A contrapel. Capítulo 4

Fran Fernández Davila.

3

Na terminal do aeroporto de San Francisco agardábame Garret, un colega que chegara a director de Innovación na Universidade de Berkeley. Saudoume con afecto e mesmo se atreveu a axitarme a man con ambas as súas. Tras as preguntas de cortesía sobre a viaxe, colleu a miña maleta e marchamos ao coche. Aparcara o seu Mercedes nunha praza para persoas con discapacidade sabendo que o meu aspecto evitaría as preguntas. Sempre me sorprendeu o tamaño dos automóbiles en América. Mesmo os de fabricación europea semellaban versións anabolizadas dos seus irmáns do outro lado do Atlántico. Tamén mo parecían as autoestradas. Como camiños do exceso que, sen disimulo ningún, marcaban de cicatrices a inmensa natureza do continente. A que nos sacaba a nós do SFO bifurcábase en dúas ramas de asfalto mal gastado. A orixinal levaba ao centro da cidade, atravesábao con indiferenza para elevarse despois sobre a baía cara a Oakland e morrer nunha fuxida atrás en Sacramento. A segunda nacía do costado esquerdo da primeira e corría ao oeste, en dirección ao Pacífico.

Garret vivía en Pacific Heights, un coidado distrito de casas vitorianas que miraba a metrópole desde o alto con nostalxia e superioridade. Lonxe quedaban os tempos do noso primeiro encontro, cando as súas inquedanzas e rebeldías algareaban o barrio bohemio de SoMa. A pesar dos seus xuramentos en contra do matrimonio, Garret acabou por casar e traer ao mundo tres nenos preciosos dos que me mantiña puntualmente ao día vía mail. Eu adoraba as súas interminables reportaxes fotográficas. Garret fora o único que superara a barreira visual que o meu corpo supón para o planeta, e internárase no inexplorado territorio do meu aprecio. Aínda así, coma todos os demais, sempre evitou aparecer en público comigo. A min non me importaba. Non podía perdoarlle iso a todo o mundo e non permitirllo a Garret.

Aquel día, porén, foi diferente. En troques de emproar o coche cara ao centro histórico e deixarme no hotel habitual, apuntou a estrela de tres puntas ao camiño da súa casa. Nada máis pasar a saída correspondente, emitín un tusido de incomodidade. 

―Isto non é necesario ―protestei, pero el non respondeu nada, coñecedor de que non era fácil gañarme nunha discusión.

Limitouse a seguir calado, coas mans suorentas no volante de coiro negro, e tentou demorar o conflito até acumular un número de quilómetros tal que eu non considerase eficiente dar a volta. Tusín de novo e ergueu o dedo índice da man dereita.

―Insisto ―sentenciou, e ningún dos dous pegou un chío até a fin da viaxe.

Garret vivía na zona alta do barrio, nunha casa de tres plantas. Desde o andar superior contemplábase o asasinato da baía a mans dos rañaceos do distrito financeiro. De entre todos eles destacaba a torre da TransAm, unha mole piramidal que semellaba querer penetrar o ceo estrelado de California. No seu cumio, un potente fato de luz sinalaba a noite.

Elyza, a muller de Garret, apoiouse na varanda a carón de min e ofreceume unha cunca de café con leite. Un pouco de té sería máis axeitado, dada a suntuosa casa de estilo británico na que vivían. Os tres fillos durmían e o seu marido tomaba unha ducha que duraba xa ben media hora. Non me estrañou que fose el quen me chamase para informar de que atopara algo, un indicio minúsculo no medio dun mar de celulosa. El era o que seguro tiña máis posibilidades. Comezaramos a colaborar de forma profunda hai anos cun estudo sobre unha nova neoplasia subcutánea e, desde entón, a súa carreira fora un éxito continuo. A inxección de fondos de Berkeley no seu departamento incrementárase de forma exponencial e, nos últimos tempos, os seus avances na loita contra o cancro deran moito que falar. Mesmo fora portada da J.A.M.A. uns meses atrás. Era inevitable que a Universidade acabase negociando con el un onírico contrato como director de Innovación.

A súa muller era unha enfermeira sinoestadounidense que coñecera cando era residente nun hospital do centro. Era faladora e discreta, con ese ton suave e educado que a xenética de Asia pode proporcionar. Creo que foi a súa primeira noiva e, dende logo, a única que tivo, á parte da oncoloxía.

―Non ten sono? ―preguntou en español californiano —Eu neguei cunha mirada amable e o mellor sorriso que podía forzar―. Sabe? Desde que vostede chamou hai tantas semanas, Garret non deixou de traballar nese segredo seu que tanto ocultan. Non se preocupe, non me contou nada. Nin sequera a min, que son a súa muller dende hai case vinte anos —a súa entoación derivaba a lixeiro enfado, como se unha escala menor invadise a partitura que semellaba ler coa súa vista tendida ao lonxe―. O que non me gusta en absoluto é esa maldita afección que colleu polo cine X, sobre todo por esa actriz escritora que só aparece cada tanto tempo. Non é que llo reproche, pero a maioría dos matrimonios que coñezo gozan desas películas en parella.

―Hai quen nunca terá a sorte de atopar parella ―respondín, e a aguda mirada da dona navegou as estrañas formas que o meu corpo esculpía baixo a roupa frouxa.

―«Siempre hay un roto para un descosido», sentenciou no seu particular español.

Ao lonxe, no centro da cidade, unha luz intensa coroou o edificio máis novo dos arredores de Yerba Buena. O son da explosión chegou dez segundos despois, coma unha queixa apagada polo vento que o Pacífico durmido acubillaba ao seu lado. Elyza e máis eu acabamos a conversa en canto comezou o incendio dos últimos pisos. Alguén convertera a sede da Compañía de Entretemento nunha enorme tea de cristal que iluminaba a noite de San Francisco.

Garret saíu da ducha recendendo a lavanda recén collida. Levaba un pixama de algodón: camisa a medio abotoar e pantalón a xogo.

―Xa pasou, metédevos dentro ―comentou con voz suave, como tentando transmitirnos unha calma que non tiña, e invitounos a entrar casa para resgardarnos do que nos viría enriba.

B

O informe policial resultara dunha claridade meridiana. O asaltante, extremadamente intelixente, preparara o seu ataque con semanas de antelación, case desde o mesmo día en que todos os seus compañeiros e subordinados o observaron cruzar o piso 47 cunha caixa de cartón, aberta por enriba, chea de fotos de familia e outros obxectos persoais. Non houbo despedida, nin chofer con Mercedes que o recollese na porta. Esa acción adoitaba producirse na baía VIP do soto, onde os membros do Consello de Administración agardaban as limusinas e os luxosos coches con condutor que os levaban a onde for preciso. Nese caso, o home subiu a un taxi. As testemuñas afirmaban que parecía en shock, e que a súa cara tiña un ricto de ira e vergoña mesturadas.

De aí marchou á casa onde pasou os meses rezando e maquinando no seu diario electrónico unha vinganza que levaría a cabo con abundante saña. Todo estaba alí, no MacBook prateado que atoparon no escritorio da súa casa. Comportábase coma un executivo normal que acabase de comezar un ano sabático e de reflexión. Levaba as fillas á escola, cortaba o céspede, saía correr e participaba de forma animada nas reunións da comunidade. Na igrexa sentaba nunha fila discreta para que non se descubrise os seu renovado fervor, e non perdeu ningún oficio até o día de autos.

Pouco antes da matanza, forzou o divorcio coa súa muller. Non resultou fácil que unha esposa profundamente estadounidense e relixiosa abandonase o seu marido por un finxido distanciamento ou un comportamento frío e errático na casa. Á fin e ao cabo, a dor do golpe do despedimento tiña que manifestarse dalgún xeito, e a súa muller, a súa alma xemelga, a súa única noiva na vida estaba alí para cumprir o xuramento de amor que tantas veces repetira para si… na saúde e na enfermidade, na riqueza e na pobreza… Ao final, farto de comprobar a súa inmensa lealdade, o home tivo que contratar os servizos dunha falsa prostituta, que apareceu pola casa un día de choiva persistente. A rapaza de vinte anos, actriz experta, amosou un simulado despeito polo home que ambas mulleres estiveran compartindo. A esposa escoitouna con paciencia, entregoulle mil dólares e despachouna da súa casa facéndolle prometer que deixaría o seu oficio.

A discusión do matrimonio tardou un par de días en producirse. Só despois de que as nenas marchasen á casa dos avós para pasar a fin de semana desatouse o vendaval de preguntas. O maquinador estaba preparado. Foron setenta e sete, contounas, setenta e sete veces as que preguntou a muller se o seu esposo aínda a amaba, setenta e sete ofertas de perdón que o home, frío e distante, rexeitou con setenta e sete silencios pavorosos. Centro cincuenta e catro millóns de lágrimas contidas que se filtraron polo sistema linfático do boneco de neve que o macho figuraba ser. Esa substancia tampouco acalaría os tumores.

O acordo de divorcio foi unha catástrofe, o pesadelo de calquera home casado que posuíse uns pantalóns. A esposa falsamente traizoada quedou con todo. O marido non opuxo resistencia e acabou os seus últimos días durmindo nun bodego alugado na contorna da cidade. Tan só pediu iso e poder ver as súas fillas cando quixese.

O día da traxedia ergueuse cedo e pasou pola que fora a súa casa á hora do almorzo, xusto antes de que as rapazas marchasen á escola. Duchárase nun ximnasio do barrio, no que deixara pagadas todas as cotas do ano. De alí saíu afeitado e recendendo a rosas. Repartiu bicos e abrazos até que o tempo se esgotou, longas respiracións nas que almacenou o aroma do pelo das súas fillas, e rouboulle un bico a súa ex muller, que en ningún momento apartou a cara. Marchou da casa coma un furtivo e deixou na caixa do correo unha carta que o explicaba todo.

O asaltante entrou no edificio polo soto. Usou un pase VIP que roubara minutos antes na rúa, cunha aperta calorosa a un ex compañeiro.

―Como estás?

―Todo ben.

―Notamos a túa falla.

―Xa pasarei un día e botamos unhas risas.

Aparcou o Mercedes alugado nunha praza comodín e cargou catro maletas grandes no ascensor de Dirección. A chave metálica que o accionaba non fora revertida e calquera dos elixidos que mantivese unha copia podía utilizalo. Subiuno até o piso 47 e bloqueouno provocando unha avaría. Partiu a chave na pechadura e arrimou as portas colocando unha substancia plástica na xuntura.

Ascendeu até o 49 polas escaleiras. Tardou quince minutos. Quería facelo amodo, sen suor que o delatase.

―Bos días, Nathan ―O recepcionista mirouno estrañado―. Citoume o presidente esta mañá. Veño traerlle nova información sobre o burato. El saberá de que lle falo.

Nathan ergueu o teléfono e ao pouco apareceu Lorenzo detrás dunha inmensa porta automática de vidro esmerilado. O italiano finxiu un sorriso suave e alongou a man para saudalo. O brazo do asaltante non se moveu.

―Acompáñeme, por favor ―dixo Lorenzo con profesionalidade e acomodouno nunha inmensa sala de reunións con vistas a ambos lados da península.

Alí celebrábanse normalmente as asembleas do consello, e con regularidade tomábanse decisións de profundo calado para o futuro da empresa. Acariñou un dos asentos de coiro marrón, abarloados a unha infinita mesa ovoide feita de exótica madeira africana. Aquela cadeira acubillara o seu éxito profesional durante catro anos e medio. O presidente atopouno sentado no seu sitio. Entrara só, tal e como lle pedira por teléfono pola mañá. Fixo chamar o resto dos directores e todos agardaron a que se evacuasen os cinco últimos andares do maxestoso edificio da Compañía de Entretemento. Despois, un dos vicepresidentes pulsou o botón vermello que desconectaba as cámaras de dentro da sala.