Adicatoria

Francisco Álvarez «Koki».

Pra miña Galiza

que me doi que este lonxe de min,

Pero eu sei que ela sofre mais,

por que o sufrimento de nai

sempre é mais forte.

Da silandeira noite

e da sulagada ilusión

parideira de pantasmosos fillos,

quizais ti chores, Galiza,

por esa longa e parideira vida

de exilios e de mortos

de saudades e  anceios

ó pe de cada intre, a carón de cada hora.

Quizais non haxa corredoira nin abeiro,

onde non se deixe sentir o bruar do teu mar,

onde non se escoite o silandeiro  átomo

do teu agarimo.

O achado do teu silencio é fermoso, Galiza,

pero só o acadan os tolos, as lideiras,

e os orfos da vida.

Quizais ti me comprendas, Galiza,

sen ánimo de politizarte eu quérote.

Por que ti mereces máis, moito máis,

ca mil, ca un millón de verbas falsas,

no cumio dun púlpito.

Por que ti Galiza, mereces moito máis

ca o protocolo duns porcos marráns cantando 

o himno galego.

Eu quérote a ti, Galiza,

non a eses homes, falsos hipócritas e xudas,

que encabezan  as súas listas políticas,

con nomes dos teus egrexios fillos mortos.

Eu sei o que ti agardas, Galiza.

Ti agardas a verba humilde e sinxela,

dese teu home campesiño e mariñeiro,

na súa canción de nana

tremendamente cotiá.

Manteño a esperanza de que os teus fillos,

saiban erguerte ó cumio da túa identidade

sen que en Madrí decidan o teu destino.

Dende a lonxanía do exilio

das miñas circunstancias,

presinto que na derradeira verba de calquera tarde,

tremerás nun aturuxo de meirande LIBERDADE.