‘A noite que asasinaron a Dian Fossey ‘ vs ‘Kimbo’
Xornada 7 e derradeira. David Botana fronte a Marisol Gándara.
A noite que asasinaron a Dian Fossey
Achegouse á cabana coma un cazador experto. Primeiro sentiu a herba nos pés descalzos, despois a madeira dos dous chanzos e escoitou os ruídos da montaña. Confundiu os seus latidos cunha tormenta e agardou por movementos dentro. Nin o renxer da cama, nin o deslizarse dun lapis sobre o caderno. Fronte á porta repasou o plan improvisado aquela tarde pero a medio camiño volveulle a xenreira que levaba tempo remoendo. Aceleróuselle o pulso e a lucidez diluíuselle entre a néboa. Non tiña palabras para aquilo que o invadía e sentiu a retina atoada coas imaxes dos últimos meses. Ela perante a prensa dicindo o que se debía facer coa terra, criticando os machetes, os coitelos. Ela clasificando os animais e os salvaxes, falando do ben e do mal, pedindo que se mudasen costumes, líderes e economía, quitándolles o sustento. A furia baixoulle da cabeza ás mans. Sentiunas baleiras e gardounas nos petos. Para asustala abondaba a súa faciana no medio da madrugada, tirar algúns mobles ou romper uns pratos. O medo fai entrar en razón os débiles, aprendérao dos colonos. Sería menos valente fronte a un home do que era fronte a un gorila ou un micro.
Achegouse ás ventás. Axexou pero apenas podía adiviñar dúas camas. Deu unha volta ao redor da casa e sentiu envexa da forasteira. Puxo a man no pomo da porta e xirouno con sixilo. Entrou como se fose unha xungla xa visitada, as casas dos brancos, e aspirou o alento morno dos americanos durmidos. A estancia estaba chea dunha paz que lle era allea. Calculou o prezo do que o rodeaba en divisas. Trebellos que parecían doutro planeta. Debían ter razón os que a acusaban de espía e alguén acabaría desfacéndose dela. Leu un par de liñas no diario aberto sobre a mesa pero non eran da súa incumbencia. Ignoraba as guerras, os políticos ou o libro que estaba a escribir. Só quería recuperar a súa vida, a liberdade para matar gorilas. Xusto cando lembraba a dureza de ascender a xefe, sentiu un corpo moverse no catre. Coa luz da lúa entreviu unha man coller unha lanterna. Por impulso abalanzouse sobre ela. Loitaron na cama, no chan, e cunha forza que lle pareceu estraña para unha femia, fíxoo bater coa mesa de noite. En dous segundos ela estaba fronte a el cunha 9 mm tratando de encaixar unhas balas que non encaixaban. Pensou ás présas e viuno alí, como trofeo, o machete do amigo que cumpría condena por furtivo. Abondaron dous pasos e un golpe do brazo. No cuarto movemento xa estaba morta, coa cabeza en dous, coma unha noz amosando o froito. Escapou por un burato que fixo entre os paneis de bambú sen reparar no asistente da muller branca que tremía nunha esquina da cabana.
Meses despois cambiáronlle o machete por un fusil e enviárono á fronte. Cando cazou o primeiro home da súa mesma raza entendeu as palabras que lera naquel diario. Só pelexara polo pasado e xa non tiña futuro.
…………………………………………………………..
Kimbo
Chámase Kimbo, mais non sempre foi así. Soña decotío co verde e coas cores dos paxaros. Neses soños simplemente é. Ás veces esas imaxes altérnanse coas súas primeiras cancelas. O disparo, a pequena xaula, o terror. Kimbo é un supervivente, aprende rápido e agrada os homes. Así gaña espazo, máis barrotes que contar.
Cando Karen chega á súa vida, o verde dos seus soños muda polo dos ollos da muller. O seu pelo, a súa risa; a maneira de miralo cando lle fala. Ensínalle palabras, nomes, o seu é o primeiro que di coas mans: «Karen». Repíteo moito, sobre todo cando ela non está. As persoas están tan contentas de que el use os nomes que pronto a súa xaula queda sen barrotes. El estraña meter as mans entre os ferros, ser consciente de que hai algo ao outro lado. Pero ve moito a Karen. O seu día a día é un «ola», «fame», «si», «pelo». Ata que di «quero» sinalando o seu sexo erecto; ela di «non, Kimbo», «amigos». El achégase mallando no chan, mostrando a súa forza. Cheira o seu medo. Sente vergoña e quere fuxir, romper os cristais e ir ao verde. Ela fálalle agarimosa, «Kimbo», «quieto, ven». Abrázao, aloumíñao, tranquilízao.
Traen unha femia, Samba, que non sabe ningún nome, non sabe nin quen é. Ela búscao unha e outra vez, el está cada vez máis furioso. Chega tamén Peter, un home que fala con el, que fai debuxos. As palabras pódense debuxar e Peter quere ensinarlle. Pero Kimbo só pinta o verde e a Karen que sorrí un cálido «grazas», a pesar do enfado de Peter. Samba anóxase tamén e rompe os debuxos de Karen. Entón Kimbo é malo con ela. Teñen que sacala de alí.
Karen falta moitos días, só vén Peter, con pintura negra. Mais Kimbo xa non quere nada. Cando á fin volve, ela non o mira aos ollos, non di «Kimbo» coma antes. Evita quedar a soas con el. A Kimbo chégalle con estar preto dela, acéptao como aceptou todas e cada unha das cancelas da súa vida. Un día esperta antes do acostumado e sorpréndeos sós. Peter toca no brazo a Karen, hai risas, olores que o volven tolo. Kimbo é malo con Peter. Ela chora. Kimbo non o entende, el é o máis forte. Karen só di «non», di «marcha», cos ollos, co cheiro, con todo o seu corpo.
Despois diso lévano. Outra xente quere falar con el. Pero Kimbo evita todo, ata a comida. Está moi feble cando o trasladan ao verde. Alí ten soños bonitos, pero segue sen comer. Un pequeno chimpancé fala con el, do verde, das palabras que Karen lles ensinou aos dous. Cando lle di «comida?», el responde «para que?». Enferma, só dorme e soña, de verde a verde, pelo, risa, olor. Vén Karen, fálalle coa man. «Kimbo», «Karen», di el. Despois rin. El vaise ao verde, libre, á fin, de todo nome.
‘A noite que asasinaron….’ pareceume unha boa premisa para un relato, mais hai certas frases que non me encaixan cos momentos de tensión que se están a narrar. Tampouco se me fixo consistente a reflexión final. Si que ten cabida e razón de ser, mais, na miña opinión, faltoulle dar un pouco máis de profundidade. Así como é verosímil a causa do comezo, non me convenceu o ‘ver a luz’ do final.
‘Kimbo’. O único malo deste relato, para min, é o último terzo. Pero a culpa tena o fantástico comezo. Non por orixinal (estamos cansos de ver filmes de simios que aprenden o bo e o malo dos comportamentos humanos e repítenos, mais ao seu xeito), senón por ben contado. E como iso é o importante dun relato…
O meu voto é para ‘Kimbo’
Procedo a comentar o último duelo. Esta foto foi unha escolla miña e felicítovos a ambos polos bos relatos que saíron da imaxe.
A noite que asasinaron a Dian Fossey
Paréceme que ten moito potencial e creo que ten partes moi ben narradas. Pero como xa me pasou máis veces neste duelo, pérdome en certas partes da trama. Primeiro pensaba que era o gorila o/a protagonista, ata que hai indicios de que é un humano… Lino 5 veces, se cadra son eu a que non dou entendido. O final gústame moito.
Kimbo
Gústanme moito as reminiscencias das peliculas que xa mencionou Duncan nos seus comentarios. E quedei prendada de Kimbo e de Karen desde a primeira frase. Paréceme unha historia de amor entre animal e humano moi verosímil. E o detalle do sexo erecto paréceme moi lograda. E moi de David, pero se cadra equivócome e foi Marisol. Quen sabe…
O meu voto é para Kimbo
Aproveito para despedirme, foi un pracer participar neste duelo e aprendín moito coas vosas críticas. Espero que volvamos ser contrincantes algunha outra vez. Isto fágoo extensible a todos (Marisol Gándara, David Botana, Xosé Duncán, Fran Dávila, Ana Vigo, Carlos Vega e o Convidado Enmascarado). Fóra dos duelistas darlle as grazas a Lois Z polos seus comentarios detallados e atinados. Moita sorte a todos e todas!!
Foi un pracer participar contigo Pilar. Malia que moitas veces o meu xeito de narrar non foi do teu gusto, sempre fuches honesta co teu xeito de entender a literatura. Unha fonda aperta.
Igualmente Xosé. Un pracer participar convosco. Unha aperta grande
E aquí ven o último. Creo que este duelo ten unha das fotos que máis medo me deron no que levo aquí. Material de pesadelos, ti.
Non sei se andarei equivocado porque non quero buscalo en google pero Dian Fossey é a señora de Gorilas entre a néboa? Porque se o é, dios cerebro galaxia, porque ademais no principio usase a néboa e igual é unha referencia. Igual e que en tanto duelo toleei coas referencias e estou conspiranoico. Dáme igual, teño un taboleiro do tamaño da miña habitación ligando tramas de varios relatos, non me podedes parar.
Agora serio, gústame a narración, descolocáseme e fáiseme desordeada, pero igual é que collín o relato polo lado que non era. Igual algunha referencia máis ao suxeito guiábame pero repito, pode ser que teña o cerebro pequeno. De todas formas, meter dalgún xeito esa mensaxe nas dúas liñas finais é complicado. Á autora, ou autor, teño que confesar que foi o meu descubrimento deste torneo, entre que había algunha xente que xa coñecía, a os relatos dest@ autor@ doulle as grazas por enterrar moitas veces cousas por debaixo da primeira lectura. Agradecido e vémonos nas rebaixas¡
De Kimbo pouco teño que añadir ao que demostra. Para min non decae, e adáptase ben á mente do simio. Monkey forever. Encáixanme todas as pezas no seu lugar e aínda que é algo tópico, gustoume moito o emprego do verde. As frases curtas a min dáseme fatal, pero aquí funcionan perfectamente, acorde aos pensamentos. A acción, para serlle tan grande, entralle como un guante ás case cincocentas palabras. O detalle do pito, coma sempre, xenial. O autor ou autora, se é quen penso que é, alí o pille o cameon da narrativa, que eu non lle vou ir chorar. O noso tíñao que ter gañado eu, jolin. Eu Kratos e ti Zeus a hostias na cumbre do Olimpo pero ñiñiñi. Agora en serio, que vou dicir mais que agardo a próxima clase, Mestr@.
Ai que con tanto choromicar non votei. O meu voto vai para Kimbo.
Boa tarde.
Deixei este relato para o final porque, ou moito me confundo, ou aquí temos ao campión do torneo en acción.
A noite que asasinaron a Dian Fossey
Moi bo relato. Creo que gañaría calquera duelo menos este, pero iso é coma xogar co Barcelona ou co Madrid. Decidir se loitar polo punto de honra ou xogar cos suplentes e reservar esforzos. Gustoume a motivación da personaxe para levar a cabo o crime. Prestoume a ambientación, toda esa escuridade. Imaxinei a escena en branco e negro, coma a foto. Parabéns.
Kimbo
Mestría en estado puro. Acertou en todo: a elección do tempo narrativo, o punto de vista, a linguaxe animal, os eufemismos… Parabéns a autora ou ao autor, aínda que creo que neste caso é autor, porque a estrutura do relato resultoume moi similar a algún outro texto desta liga. Por pórlle un defecto: fáltame a sinatura con graffiti co lema “XXX was here”.
O meu voto vai para Kimbo.
Moi boas! Si que é tremenda a imaxe, e os relatos, moi bos.
‘A noite que asasinaron a Dian Fossey’ constrúe moi ben a situación e o ambiente. Tamén me resultou confuso a hora de deducir se está a falar dun home ou un gorila, pero máis alá diso, gustoume moito.
‘Kimbo’ paréceme un relato excelente en tódolos sentidos. Non consigo atoparlle falla, gústame a voz, o ritmo, a propia historia e si, tamén o detalle do sexo.
O meu voto é para ‘Kimbo’
A noite que asasinaron a Dian Fossey
vin a peli de cativo e quedara impactado coa sua morte. vela deste esta perspectiva, e tan ben narrada, é coma recibir un regalo sorpresa. E está tan ben que só vou falar do que non me gustou, porque son así de repunante: o final. Incluso o salvaria se non fose pola ultima frase. A ultima frase é un machetazo na fronte do relato. Por que? Porque subordina todo o sentido do relato (que trata da ignorancia, da violencia, da humanidade mesma) a que ese asasino se dese conta (á sua maneira) de que fixo algo que o perxudicou (tamén á sua maneira). Dito doutro modo, é un final con moraleja (ou mellor dito, é un final cunha moraleja escrita explicitamente no texto). Que pasaria co relato se o asasino morrese ó dia seguinte dun ataque ó corazón? Ou que pasaría se ó asasino lle fose todo xenial na vida despois de matar a Dian? Nos relatos (na ficcion) o karma non existe, todo pasa por vontade do autor, non se pode fuxir diso, e non se pode finxir que non é así.
Se tomamos como que a frase final non nace dos pensamentos do asasino, senon que vai dirixa ó lector, inda peor. Nese caso o relato está berrando que para ter sentido necesita que o lector firme dixitalmente abaixo á dereita que está dacordo con esa declaracion e admita que se non fose polo autor/a nunca chegaría el só a esa conclusion.
Kimbo
O que mais me gusta de Kimbo é o ton que o presente lle da á historia. O presente mete unha tension na historia que o pasado non é capaz de reproducir. Podería explicalo de forma tosca desta maneira: se escoitas unha historia en pasado significa que pasase o que pasase, ti estás a salvo. Pero se a historia a escoitas en presente, entón esa historia ainda pode involucrarte, porque non está pechada. Non sei se se entende.
Por suposto non vale coller calquera texto e pasalo a presente, nin seqeura vale coller calqeura historia e escribila en presente. Deberiades probar.
Tamén me gusta o tema dos nomes, como o transforman, a importancia que el lle de e como se une iso co final. Podería dicirse que o relato é perturbador. Tentar entender o que pensa un ser distinto a nos non é diferente de imaxinarse que pode estar pensando un robot ou un ser doutra galaxia. E se no medio metemos un pouco de zoofilia xa non che digo. Fixo moi ben o autor/a en envolver este coctel de terror contido nun envoltorio con debuxos infantís.
Un bo duelo para rematar este torneo, o mais pobre ata o momento en numero de comentarios (unha media de 6 por duelo). Sei que o normal sería valorar un torneo pola calidade dos relatos, pero para min o mellor torneo é aquel no que se escriben mais comentarios sobre os relatos, incluso cun chisco de polemica se fai falta (non é imprescindible).