A Converxencia. Capítulo 1

Pablo Pesado.

Cando a converxencia converxeu a maioría da aldea durmía; con excepción dos insomnes, dos convalecentes e dos amantes. E talvez con excepción daqueles que a converxencia levou con eles, sexa que xa non estean connosco ou que estean nun outro lugar —un lugar, talvez, mellor. Só unha muller presenciou directamente o acontecemento da converxencia; a primeira semana foi incapaz de describila; despois, de comprendela; uns meses máis tarde, de sequera lembrala. 

A converxencia foi benévola cos veciños e impávida coas reses. Tres terzos do gado vacún sumiron, demediaron ou foron gravemente amputados; o que, andando o tempo, habería traer graves problemas á calidade xenética da especie e abismados raciocinios de orde teolóxica. De que pecado eran culpábeis vacas e bois e que virtude inesperada profesaran mulleres e homes? Nos primeiros tempos da converxencia, cando as vellas divindades deixaron de ser explicativas ou foron esquecidas, proliferou entre os superviventes o convencemento de que as regras morais que pautaban os seres creadores eran inaccesíbeis, e que a única conduta virtuosa sería o ensaio e erro até o día dunha nova converxencia chegar, unha converxencia que sinalaría as xustas e apagaría todas as outras.

O único testemuño que ficou do acontecido foron os raios da converxencia; liñas invisíbeis que, cando perpasadas, deformaban por uns instantes o corpo como a auga desloca a cana de bambú. Preto do que moi logo sería confirmado como o centro do colapso, ese gran furo que recibiu, por extensión, o nome de Converxencia, os corpos partíanse, pregábanse e multiplicábanse como nun salón de espellos: bañados polos vinte e seis raios dun sol negro, chamados a disociar a aparencia e o ser e cominarse á danza das dimensións. Pasaron os séculos e despois os milenios; non houbo unha soa xeración humana nese tempo cuxas crianzas non xogasen, nas estremas do vacuo, a angularen os brazos, as pernas, os ollos, a experimentaren a propia xeometría. Rara era a década que non caese un meniño na Converxencia, e nunca souberon se algunha vez existiu unha divindade para agradecer esa hecatombe.  

Ao estudo da converxencia dedicáronse, en maior ou menor medida, con ánimo amador ou con vocación científica, todos os superviventes. Ao comezo, cando a xente aínda lembraba os vellos tempos, chamábanlles converxencia apenas aos segmentos de espazo faltantes; quere dicir, a aproximadamente o 44,44445% —a que altura dos decimais arredondar sen ser cómplice da dor? Nas centenas de millón residía, tamén, vida e beleza— do que noutrora chamamos universo. Cando as novas xeracións foron reconciliándose co novo mundo e aceptando a súa integridade como a única válida, pasaron a denominar Converxencia o buraco central que, cun diámetro de 93 metros, perfuraba a terra até unha profundidade descoñecida. Foi unha nena de seis anos quen identificou a causa do desconforto que causaba nos aldeáns ollar a Converxencia: a luz do día non iluminaba as súas paredes, de modo que ollala era sempre, a calquera hora do día, como introducir a cabeza, cos ollos vendados, no interior dun pozo no medio dunha noite escura. Alguén guindou un fachuco aceso a través da súa boca negra e comprobou que a converxencia non apagaba nin diminuía a súa luz, aínda que esta, paradoxalmente, non alumeaba os seus contornos. Por desgraza, ao non ficaren persoas sabias que puidesen transmitir os arcanos da física e da óptica ás seguintes xeracións, estes extinguíronse logo: a escuridade da converxencia nunca recibiu explicación ningunha e o vulgo conformouse con interditar o contacto coas súas paredes en base en supersticións indecisas.

Mellor fortuna do que a física e a óptica tivo, porén, a trigonometría. Un vello profesor xubilado, doente dos primeiros estragos da síndrome de Alzheimer, tentou apurar a súa lucidez transvasando ás novas xeracións os seus coñecementos elementares sobre o cálculo de superficies. Os avanzos foron modestos, irregulares e probabelmente inexactos; suficientes, en todo caso, para comprender elementarmente a actuación espacial da converxencia; absolutos, na verdade, en comparación co que viría despois. Pois o furor trigonométrico da primeira xeración operou os seus cómputos sobre o material volátil da memoria, e ningunha das persoas nadas despois da converxencia, e mesmo as máis pequenas de entre as nadas antes, tiña nada xa sobre o que reflectir

Grazas á diferenciación de cultivos e á medida do ferrado foi posíbel estimar que porción aproximada do espazo fora subtraída. Un dos raios da converxencia uniu dúas das leiras máis grandes, dedicada unha á pataca, a outra ao millo: só había que calcular a produción de patacas e millo e restarlla ao total de patacas, millo e outros vexetais plantados entre os dous anteriores. Obtiñan, así, unha estimación da superficie sumida nun segmento acoutado. Poupo como foi trasladada a superficie á largura dos espazos converxidos; non podo poupar, porén, como descubriron que o que consideraban largura era, na realidade, un dos infinitos arcos dunha circunferencia cuxa área era o Todo.

As primeiras investigacións representaban o espazo como un plano unidimensional, e conxecturaban que algo ou alguén retirara da súa existencia segmentos de largo restrinxido e uniforme (126 metros, acreditaban) e lonxitude infinita; como se sobre a redonda terra caese unha rede de pesca feita de pura nada. Mais apenas uns meses despois unha muller camiñou en liña recta desde Regueiro Lixoso —case ao carón da Converxencia stricto sensu— até á Fonte Nova e conferiu que o tempo que demorara era excesivamente curto. Esta experiencia tornou, co paso dos meses, recorrente. En base a triangularen varias posicións coñecidas descubriron que, con efecto, as parcelas do Ser que foran extraviadas aumentaban a súa largura conforme un se afastaba do centro da converxencia; quere dicir, da Converxencia. Logo que os resultados foron publicitados, o vello trigonómetra, a quen foi concedida a portavocía honoraria no pleno no concello, explicouno do seguinte modo no campo da festa. Tomou entre as mans tremelicantes un vello abano que, bordado en ouro e damasco, representaba un tigre furioso asexando unha manda de bovídeos no que podería ser unha sabana subtropical; foi pregando morosamente os raios pares e deixando estendidos os impares, até mostrar a imaxe dun felino acéfalo de cuxo pescozo nacían os cuartos traseiros dun animal descoñecido. Aló no fondo, na dereita da cena, segmentos decepados de vida herbívora. A man que terma do abano é a Converxencia, e é o centro da catástrofe.  

 O único espazo que non converxera, pois, era aquel que existía sobre o gran pozo negro: a súa extensión, o seu aire, os átomos que sobre el penduraban, eran os únicos do universo que conservaban pura a súa integridade de noutrora: incenso.

[Repárese, incidentalmente, en que os antigos daban por feito que o ángulo de todos os espazos converxidos era idéntico. O que, aliás, nunca poderá ser probado con exactitude. Houbo acordo entre todas as persoas, porén, de que os seus recordos extraviados do pasado medían máis ou menos o mesmo. Morreu o conto]

Alguén notou un día que na abóveda celeste do outono desapareceran Pegaso e Andrómeda, e que embora Perseus fose aínda visíbel só podía ser identificado con moito voluntarismo. Coas décadas, a acción do tempo restituíu ao ceo a súa vella dignidade e novas figuras surxiron para ocuparen o seu lugar: o cabalo ferido, as mans do cartomante, a instrumentista, os pasaxeiros, a cobra bicorne. O recordo das teses heliocéntricas perdurou varios milenios. Primeiro como saber, despois como mitoloxía, mais perdurou. No entanto, naceu o convencemento de que embora o Sol fose o centro espacial do cosmos, a Terra, a aldea de Franza, era o seu centro metafísico: pois era nela onde estaba o fulcro da converxencia do universo, do seu resumo. O Sol, por outro lado —mais esta é cuestión que debe ser explorada noutro momento—, xa non era o que fora.

A física, é claro, perdeu esa e outras batallas moi logo, pois tamén moi logo ficou sen soldados que loitasen por ela; “gravidade”, cuxo significado específico era na primeira xeración de humanos após-converxencia un referente común, pasou na terceira a se converter nun sinónimo requintado de peso. A sexta viu no termo un sinónimo redundante e polisílabo e excluíuno da fala aldeá. Talvez se Pedro Varela Maceira —profesor de química, astrólogo amador e home de saúde esvaída— tivese sobrevivido á septicemia que o levou no primeiro ano da converxencia, podería ter descuberto e explicado aos outros que a dimensión do espazo experimentara unha encurvamento —ou un aplanamento, tanto ten— seguindo a curvatura exacta do que fora o xeoide terrestre, ficando terra e universo como dous grandes planos paralelos, como as peles estendidas de dous osos. Porén, nada diso aconteceu.

No que atinxe o resto de cousas, todo seguiu como de costume —sempre que coloquemos o escopo na escala xusta. Viñeron as fames, viñeron as pestes. A aldea creceu e, cos séculos, as bestas achegáronse a comiscar das lixeiras, dando lugar a toda sorte de domesticacións. Chegaron as raíñas, chegaron as rexicidas, marcharon as raíñas. Os ventres das mulleres deron lugar a outras mulleres cuxos ventres deron lugar a unha confusa estirpe de vivas que non se lembraron entre si. Todo o mundo foi morrendo, mais houbo outro mundo para substituílo, e despois outro máis, e así até que xa non o houbo e todo acabou. Mais para ese momento aínda ficaba moito.