BiosBardia

O país dos libros en galego

A contrapel. Capítulo 2

Colección de DVD.

Fran Fernández Davila.

A

―Corten! Moi ben, equipo. Rematamos. Bo traballo. Quero vervos a todos esta noite na festa de fin de rodaxe. Non me faltedes ningún, eh? E iso vai tamén por ti!

O director sinalouna de forma especial. Coñecíaa desde había tempo e sabía que as posibilidades de que acudise eran poucas. Aquela era a súa terceira película xuntos e en ningunha conseguira que se relacionase máis do imprescindible cos seus compañeiros. Esa actitude era sempre difícil en calquera ámbito laboral, pero nun elenco de cine para adultos supuña un desprezo á intimidade necesaria para o labor.

Ela nunca acudía ás festas de inicio de rodaxe, onde se supón que os compañeiros se coñecen e aproximan para un mellor rendemento do equipo durante a filmación. Limitábase a aparecer o primeiro día de traballo e converter as tomas en pequenas pezas de arte experimental. Xogaba coas pausas. Co alentos e respiracións que encrechaban a pel das súas parellas. Cos bicos longos e complexos. Coas pequenas chanzas que provocaban o sorriso. Con minúsculas mordedelas. Coa calor. «Esculpía o sexo» e explotaba cada veta de sensualidade dos corpos espidos até rematar a escena nunha tormenta de espasmos e calafríos. Despois puña o albornoz e atacaba cara ao camerino. Duchábase e desaparecía. Ninguén sabía onde se metía nin por que o facía. E ao final de todo, cando remataba de rodarse a última escena, esvaía coma unha pantasma nun fundido a branco.

Tan só deixaba dúas pistas: un número de conta nun país estranxeiro e un número de teléfono que case sempre estaba apagado.

Os produtores do primeiro filme que fixera pasaron o ano posterior á estrea chamando. Ao principio varias veces ao día, sete días por semana. Despois espazaron os intentos, e ao final, vencidos polo cansazo, acabaron por transformar as interpelacións nun ritual aleatorio que non seguía padrón ningún. Chamaron en Noiteboa e no día de Nadal ao mediodía. Chamaron en Fin de Ano e o 15 de xaneiro ás tres e media da madrugada. Evitaron o Día dos namorados e o equinoccio de primavera, pero telefonaron en Semana Santa e no Primeiro de Maio. Tentárono o 17 do mesmo mes ás tres da tarde, e volveron a chamar o 13  de xuño. Todas as tentativas de comunicación morrían nunha alocución impersoal: «O teléfono que chama está apagado ou fóra de cobertura».

E todo porque o filme resultou ser un blockbuster; un produto consumido, non só por pervertidos solitarios, senón polo público xeral. A maioría dos matrimonios do mundo occidental practicaran aloumiños copiando as súas escenas, e moitas parellas tiñan unha copia persoal en DVD agochada entre bragas e calcetíns, alí onde os pequenos da casa nunca se atreverían a fedellar. O guión estaba ben escrito. A historia era substancial e os encontros entre protagonistas resultaban cálidos e imaxinativos. Cada escena era unha festa, unha inspiración. Un coitelo co que atacar a monotonía sexual dun mundo en recesión. Un poderoso canto á vida.

Os produtores, desesperados, continuaron a busca de forma infrutuosa. Tentearon a idea de facer unha segunda parte, pero a ausencia da prima donna e o enorme éxito da primeira parte redundaba nun risco de decepción inaceptable para o negocio. Non se podía facer con outros actores, porque o que director e produtores calaran é que ela fora a guionista, a escritora, a creadora de todas as historias que revolucionaron o mundo. Por iso contrataron detectives, puxeron anuncios en clave e acudiron a técnicas de identificación forense. Todo foi inútil. O último acto antes de dárense por vencidos foi un programa de televisión. De non poder rodarse a película, polo menos sacarían algúns cartos.

Os anos foron pasando e o número de teléfono escrito a carón da conta seguía xordo de inactividade. Tan só un secretario dos produtores, perdido nunha oficina de Los Angeles, mantiña o imperativo costume de marcalo, sempre o día 7 de cada mes. E cada mes, no día 7, riscaba o recadro de «non dispoñible» nunha desgastada ficha de cartón. Pasados dous anos o secretario marchou e outro máis novo ocupou a rutina, ata que un 7 de xullo do sexto ano despois da estrea da película, a mensaxe gravada cambiou: «O teléfono ao que chama está apagado ou fóra de cobertura. Deixe a súa mensaxe despois do sinal».

As cordas vocais do secretario pereceron cristalizadas nunha gorxa de sal. Esquecera o protocolo no caso de contacto. Aquela chamada era para el unha manía inexplicable dun xefe amargado. Colgou nun acto reflexo, antes de escoitar o molesto asubío, e quedou en silencio por un momento. Respirou. Pensou na súa noiva e a promesa de levala aos Cabos de vacacións. Inflou o peito. Abriu a gabeta do lado dereito do seu escritorio e leu as instrucións que apuntara o primeiro día de traballo nun caderno negro moi vello e elegante. Volveu premer as teclas coa xelatina temerosa que se lle acumulara nos dedos. «Esta é unha mensaxe para…»

O segundo filme estreouse sete anos despois do primeiro, no mesmo día do mesmo mes. O libro xa levaba trinta semanas no mercado e obtivera un triunfo atronador, sobre todo entre as mulleres. Os homes, máis preguiceiros, agardaron pola película. A diferenza da precuela, editada directamente en vídeo, a nova parte exhibiuse nos cines, que permaneceron inzados de xente ata o momento exacto no que se distribuíu o DVD. As salas quedaron desertas dun día para outro.

Se a saga comezara cunha invitación ao desfrute da vida, a autora continuáraa cunha apoloxía da maternidade, unha relación dos praceres que se poden atopar mentres se criaban os fillos, antes e despois de que eses saquiños de ruído apagasen as luces dos seus dormitorios para descansar. Mulleres casadas, nais en celibato, esposas infieis, homes aburridos, parellas en expansión sensorial… todos atopaban unha porta á madurez, un edicto de liberación apuntalado na madeira acarunchada das relacións exhaustas, superadas, transcendidas nun novo ser.

En todo o momento, durante a rodaxe, os precavidos produtores buscaron perpetuar a serie. Abafaron a protagonista con aloumiños e atencións, mimos de nena malcriada e honras de princesa no imperio dos sentidos. Tentaron namorala, cubrírona de sedas e algodóns, inzárona de comodidades coas que o presidente de corporación non podía nin soñar. Aquela muller, na saída da vintena, era o mellor dos seus activos; un recurso natural non controlado por ninguén. Non houbo forma de retela. A rutilante estrela desapareceu tras a porta do camerino un minuto despois de rematar a derradeira escena. Non deixou nota nin mensaxe. A conta bancaria e o número de teléfono xa estaban na base de datos.

-I-

O teléfono non para de soar, tan confundida estou que desconectei os oídos por protección. Esta terceira vez, a voz do xefe soa enfadada. Onde metería o tal informe? Espero que non sexa o arquivo que borrei por accidente. Por que limparía a papeleira de reciclaxe?

Non entendo esta situación, mamá. A nosa familia ten cartos a moreas. Non sei por que teño que traballar. Ben, si que o sei, mamá. Insistiches tanto… Era iso ou perder o acceso aos teus fondos. Que me estás a facer, mamá?

É a cuarta vez que me pide o informe. O xefe non pode ocultar a frustración. É coma un libro de cristal, pero sabe controlar os sentimentos. Mantén as formas coma un cabaleiro. Recoñezo nel esa educación. Debe ser parecida á miña, aínda que me custa diferenciar entre temperanza e falta de empatía, entre os psicópatas e os auténticos líderes. Esa parte quedou pendente nas escolas que me pagaches. Non cheguei a todo. Iso tamén terás que perdoarmo.

A porta da casa fai o mesmo ruído que o portón dun castelo medieval; non por vella, senón por pesada. Péchoa detrás de min coma se fose hermética. A ti sempre che gustaron as blindaxes. Desde que era moi pequena fuches unha alma sobreprotectora. Dábasme o dobre de abrazos que as outras nais, o dobre de bicos. «Para compensar», dicías. E claro estaba.

O servizo marchou hai tempo. A miña cea está na mesa. Fáltame o teu prato. Non me dou afeito. Supoño que xa ceaches. Entro no teu cuarto, dormes, douche un bico. Boas noites, mamá.

Maldito espertador de ouro. Son as seis da mañá. O chofer abandóname na parada do metro coma un can con colar de diamantes. Media hora de traxecto para chegar ao centro. O vagón cheira a mañá de laborable, a mestura de perfume obreiro e a fastío. A música dos bocexos abrázase coas páxinas de papel. Aparecen os tons dos primeiros móbiles. Sempre soan no peto dalgún corentón con alopecia e traxe apertado. Danme pena eses pescozos atados a unha gravata.

Ben sei por que me obrigas a ver todo isto, mamá. Polo mesmo motivo que teño que ir traballar de secretaria no primeiro andar da miña propia empresa. Meu Deus! Cantas veces me dan ganas de quitar a careta e subir correndo ao piso 49. Con que gusto daría una patada nesa porta de cristal, sacaría do bolso os nosos títulos de propiedade e botaría todas esas sambesugas á rúa. Non lles deixaría nin usar o ascensor. Falla lles fai un pouco exercicio.

O vello volve mencionar o informe do día anterior e póñome colorada. Non é para tanto, confirma. Cóntame que hai unha alternativa para minimizar os danos, pero haberá que traballar arreo durante todo o día. Eu pídolle desculpas e menciono o seu apelido. El volve a pregarme que utilice o seu nome de pía. Négome con voz suave e cóntolle a túa norma. El sorrí e mira para o chan. Chámame polo apelido. Gústame o meu apelido porque é o teu.

Síntoo, mamá. Teño que quedar até tarde para amañar a desfeita, pero non estou soa. O xefe queda comigo. Colle o seu portátil e senta na mesa do lado. Ás oito chama á casa para falar coa súa muller, que está cos netos. Reparte un millón de bicos telemáticos e con algo de pena colga. Despois volve marcar para que nos traian unhas pizzas. Eu pídoa con ananás e el, unha dobre de queixo. Comemos e charlamos un pouco.

Pasan xa das doce. Rematamos. Rexeito o seu ofrecemento para levarme a casa. El vive ao outro lado da cidade e eu chego ben nun taxi. Págalle ao condutor antes de saírmos e mándame moitos saúdos para ti. Cando abro a porta dormes. Outra vez. Unha bendita. Que paz se respira na casa polas noites. No se oen os coches, nin o xardineiro, nin o servizo. Eu só sinto a túa respiración arrolarme e adormezo.

A pesar do empacho de onte chego puntual á oficina. O xefe xa ocupa o seu despacho. Ten a cara moi seria. Está reunido co director financeiro, que xesticula coma un macaco en celo. El, en troques, permanece sentado na súa cadeira, coas mans en forma de rezo. Apenas di palabra. Parece triste e pensativo. O traxe escuro do director precipítase porta fóra e métese no ascensor. A súa cara reflicte unha ira difícil de controlar. A tecla do ascensor soa coma unha campá desafinada e os seus ollos cheos de sangue desaparecen tras as portas de metal. Relocen coma os faros traseiros dun Rolls.

Corro ao despacho do meu xefe. Estou preocupada. El segue serio. Ergue a vista da alfombra, devagar e, cun ton de responsabilidade, felicítame polo traballo de onte. Infórmame de que nun par de días emitirán a comunicación. Que primeiro falarán con nós, e despois teremos que recoller as nosas cousas. Mudarémonos pronto, segundo di.

4 thoughts on “A contrapel. Capítulo 2

  1. No primeiro capitulo presentáronnos a un tipo peculiar, cunha obsesion que o define case completamente, unindo nunha unica teoria cuantica as suas facetas profesionais e persoais. No segundo capítulo destrúese todo iso. A conciencia. Por que? Non o sei, á crítica, como a física, non lle importan os porqués. Só os comos.

    Esa primeira liña de dialogo, esa do “corten!”, cómpre eliminala e non recordar nunca que estivo aí. Isto non ten que ver co “como”, é un só extra.

    O autor retrata á súa protagonista dunha forma tan especial e coidadosa, tan misteriosa e única, que fai que a obsesion de calquera por ela sexa algo vulgar. E aquí está o quid da cuestion. O dermatólogo é especial porque a través da sua mirada convirte o mundano, o sórdido, en algo maravilloso, que o abraia. Pero se o obxecto de admiracion é algo admirable… algo xa de por si buscado, entón xa non es especial por desexalo. A ninguen se lle aparece a pantasma das navidades pasadas para dicirlle que o mais importante eran os cartos. Iso xa se sabe. Fíxate como está a cousa que me impactou mais o productor ese que seguia chamando cada anó á actriz que o propio dermatólogo. Ese é o verdadeiro MVP da novela nestes momentos. E isto si que ten que ver co “como”.
    Enton, despois de ler este novo fragmento que é a perfecta antipartícula do capitulo 1, que nos qeuda?
    Pois unha nova novela que comeza na parte -I-, onde temos unha nova protagonista, Cristina Grey, creo que se chama (danseme mal os nomes, pode que fose outro), cun novo narrador (ela mesma) e outra historia distinta (o cal é loxico) da cal ainda pouco podo dicir excepto que é un pelin cargante co tema da nai e o piso 49, seguramente porque o autor necesita acelerar as presentacions por partir cunha xornada de desventaxa con respecto ós demais contendentes. É como empezar nun in medias res e tentar compensalo dando informacion clave que ten uqe situar, orientar ó lector. Queda un pouco forzado. Pero a ver onde imos dar.

  2. Lin con gusto este segundo capítulo. Ofrece unha interesante continuación abrindo dous novos camiños no relato que exercen cadansúa función. O primeiro ofrece un punto de vista que completa o do capítulo anterior (que gaña en riqueza ao ver á actriz e á súa exitosa carreira desde outro punto de vista) e o segundo dirixe a narración cara un lugar que aínda descoñecemos.
    Ségueme parecendo un texto no que abres unha serie de posibilidades que captan a atención. E o que boto de menos é precisamente máis atención. É dicir, gustaríame saber máis desa carreira de actriz porno tan peculiar. O dato de que ela é a guionista e creadora desa idea que dá nun produto tan exitoso é un estoupido para min como lector. E querería ler máis, que mo explicases máis. Hai unha actriz misteriosa, que apenas coñece ninguén do mundiño, e que aparece cada sete anos para crear (guionizar, dirixir, etc.) unha película totalmente orixinal no cine de adultos e logo marchar.
    No caso da outra liña, que tamén me resulta interesante, hai algo da voz narrativa que non me acaba de chegar. Cando me traslada os seus pensamentos, non acabo de ver clara esa voz interior. Non me sucede o mesmo cando relata os feitos que ocorren. Aínda que haxa valoración neles.
    Espero o seguinte capítulo con ganas.

  3. Non se pode falar deste texto coma un conxunto, penso eu. As dúas partes que o conforman o bríganme a falar delas por separado.

    Coa primeira parte pásame un pouco coma na primeira entrega. ë demasiado denso para min. Pérdoma entre as palabras, pero tal e como dixen no comentario anterior… moi posiblemente sexa máis defecto meu coma lector que defecto de Fran coma escritor… o estilo é o que é. Outra cousa sería plantexar se ese estilo é o adecuado para tratar un tema turbio e sordido coma é o cine porno. Hai, penso, demasiada distancia entre a forma de contar e o que se conta. Fáltame un pouco de canallismo, de gamberrada, de porcallada. A terceira persoa é o meu parecer demasiado obxetiva, non se molla.

    A ausencia absoluta de dialogos, fai tamen que esa densidade narrativa sexa máis protagonista do que a min, como consumidor de texto, me gustaría.

    Moi distinta é a segunda parte. A primeira persoa dalle un aire fresco ó texto e pode ser que a mestura entre as dúas formas faga do conxunto algo moi interesante.

    Veremos como continúa. 🙂

  4. A primeira parte do capítulo complementa dende o narrador en terceira persoa a trama do primeiro capítulo. Iso resulta ben, pero o cambio de narradora na segunda parte resulta demasiado abrupto. Realmente o capítulo debería rematar coa parte da produción, e mesmo alongalo se fora preciso, e comezar un novo capítulo coa narradora en primeira persoa. Xogar con diferentes narradores soe funcionar, se non son moitos, dende a primeira persoa, misturar primeira e terceira é máis arriscado. Pódense empregar recursos como a lectura de cartas, mails ou mensaxes.
    Respecto á trama, gústame as portas que abre, e pode permitir seguir varios camiños que poidan converxer a futuro.
    Azos, Fran. A reescritura é moi complicada, debe un desprenderse do agarimo pola historia e polas personaxes.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *