A contrapel. Capítulo 14
Fran Fernández Davila.
12
Pareceume oír un lamento á miña esquerda, mentres á dereita, a muller do asasino pretendía converter a Garret nun monstro desapiadado. Nunca crería tal. Supoñíase que o único ser no mundo ao que puiden chamar amigo mallara a miúdo na súa muller? Que matara ducias de persoas no Memorial? Todo aquilo eran parvadas, invencións dunha mente perturbada que non podía asimilar que o amor da súa vida fose un asasino sanguinario.
A muller marchou deixando unha derradeira mensaxe nos meus oídos, unha nova peza de insistencia para que esquecese o sucedido e collese un avión de volta á casa. Eu quedei coa mente suspendida, en hibernación, macerándome no fluído interno que a mestura de soro e carraxe destilara no meu sistema circulatorio. Aquilo non podía quedar así e, en canto tiven consciencia e capacidade, abandonei a cama do hospital. A moza que durmira ao meu lado despediume cun impasse da súa respiración mecanizada, un rallentando, unha especie de ínfima dilación que me indicaba que, dende o fondo do profundo pozo comatoso, alguén me saudaba.
Chamei a policía. Localicei a Phil. Saín pola porta co batín escaso de paciente en recuperación e unhas pantuflas roubadas. Nunca a miña pel estivera ao descuberto para tanta xente. Puiden ver, cos meus ollos inchados, a sorpresa do persoal nos corredoiros, nas salas de espera, na recepción e na rúa. Un bebé de dinosauro, unha miniatura de Godzilla, atravesaba o limiar dun hospital asiático para meterse dentro dun coche patrulla. San Francisco estaba a salvo polo de agora.
A distancia entre o Chinese Hospital e a comisaría era de cincocentos metros, aínda que chegamos un par de horas despois, previo paso pola tenda de Armani para que puidese enfundarme nun traxe adecuado. Dado o meu estado, os amables axentes, un home latino e unha muller de aspecto nórdico, víronse obrigados a axudarme. Malia as súas reticencias iniciais, daba gusto velos carrexar roupa cara ao probador onde me agochaba, con cara de displicencia, pero cun par de perchas nas mans e cadansúa pistola colgada do cinto.
O despacho de Phil era un cubículo acristalado, do tamaño dun coche grande, que facía esquina con dúas fiestras a unha rúa estreita e transitada. Contrastaba de xeito notable cos espazos dos seus compañeiros, moito máis brancos e desordenados, inzados de expedientes en columnas. Imaxineinas a crecer, desde o chan, uns milímetros cada día; coma estalagmitas de papel co lado escuro da esencia humana no interior. A mesa de Phil era un páramo de madeira, poboado por un solitario portátil, un caderno negro de cuartilla e dous bolígrafos, verde e azul, perfectamente aliñados a carón dunha lámpada inoxidable. En fronte dispuxera dúas cadeiras para visitas. Non había máis.
En canto sentei a soas co inspector conteille todo, o de Rachel, o de Cynthia, o de Robert e a súa muller conspiradora, os dos miles de millóns nunha conta de Suíza, o do incendio na casa de Pacific Heights e todas as mentiras que aquel intelecto trastornado pola perda do seu marido inventara en contra do meu amigo, do noso amigo Garret Wolf. Aínda que pechara a porta con cautela, Phil mirouna de novo, coma querendo selar as súas xuntas cunha silicona de silencio. Acompañoume na indignación das calumnias que tivera que escoitar e, despois de finalizar o meu relato, quedou calado por un eón de trinta segundos.
―Tes toda a razón do mundo. Non se pode permitir que acusacións sen fundamento manchen a reputación do noso benquerido Garret, un heroe de San Francisco. Non obstante, debo confesarche que algo non encaixa na versión oficial dos feitos. O alcalde e o fiscal coinciden comigo en que non paga a pena enturbar a imaxe de persoas inocentes con dúbidas e elucubracións indemostrables.
A miña cara asentiu cun xesto de preocupación. Non agardaba ese tipo de resposta.
―Creo que podo confiar en ti se che digo que o calibre da bala que matou a Garret non coincide coas pistolas dos ataques no Memorial e na Compañía de Entretemento. No meu informe reza que Robert Cook matou o noso amigo, e que a arma que utilizou desintegrouse na explosión de Pediatría, pero a verdade é que non existe evidencia ningunha que apoie esa teoría. A pistola non aparece, coma tampouco aparece Elyza, nin os seus fillos. Oficialmente están de retiro de saúde coa familia dela, aínda que resulta imposible localizalos. Esta é a listaxe de armas que tiña Garret na súa casa. Desapareceron todas, incluída unha Parabellum do tipo que o matou. Sabías que a súa muller traballa de enfermeira no Memorial? Que foi alí onde se coñeceron?
»Polo que respecta á familia de Robert Cook, a situación é parecida. De ningunha forma se puido involucrar a súa esposa nos asasinatos, e incluso quedou libre de responsabilidade patrimonial pola desfeita. O seu divorcio de hai uns meses éche un insalvable corta-lumes económico. O cabrón do ex director deixouno todo ben atado. Ademais, souben a semana pasada que burlaron a vixilancia, fuxiron da cidade e probablemente do país; unha familia completa! Ridículo espantoso».
Phillip mirou na pantalla a desgana de vida que levaba. A súa cara labrada de engurras era o reflexo dun campo cansado de dar colleitas sen beneficio. Abriu o correo coa notificación de busca e captura de Ángeles Cook: violación dunha orde xudicial, obstrución á xustiza e secuestro duns nenos susceptibles de pasar á custodia do Estado de California. Pousou os ollos nas dúas fotos de arquivo, unha sacada tras o interrogatorio, días atrás, e a outra de inmigración, de cando a muller traballaba na limpeza do edificio da Compañía de Entretemento. Eu notei as súas pupilas dilatarse nun espasmo, convertendo o chocolate do seus iris nun recordo residual.
―Merda! ―berrou nun instinto, e xirou a cabeza para cruzar coa súa vista toda a estancia open space e acabar petando no cristal da sala de reunións, a carón dos servidores―. Merda, merda, merda, merda! Merda ―pensei eu cando a deflagración varreu o piso cuarto da Comisaría Central de San Francisco, coma un tsunami de fume e aire para queimar.
Espertei de novo dúas semanas despois, outra vez na cabina 24 da unidade de coidados intensivos do mesmo hospital do centro de San Francisco. A miña colega de cuarto, a mesma de todos os días, lía con fruición un pequeno caderno cor de esmeralda.
―Bos días ―dixo con alegría―, semella que tivo vostede un terrible pesadelo; pero tranquilidade, que xa pasou.
Collín o teléfono e, coa axuda dunha enfermeira, chamei ao numero da tarxeta que alguén deixara no meu cabeceiro. Era o móbil de Phil, unha alocución en inglés informábame de que estaba apagado ou fóra de cobertura.
A moza da cama do lado, con vinte e poucos anos, seguía a contemplarme sen disimulo, coma se o meu aspecto de monstro psoriásico non a impresionase en absoluto. O camisón de deseño que levaba posto deixaba intuír o seu peito a través dunha manga inexistente. Desde aquel burato de tea, desde aquela toba de pel, o seu torso lucía marcado por unha diminuta bolboreta marrón, un obxecto de melanina que apuntaba directamente ao seu corazón.
FIN
Lin esta novela coas ganas dun lector que quere que o acompañen a través desta historia de instigacións e caras ocultas. Quero dicir que aceptei que a narración fose gardando (ou retardando) algúns elementos da trama, co obxectivo de que esta parecera opaca ata que chegara o momento de facela transparente. Ao ler este capítulo final, quedou un pouco confundido. Recoñezo que non acabo de ter claras as cousas. O papel real de Garrett (intuimos que é un dos asasinos, si, que a confesión que oíu era certa e que a sociedade e a amizade fanos querer obvialo, pero…), a verdadeira historia de Cynthia Moon (por que desapareceu…), a relevancia final dun Robert Cook do que xa soubemos os motivos que ocultaba e como levou a cabo a masacre hai varios capítulos… Non sei, eu boto de menos, nunha proposta como esta, un ahhhh final co que o lector sexa definitivamente sorprendido coa última peza que dá sentido á engranaxe. E non o atopo. A confesión no capítulo 13 e este último parecen máis unha baixada de marchas que ralentiza a acción (e o desenlace) dun modo inesperado.
Retomando algúns dos comentarios que se foron facendo a esta novela, quizais na orde estea a clave. Aínda que eu engadiría un elemento final, algo que dea sentido a un comezo tan espectacular como difuso no tempo (o tema do tumor na pel, a relación ou non coa desaparición da actriz…).
E dito isto, a novela está ben escrita, o uso da polifonía funciona (certo que nalgunha ocasión, como se dixo, a primeira persoa apunta máis cara unha terceira persoa narrativa) e a historia parte dunha idea con moita potencia. Teño a sensación de que, curiosamente, o feito de ter un capítulo cada quince días foi, ao contrario do que en principio me parecía con esta novela, un tanto confuso. Quizais non é a mellor maneira de dar sentido global a unha trama que é unha madexa, non sei. Pero coido que lida deseguido funcionaría mellor.
En todo caso, por suposto, parabéns. E grazas. A lectura foi áxil e iso fala dun estilo que funciona.
Hai anos que defendo un pensamento que di asi “non hai malas ideas, hai malas execucións”. Esta novela é un bo exemplo diso. O argumento non ten nada de malo, porque os argumentos, coma os animais, non son malos nin bos. Son como son. Algúns son complexos como a mente dun primate e outros sinxelos como amebas. O que quero dicir é que non paga a pena cargar contra eles. Nin sequera necesitaba rematar de ler a novela para saber que non ía funcionar, é dicir, o que ia pasar era (e é) indiferente á hora de valorala, porque suas eivas estruturais da ponte eran de tal calado que ía colapsar antes da inauguración.
Montar unha historia con 4, 5, 6 narradores distintos é chamar ó desastre. Montar unha historia con ocultacion de informacion para nos ultimos 3 capitulos entregarlle todo ó lector, así, en forma de monologo explicativo, é absurdo. É como comprar o xeado e esperar a que se derrita para comelo. Se a novela -tal como está escrita- perde todo interés (e digo mais, tamen o sentido) por saber o final, é que non está ben deseñada. É máis, se lle contas o final a alguen xa lle contaches a novela toda. Porque a novela é un gran baleiro que só se sostén porque o lector non sabe que non paga a pena rematala.
Non ten salvación. Para contala doutro xeito sobra ata o protagonista, que non é mais que un artificio trasunto do propio lector que “non sabe nada” e serve para “non saber nada” ata o momento no que o autor llo faga saber todo.
Hai unha idea (empresa-garret-robert-nai enferma-desfalco) e a novela é a o xogo de ocultacion entre capas e capas de graxa desa idea. É como se, no relato de adrian, a prota fose unha prima de cibran, ou no relato de victor o prota fose o gato do señor mincha. E tirar millas ata que ó final apareza unha carta ou unha grabacion na que se explique todo.
Que importa que fose Garret o malo, eu non viñen aqui buscando informacion, viñen por literatura. Ou polo menos por entretenemento. Pero o lector está en coma mentres lle contan algo que nin ten que ver co que lle importaba, que era o fetiche do doutor coa tipa da bolboreta. Poderias quitar os primeiros 12 capitulos e entenderiase todo igual… ou mellor.
Non perdas un minuto en cambiar unha coma. Envíaa así, tal cal está, os certames pertinentes.
Fran, os compis teñen razón en buscar ese “ahhh” final que deixe a todos conmocionados. Aínda así, admiro a túa habilidade para manexar a intriga e a complexidade dos personaxes. Parabéns polo teu esforzo e por levarnos a través desta envolvente historia. Estou ansiosa polo teu próximo proxecto literario!
Unha aperta 🙂
Bueno. Xa chegou o final. A verdade é que foi unha experiencia curiosa, máis que nada polo feito de ir comentando as obras dos demais que pola novela que presentei, que xa a tiña escrita dende 2017. Quero agradecervos a todos os vosos comentarios, sobre todo, como é obvio, a Damián e Lois que foron os que se mantiveron ao pé da tecla en todo momento. É unha pena que os demáis non puidésedes manter o ritmo dos comentarios. Agradécense moito as opinións dos lectores atentos e enriquecen moito o exercicio. Sen elas, esta idea tan marabillosa queda algo deslucida. É coma nos masaxes na parella ou o sexo oral nunha orxía: a reciprocidade é o celme do desfrute. Aínda así, non pasa nada, todos temos unha vida complicada e cada un sabe só da súa.
Eu, pola miña parte, quero facer un resumo das conclusións que saco dos comentarios recibidos, que concreto en dúas. Non presentei este texto con intención de melloralo, coma quen vai ao ximnasio ou quen leva un enfermo a un hospital. A miña intención era que se lle fixese unha autopsia, como un exercicio no que fosen saíndo á luz todos os fallos de concepción, todo o que non se debe facer á hora de decidir gastar moitas horas do noso tempo en escribir unha novela.
Porén a cousa non chegou a funcionar de todo e a culpa da propia obra. A novela promete cousas que logo non cumple. O lector comeza cun personaxe principal moi particular e a premisa da procura dunha actriz porno cun melanoma co fin de salvarlle a vida. Sen embargo, abandona esa liña argumental para centrala nunha serie de tiroteos e matanzas provocadas por un desfalco financieiro. Algo parecido pasa coa trama do USB na novela de Víctor e en menor medida cos incons na novela de Adrián. Conclúo que o lector, a tres cuartos de novela se sente enganado. Este fallo é catastrófico. Xa el só, fai inviable a miña novela.
A segunda grande conclusión que saco é sobre a importancia da escolla do narrador. Esta novela foi feita a eito. Xa non digo con compás (brújula), senón a eito, con cero planificación. Senteime a escribir e tirei para adiante. E así, cada xiro de trama, cada nova ocorrencia foi resolta no momento da forma que mellor se me ocorreu. E se para iso facía falla un novo narrador, pois un novo narrador que metía na novela. O importante era seguir escribindo.
Con estas dúas leccións que levo xa me sinto compensado de todo o traballo de comentar as novelas dos demáis. De momento chego até aí. Gustaríame ter sabido que efecto e importancia ten o feito de situar unha trama no estranxeiro con personaxes estranxeiras ou por que todo o mundo pensa que a personaxe protagonista é un home, cando non hai nada na novela que confirme o seu xénero (isto último é un xogo propio).
Veña, xa acabo co rollo. Agardo que vos prestasen os meus comentarios e que fagades con eles o que vos dea a gana. Eu só opino libremente se sei que o autor non ten porque facerme caso. Nunca tiven a intención de agradar por agradar, do eloxio pouco se aprende, pero sempre quixen expresarme da forma máis educada que souben. Desculpádeme se nalgún momento non foi así.
Moita sorte escritores e escritora coas vosas obras, foi un auténtico pracer!!
E grazas a César por organizar esta liga. Quen a gañe, que traballe a tope con el a súa novela. Unha publicación con proceso de edición á vella usanza é un privilexio que moi poucos escritores teñen hoxe en día.
Parabéns, Fran. Non sei se ao final chegaches a modificar algo en profundidade ou se fixeches encaixar o quebracabezas para agasallarnos coa historia completa. No teu caso xa contaba con iso, non nas demais propostas, a verdade. O certo é que o principio da novela resúltame confuso respecto ao seu desenlace. Non se ten que levar ao lector a onde quere, pero non conseguín empatizar coas personaxes para manter unha atención constante na historia. Ao mellor é por unha cuestión xeográfica, e prestariame máis se comezase nunha consulta de Monforte de Lemos, e a actriz pornô rodara na Coruña, non sei. Pasoume con varias das historias este ano que capítulo a capítulo, resultabame moi difícil entrar as historias e manter o interese, así que xuntaba tandas de dous ou tres. Penso que como nas relacións, igual son eu, e non vós.
Penso que xunto coa de Damián son as mellores escritas, pero como lector de entrada chamaron máis a miña atención O Albergue e Carne picada. Aperta Fran polo teu apoio a todxs sempre.