti tamén estás a escoitar, mamá; por iso vou calar e atender un pouco máis.

―Xa lle dixen hai un intre que a actriz que busca morreu meses atrás. Pero non sabe que a súa filla é neste momento a súa compañeira de cuarto. Casualidades da vida, comparten vostedes a cabina número 24 da Unidade de Coidados Intensivos do Chinese Hospital de San Francisco. Teño que desvelarlle moitas cousas, e a verdade é que me sinto aliviada de facelo. É coma se todo isto fose unha terapia expiatoria, un confesionario civil no que só me quedan uns poucos minutos. Debo acelerar.

»Cynthia e a súa filla vivían xuntas nunha casa de Pacific Heights, non moi lonxe do fogar dos Wolf. Mudáranse alí por recomendación de Garret, cando a inxustificable extensión da terapia comezaba a chamar a atención no hospital de Berkeley. Mentres conservou as forzas, a actriz, cuxo nome verdadeiro era Belinda Johnson, mantivo as entradas do seu diario íntimo. Alí escribiu os seus pensamentos, o que non lle podía contar a ninguén, cada unha desas pequenas cousas que sempre acaban por ser as máis importantes da vida. Conmovinme ao ler que todos os días, durante vinte e dous anos, remataba as súas reflexión coas palabras: “Quérote Kelly”. Esa foi a firma dende que naceu a súa filla.

Esas últimas frases díxoas ben alto, estou certa de que para asegurarse de que eu as entendía ben. Eu tamén te quero, mamá.

―Si, o diario de Cynthia Moon está no meu poder, e consiste en tres cadernos de tres cores diferentes. O primeiro, dunha preciosa cor de rosa, inclúe os seus primeiros quince anos. Ese tomo non deixa de ser o máis terrible dos tres. O segundo chega até os vinte e oito, está encadernado en verde e a palabra correcta para o seu contido sería: sorprendente. O terceiro, a medio escribir, está bañado en ouro.

Como pode ser iso, mamá? Escondinos na caixa forte, onde ti os deixaras para que eu os vise. Canto o lamento! Pídoche perdón outra vez.

―O máis interesante dese último tomo é que en vez de numeración, ten un código alfanumérico: setenta e dous caracteres, un en cada páxina, no bordo inferior. A páxina 73 é un enorme baldío, e a partir da 74, os díxitos volven repetirse. Garret non caeu na conta cando os estivo inspeccionando, pero eu si. Non se estrañe, son de Guatemala, pero non son parva. Alí na miña terra fixen dúas carreiras universitarias, cunha bolsa do goberno, que só me serviron para ser máis consciente da miña miseria. No meu país importa máis a cor da pel ca a do cerebro.

―Folga dicir que os cartos xa non están na súa conta orixinal, senón distribuídos por diversos bancos dos países máis pequenos e intelixentes do mundo. Vostede xa me entende. Lémbrolle de novo o noso mutuo pacto de silencio. Deduce ben se pensa que para conseguir os documentos tiven que asaltar a casa e rebentar a caixa forte con explosivos. Despois queimei o chalé para non deixar pegadas. Elyza chamou os bombeiros.

O meu corpo estremécese. Non me vexo dende fóra, pero debería estar convulsionando. Perdo as ganas de vivir. Xa non me queda nada co que recordarte, mamá. A casa onde mudamos os nosos recordos esvaeceuse, converteuse en fume e reuniuse contigo; coma se todas esas cousas que nos unían che fixesen máis falla a ti que a min. Non comprendo nada do que está a pasar e enténdoo todo. A culpa e miña. Incumprín co que me ensinaches. Traizoei a nosa filosofía de vida. Sempre me dicías que os cartos non importaban, que o coñecemento traería o suficiente para vivir, que as cousas bonitas non se podían gardar, que non residían no espazo, senón no tempo, que non se podían agarrar porque escapaban entre os dedos, que non se podían acumular nun cuarto porque podrecían no esquecemento.

Pero eu non che fixen caso, mamá. Pensei que a Compañía era nosa, que nola roubaran os corvos negros de Dirección. Eu quería darlles unha lección e, en canto tiven oportunidade, recupereina; ou máis ben mateina para construíla de novo. Ti deixárala voar para facernos libres, e eu pegueille un tiro no aire e arruinei a nosa vida, mamá. Eu provoquei o burato financeiro. Eu desviei os cartos a Suíza. O informe orixinal que fixen para o meu xefe era falso, e en canto ascendemos á dirección financeira, foime fácil manipular os beneficios e convertelo en realidade. Agora esa realidade esfumouse. Perdóame, mamá.