‘A táboa de surf’ vs ‘Por quen rompen as ondas’
Xornada 7 e derradeira. Carlos Vega fronte ao convidado enmascarado.
A táboa de surf
Os apartamentos vacacionais constrúense para que ningúen teña que vivir neles. Por iso non nos molestamos en exploralos cando entramos por primeira vez. Pousamos a equipaxe onde non incomode e abrimos a fiestra para deixarnos levar polo que hai fóra.
Mamá entrou no que ía ser o meu cuarto e sorprendeume contemplando as luces do peirao. Coa palma da man dereita eu acariciaba a superficie da miña táboa de surf.
—Só por ver os teus ollos brillar de novo xa me compensou comprarcha —dixo.
Achegouse e apoiou a táboa contra a parede para facerse sitio na soleira. Pasoume a melena por detrás da orella e dixo que o sol e o mar pronto farían que me escurecese a pel e me clarease o cabelo. Arroibei cando me asegurou que as rapazas da praia non me quitarían ollo este verán.
Os apartamentos vacacionais teñen paredes brancas e febles que un puño forte e convencido case pode atravesar. A porta da entrada sempre renxe e as interiores non son barreira suficiente contra o ruído nocturno.
Desde había unhas horas, non escoitaba máis que o zunido dun mosquito molesto. Unha físgoa de luz atravesaba a persiana. Incorporeime, vestín o bañador, a camiseta Billabong e fun tomar un almorzo rápido. Cando entrei na cociña, mamá remexía o café. Parou para pedirme que non fixese barullo. O meu pai aínda durmía. Logo preguntou onde ía tan cedo, e respondille que á praia. Descorreu a cortina e mostroume como arroiaba.
Nos días chuviosos, os apartamentos vacacionais son lugares crueis. Foron creados para seren punto de partida, nunca refuxio. Apenas conteñen obxectos que che permitan pasar desapercibido. Unha táboa de surf, dentro dun cuarto, é un enredo inútil.
A táboa de surf permaneceu apoiada no mesmo lugar no que a deixara mamá. A miña pel tomou prestada a cor do ceo e o cabelo nunca clareou. Mamá pasou días sen entrar no meu cuarto. Xa que non podía facerme soñar cando menos tentaría protexerme.
Nos apartamentos vacacionais hai sempre restos de area que luxan a baldosa e entupen os canos. Ao pouco, as sabas vólvense desagradabeis e un nunca ten a sensación de estar limpo de todo.
A cama picaba como se estivese chea de pulgas. Non podía durmir. Mamá tampouco. Aínda así, cando abriu a porta finxín para que se achegase. Púxose a acariñarme a meixela suave e acompasado. Virei o pescozo, abrín os ollos e vin que estivera a chorar.
—Non aguanto máis, meu amor —dixo.
Levando o índice aos seus beizos convidoume a que recollese as miñas cousas en silencio.
Saquei do armario camisetas e bañadores. Dobreinas, ben dobradas, para que todo coubese nunha maleta. Pechei a cremalleira e apresteime a sair, dándolle as costas á táboa de surf, que seguía apoiada contra a parede. Mamá preguntou se non a levaba.
—Se marchamos para sempre, xa nunca me fará falla —respondín.
E os meus ollos ilumináronse de novo.
………………………………………………………
Por quen rompen as ondas
Cóntase que o Clamo de profundis chegou a ser o poema máis coñecido ao longo de todo o Caribe e que na época do Guarapo, por moi poucas tabernas que houbese, sempre se podía atopar alguén que o recitase de memoria por un par de moedas.
Incluso se un extranxeiro remontase o río ata Canaan Negro e chegase aos bosques que non coñeceron machado ou aos regatos nos que non deu a luz do sol, onde dormen os cemiterios de eras enteiras, sempre se podería cruzar cun diaño que, facendo un esforzo, fora capaz de lembrar as primeiras liñas do soneto sobre os dous bañistas namorados aos que o demo lles roubou tempo e lugar.
O poeta colombiano Oliviano Funes comporía o Clamo preso de lepra, con tan só 15 anos, cando a súa nai, co lombo tan curvado que bicaba cos ombreiros o po do chan, lle pediu ao medico que lle permitise mantelo pechado na casa, en vez de mándalo a morrer entre as longas noites da leprosaría.
Foi alí, nunha extensión do galiñeiro selada con mantas, onde o mozo tomou total conciencia do seu ser, cuxa testemuña deixaba esvarar baixo a porta, despois de pasar toda a noite co peito aberto sobre o papel. Tan só podía durmir cando vía, pegando a cara ao pé da porta fechada, as pálidas mans de Luisa recoller os poemas. Nelas Funes falaba sobre os luceiros e lóstregos que levaba dentro dende que a vira por primeira vez, e como escollera cambiar a pena de morte pola pena de tormento, que polo menos lle concedía algún tempo, aínda que fose daquela mísera forma, para recoller os pensamentos preto dela.
Falaba de como todo o que o rodeaba, incluso a roupa que levaba posta, nuns meses formaría unha columna de fume que tranquilizaría a todos no lugar. A todos menos a Luisa, quen, coas mans pechadas nos guantes que logo afogaba en lixivia, chegaba a repasar cos dedos cada liña dos papeis que recollía, buscando algunha palabra na que a tinta aínda resistise fresca, e lle esvarase cara abaixo, saltándolle á pel. Ao resto de palabras, que marcaba con fervor na memoria, agardáballes a pequena fogueira que custodiaba o portón da casa, ante a ameaza da ruína.
Pero algo houbo no Clamo que fixo que Luisa non fora capaz de entregalo como os outros. Algo atopou na traxedia dos amantes que intentan achegarse en medio do mar, sen conseguir romper a pedra que os rodea. Algo sobre o que non sentiu potestade, a pesar do nome que encabezaba os versos. Invadiuna un primitivo instinto de respecto pois entendeu que aquela miseria non lle pertencía a eles dous, se non que era esmola da raza enteira.
Así pois, antes de botarse ao mesmo lume que arrincou da terra calquera rastro de Funes, pensou na herdanza que acompañaría a calquera que, prisioneiro, tivese que imaxinar os luceiros e lóstregos a escachar co mar, rompendo contra a costa cando, cando, por dereito de nacemento, acudise o Clamo aos seus beizos.
Boa tarde, comezo coa derradeira votación desta xornada.
A táboa de surf
As miñas felicitacións ao autor, entendo que o convidado enmascarado tamén é un home, non unha muller. Encantoume este relato, como describe o escenario do apartamento onde hai frases sublimes. Encantoume o xeito de introducir a táboa de surf dun xeito anecdótico pero relevante. Marcha da casa deixando o seu ben prezado. Emotivo, intimista, ben narrado e en primeira persoa, que para min é un punto máis ao seu favor.
Por que rompen as ondas
Paréceme un relato orixinal. Encantoume que o poeta colombiano se chamase Oliviano e que fose poeta e leproso. Pero como só podemos escoller un, namorei do relato contrincante.
O meu voto é para A Táboa de surf.
Case todo o que penso xa o dixo Pilar. Gustei moito da clave intimista de ‘A táboa de surf’ e as referencias alternas que describen o que para el significa e lle transmite o que é un apartamento vacacional. Conta con moi pouco a relación entre nai e fillo e as breves aparicións descritivas do apartamento crean un desacougo moi fondo.
De ‘Por quen rompen as ondas’ quedei co ben escrito que está, mais, aínda sendo unha historia con moito drama, non me chegou tan dentro como o fixo o seu competidor.
O meu voto vai para A táboa de surf
A táboa de surf
“un puño forte e convencido”
sobrame o de forte e convencido.
Gustoume o relato. Ten un ritmo moi bo, alternando pensamentos que abren trama con outros que parecen accesorios, como o dos apartamentos vacacionais, pero que son tan importantes como os outros para entender o estado de ánimo do narrador. Moi ben empregada a 1º persoa. O rapaz parece deprimido, pero semella que hai outro problema de fondo aparte dese. Non entendo ben por que se lle iluminan os ollos (“de novo” por segunda vez) ó marchar. Marchar dun lugar temporal “para sempre” é unha expresion estraña. A pesar de que o tempo fose malo para o surf está moi ben conseguida a atmosfera depresiva. So me faltou entender mellor o que lle pasa ó narrador, sobre todo por esa frase final que queda aí colgando, dicindo “algo” a medias adrede.
Por quen rompen as ondas
Este pareceume un relato fantástico, talvez o mellor da xornada. Estiven buscando o Clamo en google coma un parvo, xa sabendo que seguro era inventado pero coma un parvo igual. Así me deixou o relato.
O relato esta perfectamente deseñado. Empeza como ten que empezar: polo importante, polo final. E cal é o final? Pois que o poema é famoso e todo o mundo o coñece. Dame rabia porque oitos autores non se dan conta do que fan cando deixan as cousas importantes para o final dos seus relatos. E así saen relatos baleiros de significado, coma quen le unha biografia de alguen que non sabes quen é, como empezar a ler unha detallada biografia de alguen que ó mellor non fixo nada na sua vida. E ó final, cando xa un abandona o relato para ir fritir unhas patacas, enton si, enton destápase todo, o narrador era unha tartaruga, era o asasino, era un suicida, eran Hitler e Mahoma xogando á escoba. Neste torneo por sorte non houno moito exemplos disto, pero o anterior estivo de cheo de relatos deste estilo.
O narrador primeiro falanos do poema durante 2 parágrafos. É a forma natural de comezar porque é o que o narrador ten en mente, inda que para nós non sexa informacion top. Despois contanos que quen o escribiu tiña 15 anos e lepra. De novo é o natural, decir primeiro o impactante, sen artificios, e asi queda un paragrafo moi potente, e non so iso: asi o lector navegará todo o resto do relato coñecendo xa o drama do rapaz. Porque se non o coñeces non o sentes. E hai que sentir durante a lectura do relato, non despois. Non podes esperar que o lector ó rematar vai quedar frente a pantalla do mobil/PC reflexionando sobre o que leu ou relendo, tes que pensar que o que vai facer e baixar do bus, ir limpar os baños, seguir tecleando no traballo ou botar unha partida de counter-strike ou do qeu sea que se xogue agora. O lector é teu durante dous minutos, non aforres municion, dispara con todo desde o inicio.
Bo día, nesta ocasión ambos relatos atrapáronme, iso si, por razóns ben diferentes.
‘A táboa de surf’ ten unha ambientación perfecta para representar os sentimentos do protagonista. Paréceme duro e fermoso á vez, e como xa comentaron, utiliza de xeito preciso os elementos cos que conta (a táboa de surf, o mal tempo, ata os silencios nesa casa que non é fogar).
‘Por quen rompen as ondas’ está ben plantexada, o personaxe é orixinal, pero en cambio, eo mau ver, a fixación no propio poema durante dous parágrafos enteiros ao inicio só contribuíu a despistarme e non ter claro por onde quería tirar realmente o texto.
O meu voto é para ‘A táboa de surf’.
Boas tardes. Menudo duelo. Para min, o mellor da xornada. Parabéns.
“A táboa de surf” Un relato moi ben montado. Vai poñendo a atención na táboa, nos apartamentos vacacionais, no mal tempo, nunhas vacacións frustradas e a través diso conta como se separa unha familia. Porque creo que iso é o que conta, pero non estou segura, e como se me faltase un parágrafo.
“Por quen rompen as ondas” honestamente, nunha primeira lectura perdinme entre esas frases kilométricas. Para min cando menos. En sucesivas lecturas namorei e non por razóns estruturais como sinala Lois. Resúltame incrible como se artellou a historia do poema para contarnos a traxedia do poeta e da súa amada. A medida que ía relendo lembrábame dalgún xeito fragmentos de textos lidos pero cunha orixinalidade que me soubo moito, moito. O que non entendín foi a repetición do cando na última liña.
Voto por “Por quen rompen as ondas”
Boa tarde.
Vaia dous relatos diferentes para unha mesma foto. Ademais, creo que a mandei eu.
A táboa de surf
Gustoume na segunda lectura porque na primeira me pareceu moi estático coma a foto na que se inspira. Quero pensar que esa era a intención do autor: facernos sentir atrapados nesas vacacións grises, nese tempo (cronolóxico e meteorolóxico) que non pasa nin se move, pero que abre a porta ao verdadeiro conflito, que só esboza con pequenos trazos. Recordoume moito á narrativa de Berta Dávila. Para min só ten un punto débil, que non me atrapou, senón que tiven eu que deixarme atrapar.
Por quen rompen as ondas
Un libro de García Márquez en 500 palabras. Marabilloso. Engadir algo máis sería estragalo.
O meu voto vai para Por que rompen as ondas.
Agardo que na última actualización do torneo se desvele o nome do Autor enmascarado… Para min este é o mellor duelo da xornada que ten, ademaís, un dos mellores relatos da liga.
“A táboa de surf”. Este relato é moi bo, manexa o ambiente e o espazo de maneira maxistral. Esa habitación e esa casa de verán transmite unha tristeza incrible. Gustoume como foi deixando as pistas precisas do conflicto sen ser demasiado obvio. É moi efectista. Co final eu teño as miñas dúbidas, penso que habería que retocalo algo para achegalo máis ao ton do resto do relato. Inda así, parabéns ao autor, moi bo traballo.
“Por quen rompen as olas”. Mi madriña, que relatazo. E que o ten todo. Gran narrativa, un ambiente fantástico, poesía, ton. A historia ten un saborazo a clásico e o pouso que deixa é fenomenal. Eu tamén busquei coma un parvo o poema en Google. É unha gran cousa que nun texto se fale dun poema que trascende a morte e ese poema non exista. Eu só podo pensar nese escrito agora mesmo e nas horas que pasou o pobre leproso a compoñelo. Fantástico traballo.
O meu VOTO só pode ir para “Por quen rompén as olas”, parabéns aos dous por tal duelo. Foi un placer competir con e contra vós, compañeiros.
Antes de nada, darlle as grazas a César por convidarme a participar nesta edición do torneo (que fun seguindo) e felicitar a Carlos polo seu magnífico relato. Como dixeron nos comentarios, ten un aire a realismo máxico latinoamericano moi moi conseguido.
Por responder aos comentarios de Lois sobre o meu, penso que tentei agachar tanto o que sucedía nese apartamento vacacional, que non conseguín que quedase claro.
A historia é a dunha nai e un fillo que viven atemorizados por un pai violento (de aí o do “puño forte e convencido” e a obsesión da nai porque o pai non acorde).
O obxectivo da nai é protexer o rapaz. A táboa de surf é o elemento que permite que o rapaz poda pasar fóra de casa todo o tempo posíbel. Mais chove, e polo tanto non lle serve de nada.
No peche, a nai non aguanta máis e dille ao neno que deixan ao pai. Por iso ao adolescente se lle iluminan os ollos e di que xa non precisará da táboa máis.
Unha aperta a todos
En serio? O meu cometa non pasou nin remotamente cerca dese sol.
Parabéns a ti Daniel, foi ler o teu relato e pensar automáticamente que perdera. Unha verdadeira honra volverte a ver por aquí¡