‘A pequena Sophie’ vs ‘Volkswagen Golf. Negro. 2002’
No grupo C nesta segunda xornada asistimos ao duelo entre Eva Moreda e Sabela González sobre o tema: “Coche detido á beira da autovía”.
Volkswagen Golf. Negro. 2002
Mercedes 190D. Gris prata. 1985.
–Pon o intermitente xa, José Manuel, que hai un coche aló adiante mal parado.
Carmucha recolocouse no asento con inquedanza, sen deixar de apertar con forza a agarradoira do seu lado cunha man e o bolso sobre as súas pernas coa outra. Mesmo se non sabía conducir, ou se cadra precisamente por iso, anticipaba tanto cada manobra que pasaba centos de metros a remexer o cu no asento antes de que houbese que facer o máis mínimo movemento.
–A pasarlle cen veces me daba tempo, Carmucha, cen veces –José Manuel estirou o pescozo coma unha tartaruga e mirou os espellos varias veces antes, durante e despois de sobrepasar o vehículo detido na autovía–. A que andarán para deixar o coche aí?
–Drogándose, seguro.
–Carmucha, por Dios. E se resulta que lles pasou algo? Non era mellor parar e mirar a ver?
–Non pares, eh! Nin se che ocorra parar! Tu tira p’adiante! Seguro que son drogaditos e nos rouban o coche ou me violan… Tira, eh, tira!
José Manuel segue e aperta ben os beizos para evitar un, dous, tres… Cen chistes que veñen á súa mente.
Citroën C4 Picasso. Vermello rubí. 2013.
–Que lles pasaría? –pregunta Marina.
Non me toques, eh.
Non me toques ti a min.
Puagh.
Puagh ti.
Non solta o volante e sinala cun aceno do bico.
Estasme tocando.
Estasme tocando ti.
Non te achegues.
Non te achegues ti.
Mario ergue a ollada do móbil sen moito interese.
Quita.
Quita.
Quita.
Quita.
Observa o coche detido: non hai triángulos de sinalización nin ten postas as luces de emerxencia.
Papá, Mateo non me deixa tranquila!
Mamá, Carlota non para de tocarme!
Papá!
Mamá!
–He, igual tiveron un calentón, hehe –ri Mario.
…
…
Marina sorrí só unhas décimas de segundo, antes de se decatar da faísca que son esas palabras.
Queéuncalentón, Papá?
Queéuncalentón, Mamá?
Queéuncalentón, Papá?
Queéuncalentón, Mamá?
Fiat 500. Negro. 2015.
Vai rápido e nin pensa en parar. Unha rapaza soa nun coche nunca pensa en parar. Pero si que pensa que lle pasaría, quen será. Pensa e pensa de máis porque ultimamente sempre pensa de máis. Non lle gusta que cen metros máis adiante haxa unha ponte. Unha vez viu unha moza subida ao muro da ponte. Mais ía rápido e nin pensara en parar. Nunca soubo se saltara, pero pensárao moitas veces. E agora acórdase e pensa de novo por que aquela rapaza pararía, soa, na ponte. Porque unha rapaza soa nun coche nunca pensa en parar.
Sabela González.
A pequena Sophie
De chanza demos en chamarlle “a pequena Stalin” á pequena Sophie. Mentres que o irmán foi toda a infancia devoto dunha efixie crecha de Igglepiggle, a pequena Sophie aparece cada vez cun boneco distinto que abafa con atencións –o Secretario do Partido, chanceamos entre nós–, e encóllese de ombros cando lle preguntamos que foi dos amigos, agora desaparecidos, que antes tanto quixera: de Osiño, de Mono, de Boneca. Onde van? Irán no Gulag, contestámonos sempre. A pequena Sophie, normalmente deliciosa na súa Weltanschauung, tamén se resiste a deixar que entre nesta o concepto de individuo. Osiño, Mono, Boneca. Como se chama o osiño? Osiño. Nunca pensaches en poñerlle nome? Osiño. Cantos osiños tes xa no cuarto? Catorce. E todos se chaman Osiño? Todos. Non lle agrada que a contraríen, á pequena Sophie. Despois destas conversas, o mellor é sempre deixala un anaco tranquila. Xa volverá; todo logo lle pasa.
E así leva a pequena Sophie varios anos de dominio nesta Rusia nosa. Un día tócanos levala no coche a nós, que non somos seus pais. A pequena Sophie quérenos ben. Sobe, desta vez, con Tiburón. Como se chama? Tiburón. Sabemos ben que a Tiburón axiña lle será o tempo chegado de marchar para o Gulag, e dános un pouco de mágoa, pero moita non: axiña chegará despois del un novo secretario para o Partido; sempre hai un substituto. A pequena Sophie, moi aplicada, crávalle a Tiburón os dediños na carne, e logo crávanolos a nós cando aparcamos na área de descanso e levámola da man aos baños, cansa e queixosa como está da viaxe. Montamos, seguimos. Á media hora, xa vai o Tiburón aló pola ventá. El, que conduce, para o auto. Por que para? Vólvome á pequena Sophie e ela crávame os dediños no dorso da man. Dóeme e berro. A pequena Sophie semella moi tranquila.
Eva Moreda.
O meu voto vai para ‘Volkswagen Golf. Negro. 2002’. Aínda que o recurso de que todos somos uns egoístas que case nunca axudamos aos demais e que semellamos cegos ao mal alleo é un tema moi manido, adorei o xiro final e como ‘unha rapaza soa nun coche nunca pensa en parar’ entrou en bucle nos meus miolos e entrou para quedar. Si, penso que a pregunta da última protagonista sobre os motivos que levaron a parar a esa outra rapaza da ponte é un feche perfecto para o relato.
Volkswagen Golf. Negro. 2002
Pareceume un relato moi interesante. Eu enténdoo así: hai un coche, que lle da título ó relato, que está detivo na autovía. A carón del pasan 3 coches mais, primeiro un do 85, cunha parella de xubilados, digamos (o ano e modelo do coche é acorde con iso). Ven o coche e saltan á palestra os seus prexuizos. Están un pouco esaxerados para o meu gusto, pero funciona. Ademais, a diferenza dos outros 2 coches, vai narrado en pasado, o cal liga ben co xa dito.
Logo ven un coche mais moderno, o dunha familia con fillos. Aparece aquí unha nova hipótese da razón da parada dese coche na autoestrada. Temos un pouco mais de info sobre o estado do coche detido e de paso a autora amenizanos a lectura co xustificado á dereita de parte do relato. Eu interpreteino como que son diálogos que ocorren nos asentos de atrás, como de fondo. Para que esta percepcion fose completa poñería á esquerda as liñas de pensamento do conductor e deixaría á dereita só ós cativos.
O último coche danos pe a unha hipótese, non a do narrador nin a nosa: a desa personaxe. E iso está moi ben feito. O pensamento cíclico da conductora queda perfectamente reflexado no parágrafo. Aquí temos ata 3 historias que fan sinerxia para mover cara adiante a macrohistoria de todo o relato.
Ademais, se o ultimo coche representa o futuro, ben pode estar representando o destino desta conductora.
Por certo, o coche detido é do 2002. Quince anos de coche. Será unha pista sobre a situación economica do conductor/a?
A pequena Sophie
Outro gran relato. Paseino moi ben lendo os feitos da pequena Stalin. Boísimo o do “Secretario de Partido”.
Ademais tamén é un relato inquietante, hai algo nel que me intriga e me desacouga, o cal tamén un valor engadido e penso que intencionado, pois a comparativa con Stalin non pode ser de todo gratuita.
En fin, que ambos relatos me gustaron moito.
E voto por Volkswagen Golf. Negro. 2002, porque a través do que conta e da súa estructura me fixo pensar e porme no lugar de alguén que nin sequera aparece no relato.
Dura decisión a de hoxe, porque ambos os dous relatos son de moi elevado nivel.
O relato coass reaccións dos distintos viaxeiros fronte a un coche parado na estrada, o conflito que lles produce un feito tan trivial, pareceume moi ben tirado. Mais, na miña opinión, leva a palma a disección cirúrxica da criança consentida que é “A pequena Sophie”.
Parabéns ás dúas contendentes. Un dos cruces que máis me prestou esta xornada.
Vaia, dura decisión a de hoxe, porque ambos os dous relatos son de moi elevado nivel.
O relato coas reaccións dos distintos viaxeiros fronte a un coche parado na estrada, o conflito que lles produce un feito tan trivial, pareceume moi ben tirado. Mais, na miña opinión, leva a palma a disección cirúrxica da criança consentida que é “A pequena Sophie”.
Parabéns ás dúas contendentes. Un dos cruces que máis me prestou esta xornada.
Comento:
‘VW…’ é un relato ben formulado nas súas intencións, cun punto de vista moi afortunado sobre un feito cotián, seguramente irrelevante pero con esa chisca de desacougo que o fai atractivo narrativamente. O problema é que coido que a definición das personaxes non dá saído do clixé. É dicir, agás no derradeiro monólogo, os demais personaxes parecen escritos sen insuflarlles personalidade. É polo tanto que considero este relato un formidable punto de partida, unha idea con moitas posibilidades que ademais engarza cunha tradición realista moderna que en Galicia desenvolveron Rivas ou De Toro pero que aínda está no estado de borrador, de exercicio literario á espera de encontrar a faísca que o eleve definitivamente.
‘A pequena…’ O primeiro que pensei foi: Vaia, outra Sophie. Para min Sophie é o nome de ‘A decisión de Sophie’ (cadaquén leva as súas cargas). Foi unha gran sorpresa, a verdade. A autora demostra unha gran madureza na descrición dunha personaxe. Oscila entre os rexistros costumista e surrealista cun ton moi moderno. Esa capacidade de vincular as figuras de Stalin e dunha neniña non é doado de conseguir sen que pareza unha pedantería. Mais aquí naturalízase a relación deses adultos con esa nena un tanto desacougante. É coma se vivísemos coa narradora (eu coido que é unha muller) esa experiencia de enfrontarse a un universo infantil para alguén que quizais só o está a experimentar de xeito temporal xa que se nos di que Sophie non é filla deles.
O meu voto é para ‘A pequena…’
“Volkswagen Golf. Negro. 2002”
O mellor: A última parte. Gran monólogo interior que me deixou pensando un anaco, a reflexión é potente e non resulta difícil botar a cabeza a voar e imaxinar infinitas continuacións para ese inicio.
O peor: A segunda parte. A verdade é que non fun quen de meterme no relato durante este tramo. O primeiro pode estar, como se apuntou por aí arriba, cheo de clixés e coas personaxes pouco definidas, pero ten algo que me gusta e me engancha, pode ser o ritmo da narración… non o sei. Sen embargo, na segunda, botóuseme fóra e tampouco sei por que.
“A pequena Sophie”
O mellor: Todas as cousas que insinúa pero non conta. Os silencios, os datos, a información… todo está posto na súa xusta medida para que o lector complete o relato como mellor lle pareza, ou como máis lle guste. Iso si, sabendo en todo momento que hai algo que non vai ben. Que a pequena Sophie leva unha escuridade inexplicable enriba.
O peor: O ritmo do relato. Hai algo que non me acaba de funcionar aquí. Ó mellor incluso está feito aposta, non o sei, pero as palabras non me flúen nalgúns tramos.
O meu voto é para “Volkswagen Golf. Negro. 2002”. Sen dúbida ten razón Pablo, para min tamén foi o duelo da xornada no que máis me custou decidir.
Tamén aquí é dura a decisión. Voume decantar por “Volkswagen Golf. Negro. 2002”, pola orixinalidade do formato.
Como xa comentan por arriba, non estivo fácil… Gustáronme os dous. Quizais a historia do Volkswagen tivo menos percorrido na miña imaxinación. Os coches pasan polo Volkswagen, e todos os ocupantes fan conxecturas, pero non acabei enganchando en ningunha. Queda pechada a lectura no propio relato. Con Sophie a cousa cambia, é unha Stalin, os bonecos desaparecen, non teñen nome, ela crava os dedos na narradora que non é a súa nai… Sophie conquistou un chisco de territorio para querer saber máis dela. Voto por Sophie.
Teño que dicir que gocei coa lectura deste duelo e que ademais me pareceu bastante igualado.
Volkswagen Golf. Negro. 2002
O diálogo do primeiro fragmento pareceume simpático. O típico matrimonio, xa de certa idade, está ben caracterizado e arrincoume un sorriso o de “drogaditos” (que na miña cabeza pronunciei “droghaditos”). O ridículo dunha parella de vellos que creen incluso que poden acabar violados ou que lles rouben un coche que é do xurásico.
A segunda parte xa me deixou máis descolocado, tiven que tirar para atrás para darme conta de que era un coche con nenos. Tamén ben caracterizada a situación.
A última, tomeina como un diálogo interior (e non como narrador en 3a persoa porque creo que fala de si mesma), coido que está escrita dun xeito efectivo:“a típica rapariga que se come o tarro”. Está ben pechado o razoamento cíclico aínda que quizais non chegou á excelencia na expresión.
Dende logo o gran acerto do relato é o que non aparece, o ausente presente: o Golf que está tirado na autovía. Esperta a imaxinación do lector: ¿será unha avaría? ¿Quedou sen gasolina? ¿Un radar? ¿Un fulano que parou para falar polo móbil? ¿O coche dos escoltas de Feijóo que se adiantou demasiado? Moi ben.
A pequena Sophie
Vaia, vaia coa pequena. Sophie aparenta ser o personaxe único, pero a parella de adultos está moi ben descrita indirectamente polo seu xeito de describila. Hai un toque burlón en chamar a unha nena tan pequena Stalin. O relato flúe moi ben, aportando información en pequenas doses e caracterizando perfectamente o cruel proceder de Sophie.
E chega o final e deixoume morto de desacougo. Transmite moita tensión a escena: rapaza que se farta (diría que da parella máis ca do tiburón), bota o boneco pola ventá forzando ao condutor a parar. O xeito de coller á adulta (eu como César, creo que a narradora é muller) igualiño que aos bonecos… que medo!
Como isto paréceme complicadísimo de lograr nun relato a 500 palabras…
… o meu voto vai para “A pequena Sophie”.
Parabéns ás dúas autoras. Moi bo traballo.
Voto por ‘Volkswagen Golf. Negro. 2002’
Dou o meu voto á Volkswagen Golf. Negro. 2002, gustoume o modo de narrar a cotidianidade do arte da condución, ademáis do modo, en pequenos fragmentos, de coches que pasan a carón do vehículo parado
Ademáis, gústame a expectativa se pechar. Que fai ese coche alí? Que pasaría? O lector queda coa mesma incógnita que os conductores que pasan ao seu carón e deciden non deterse.
A pequena Sophie, interesante, a nena malcriada de aventura pola estrada, gústame o seu universo, e o modo de adentrarse na temática do duelo. Unha meniña que para o coche lanzando o seu boneco pola ventá. Realmente é a desencadenante da acción que abre o eixo temático. Orixial.
Parabéns as duas.
“Volkswagen Golf. Negro. 2002”. Gran relato na que, para min, é a batalla máis igualada da xornada. Xogar desa maneira co perspectiva ante un mesmo falso protagonista, o coche de marras, fai dalgunha maneira que o lector queira cruzarse co seu propio coche (Citroen Xsara. Gris marengo. 2001) e aportar a súa propia visión e poida que ata parar. O que pode ter de malo é que as tres visións son irregulares, destacando a última sobre todo.
“A pequena Sophie”. Outro gran relato. Teño que confesar que me sentín moi identificado, teño unha primiña á que cariñosamente alcumamos “El mal” que ten o seu propio Gulag de bonecos mutilados. Inda que, como resaltaron xa os abnegados comentaristas, se por algo destaca o relato é polo que non conta, polo que evoca. O final déixate intranquilo e iso sempre é bo.
Porque todos os bonecos deberan ir ao Gulag cando son malos, o meu VOTO vai para “A pequena Sophie”
Tamén a min me custou decidir. De “Volkswagen…” quedo con esas tres interpretacións dun mesmo feito, tres lecturas da realidade cotiá (e tres filosofías de vida) a partir do visionado dun coche aparcado na autovía. E tres reaccións exactamente iguais, alimentadas por motivacións ben distintas.
De “A pequena Sophie” encantoume esa nena marcial e terrible que tanto despacha bonecos como humanos.
Como hai que escoller, quedo con “A pequena Sophie”.