A Converxencia. Capítulo 9

Pablo Pesado.

[Este capítulo está fóra de concurso]

11. Non encontro ningunha ledicia en fozar nos episodios venéreos que popularon os aproximadamente 3.000 anos de converxencia que trato de cinguir con estas poucas follas. Non sinto pracer, e non por me despraceren o amor e a fertilidade, mais porque en 3.000 anos de historia —incluso naqueles que decorren nunha demografía tan acoutada como a da humanidade— as promesas de amores excepcionais foron tantas que perderon toda a súa credibilidade. Os coitos, diversos entre en eles cando contemplados os uns contra os outros, tornan catálogo se dispostos en serie. En síntese, teño pouco tempo, pouco espazo, e as cousas desprecíbeis propenden a infinito no mundo da materia. A que, por tanto, penetrar no ámbito do corriqueiro, se non por unha morbosidade interespecial que non me caracteriza? A resposta fica, naturalmente, no ámbito da xenética.

Unha observadora humana proveniente da Terra pre-Converxencia —aquela bola basta desprovista de furado—, se achegada á aldea daquel momento, notaría unha estrañeza ao ollar os rostros daqueles bípedes pequeneiros e algo cangados. Unha comparación sistemática entre as faces vetero- e neohumanas deitaría un resultado incontornábel: os ollos fóranse afastando entre eles algúns centímetros e o nariz comezara a ascender —na vertical— unha miguichiña e a protruír —na horizontal— un belisco, deixando como resultado unha cara-tipo que ben cabería describir como pisciforme ou directamente píscea. Se esa observadora atenta que mentei dedicase aínda un tempo a estudar os comportamentos rutineiros dos moradores do furado de certo repararía tamén nas comúns dificultades para o atado dos nós máis sinxelos, a alarmante tendencia para a violencia verbal e a deshixiene xeral, a exasperante lentura das sinapses das xentes locais ao percorreren o camiño que leva das causas para as consecuencias —isto é, ao faceren case todo o que implica pensar. En conclusión: a raza, esportelada pola acción da endogamia, declinaba.

O primeiro sangue novo que pingou no acervo da aldea en case un milenio procedeu de Iq e da súa liñaxe informe, espacial e arxentina. Dous meses após morrer o visitante, o compostor notificou que o seu ventre alombara nunha curva tersa que coñecía ben, pois a liña que separaba o seu oficio do da comadroa era difusa e tiña experiencia coas doenzas derivadas da gravidez. Publicitar o feito implicaba a execración: a xestación que estaba a levar a cabo borraba as liñas claras, ciceladas polos poderes locais durante centurias, entre a muller o home, entre o humano e o infrahumano e entre a aldea e o resto do universo. Constituía algo máis do que un pecado e do que un desafío; non ameazaba a orde existente, quebrábaa a priori e, por iso mesmo, abafaba a transparencia que adoitara presentar o futuro: o que for despois xa non sería como o que fora sempre agora. O acto merecería castigo, certamente; mais non había outra alternativa do que revelar o seu estado. A preñez secreta do que aniñase no seu interior sería arriscada; as súas inusitadas características demandaban supervisión especializada. En caso contrario, o aborto da criatura estaba asegurado; até cos máis atenciosos dos coidados, as opcións dun parto ben sucedido eran moi poucas.

Tales reflexións foron ociosas, en calquera caso, porque o nacemento se precipitou nunhas poucas semanas após a preñez tornar visíbel. Na parede do palleiro en que o compostor riscaba os días desde o último encontro sexual co amante ido contábanse trinta rañuras; que é, incidentalmente, un período de xestación representativo da media do das aves terrestres. Non foi esa a única coincidencia coa reprodución aviar, xaora, pois o mesmo día trinta de gravidez, transido dun furor raro, cambaleou até a beira do río como un parrulo e alí encrequenado puxo un ovo do tamaño de, en fin, un ovo de avestruz. O pobre home non sobreviviu á postura da que había ser a súa filla; encontrárono enmagrecido e coa cadeira deslocada, alén doutras lesións que poupo e que resultaron causadas por unha anatomía indebida.

A cor prateada da casca do ovo reveloulle a blasfemia á aldea, mais o cruento óbito do blasfemo pareceulle a todo o mundo castigo máis do que suficiente. Sobre o que facer coa criatura, o certo é que nunca chegou a haber consenso, mais tampouco moita discusión; noxenta a concepción, noxenta a proxenitura, mais nada en comparación co verdadeiro pecado capital que tería suposto sacrificar un vivo saudábel naquel ermo furado. A pena de morte era condena sempre máis onerosa para a aldea do que para o condenado, porque ao aplicala cargaba co aumento da consanguineidade, coa perda de forza de traballo, coa renuncia á esperanza de, un día, constituíren de novo algo semellante a unha populación animal e non un remanente zoolóxico. O caso foi fechado logo, pois: a quen nacer do ovo lle esperaría unha vida de paria que porén tería a obriga de vivir até o seu fin natural, como o resto da aldea.

Ese foi, en cifra, o destino dos fillos das galaxias, cuxa liñaxe celestial non implicou adoración mais exclusión: a súa pel cristalina e o seu andar leve, sinais de nobreza e até santidade noutras eras, invocaban a furia dos veciños, que cometían violencias impunes, guindaban obxectos pútridos, cargaban con traballos excesivos e vedaban, en fin, toda paz neste mundo.

A Primeira-Nada-De-Ovo foi chamada Iquem polo Bibliotecario, a quen lle foi presuposta autoridade en dar nome a quen non o traía de seu. A súa fasquía era incontestabelmente humana; nin nos momentos de maior calor estival sentiu a tentación de derreter ou perder a silueta bípede. No uso da linguaxe, na nutrición e incluso na cópula nada a diferenciaba dos seus veciños; apenas a cor, o paso, unha pupila grande e negra como a converxencia que se estendía por case todo o globo ocular visíbel e, naturalmente, a reprodución ovípara, causa de inquedanza veciñal. De resto, a Primeira-Nada-de-Ovo destacaba pola súa altura e as súas costas rectas de esgrimista; tamén o seu rostro era máis consertado do que os seus conxéneres. Parecía, en suma, como se aquela que viñera ao mundo por medios inadoitos buscase rememorar na súa fisionomía os tempos máis esplendorosos da especie, cando o acervo xenético era aínda farturento. Ninguén lembraba xa aqueles devanceiros lanzais —o osíxeno e a luz solar foran ruíndo aos poucos as fotografías herdadas—, mais todos intuían que os da liña de Iq ou os Iquioides estaban, simplemente, mellor confeccionados.

As elites locais teceron tabús e concederon preces aos veciños que os propalasen; non tardaron en erixir unha exclusión que permaneceu durante os séculos seguintes. Así foi no século vii, no viii, tamén no comezo do xix; durante case douscentos anos a fillada daquel amor prohibido foi mancada, abusada, estuprada e escravizada. Paradoxalmente, a endogamia que viñeran combater con novo sangue foi tamén a súa salvagarda. Da violación sen castigo das marxinadas e das proscritas nacían novas camadas moi logo escravizadas, si, mais sas e robustas. Nos arrabaldos da Converxencia o tempo erixía unha lexión. Aqueles que aínda portaban o vello sangue tiñan do seu lado os números, mais a cada xeración o seu vigor pioraba e o seu intelecto balorecía. Menos brazos fortes e mentes claras diminuían a produtividade: cada década a aldea expulsaba novas vagas de miserábeis ás periferias, onde non rexeitaban ningunha parella reprodutiva, por moito que estivese marcada polo signo prateado de Selene.

Decorridos dous séculos, fíxose evidente que os males da consanguineidade non adoentaban os marxinados, e que dos ovos metálicos nacían seres sempre diversos que en nada lles imitaban ás xenitoras. O que fose que acontecía cando dúas humanas de prata acasalaban corrixira os defectos dos vellos métodos de transmisión xeracional de información; a xenética, entendida aquí como tecnoloxía, fora ultrapasada. Todavía, nas casas vellas que arrodeaban o gran furado negro, a chegada da osteoporose adiantábase cada ano; a hemofilia, que permanecera recesiva durante case setecentos anos, amencera arredor do ano 750 e nunhas poucas décadas tornara endémica.

Non houbo, en fin, unha revolución; o poder racial claudicou porque lle chegou o seu outono e, naturalmente, mais non sen sufrimentos, caeu madurecido da árbore. Avanzado o século ix, e se existiren as enciclopedias e os dicionarios, a humanidade seria  definida como

especie de mamíferos primates ovíparos e hermafroditas, bípedes e sociábeis. Distínguese todos os outros animais polo don da palabra, polo elevado desenvolvemento intelectual e pola creación espontánea dos caracteres xenéticos da descendente no mesmo momento da súa concepción, sen intervención dos xenes das persoas proxenitoras. Viste unha pel prateada.

*   *   *

As idades deben declinar para dar paso a outras máis novas. Expresado a través dos conceptos cosmolóxico-calendáricos fixados máis de mil anos despois pola Escola de Brétemas e de Mutacións, a Idade da Pereira non debe exceder nunca as cinco maturacións, do mesmo modo que a Idade da Roseira debe cinguirse a unha soa floración, con humildeza. Ultrapasar eses límites é abusar da seiva dos tempos e dá lugar a épocas turbas. A primeira idade estaba esgotada e talvez, imaxino, se podía notar xa nos días, que agostaban en noites con máis frecuencia do que nunca; e nas noites, menos estrelecidas e máis longas, como mostrándolles ás terras inferiores do cosmos que o Ser todo se encontraba nun período de hibernación.

Aquel país frutífero e furado estaba, tamén el, adormecido; o cal debería ser, para a perspectiva aldeá —próxima a calquera perspectiva mamífera, e por isto mesmo, un tanto rasteira— unha forma de calmaria, quere dicir, un denominador común a toda felicidade. Sobrevivido o cataclismo, reanimada a agricultura, vencidas e esfaqueadas as tiranas, derrotadas a endogamia e as invasións do espazo exterior; non era o tempo dun xusto sono? E, no entanto, aquela xeración de aldeáns converxentes, esquecida das vellas dores, consideraba que o mundo era tan terríbel, pestífero, emético, aniquilador, inglorio, etc., como sempre o fora e como sempre o sería pois, en suma, o mundo fora e sería un único e esticado suplicio. Vella lección camponesa, esta, que tantos camponeses que si viviran tempos movedizos tentaron emendar nos seus descendentes, pedíndolles estaren sempre prontos ao extraordinario —pois o extraordinario adoita equivaler ao Moi Malo; e que, todavía, os seus descendentes foron extraviando co decorrer das pequenas desgrazas corriqueiras. A xeración histórica de que falarei a seguir —formada polas vellas, as neonatas e todo o que está por medio e existiu durante o ano 1358— chegou a vivir un deses fadarios que ben lles cumpriría ás fillas das súas fillas non esquecer nunca máis.

Foi pouco despois do día en que Badit Bodxeres vascullou no lonxe algúns fumes negros cando subira para Altolameiro a levar as cabras en veceira. Tomouno por signo infausto e máis nada, sabendo que non había ningún ser alén daquela limitada ecúmena que coñecese a fábrica do fogo. O día seguinte teimou en levar a veceira ás mesmas brañas, xa bastante pastadas, para se asegurar de que un mesmo augurio non reincidía dous días continuados. Puido distinguir entón unha poeira basta, esta non negra mais roxa, que caía ou talvez emerxía como un cendal sobre ese val areoso e infértil ao sur de Franza que os locais chamaban Pravogo.

Diferentemente de Badit Bodxeres, Oloes Guiroa coñeceu o fin da Idade Agraria non a través da vista, mais polo o ouvido. Algunha tolaría que arrastraba de nena obrigábaa a achegar á orella a toda cunca xícara caneco xerra botella garrafa que ficase ao seu alcance. Talvez, acrecento eu, na espera dalgunha mensaxe; mais ela nunca deu razóns para a compulsión, que se limitaba a cumprir con expresión de vergoña. Tanto ten: amplificada por unha xícara fina herdada de sabe deus que tempos, varias veces resoldada con grude de fariña, representando diminutas flores azuis e cabalos simplicísimos e tamén azuis atravesados por unha vara como nun carrusel, Oloes sentiu un lene ruído como de castañolas e correu a dicirlle ao seu pai ao ouvido que os cabalos pintados na chávena comezaran a galopar.

Outros tantos adiantáronse ao futuro a través de mecanismos moi dispares. Alguén percibiu que os animais acortellados notaban algo e que se fretaban os lombos como andoriñas en bandada. Os soños das infantes enchéronse de criaturas disformes con ollos nos pés e a enigmática palabra solimán tatuada nas testas. As vellas encargadas de xerir o tempo notaron que os segundos pesaban cada vez menos, como se os graos que descen do cono superior do reloxo de área viñesen ocos do futuro. As pitas puxeron varios ovos negros de sabor tolerábel, si, mais de dixestión tirando a pesada.

Os sinais fixéronse logo evidentes para todo o mundo, e aínda así a aldea tardou en comprendelos; acaso decorreran cento nove xeracións desde a última vez que alguén pronunciara palabras tan desprecíbeis como guerra, invasión, horda, hoste, milicia. O corno marcial bradou na tarde como o touro membrudo a que un día pertencera; todo o touro era no brado e por tanto todo o touro era na campía, que se estremeceu. Para os inminentes conquistados, que nunca viran bovídeo, aquilo imitaba o xemido amatorio dun deus. As voces xubilosas que o continuaron eran porén humanas, a pesar de que cando os seus fonemas comezaron a ser distinguidos reveláronse propios dunha lingua allea. “A primeira lingua allea”, pensou Xós Odives, que sen ter sido nunca bibliotecario cultivara en vida a paixón da curiosidade intelectual, e cuxa gorxa foi nese momento atravesada por unha frecha infausta, a primeira frecha da historia, o primeiro proxectil en probar a carne da mesma especie que unha vez o fabricara.