A contrapel. Capítulo 7

Fran Fernández Davila.

6

«Fuck!» é un berro en inglés, unha simple interxección malsoante que gaña en frecuencia a case todas as palabras dos Estados Unidos; moeda común, saúdo de barrio baixo, invitación ao exceso das almas que gravan de forma máis intensa o seu percorrido na vida. «Fuck!» é unha palabra de rico moderno, de xefe abusón ou de monxa escondida; de neno rebelde, de orgasmo masivo ou de martelada no pé. Pero, creme amigo, que se escoitas «fuck!» da boca dun home enfundado nun traxe contra explosivos debes correr; lanzarte á desesperada contra ese tren da supervivencia que ás veces pasa á beira, en silencio, coma se dunha cobra sibilante se disfrazase.

«Fuck!» foi o que dixo o técnico da Policía antes de morrer dun infarto fulminante, no xusto momento en que as portas da cabina do elevador de dirección se deslizaron, e a pelota amorfa de plastilina que colgaba delas caeu ao chan; no preciso instante en que o inspector, Garret e mais eu nos botamos ao piso de mármore, e o metacrilato da foto da muller madura acabou por estoupar en mil anacos.

Despois do «fuck!» non pasou nada. A substancia plástica castaña rematou ou seu percorrido na sola do meu zapato dereito, e alí quedou inerte, sen meterse con ninguén, coma un zurullo insignificante e inofensivo que non quería chamar a atención. Aí entendín o do bo agoiro.

«Fuck!» devolveu o inspector de Policía, mentres se erguía, aínda co corazón tentando esfuracar a carótide palpitante. «Fuck!» mais o nome do artificieiro que non respondeu. Os servizos de emerxencia levárono pronto. Non aplicaron desfibrilador. Só se utiliza cando o miocardio ten movemento, e o do malogrado químico policial quedara conxelado nun instante previo, coma unha pedra de cristal sen tempo. Todos cansaron de mazar no seu peito acoirazado durante horas, no chan do corredor da planta 47, na padiola, no ascensor lateral, no vestíbulo da gran mole principal, na ambulancia, nas avenidas do distrito financeiro. Todos executaron por quendas unha masaxe cardíaca; todos até que o grupo de médicos e enfermeiros do Memorial perderon a esperanza. Iso xa foi, segundo souben, portas adentro da sala de urxencias.

Pasado o susto, evacuado o técnico, puidemos contemplar que no interior do ascensor se agochaban tres maletas grandes, asustadas contra unha esquina da cabina forrada de espellos. Volveron pasar os cans de recoñecemento. Non gardaban explosivos. Eu abalanceime sobre elas co fin de revelar o seu contido no xusto momento en que un axente do SWAT, un mangallón de dous metros e medio e catrocentos quilos de peso, me empurrou para impedilo. Caín contra o marco da porta do elevador: segundo contacto humano nuns poucos minutos. Era o meu día de sorte.

―Creo que xa é hora de que marchedes ―berrou o inspector anoxado.

Garret mirouno con sorpresa e frustración. Aínda non puidera obter información ningunha sobre a nosa estrela enferma.

―Non me mires así. Non sei para que carallo viñestes e, a pouco menos, mátannos os tres… ou morremos do susto. A ver como explico que facían aquí os cadáveres de dous médicos tolos.

―Quero ir a un hospital, creo que rompín un pulso ―dixen eu sen que ninguén me escoitase.

―Phil, non te poñas así. Creo que podemos ser de moita axuda ―replicou Garret―. Levo anos colaborando de balde, e agora que che pido algo bótasme fóra con nada nas mans. Cantas veces chamaches á miña casa sen importar a hora? En cantas ocasións tiven que deixar unha clase ou unha reunión para acudir a unha escena do crime? E seguro que xa non te lembras do 4 de xullo do ano pasado?

―Non me menciones o 4 de xullo!. Dixeramos que non volveriamos falar do 4 de xullo!

Ambos calaron por un instante. As súas miradas de lume palideceron a gris, coma se as lapas estivesen a consumir unha acha de leña difícil de tragar.

―Veña, Phil! Sabes que podemos ser de axuda!

O inspector, que estaba de costas, xirouse incrédulo e indignado.

―Axuda? Que axuda podedes ofrecer neste desastre? Sodes artificieiros? Sabedes de incendios? Vedes moita pel esparexida polas paredes cheas de buracos?

―Ten razón, Garret. Eu tampouco lle atopo a utilidade a todo isto ―dixen amarrando o brazo contra o peito―. Aquí parece todo resolto. Un director financeiro despedido entra en cólera e acaba con todo o Consello de Dirección que arruinou súa reputación. Logo baixa á planta 42 e mata o usuario da mesa de madeira maciza, probablemente unha muller.

―Esa muller non está morta ―interrompeu Phil―. Levárona nunha ambulancia hai tres ou catro horas cun suco de bala no lateral do cranio. Tivo sorte.

―Ves? Caso resolto! Capturarán o asasino cando vaia ao hospital a rematala. Non creo que se arrisque a deixar pasar o tempo para culminar a súa vinganza.

―Vinganza? Rematala? ―A faciana do inspector mudara a indignación polo rubor. Sacou o móbil do peto con urxencia e apartouse para dar unhas instrucións apresuradas. Logo golpeou dúas veces co puño no peito do meu amigo―. Espero que cheguemos a tempo ―engadiu aproveitando o aire dun suspiro.

Garret miroume sen terminar de atar os cabos.

―Parece claro ―continuei― que baixou ao 42 por algún motivo concreto e non porque quixese continuar unha matanza. De feito, non deambulou pola oficina, como faría alguén que pretende causar o maior número de baixas. As pegadas indican que foi directamente até a mesa feita anacos. A usuaria dese posto era un obxectivo prioritario.

D

As cámaras do Memorial recolleron a entrada do asasino catro horas despois da evacuación da Compañía de Entretemento. O sol ameazaba con engalar detrás da serra e o Golden Gate comezaba a poboarse de luces adurmiñadas que buscaban as oficinas do centro. Aquel era o hospital máis próximo, e a lóxica ditaba que Rachel estaba alí. Semellaba que el cortara o pelo polo camiño, que dera unha ducha e puxera unhas lentes dun rechamante material sintético de cor negra. Cambiou o traxe ensanguentado por uns vaqueiros con camisa azul celeste, e entrou pola sala de urxencias como familiar dun ferido inconsciente: unha muller do Departamento Contable, famosa polo seu celibato e a ausencia de familia coñecida.

Acompañouna durante trinta minutos, berrando e chorimicando nun box privado de coidados intensivos. Ese foi o tempo que tardou en quedar libre o primeiro quirófano. Cando o apesarado cirurxián saíu a comunicarlle as malas novas, o marido da defunta non estaba. Descoñécese por onde vagou os corenta e cinco minutos seguintes, pero todos os informes especulan sobre un necesario acceso ao sistema informático. Así descubriu o cuarto da vítima, e apareceu nel cunha bata de doutor e unha acreditación roubada.

O suxeito amosou en todo momento unha intelixencia aguda, un saber facer e unha planificación harmoniosa. A ningún dos inspectores lles estrañou. O historial da súa infancia era unha colección de feridas e aldraxes familiares que o ex director superou con paciencia e estudo. A todo iso, o neno pareceu responder cun profundo ensimesmamento e erudición. Afogou en libros toda a cólera acumulada. Graduouse cum laude no instituto, e conseguiu estudar con bolsa todos os anos na prestixiosa Escola de Negocios de Princeton. Despois emigrou a California, onde tiña claro que quería participar da revolución do entretemento.

Comezou coma axudante no Departamento de Loxística. Facía todas as horas extraordinarias do mundo e acabou por casar coa única muller que soportaba os seus costumes: unha empregada de limpeza guatemalteca, que cruzara a fronteira nun contedor de carne. Xuntos remataban as noites de cea nun edificio baleiro do distrito financeiro, acompañados por botes de lixivia, bolsas de aspiradora e informes económicos mal impresos en papel reciclado. A voda celebrouse pouco despois, tras o seu primeiro ascenso, apadriñados polos gardas de seguridade que os descubrían entre as candeas, flores de luz que acumulaban para as súas reunións vespertinas.

Cos anos sucedéronse as fillas e as promocións, unha mudanza a unha casa acomodada e unha vida seguindo os estándares das series de televisión estadounidenses. O éxito empresarial foi unha constante sen derivada, un fluído imbricado nos poros da familia que ninguén se figuraba perder. Pero foi así. A noticia do despedimento e o informe médico chegaron na mesma semana. Ningún dos dous problemas ofrecía solución. O seu corpo esbarrelouse na bolsa da vida, saturara as súas opcións e aproximaba unha creba inevitable. A empresa dos seus amores declarouno terminal, inválido, inservible, inviable… ofreceulle un paquete de coidados paliativos e marcouno para sempre como un experimento fracasado. Non lle contou nada á muller, pero algo fíxolle clic no interior aquel xoves pola tarde. O neno maltratado que se agochaba detrás dunha actitude madura e responsable acabou por dar un golpe de Estado na súa mente. O resto forma parte da celulosa dos xornais.

No almacén onde durmira os últimos meses atoparon todas as probas da conxura: planos do edificio, discos duros, contrasinais e instrumentos de hackeo; dúas fotos das fillas e unha da muller. E moitas, pero moitas imaxes das persoas que morrerían no ataque penduraban aforcadas en celofán. Entre todas as estampas, destacaban as do seu substituto como director financeiro e a axudante, os mesmos que descubriran o burato económico da empresa. Donald e Rachel tiñan o seu propio altar naquela tumba anticipada. Entre cascudas e manchas de humidade sorrían para un fotógrafo invisible. O seu informe sobre o burato financeiro da Compañía de Entretemento apuntaba sen compaixón á incompetencia do pistoleiro: gastos esaxerados, falsificación de ingresos, malversación e desvío de fondos a unha conta sen localizar.

O móbil de cada disparo do criminal foi a vinganza, non unha vinganza sanguenta, senón a total e absoluta demolición das vidas dos seus inimigos. O mundo sabería a verdade sobre a orixe da compañía.

O divorcio pasara sobre el coma un tornado. O moribundo frecuentou grupos paramilitares e neofascistas. Acudiu a cada acampamento que promocionaban: caza, supervivencia, campos de tiro, comandos… calquera escusa era boa para perfeccionar o adestramento coas pistolas. Polas noites pasaba horas na porta da súa antiga casa e axexaba desde o coche o decorrer cotián da súa familia. A nai das nenas acendía todas as luces e deixaba as cortinas sen correr. As ceas alongábanse tanto como el quedase a espiar e remataban sempre de improviso, cando a pick-up vermella acendía o motor e desaparecía na escuridade. Nunca o condutor se atreveu a empurrar a porta principal, que a muller sempre deixaba arrimada.

A primeira aparición nas cámaras de planta foi xa vestido de doutor. Patrullaba o corredor principal do sétimo piso. Disimulaba lendo informes no posto de vixilancia, aproveitando a xuventude en prácticas da única enfermeira que o atendía. Falaron de corrido durante un tempo moi longo. «Eran cousas da vida», confesou a moza no interrogatorio posterior. O home sorría e vixiaba os movementos de persoal. A planta era unha furia de pacientes trasladados en camas de rodas.