A Espada do Metal: 9. A rata no labirinto

Lois Z.

Abriulles a porta unha nena de seis anos en pixama. Olimpia preguntoulle por seu pai. A nena botou un berro, que foi respondido pola voz de Jarlockt. Que si, que pasasen. Fentos varría cos pelos do cocote o teito da casa, de altura cómoda para un gnomo, pero non para un humano. Olimpia, en cambio, tiña que se encrequenar de todo para non topar cos marcos das portas.

―Zanser, non pintes nos libros de maxia! ―ían perseguindo as voces de Jarlockt para atopalo naquel balbordo―. Sawyn, Tatra, Dornan e ti… como te chames! Pasade para o voso cuarto agora mesmo!

―Ah, xa estades aquí ―dirixiuse a Fentos e Olimpia―. Sentade, teño moito que contarvos.

Polas olleiras que tiña deduciron que non durmira. Entraron na que debía de ser a biblioteca. Había varios libros abertos sobre unha mesa maciza. Algúns tamén no chan, con monicreques debuxados en cor azul. Unha chea de folios con apuntamentos estercaban o cuarto. Sentaron nunhas cadeiras pequenas. A Fentos recordáronlle as daquela cafetería na que estiveran onte.

―Antes de nada, a rata! ―Jarlockt tiña un cativo no colo. Probou cunha pinga de leite no dorso da man se o biberón estaba morno―. A súa sinatura máxica procede do plano infernal. Ten sentido, é un dos planos natais da metamaxia.

―Entón Ghincho está nese lugar? ―preguntou Olimpia.

―Con toda seguridade ―respondeu o mago―. Ou polo menos alí foi onde parou antes que en ningures. Se ulteriormente o desprazaron cara a outro plano, xa non o podemos saber.

―O inferno ―A indagadora anotou no seu caderno―. Non se me ocorre mellor sitio para mandar a alguén a quen queres castigar. Markus, Markus, que básico es.

Fentos atopábase incómodo. E non era polo tamaño da cadeira. Víñaselle o mundo enriba con todo aquilo. Non atopaba a saída daquel problema. O líder da súa fe non podía estar involucrado niso.

―Como podemos traelo de volta? ―preguntou o clérigo.

Jarlockt púxose a rebuscar entre os libros. As seis características principais de todo ser vivente, de G.G. Guía básica dos niveis de enerxía, volume I, Niveis 1-4, de Spence. Metamaxia para principiantes, de Angus. Colleu aquel e buscou nunha páxina marcada.

―“O uso da metamaxia adoita deixar secuelas na liña narrativa e, co tempo, tamén precuelas”. Non, esa parte non era. “Para a metamaxia é a mesma carga crear unha pinga de auga ca o universo enteiro que a contén”. Non, esta tampouco. Ah, aquí está: “A única forma de reverter un efecto metamáxico é empregando outro efecto metamáxico”. E esta outra: “A metamaxia precisa dun catalizador do que extraer o seu primeiro impulso. Ese elemento de poder só se atopa de forma nativa nos planos espirituais. No noso plano, a ese fermento sobrenatural chamámoslles vulgarmente almas. Cando unha alma regresa ó plano espiritual recupera a súa forma primitiva e troca no metaalma, substancia que pode ser alterada ata darlle unha nova aparencia ou propósito distintos do orixinal” ―O gnomo deixou de ler e deixou o libro de novo sobre a mesa.

―“O metaalma”? ―Fentos non entendía que tiña que ver aquilo coa súa pregunta―. Que vén sendo iso? Nin sequera está ben coordinado co seu xénero gramatical.

―O metaalma é vontade de potencia ―tentaba explicar Jarlockt―. Aquí ese concepto semella só unha entelequia, pero é a materia dos planos espirituais. É o que necesitamos para traer de volta o paladín perdido. E témolo con nós.

Olimpia preguntouse se o interese de Fentos en rescatar a Ghincho estaría inspirado polo altruísmo ou pola culpabilidade.

―A rata ―dixo Olimpia―. Está feita de metaalma, non si? ―Jarlockt sorriu dando por boa a intervención da indagadora―. Canto tempo necesitas?

―É difícil de precisar. A metamaxia mide o tempo baixo as súas propias regras. Calculo que estarei listo nun par de capítulos. Teño que darme présa porque o buraco planar no que gardei o metaalma só poderá contelo uns poucos días máis antes de que volva afectar a nosa realidade. Vós estivestes en contacto con el máis ca ninguén. Notastes algo diferente en vós mesmos, algún cambio, algo raro? Non? De todas as formas non vos iades dar conta, claro.

Olimpia decatouse de que Jarlockt dedicara a súa vida ó estudo da metamaxia e acababan de traerlle un anaco da substancia máis poderosa do Diverso para que experimentase con ela. Non sabía se podía confiar nel.

―Onde está a mamá? ―apareceu un neno na porta.

―Traballando, Nesbar, traballando ―díxolle o pai―. Para que poidamos mercar a vosa roupa e os meus xoguetes. Veña, lisca.

―Estou de acordo con Fentos ―dixo a indagadora― en que a nosa prioridade é atopar a Ghincho. Pero temos que valorar tamén as consecuencias que pode ter manipular este metaal… a rata ―corrixiu―. Non fagas nada sen o meu permiso ―pediulle ó gnomo.

―Perde coidado ―respondeu o gnomo dándolle palmadas na res ó pequeno―. Que é o peor que pode pasar? ―riu―, que me trabuque nalgún ingrediente máxico e cree sen querer un…?

Jarlockt quedou xeado. De repente entregoulle o bebé a Fentos e volveu coller o mesmo libro de antes. Indagadora e clérigo miráronse sen entender que sucedía. “Non poder ser, non pode ser…”, era o único que o gnomo repetía. Jarlockt atopou a páxina que buscaba.

―“Para a metamaxia é a mesma carga crear unha pinga de auga que o universo enteiro que a contén” ―releu―. Santo Gnomet branco e vermello, entendedes o que quere dicir isto?

Fentos ía dicir algo, pero calou. Olimpia sacou o caderno de notas.

―É a pinga de auga! ―exclamou o gnomo―. Ese… ese paladín, ese tal Ghincho é a pinga de auga! Como non me decatei antes?! A metamaxia ten efectos retroactivos. Esas criaturas infernais cando o convocaron… non o trouxeron de ningún lugar, a metamaxia creouno nese intre!

―Iso non pode ser ―quixo cortar Fentos aquel disparate―. Ghincho xa existía antes. Aquí, neste mundo.

―Jarlockt refírese a que se a metamaxia creou a Ghincho entón tamén nos creou a nós como fondo da súa existencia ―dixo a indagadora―. Toda Ribanosa. A Estepa. Todo o Diverso.

O bebé gnomo arrotou.

Ó saír da casa de Jarlockt, Fentos despedírase de Olimpia sumido nuns pensamentos sombríos. Preguntoulle á indagadora que pensaba sobre o último que dixera o mago. Ela tan só lle respondeu que o feito de que o Diverso se crease onte era irrelevante para o caso. Fentos ía botar unha gargallada, pero viu que ela o pensaba de certo. Era el o único que tomaba as cousas en serio?

Agora Fentos agardaba no enorme xardín que acollía a Casa da Divina Moeda no seu interior. Erguíase e volvía sentar no banco de pedra deseguido. Estaba nervioso, case tanto coma a última vez que visitara o lugar, o día antes de que o ordenasen clérigo de Blabladar. Viñera meditar e poñer en paz a mente. Funcionara. Paseara entre os gladíolos, ulira a flor do xasmín, pasara a man entre as pileas. E probara sorte no labirinto. Dicíase entre os novizos que no interior do labirinto había unha zona secreta que só eran quen de atopar os máis puros e devotos membros da Econoigrexa de Blabladar. Os novizos sempre prendían a súa atención en historias coma esa. Aquel día Fentos entrou no labirinto igual que saíu. Non viu máis ca sebes que delimitaban un percorrido non demasiado intricado e que deixaba pouco á imaxinación. “Ornamental”, pensou Fentos pechando a fiestra do seu recordo. E nese mesmo intre, coma se o acabase de invocar con aquela palabra, apareceu o Excelentísimo Arquibanqueiro Markussen Guindastre, o home que o citara alí.

Traía unha túnica dourada que deixaba ver a vingadora sagrada que lle colgaba do cinto. Levaba no pelo unha coroa de follas de alfábega e a Divina Moeda do pescozo. Fentos ergueuse e saudou o seu superior inclinando a testa.

―Grazas por acudir á miña chamada, irmán Fentos. Agardo que non fosen moi penosos os deberes de escoltar a indagadora ―O clérigo de Blabladar sabía que o Arquibanqueiro usaba a cursiva para facer mofa― De Wylde.

―Para nada, Excelencia.

Fentos decatouse de que a túnica non era dourada: era de ouro. “E nin sequera é domingo”.

―Deamos un paseo ―ofreceu o Arquibanqueiro―. Este sitio é moi bonito. E moi tranquilo. Gústanme as cousas tranquilas. Antes ca as bonitas ―parecía de bo humor―. E a ti, Fentos?

―A min gústanme máis as bonitas, Excelencia ―contestou o clérigo.

―Claro. Ti es novo ―seguiu o Arquibanqueiro―. Non sabes aínda. A fealdade non lle fixo dano a ninguén. Pero o caos, a curiosidade, facer algo cando había que estar quieto. Esas cousas fan dano, Fentos ―O Arquibanqueiro camiñaba coas mans nas costas, mirando cara ó horizonte, sen rumbo―. A paz e a tranquilidade son as cousas que máis valoro. Se este fermoso xardín, con todas esas flores e esas árbores cubertas de hedras, non tivese detrás unha man que o coidase, o podase e mantivese todo onde ten que estar, sabes que pasaría? Que arrincaría todo e mandaría poñer baldosa. E un teito acristalado ―Sinalou cun dedo cara arriba―. E ó mellor unha piscina alí, onde está a bignonia. Sabes onde quero chegar, Fentos?

Asentiu por decoro. O Arquibanqueiro detívose diante da entrada do labirinto de sebes.

―É tempo de recoller os froitos da túa misión ―dixo Markussen―. Onde está o noso paladín desaparecido?

―A indagadora está convencida de que…

O Arquibanqueiro ergueu a man cun ricto de desaprobación:

―Xa sei o que pensa esa furabolos. Quero saber o que pensas ti. Fala libremente.

―Creo que a súa Excelencia enviou a Ghincho ó plano infernal.

“Xa está, xa o dixen”, pensou. Non se atreveu a ir máis aló. O Arquibanqueiro entrou no labirinto e invitou o clérigo a seguir camiñando con el.

―Vouche contar unha historia, Fentos. Din que hai máis de mil anos existiu unha cidade aquí mesmo, antes de Ribanosa. Era unha cidade esplendorosa, seica. Enormes torres de prata, rúas anchas coma campos de millo, fontes de auga quente, cinco contedores distintos para o lixo. A casa máis humilde era máis luxosa ca o mellor dos pazos de Ribanosa. A cidade era a xoia da Estepa. Para protexer semellante tesouro o rei encargoulles ós mellores enxeñeiros e magos da comarca que ideasen un sistema de defensa contra os invasores. Tras moito deliberar presentáronlle o seu proxecto ó rei: un labirinto vivente que rodearía a cidade e só deixaría entrar a xente que trouxese boas intencións. Ós malfeitores faríalles dar mil voltas ata expulsalos de novo ó exterior. Ó rei encantoulle a proposta e mandou construílo canto antes. Tardaron douscentos anos en rematalo. Os enxeñeiros deseñaron a trama e os magos conferíronlle intelixencia e aptitudes máxicas para desorientar os que franqueasen a súa entrada. Todo foi ben durante un tempo. Pero aquel xigantesco gólem de sebe, no seu afán por protexer os habitantes da cidade, xa nunca deixaba entrar a ninguén. E tampouco saír.

»Pasadas varias xeracións apenas quedaban unhas poucas almas naquela maxestosa cidade blindada. De nada valían as riquezas se non podías mercar con elas o que precisabas. A vida alí volvérase miserable e triste. Pero entón xurdiu un rapaz (ou rapaza, as historias non se poñen de acordo en se foi home ou muller, no que segue usarei o masculino pola miña comodidade de xénero) que desafiou o labirinto. Todos os que o tentaron antes foron devoltos á cidade. Pero el conseguiu saír. Sabes como o fixo?

Fentos negou coa cabeza, atordado. Non sabía a que viña todo isto.

―Con esta moeda ―o Arquibanqueiro sinalou a Divina Moeda―. Non, non ten ningún poder máxico. O labirinto podía ler as mentes dos seus cativos, esa era a súa arma. Adiantábase ós seus movementos. En cada bifurcación, aquel rapaz lanzaba a moeda ó aire para decidir onde ir. Cara, dereita. Cruz, esquerda. O labirinto non soubo como lidar con iso. Despois, en lugar de marchar lonxe de alí, o rapaz volveu á cidade e sacou todos os habitantes empregando o mesmo método. Aquel rapaz fundou unha nova comunidade e unha vez morto, foi venerado coma un deus. A cidade quedou abandonada, tragouna o tempo. A moeda persistiu.

―Esa historia… fala da orixe do noso culto? ―Fentos nunca oíra tal cousa. A actual doutrina do culto a Blabladar tiña pouco que ver con aquilo.

―Son só historias que contaban os novizos na miña época ―explicou o Arquibanqueiro quitándolle importancia―. Xa sabes o que pasa con esa clase de historias. Nunca son certas.

―Si, así é ―o clérigo recordou aquela incursión ó labirinto.

―Enviei a Ghincho ó plano infernal para realizar un traballo. Unha misión.

―Quere dicir, Excelencia, que foi voluntariamente? Pero entón, por que envialo desde a pousada?

O Arquibanqueiro suspirou. Seguíanse internando no labirinto de sebes.

―El só sabía que ese día o agardaba unha misión. Non lla podiamos revelar, o inimigo daríase conta e o plan non funcionaría. Terá que recoñecela sobre o terreo. É un paladín, está formado para iso. O molesto asunto da cama e as armas que deixou atrás foron un erro de cálculo.

―Non me parece xusto dispoñer así da súa vida, Excelencia ―protestou Fentos.

―Quero que coñezas alguén antes de xulgarme ―O Arquibanqueiro meteu unha man entre a maleza e accionou unha panca oculta que abriu unha porta secreta―. Non contes isto por aí.

Fentos quedou pampo. Continuaron un treito máis por aquel pasadizo secreto ata daren cunha sala circular. O Arquibanqueiro recitou un conxuro que Fentos recoñeceu como unha variante menos poderosa do feitizo de Portal. Alí, naquel recanto escondido do labirinto apareceu unha figura andróxina e alada. A súa visión marabillou a Fentos. O humanoide levitaba e resplandecía cun brillo dourado. Abriu os ollos, brancos, sen pupilas, e saíu do transo no que parecía sumido.

―Estás vendo un anxo, Fentos ―dixo o Arquibanqueiro―. Contactou coa Corporación hai un tempo con novas preocupantes sobre o que estaban argallando os seres demoníacos contra nós. Estanse organizando, están traballando xuntos, por primeira vez en milenios, e o fluxo de almas cara ós planos espirituais está alterando o seu equilibrio. Iso foi o que me contou Compaixón ―acenou cara ó anxo― cando nos pediu axuda. O noso amigo está preocupado polo benestar do axente que enviamos ó plano infernal ―falou Markus cara a aquel ser.

―Non te preocupes, mortal ―sorriu Compaixón―. O paladín non está só. Un dos nosos irmáns leva decenas de anos infiltrado na sociedade infernal. Grazas á súa innata intelixencia, a estas alturas ocupará certamente un posto de poder entre esas miserables criaturas. Ledicia, tal é o seu nome, velará e guiará o elixido desde as sombras.

Fentos estaba lonxe de sentirse relaxado. Era moito o que tiña que asimilar. Ghincho fora enviado a unha misión suicida sen sabelo. A súa ética ditaba que esa non fora unha boa acción, pero fora unha criatura celestial, que gozan dunha sabedoría superior á humana, a que deseñara tal plan. Debía pregarse entón ó feito de seren unicamente pezas no taboleiro de forzas que os superaban? E aínda así…

―Por que se me mostra isto a min? ―era o único que Fentos desexaba saber naquel momento.

―Cando os seres infernais abriron o portal que levou o humano ó seu plano ―respondeu Compaixón― coouse algo daquel mundo neste. Estaba vixiando e sentino. Non me podía manifestar fisicamente alí por min mesmo, igual que sucede con eles preciso que alguén me chame, por iso te escollemos a ti para esta tarefa.

―Atopastes algo fóra do normal no lugar onde desapareceu Ghincho? ―preguntoulle o Arquibanqueiro.

―Si ―admitiu Fentos―. Había unha rata estraña. Un mago confirmou que procedía do plano infernal, por iso soubemos que…

―Tes que recuperala ―cortouno o anxo, que andaba mal de tempo, de feito empezaba o seu contorno perder intensidade―. Ese elemento está vinculado ó paladín. Se volve ó seu plano de orixe o paladín volverá aquí. Faite con el e tráemo aquí.

―Cando podería regresar o paladín? ―preguntou Fentos.

―Ledicia dará sinal cando a misión estea cumprida ―respondeu Compaixón.

―E se lle sucede algo a Ghincho durante a súa estancia no inferno? ―Fentos recordou o que dixera Jarlockt sobre os perigos da metamaxia.

―Non te preocupes, pequeno humano ―respondeu nun ton suave e tranquilizador xusto antes de desaparecer no aire―. Se o axente fracasa na súa misión, enviaremos outro que o faga mellor.