A Espada do Metal: 7. Metamaxia
Lois Z.
O Outeiro do Muíño non era un outeiro nin había alí ningún muíño. Había tempo que Olimpia De Wylde deixara de preguntarse por que os lugares de Ribanosa tiñan o nome que tiñan. Imaxinaba que eran herdanza de demasiados séculos de vida da cidade máis antiga do Centro da Estepa. O distrito no que se atopaba era coñecido por ser o gueto dos habitantes de raza gnoma.
A indagadora levaba a rata nunha pequena gaiola cuberta cunha discreta tea escura. Fenton reunírase con ela había un anaco e agora camiñaban cara ó laboratorio metamáxico de Jarlockt, a única pista que Edwynn lles deixara sobre aquel estraño poder que fixera desaparecer o paladín. Caía a tarde en Ribanosa.
―Esta é a ficha de Ghincho ―Fenton mollaba a bolsiña de flores de camomila na auga quente da súa cunca―. Podes vela con liberdade e apuntar o que desexes, pero teño que devolvela ó arquivo da Corporación antes de que peche.
O mobiliario do local estaba adaptado á estatura dos gnomos, que medían arredor dun metro de alto. Olimpia pousou na mesa a auga con mel que pedira. Non había moita xente a aquela hora no Pescozo do Rei. “Arrebatos de ira, narcisismo, dificultade para traballar en equipo, tendencia a infravalorar as situacións de perigo, excesiva competitividade…”. Había un bo lote de trazos negativos naquel documento, pero nada que xustificase unha “desaparición”. Na última páxina, xusto debaixo dos feitizos coñecidos, había algo máis.
―Apercibírono varias veces por non pagar a vixésima ―dixo Olimpia.
Fenton asentiu. El xa lera os papeis antes de darllos.
―Os paladíns de Blabladar deben ingresarlle á Corporación a vixésima parte dos beneficios que obteñan nas súas misións ―recitou o clérigo.
―E Ghincho non o facía ―A indagadora tentaba cadrar este dato no perfil do paladín.
―En realidade… ―Fenton fíxoa retroceder páxinas atrás―. Mira os seus rexistros de saqueo.
Olimpia foi pasando o dedo polos asentos contables. As casas de rendemento total sempre eran iguais a cero.
―Estaba enganando a Corporación? ―Olimpia revolveuse na súa cadeira de gardaría.
―É imposible enganar a Corporación ―dixo Fenton―. Os interrogadores detectan as mentiras e as fraudes. Ghincho non buscaba ningún rédito monetario nas súas aventuras, non saqueaba, non obtiña beneficios e por tanto non pagaba a vixésima.
―Era un paladín de alto nivel ―A indagadora seguiu o fío de Fenton mentres continuaba pasando páxinas―. Participaba en misións destacadas, con grandes recompensas que logo el rexeitaba sistematicamente. A súa popularidade aumentaba conforme a recadación da Corporación diminuía. Bo traballo, Fenton.
Fenton baleirou a súa infusión pola gorxa. “Bo traballo, Fenton”. Pareceulle que aquilo era o máis bonito que lle dixeran nunca. Olimpia anotaba todo aquilo no seu caderno de tapas con lunares.
―Xa temos o porqué. Fáltanos o como ―A muller devolveulle a ficha de Ghincho―. Tgebug declarou que fora a Corporación a que pagara a estancia de Ghincho no Xato Verde. Descubriches algo sobre iso?
―Puiden confirmar que foi así ―Fenton cambiou o seu xesto, sabía que estaba dicindo demasiado―. Pero a orde de pagamento non estaba firmada. É dicir, estaba firmada só polo Primeiro Contable, pero iso é pura rutina, el debe aprobar todos os gastos. Faltaba a firma do ordenante.
Olimpia gardou silencio un intre. Asegurouse de que ninguén miraba e deulle unha galleta salgada á rata.
―É normal que o Primeiro Contable ratifique unha orde de pagamento na que non apareza o nome de quen solicita ese gasto?
―Non, non é normal ―Fenton fregou os ollos coa man. A indagadora dera coa pregunta apropiada―. Só faría iso se o ordenante…
―É de maior rango ca el ―completou ela―. O Excelentísimo Arquibanqueiro Markussen Guindastre ―Olimpia sorriu a pesar de que sabía que aquilo podía facer que o caso saltase polos aires.
―Pero non ten sentido ―dixo Fenton apartando a súa cunca a un lado e baixando a voz―. Se Markussen quixese que alguén desaparecese ten acceso a outros métodos igual de contundentes e chamando menos a atención que enviándoo a outra dimensión desde a pousada máis concorrida da cidade. Ademais, ninguén na Academia ten coñecementos sobre metamaxia.
A indagadora rematou a súa bebida. O que dicía Fenton era certo. Faltaba unha peza no puzzle. Revisou as anotacións do seu caderno e cruzounas mentalmente co que acababa de descubrir. Ghincho facíalle deixar de ganar miles de moedas á Corporación e, o que é peor, daba un exemplo que seguir. A Academia está protexida contra a maxia, tiveron que sacalo fóra e telo localizado. Edwynn dixo que o conxuro se executara desde o plano de destino, iso significa que… A indagadora mirou a Fenton ós ollos. Naquela mirada había unha lucidez tan clara que asustou o clérigo.
―Markussen non se desfixo de Ghincho ―dixo Olimpia―. Vendeuno.
Segundo as indicacións que lles deron, o laboratorio de Jarlockt estaba nunha nave apartada do barullo das casas e os negocios, que xa eran poucos naquela zona. O Outeiro do Muíño era un estraño oasis de espazos amplos na labiríntica cidade de Ribanosa.
O edificio estaba abandonado. Ou talvez non abandonado, pero non semellaba ter ningún uso particular. Atoparon unhas pegadas de pequeno tamaño sobre o po e deron cunha trapela no chan. Baixaron por unhas escaleiras de madeira ata un almacén onde se gardaban materiais de construción e trangallada de difícil designación. Continuaron por unha porta que parecía escavada nunha das paredes do soto. E así era, ó atravesala decatáronse de que xa non estaban no interior do edificio, senón avanzando baixo terra. O túnel parecía ben asegurado e tiña un chan de madeira. Non había ningunha fonte de iluminación e Fenton tivo que conxurar luz máxica para poder continuar. Tiña unha pendente de baixada bastante pronunciada, tanto que ás veces se atopaban con tramos de escaleiras. Pero o maior problema era que tiñan que camiñar agachados. O teito era moi baixo.
O túnel rematou e chegaron a un espazo máis amplo.
―Iso son casas ―sinalou Fenton asombrado―. Camiñamos polas ruínas dunha cidade subterránea!
A maioría das rúas estaban cubertas de entullo ata o teito, que era todo cascote. Parecía que un terremoto ou algunha catástrofe masiva arrasara o lugar. Seguiron o que lles pareceu que era un sendeiro regularmente transitado. Ascendía agora nunha pendente empinada. O teito íase elevando conforme ascendían por aquela costa subterránea. Olimpia estaba intrigada polo descubrimento, tería que indagar sobre este lugar. Non estaba habitado, pero detectou signos de que alguén visitaba a miúdo as ruínas. Chegaron ó punto máis alto da cidade afundida, e alí, no pico daquel outeiro subterráneo, viu un muíño de vento.
―Esta cidade non a ergueron baixo terra ―dixo Olimpia―. Ribanosa ergueuse sobre ela.
Ó velos, os gnomos reaccionaron coa mesma indiferenza que se se cruzasen con eles na praza do mercado. Ían vestidos con monos de traballo e só se mostraron suspicaces cando Olimpia mencionou o nome de Jarlockt McGuffin. Mostroulles a carta co selo do Senado na que se acreditaba a súa autoridade e, aínda que con iso os seus receos aumentaron, responderon por fin debidamente.
―Calquera pode vir aquí da mesma forma que chegastes vós ―respondeu o gnomo cando Fenton comentou que nunca oíra falar deste lugar―. Pero a xente grande tedes sempre a cabeza nas nubes, nunca mirades para abaixo.
O gnomo, que non deu o seu nome porque sabía que non ía aparecer máis na historia, explicou que había varios puntos de entrada polos que se podía acceder a “Debaixovosa”, nome que os gnomos lle puxeran á cidade en ruínas a falta doutro mellor. Coñecíana desde había tempo pero a súa curiosidade esgotárase pronto. Cando os gnomos a descubriron, había tres xeracións, as ruínas xa foran saqueadas a conciencia. A pesar do gusto dos gnomos por vivir baixo terra, as ruínas non resultaban bo lugar no que establecerse. O teito non era de rocha firme, estaba composto por edificios que colapsaran debido a algún cataclismo descoñecido. Non daba moita seguridade.
―A metamaxia ―comezou o Jarlockt―, a pesar do seu nome, non ten moito que ver coa maxia clásica. Si, ten a súa graza iso, verdade? Ambas son maneiras de intervir sobre a realidade, pero onde a maxia crea algo novo dentro da existencia, a metamaxia crea unha nova existencia para que ese algo formase parte dela desde sempre. Non poñades esa cara de pailáns. Atendede ―Sacou un anaco de xiz azul do peto e debuxou unha liña recta nunha lousa―. Imaxinade que fose calvo e quixese usar a maxia para que me volvese medrar o pelo ―O casco impedía saber como de acertada era aquela hipótese―. Incluso podería, a costa de certos sacrificios, facer o conxuro permanente e deixar de ser calvo de vez. Despois podería alterar a memoria de todos os que me viron calvo para que ninguén recordase xamais que o fun ―A liña íase facendo máis longa con cada frase―. Podería borrar a miña propia memoria para esquecelo eu tamén. O caso é que faga o que faga todo queda rexistrado na historia que forma a concatenación de todas as miñas accións ―Sinalaba os trazos que fixera sobre a lousa―. A metamaxia funciona dunha forma distinta ―Borrou todo coa manga e volveu debuxar unha liña azul como a primeira―. Se recorrese á metamaxia para recuperar o pelo perdido ―O gnomo pintou cun xiz vermello por riba da liña azul― a realidade, e inclúo aquí a todo o Diverso, mutaría ata esculpir unha liña argumental que satisfixese a condición invocada durante a execución do conxuro. A liña orixinal non medraría, substituiríase por outra nova na que eu tería pelo como mínimo nun momento narrativo homólogo ó do día que lanzara o feitizo na liña orixinal ―Quitou o casco e deixou ver un pelo tan mesto e escuro como o da barba, despois mostrou as mans coas palmas cara arriba, nunha sostiña o xiz azul, na outra o vermello―. En que liña credes que estamos vivindo? ―Gardounas sen esperar resposta―. En realidade non temos forma de sabelo. Este exemplo é só un exercicio de maxia ficción. A metamaxia non é nativa dos planos materiais, senón dos psíquicos. Aquí só podemos observar os seus efectos indirectos. Iso é o que fago aquí, por certo, estudar a radiación de fondo da metamaxia a través dos planos. A veces ocorren cousas… fallos na realidade. Nunca experimentastes un erro de continuidade? Ir camiñando pola rúa e de repente estar noutro lugar sen saber como chegastes alí? Cousas que non están onde as deixaches, exceso de adxectivos, personaxes que cambian de nome, diálogos que
Jarlockt deixou de falar. Mirou para Fenton e Olimpia, inmóbiles perante súa.
―Quen sodes vós? ―O corazón do gnomo batíalle no peito con forza―. Que queredes de min?
Olimpia e Fenton seguiron as indicacións do gnomo sen nome e atoparon a Jarlockt no medio do que parecía unha performance. Viron unha falsa casa de madeira, como as que tiñan visto nos espectáculos teatrais. Jarlockt estaba oculto dentro. De repente escoitouse o rodar dun mecanismo e caeu unha das paredes da casa. Iso repetiuse ata derrubar a última delas. Nese intre desvelouse onde estaba o gnomo, sentado nun tallo a carón da cheminea, mirando para ti. Por sorte, tampouco desta vez puido verte.
―Que foi iso? ―preguntou aterrado―. Que está pasando aquí?
Jarlockt era un gnomo aínda novo de 120 anos. Tiña unha longa barba escura e uns ollos dun azul intimidante. Levaba un mono azul e un casco de seguridade. Cando viu aqueles dous humanos roldando por alí alarmouse, pero enseguida se deu conta de que non eran inspectores do Colexio de Maxia. Polas súas pintas, un clérigo da Corporación da Divina Moeda e… ela tiña un aire marcial, pero non a deu situado. Dubidaba entre se viñan ofrecerlle unha nova liña de crédito ou recrutalo para as guerras de sangue. Achegouse limpando a cara do po que se erguera durante a representación.
―Buscamos a Jarlockt ―saudou Olimpia ó gnomo, dando á vez por feito que xa estaba falando con el―. Vimos de parte de Edwynn, necesitamos facerlle unhas preguntas sobre
―Sobre a metamaxia, si, xa o sei ―respondeu Jarlockt coa mirada perdida―. E eu acabo de contárvolo todo nunha tremenda parrafada que temo seredes incapaces de recordar ―Meteu a man no peto e sacou os dous xices de cores. Non había rastro da lousa pintada―. En que enredo andaredes metidos para…? Que levades aí? ―Sinalou a gaiola que portaba a indagadora.
―Unha rata ―desvelou Olimpia algo desconcertada polo comportamento do gnomo―. Precisamente era sobre o que queriamos falar.
―A metamaxia ―suspirou Jarlockt― é como pedirlle un desexo a un demo especialmente arteiro e retorcido. Case literalmente. Deixade a gaiola aí e retrocede un par de pasos.
Olimpia fixo o que lle pediu Jarlockt. A rata fixo un pequeno chi cando o gnomo retirou a tea que cubría a súa nova casa. Examinouna coa vista sen mostrar ningunha reacción. Despois lanzou un conxuro, que Fenton recoñeceu como o mesmo que empregara Edwynn no cuarto da pousada.
―Non é unha rata ―iso tamén o dixera Edwynn.
―Que é entón? ―preguntou Fenton.
―Ese canalla de Edwynn fixo ben en mandarvos aquí ―respondeu Jarlockt―. De onde saíu isto?
Contáronlle os detalles da desaparición de Ghincho.
―Daquela ―decidiu o gnomo―, o primeiro é saber de onde procede este ectoplasma metamáxico. Pero non é algo que poida discernir desde aquí, preciso os meus libros. Levarame toda a noite ―calculou mentalmente―, e hoxe tócame a min adormecer os pequechos. O que si podo facer é encerrar este ente nun lugar máis seguro (para nós) que esta gaiola, se vos parece ben.
Olimpia accedeu, confiando en que o mago sabía o que facía e, sobre todo, por que o facía. Jarlockt conxurou unha especie de buraco negro flotante e aloxou dentro a rata.
―É un semiplano portátil ―explicou―. Un peto planar ―volveu dicir ante a falta de resposta dos seus interlocutores―. Estará ben aí, non vos preocupedes. E nós aínda mellor ―rematou recordando o que sucedera antes.
Jarlockt deulles a dirección da súa casa e quedaron de verse con el a primeira hora da mañá. Tras iso Olimpia e Fenton fixeron o camiño de volta cada un sumidos nos seus pensamentos. Olimpia miraba de esguello para Fenton. Estaba segura de que cando os xerifaltes da Academia lle preguntasen el había contalo todo. En realidade contaba con iso. O caso era demasiado complexo, se conseguía que Markussen se puxese nervioso e cometese un erro poida que tivese unha oportunidade contra el.
Fenton, pola súa parte, non deixaba de pensar en se Jarlockt se pronunciaba co fonema kh ou co ʎ.
Como cada capitulo desta novela, Lois, ofrecesnos un imaxinario cheo de cousas, dialogos ricos, personaxes elaborados. Ademais, pareceme que —se cadra sería algo que se podería botar de menos— o universo internos das personaxes está coidado a través dos datos e detalles que se proporcionan da trama. Por exemplo aquí: Olimpia miraba de esguello para Fenton. Estaba segura de que cando os xerifaltes da Academia lle preguntasen el había contalo todo. En realidade contaba con iso. faise estupendamente. Por todo iso parabén
Este é un dos mellores capítulos, penso, e moi divertido (o exemplo do calvo con casco, o nome de Outeiro do vento), o blabladar, gustoume. O do gnomo que non tiña nome proque non ía aparecer máis na historia, tamén. Saes e entras de planos da realidade e da ficción narrativa con facilidade. Sen que nós, as lectoras, perdamos o compromiso coa ficción. Admiro esa capacidade.
Aínda así, tiven que volver unhas liñas atrás cando comeza a falar Jarlockt, segue a pasarme que me perdo cos personaxes.
En xeral gústanme máis estes capítulos da Corporación que os dos demos. E seguen quedando moitas preguntas, por exemplo, sobre a natureza das misións de Ghincho, que engancha para seguir lendo.
Tamén me costou un pouco seguir o razoamento das sinaturas, non comprendín a liña lóxica, pero quedoume claro que o tal Markussen vendeu a Ghincho, ponse interesante.
A ver como se resolve todo…
En algúns momentos pensei que estaba lendo “Converxencia”. Si que nos enredaches desta vez con conceptos novos.
Paréceme brillante como xurden novas tramas neste teu mundo de tantos planos e tantas “tribus”, sen que se perda o detalle na matización de personaxes. Encántame esa detective tan astuta e ousada.
E xa vexo que a metamaxia anda de recorrido polo Torneo 🙂
Parabéns! Espero ter esta novela na man.
Este capítulo podería encaixar perfectamente nun soño de Sherlock Holmes, ten esa procura de respostas e efectos sorprendentes na resolución, a explicación da metamaxía gustoume moito, é coma unha inversa, o case inversa, á teoría das ramificacións que xeran liñas paralelas e alternativas de futuro. Os diálogos están moi ben coma sempre, e ten humor, aínda que eu gozo máis do humor demoníaco. Por un intre pensei que cando Ghincho fora apercibido varias veces por non pagar a vixésima, íase , referir a non pagar a viséxima ronda no bar, porque houbese encaixado perfectamente nese mundo tan estraño.
Gozo da lectura de cada capítulo, aínda que neste mundo que Lois está creando, e no que podería introducir moitas máis personaxes e lugares, igual xa vou precisar como lector un anexo onde telos a todos para non perderme. Pero iso depende do autor e de cando decida parar a expansión do seu universo, aínda que si é moi extensa e detallada a cada capítulo, pode ensombrecer a acción e a resolución. Neste capítulo por unha banda parece avanzar moito a resolución, pero supoño que aínda está lonxe, a nivel capítulos por escribir, do final, porén Lois leva amosado capacidade para resolver cando o desexe ou considere necesario.
O dito, parabéns Lois Z
Boísimo este capítulo, Lois. Tanto que non podo dicir demasiado: non mudaría nada. Por facer algunha suxestión e tentar ser útil, o que si modificaría é o lugar deste capítulo na estrutura da novela. Paréceme que adiantalo un posto axudaría a variar o foco de atención, que ao cabo é para o que serven estas cousas. E penso que esa variación xa viña ben hai un capítulo.
Agora relendo ocórreseme outra cousa: botei de menos algo de descrición sobre os espazos descritos, pois ao final cando lemos textos fantásticos estamos a facer turismo ficcional. Apeteceríame un pouco máis de paisaxismo exotista para facer un turismo máis intenso pola túa novela.