A contrapel. Capítulo 5

Fran Fernández Davila.

4

O piso 42 alcatreaba a fume e produtos químicos, mestura de plásticos de construción e medios de extinción empregados polos bombeiros. Chegaramos alí por un ascensor lateral, xa que os centrais quedaran inutilizados polo incendio. Ao parecer, o lume fora provocado polo asasino, que chegou até o andar 47 a bordo do elevador de dirección. A cabina dese aparato seguía aínda bloqueada e sen acceso, mentres unha dotación zapadores tentaba abrirse paso até o seu contido. ―Por que me trouxeches aquí, Garret? ―preguntei cun aceno de confusión. ―O inspector que leva o caso é amigo meu. Pediume que viñese. ―Andas agora metido a forense? ―ataquei. Non respondeu. O son dunha radial descendía polo oco do ascensor e dificultaba a comunicación. O policía viunos entrar na planta e fixo un aceno coa man. Achegámonos. Houbo un carrusel de presentacións. Os dous amigos abrazáronse e eu sentín celos. ―Benvidos, Garret e compañía. O policía fitou ao seu redor coma un ama de casa que se escusa do desamañado que mostra o seu fogar. ―Perdoade a desfeita. Semella que a festa de onte fóiselles das mans aos señores directores. Todo o piso parecía unha zona de guerra, Damasco despois de ser Damasco, Aleppo desordenado, unha franquía de inferno a medio derruír. Miles de papeis ciscados dotaban o chan dunha pálida cor de folio en branco, un outono de celulosa zarrapicado de flores de hemoglobina: sangue, sangue, moita sangue; salpicaduras de sangue, siluetas de corpos evaporados con pequenos estanques vermellos marcando os buratos por onde lles fuxiu a vida. Inspeccionei con desagrado esa apocalipse, coma se da pel dun home morto se tratase. Había perforacións por toda a estancia, pencas escuras, chuvia de proxectís sobre unha selva sen teito. Moitas decoraban as paredes e seguían un padrón descorado, cada unha con cadansúa liña de puntos. De cando en vez, un oco por aquí, un claro por alá, unha calva nestroutro lado, unha falla de buratos constataba a sombra dalgún corpo enfrontado ás balas; proxección de ósos e tecido interno contra os paramentos; Pollock nunha extensión macabra. Garret e o seu amigo continuaban a conversa. Un brazo sinalou unha ringleira de pegadas, marcas de zapato ensanguentado, que percorrían a oficina dende a porta do ascensor até unha mesa no lateral. Alí semellaban deterse por un instante para mollar os pés nun charco inmenso; para tomar a brisa na beira dun océano de sangue e retornar de novo á orixe, coma se unha pluma apenas cargada no tinteiro vermello debuxase o camiño de regreso ao elevador. Puiden escoitar os berros na miña mente, e a inxección de balas na madeira, na carne, nos ósos e no formigón. Puiden sentir o tacto dos vidros rotos baixo a planta dos meus pés. Puiden notar estremecemento e dor, coma se o último bafo frío de cada corpo moribundo rematase na miña caluga, esa que está chea de verrugas aterecidas. Seguín o carreiro das pegadas até a mesa do gran charco. A silueta dunha cabeza intersecábase co mancha coagulada. Aquel posto en concreto sufrira un asañamento particular. A mesa estaba feita estelas, coma se un torrente de meteoros quixese decorar a superficie de carballo. Debaixo, unha das gabetas quedara aberta, chea de bolígrafos e clips. No chan inmediatamente inferior, un marco metálico que arrodeaba a foto dunha muller, un primeiro plano do ser querido de alguén. O metacrilato enclaustraba unha muller. Levaba unha inmaculada camiseta de verán, pendurada dos ombreiros por dous fíos imperceptibles. Unha gran mancha vermella cubríalle a cabeza na parte superior da foto. No mesmo medio podíase distinguir a impresión dun par de beizos, coma un selo de amor, conformado de sangue e carmín. ―Máis de vinte mortos só nesta planta. Dez ou quince feridos. Millóns de dólares en danos materiais. Ademais, a empresa está arruinada. Tardaranse anos en devolver o edificio ao seu estado orixinal, e dubido seriamente que as aseguradoras se fagan cargo. Garret asentía con consternación mentres eu inspeccionaba aquela mesa esfuracada. Polas numerosas pegadas, parecía que o asasino pasara tempo ao seu redor. ―Sabedes xa quen foi? De detrás das portas do ascensor emanaban golpes de mazo contra a cabina blindada do elevador de dirección. ―Sabemos ―respondeu o policía―. Foi un antigo membro do Consello de Dirección, un resentido ao que despediron meses atrás e que, segundo as azueiras mercantís, ía cargar con todas as culpas da creba da compañía. O policía relatou o modus operandi, deducido grazas ás cámaras de seguridade do piso 49. A ese andar chegara polas escaleiras de emerxencia. ―Non temos imaxes de antes diso, pero cremos que levou o ascensor até o 47 e que alí se lle avariou. Dalgunha forma logrou saír e continuar até a planta de Dirección. Agora estamos intentando abrir a cabina para ver se deixou algunha pista do seu paradoiro. ―Non resultou morto nin capturado? ―interrompín con sorpresa. ―Minutos despois de que o asasino baixase a este andar declarouse un incendio. Nese tipo de situacións os protocolos cambian, e a evacuación toma prioridade sobre as tarefas policiais. O insistente son do mazo sobre a porta do elevador cesou. Un subordinado informou polo móbil de que ían proceder á apertura da cabina. Subimos.

C

O sucedido despois de apagárense as cámaras foi unha incógnita, pero o escenario atopado polas primeiras escuadras de seguridade derivara nun páramo de morte. A maior parte dos membros do consello apareceron inertes nas súas cadeiras ou caídos preto delas. A semiautomática do atacante resultara dunha efectividade letal. Todos os corpos mostraban dous ou tres buratos definitorios. O autor tiña que ser, por forza, un tirador experto; calidade moi escasa nun executivo financeiro. Así e todo, a disposición dos actores no escenario era inquietante. Colixiuse que todos os membros do consello sentaran no seu lugar habitual; incluso o substituto do principal sospeitoso, un home de mediana idade que recibiu máis impactos que calquera dos demais. Segundo as declaracións das testemuñas, pasaron vinte minutos entre a orde de desaloxo das plantas superiores e o comezo dos disparos. O falado nese tempo quedou para os oídos mortos. Por moito que se procurou interrogalos, ningún deles ofreceu detalles de consideración. Rematada a faena, o asasino saíu da sala e baixou até o piso 42 por un ascensor do pano central. Premeu o botón do andar cos dedos ensanguentados da man esquerda, sinal inequívoco de que levaba algo na man dereita. O percorrido durou moi pouco, vinte e un segundos de silencio absoluto e aterrador. Pasado o limiar da planta comezou a disparar. As cámaras desa zona, aínda activas, recolleron con claridade o interior do pánico. Os empregados corrían en direccións aleatorias. O tirador fitaba para eles coma se de patos de feira se tratasen; man erguida, pulso firme, salpicaduras de chumbo e aglomerado por toda a estancia. Resolto o caos, descansou ao lado dunha mesa de especial porte. Unha muller tremía axeonllada debaixo dela. A consistencia da súa madeira maciza alongáralle a vida uns segundos máis. O atacante sentou na esfuracada cadeira de pel con adornos a xogo. Limpou as gafas coa camisa chea de sangue para caer na conta de que só as ensuciara máis. Lanzounas ao chan cun aceno de carraxe. Fretou a fronte co antebrazo. A súa cara figurou a dun mineiro. As cámaras detectaron unha conversa de segundos, un breve soliloquio de vinganza. Estaba a falar coa dona da mesa, pernas cruzadas e costas reclinadas para atrás. Os lectores de beizos non distinguiron o contido. A rabia coa que falaba tensáralle tanto os músculos que a súa boca parecía a inflexible fenda dunha caixa de correo. Rematada a conversa abriu as pernas e asegurou a pisada. Apuntou a debaixo da mesa e disparou. Non houbo unha segunda detonación. O retroceso do disparo desprazou a cadeira de oficina e acabou por golpear as costas contra o cristal da fiestra xa estralada. Esquecera as rodas. Ese foi o momento en que saltaron as alarmas de incendio e os membros da seguridade alcanzaron o piso 42. Unha inmensa columna de fume abriuse paso con eles a través do oco das escaleiras centrais. O aire fíxose néboa e desconcerto. «Evacuación! Evacuación! Evacuación!». Un rosario de almas feridas, unha pequena colección de oficinistas zombis comezou a emerxer de entre os currunchos, de detrás dos mobles, de debaixo das mesas e no estupor. Cegos polo fume, perderon o medo ás balas e desfilaron andares abaixo, ao longo das rutas establecidas para o desaloxo. Todo era gris. Todo era silencio e ruído e medo e confusión. O asasino desapareceu coa multitude. A muller de debaixo da mesa de madeira era un tronco inerte na soidade do 42. O incendio proviña do piso 39 e terminou por devorar o as últimas plantas da zona oeste do edificio nunha presada de horas. Os bombeiros loitaron toda a noite, evitando que as lapas descendesen. Crearon un círculo de seguridade e mollaron as fachadas lindeiras co fin de que o lume non se estendese por radiación. Unha choiva de cinza e faíscas de papel bicou os xardíns de Yerba Buena durante o que quedaba da tarde. Coma neve acendida de tinta, un trillón de caracteres impresos, números e letras, foi cubrindo o pavimento aterecido de pavor. Cincocentos pés máis arriba, na azotea técnica do edificio os recipientes a presión chegaron ao seu límite de temperatura. A instalación eléctrica colapsouse e os ventiladores quedaron sen vida. Un tremendo asubío gasoso cortou o aire coma un fío de diamante. Era o derradeiro aviso antes da explosión. As válvulas de seguridade expulsaron o fluído sobrante, que se evaporaba na terraza entre unha anarquía de tubos de inoxidable envoltos en feble chapa de aluminio. Soaban coma un tren a piques de partir, coma se a derradeira porta da vida estivese a pecharse naquel cumio desdentado do distrito financeiro. Os inmensos tanques rebentaron o centro da media noite e unha nube freón ardeu no aire pasmado da baía de San Francisco. Foi coma se a nebulosa de Orión descendese sobre a ennegrecida mole de cristal, esa que só pedía clemencia ao implacable deus da gravidade de California.