A contrapel. Capítulo 9

Fran Fernández Davila.

8

Tomamos as urxencias a través das portas peonís. Eu agarraba no meu brazo, mentres que Garret amosaba a súa credencial da universidade para garantirme un trato preferente. Aquel día non resultou moi efectivo. O Memorial era o hospital que máis preto estaba de Yerba Buena e o seu espectacular incendio. As salas e os corredores, dunha desagradable cor verde bocallada, estaban inzados de queimaduras leves, traumatismos sen complicacións e ataques de pánico. As instalacións, normalmente preparadas para accidentes de tráfico ou consultas planificadas, amosábanse en colapso.

Eu ocupei o meu lugar na cola e colectei toda a paciencia que me quedaba. Garret non pensou o mesmo. Indignado, discutiu coas sobrecargadas enfermeiras, berregou cos médicos e preguntou sete veces polo director antes de ser amablemente convencido por un garda para que sentase.

―Pídoche desculpas ―comentou consternado―. De telo sabido, teríate levado a outro sitio.

―Non pasa nada ―respondín―, seguro que os outros hospitais estarán igual de saturados. Agora só podemos agardar.

O alto executivo de Berkeley apousentou o cu sobre o asento de plástico que acompañaba ao meu. O seu traxe de deseño adaptouse á nova situación con reticencia, pero coa mesma elegancia co que o faría un deses adonis italianos que nos amosan nos anuncios de moda. Retraínme a Roma, e imaxineino montado na vespa branca con Audrey Hepburn.

―Que che dixo Phil? Axudaranos? ―preguntei.

Miroume por unha fracción de segundo, e arreboloume un deses sorrisos que gasta George Clooney. Despois botou a man ao peto, coma procurando un obxecto cotián.

―Espero que non volveses fumar ―espeteille co ton máis tenro que a dor me permitía.

―Non, por quen me tomas? ―dixo ao tempo que despegaba a man da chaqueta.

Calamos os dous por un intre, el remexendo no móbil, eu compilando recordos na mente.

―A nosa actriz está relacionada coa Compañía de Entretemento, que deu o estirón grazas aos seus libros e películas ―comecei a matinar en alto―. A pesar do enorme éxito, a empresa entra en creba técnica na última semana. Ningún experto pode explicalo. Xorde un burato en tesouraría de máis de cen mil millóns de dólares. Esténdense os rumores e o trompazo na bolsa é monumental, medio billón en dúas semanas.

―A mesma noite que aterras en San Francisco, o director financeiro, o máis que probable causante do problema, préndelle lume ao sistema informático e asasina todos os membros do consello directivo. De paso acaba con todo aquel que se cruza no seu camiño ―continuou Garret.

―Si, pero en vez de fuxir unha vez cometido o crime, perde un tempo valioso en parar no piso 42 para seguir asasinando. A policía, o teu amigo Phil, pensa que a matanza é indiscriminada; pero a min paréceme que tiña un obxectivo claro.

―Amoláchelo ben. Coñezo a Phil desde que eramos nenos. Fomos ao mesmo instituto. Neste instante estarase a flaxelar nalgún almacén da policía. Preguntarase como se lle puido pasar que o atacante quixese matar a asistente do novo director.

―Por que? Semella claro que por destapar os seus enredos. Ela debeu ser parte fundamental na descuberta. El non podía marchar sen completar a súa vinganza. Ten que ser un crime pasional, un axuste de contas. A pena por estafa neste país non debe pasar dos… vinte anos? A pena por asasinato múltiple é a morte. Coñeces ese home? Ten familia?.

―Non ―respondeu Garret, perdido na lectura dunha mensaxe no seu teléfono.

―Non o coñeces ou non ten familia?

―Isto é unha perda de tempo! ―berrou anoxado―. Vou falar co director. Ti e mais eu temos que estar na rúa o antes posible.

Dito iso, ergueuse e desapareceu tras un par de portas plásticas das que non paraban de entrar e saír feridos, médicos e enfermos. Eu seguín a cismar nos acontecementos do día, mentres o persoal sanitario rebulía dun lado para o outro e a enorme sala de espera baleiraba, pinga a pinga, o seu bandullo de desgrazas. Había certa comodidade para min naquel ambiente. Ninguén reparaba no monstro deforme, coa pel desfeita polos anos, que os asexaba desde un recuncho mal iluminado.

Foi entón, no medio da soidade da estancia ateigada de urxencias, cando busquei o móbil no meu peto. Non lembraba a última vez que o consultara, ou tan sequera se o prendera desde a mañá. Non adoitaba usalo moito e, de feito, non tiña ninguén a quen chamar na casa. O continente quedaba baleiro para min ao outro lado dun mar de nubes, cada vez que abandonaba Ourense para unha convención, ou para investigar algún dos meus casos.

Foi entón cando busquei o móbil, repito, e tropecei coa foto que bicou a muller do escritorio metrallado. Desencarteina, doente do aburrimento, e fun percorrendo as súas faccións. A imaxe parecía tomada nun barco, co mar e un anaco de vela de fondo. A muller sorría, coma reflexo do inmenso cariño que amosaba por quen suxeitaba a cámara. A miña impresión inicial non era correcta, a muller levaba un traxe de baño, non unha camiseta. O sangue do cristal ocultara o seu torso.

Mireina ben, entornei os ollos. Procurei as lentes que levaba colgadas do xersei e volvín mirar. Percorrín a súa epiderme baritada por un carreiro familiar. Comecei a suar, e acabei acubillando a vista nos catro lunares xustapostos polos que comezara o camiño… Alí estaba ela, a mancha, o sinal en forma de bolboreta. A muller que levaba meses buscando pasara as últimas horas no bolso da miña chaqueta. Un disparo de anoxo traspasoume a mente naquel preciso instante, logo foi outro de vergoña, que se repetiu nun refacho de dor de cabeza. Máis disparos, ducias de persoas corrían diante de min. Todas evacuaban as portas de plástico polas que Garret desaparecera minutos atrás. Fuxían de novo, coma o día anterior, dunha choiva de balas e histeria.

E

O segundo masacre de San Francisco sucedeu no Memorial pasadas as catro da tarde. Robert Cook, o mesmo atacante que vinte e tres horas antes irrompera no edificio da Compañía de Entretemento, abriu fogo indiscriminadamente na planta baixa do hospital. Decorou con sangue os corredoiros que unen as dependencias de urxencias coas de coidados intensivos, e rematou por entrar a tiros no cuarto dunha das superviventes.

Distintas fontes informaron de que, inicialmente, o suxeito vestía de médico, con uniforme verde e bata branca. Azoroñou o cuarto da súa vítima durante horas antes de decidirse a entrar. Fíxoo por vez primeira ás once da mañá, acompañando nunha visita de recoñecemento a doutora Robson, traumatóloga de Urxencias.

Todas as testemuñas, incluídas as anotacións da propia Robson, coinciden en que se identificou como Robert Dies, galeno do Mercy General de Sacramento; que se atopaba de vacacións en San Francisco e que, ao escoitar as noticias do desastre, se dirixira ao hospital máis próximo para axudar no que puidese. Sen referencias entre os seus colegas, a directora decidiu asignarlle as tarefas máis sinxelas, axudado por Maggie Wilson, unha enfermeira en prácticas que quedara a cargo do posto de vixilancia.

A segunda vez que o falso doutor Dies entrou no cuarto 24, a policía xa instalara un dispositivo de vixilancia. O inspector Philip Lopez identificara a usuaria dese cuarto como un obxectivo prioritario do atacante e asignáralle a protección da moza ferida ao sarxento Keen, un veterano das guerras do Golfo, reconvertido en policía. Keen, de cincuenta anos, tiña esposa e dúas fillas adolescentes ao outro lado da baía. Aquela mañá deixara o móbil no coche. A súa muller afirmou nos medios, días despois, que a filla maior chamou ao número dos seu pai durante horas, e que só a morte da batería as animou a achegarse ao centro da cidade. Alí comprobaron, in situ, a dimensión da súa traxedia persoal. Afirmaron na declaración que, desde o acceso bloqueado do edificio, puideron contemplar o torrente de berros da xente que fuxía do interior, saturado de disparos e detonacións na mencionada planta baixa.

Marcaba a unha do mediodía cando Robert entrou na 24 por segunda vez. O inspector Lopez dáballe instrucións ao sarxento Keen mentres o asasino recoñecía a nova forma do territorio. Sospéitase incluso que, mentres espiaba a conversación dos policías, puido inxectar algunha substancia na vía da paciente. Esta, en coma inducido desde que chegara pola noite, sufriu unha crise minutos despois. Fixo falta a maior parte do persoal de planta para recuperar a pobre moza das poutas da morte. Ese tempo debeuno aproveitar o asasino para colocar os explosivos nas dependencias de Urxencias pediátricas. Aí sementouse o corazón da matanza. O número de mortos, entre policías, pacientes e persoal sanitario ascendeu a cincuenta e dous. Houbo poucos feridos que sobrevivisen máis duns cantos días, o que indica a intensidade do intercambio de tiros entre a policía, o persoal de seguridade e o atacante.

Ás catro en punto da tarde, tempo exacto nas cámaras de vixilancia, con minutos e segundos, o asasino do Memorial comezou a derribar persoas ao longo do corredor de Urxencias. Entre as portas de plástico da sala de espera e o mostrador de control de coidados intensivos, caeu Oleg Aleiev, de dezaoito anos, fillo dun asilado político, garda de seguridade que descubriu a natureza armada do visitante e intentou protexer a enfermeira Murphy, solteira, de trinta e un anos, afeccionada á lectura e as figuras de origami, secretamente namorada do celador Martinez, pai de catro fillos en Nogales, estado de Sonora, México, morto dez segundos despois, e co que mantiña unha animada conversación, intencionada e picante… amante da doutora Robson, que os vixiaba de esguello no momento en que se lle cravou un puñal de chumbo na sen esquerda, casada e sen fillos, a piques de tomar a decisión de separarse do seu marido, alcólico de soidade, podrecido de celos na súa casa da praia polas interminables e repetidas gardas da súa muller, agora defunta, a que atendía con disimulo a Victor Chang, contable de corenta e cinco anos, cuxa cabeza foi atravesada por un proxectil certeiro, do couquizo ao cerebelo profundo, e salpicou o celador Brown, afroamericano de vinte e cinco anos, décimas de segundo antes de acoller dous impactos no peito e fenecer pensando na súa nai enferma e a súa irmá pequena, á que lle pagaba a universidade coas súas innumerables horas extra, tempo que compartía co malogrado enfermeiro Nowak, no medio dun amor platónico, prohibido polos monos brancos, soterrado entre sorrisos medorentos que botaban a flotar nos cafés de máquina e pequenas conversacións exploratorias, ocultas para o supervisor Ryan, home mesquiño de cincuenta e sete anos, misóxino neofascista, e que tiña catro cadáveres soterrados nos seu xardín, o mesmo número de balazos que lle atravesaron corpo e cara antes de caer aos pés do axente Portillo, tamén asasinado, estadounidense de terceira xeración, que todos os días lle traía unha flor roubada dos xardíns a Natalia, executada de dous disparos, a psicóloga que lle salvara a vida para sempre ao seu fillo adolescente, carne extrema de suicidio planificado, e que intentou cubrir, sen éxito, a Penny, bolseira de Psiquiatría, que polas tardes paseaba co seu mozo por Baker Beach e morreu pensando naquel vestido de noiva que non podería lucir, collida da man da súa amiga Yin, sen pulso, co corazón desangrado por un fragmento de morte metálica, fillo da mesma granada que desfixo o corpo de Michael, que lle arrincou unha perna a Melissa, modelo afeccionada de dezanove anos, e acabou por seccionarlles femoral e carótide a Louis e a Raymond respectivamente, limpador o primeiro, pastor evanxelista o segundo, que acudira ao centro médico para fornecer de calma e dignidade as almas dos que tiñan que partir.