‘Alí enterraron as vacas do Gildre’ vs ‘Superpoder’

Xornada 1 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre Guillermo Rodicio e Ana Vigo.

Alí enterraron as vacas do Gildre

Guillermo Rodicio.

Na Ribeira, a auga acumúlase durante lustros en mananciais secretos nos altos ata que, cando reborda nun inverno especialmente chuvioso, escapa desexosa de se unir ao Sil. Bramante e acelerada pola pendente, a corrente que nun chao sería só un regato reúne tal forza que arrastra árbores e penedos máis grandes que un home, destruíndo todo ao seu paso. Os ribeiraos coñecen ben este fenómeno, ao que chaman vexigas, como se o canón enteiro fose unha enorme balea que de tanto en tanto precisa respirar auga e terra. Pero coñecelo non lles permite prevelo, ninguén, nin tan sequera os zahorís, pode adiviñar os tempos das abas. 

Tamén sabía das vexigas o Gildre de Purdeus, que nunha mañá de Santos levaba un carro de toxo para as vacas. Herdara unha cuadra na finca que tiña na revolta, algo afastada da aldea, e apañaba choupas gordas nos traxectos cando chovía. En chegando sacou forca, angazo e comezou a estrar a corte. Non levaba media hora traballando cando sentiu bradar unhas xatas cun agudo intenso. Estrañoulle, pero non lle deu importancia. Pasou un anaco e de novo un bruar raro, como rítmico, algo que non era esperable nos animais. O Gildre decatouse de que na corte reinaba un silencio sepulcral agás polo vibrar dese cantar. Parou o que estaba facendo e buscou a fonte do son. A tres xatas ollaban nel. 

Nas tres xatas o Gildre viu a súa avoa, súa nai e súa filla. Nas tres xatas o Gildre sentou nun berce, nun trono e nun ataúde. Nas tres xatas o Gildre sementou a terra, levantou cidades e marchou á guerra. Nas tres xatas o Gildre fixo un pacto e aprendeu cousas que nunca volveu repetir. 

Todo nun instante. No seguinte o Gildre saíu do ollar e como un poseso soltou o angazo para liscar correndo, tan rápido como quen escapa da morte. Apenas uns segundos despois, cando el xa estaba na pasada da revolta, unha vexiga chegou desde o alto sen ningún aviso e arrasou finca e cuadra. Todas as vacas quedaron sepultadas baixo o regueiro de destrución.

O Gildre sempre contou que esa mañá salvara a vida por lacazán, que por non madrugar aínda non chegara á corte. A xente de varias parroquias en derredor fixo unha colecta para axudar o malfadado polas perdas que sufrira, mais todos pensaron que toleara cando dedicou parte grande dese diñeiro a recuperar o cadáver das vacas, restituír o terreo e enterralas unha a unha alí, coma quen fai un camposanto. 

Mais ao bo do Gildre non lle foi mal na vida. Dalgún xeito sempre prevía as xeadas e esquivaba as pestes na viña. Tivo bo ollo para os negocios e sacou carto con toda inversión que fixo. Iso si, sempre na revolta. Cando preguntei en Purdeus polo Gildre, buscando quen me contase sobre as vexigas, atopeimo sentado nun tronco alí onde enterraron as súas vacas. Sorría e murmuraba entre dentes. Como se alguén lle contase un segredo. Como se xa esperase por min.

……………………………………………………..

Superpoder

Ana Vigo.

Pechada na casa, temía a hora de chegada do seu pai. O seu ton a través do teléfono anunciaba un novo pesadelo. Anoxárase porque a viran coas vacas cando debía estar na escola. As feridas do último castigo aínda proían. O novo sería peor, porque el estaba no bar.

Todos os días visitaba a granxa veciña e observaba dende detrás do cerrado. Moitas veces cruzábase co camión que levaba lonxe os animais, aló de onde nunca regresaban.

Gostábanlle as historias de superheroes. Todo parecía doado cunha capa e poderes especiais. Adoitaba imaxinar que pasaría se contase co olfacto das serpes, o oído dos cans ou a velocidade das lagartas. Por iso sentía afinidade coas vacas. Elas tampouco tiñan unha habilidade espectacular. Morrer para alimentar outros non parecía desexable.

Sabía quen lle fora co conto ao seu pai. Os donos da granxa vírana cando acariñaba a moura, un dos animais ao que máis afecto tiña. Destacaba entre as demais pola súa cor, e porque era máis axitada ca elas, sempre estaba en movemento.

Levaba toda a tarde no cuarto, tal e como ordenara o seu pai. O inferno comezaría cando el chegase, igual que para as súas amigas sería no momento no que, ao día seguinte, aparecese o camión.

Abriu a fiestra e chimpou ao outro lado. Só era un segundo piso; aterrou sen mancarse demasiado, e correu ata a granxa. Como non tiña superpoderes, usou a forza para romper a cancela que retiña os animais. Aquela noite ía calor e durmían ao raso.

Espertounas unha por unha. As case cen vacas miraban somnolentas a intrusa. A moura non a defraudou. Axiña abriu os ollos, e bruou ao recoñecela. Acompañouna ata o oco do seu cárcere. Outras seguíronas, con curiosidade. Ceibes, espalláronse polo camiño, algunhas tras a rapaza e a moura, outras escollendo o seu propio camiño.