‘Armagedon’ vs ‘O home queimado’
Xornada 3 da Liga Maruxairas do Outono 2021. Duelo entre Xerardo Méndez e Lois Z.
Traba: O relato debe estar escrito en segunda persoa.
Armagedon
Xerardo Méndez.
Aínda é noite pero a próstata convéncete mellor que o espertador, así que sacas a vexiga da cama e con ollos pitoños tratas de atinar no burato. Asumes as consecuencias da inevitable torpeza e procuras no teléfono información sobre o meteorito ese. Parece logo que se lanzaron os mísiles e que a hora do impacto cae nun nada. A curiosidade e a fame lévante á cociña, abres a porta do frigorífico e botas fóra o cartón do leite, a manteiga e a marmelada de amorodos, que collestes o verán pasado na horta da aldea. Agarras o pan e mentres o leite quece no microondas, abres a barra ao medio, prendes a televisión e procuras unha canle con información do meteorito. Non tes que te esforzar moito: todas as canles conectan en directo coa estación espacial do “Lone Star” do Elon, a “Space Florest” do Jeff, e ao foguete “Armaggedom” que vai lanzar os mísiles para destruílo. E mentres untas o pan, ollas a saída dos mísiles das tobeiras do “Armaggedom”, e as estelas dos mísiles chineses atacándoo desde o outro lado, procurando a máxima eficiencia dos explosivos. Sabes, porque a información está en todos os medios, en todas as redes, en todas as partes, que os mísiles penetrarán no meteorito, furarán como toupos guiados electronicamente, para esfachicar o pedrolo ese do nabo.
Mentres mollas o pan no leite, un teu sobriño que traballa no observatorio solar da ESA en Chile tira unha foto dunha labarada solar xigante, anuncio dunha tormenta magnética descomunal, e recíbela polo Whatsapp mollando o pan no leite. Os noticiarios informan de que existe o perigo de que a impredicible tormenta magnética afecte aos mísiles mentres escoitas a auga da ducha: ela acaba de se erguer: levantas e procuras outra cunca, botas leite e mételo no microondas mentres os mísiles afondan no pelouro. Cando ela chega, recibes un bico e ofreces un café con leite. O sinal de televisión váiseche co último grolo do café. Apertas os botóns do mando sen obter resposta e na fiestra, aberta ao norte, ves o resplandor dunha explosión. O sinal volve, pero da uniformidade inicial pasas a un rebumbio inintelixible: conectas a TVG mentres na fiestra dous regos de luz parecen vir cara a ti, pero desaparecen nun estoupido inquedantemente próximo. Xa viches esta película, pensas, mentres lle botas un ollo ao whatsapp do Tino. A voz nerviosa da locutora infórmate do impacto dun meteorito no salto dos Peares. Non che di máis, pero dos ollos chorosos da locutora e dun retumbar de trono que non para sacas unha resposta para á man que che aperta o brazo.
—Hoxe imos saber onde chega a auga ao romper o salto dos Peares.
Colles as chaves do coche: baixades polas escaleiras a cen sen mirar atrás; agradeces o costume de deixar o coche listo para saír e arrancas a toda velocidade buscando a estrada que te leve o máis alto posible o máis rápido posible. Quédanvos dous minutos. Sábelo ben mentres aplantillas pola C-536.
O home queimado
Lois Z.
Sentes na cara arroibada a calor do lume, como aquelas noites de outono nas que teu pai prendía xestas sobre un niño feito cos teus Conan e as Mías da túa nai e soterraba despois, nas brasas, aquelas castañas grandes e bonitas dos vosos castiñeiros, redondas coma pelotas e cheas de bichos. Pero esta noite ti estás na rúa, coas zapatillas de Batman e os baixos do pantalón do pixama enchoupados, e xa non es aquel cativo que queimaba as mans tentando pelar castañas negras coma tizóns. A auga corre a regos desde a cancela ata os sumidoiros que asolaga costa abaixo, por onde foron parando os camións cisterna, xigantescas avelaíñas vermellas que acudiron á luz da gran fogueira que é a túa casa.
Alguén che bota unha manta sobre os ombros. Ti non dis ren, nin te moves. Nin sequera entendes por que de entre todo o que había na casa elixiches salvar do incendio a cámara de teu pai. Non resultou doado, acordácheste dela de golpe, como se chamase por ti berrando, e fuches á présa ó faiado atordado polo fume que subía contigo. Estiveches abrindo caixas demasiado tempo, ó baixar o lume estendérase por toda a casa e non podías respirar. Pasaches a planta baixa correndo, batendo cos mobles. Ó saír tiveches que tirar a camiseta, que ardía, antes de que se che pegase á pel. Pero tiñas a cámara.
A cámara, repites. Coma se aquela fose a túa insospeitada resposta a un daqueles test que aparecían nas revistas da túa nai. Ti sempre respondías “o gato” cando che daba a escoller entre o animal ou unha obra de arte. “Mamá, a Gioconda gústame, pero ó gato quérolle”, dicías. Así e todo, da túa man pendura unha Yashica FX-3 Super 2000 do 86 e teu pai calcínase soterrado entre as brasas da casa, coma un bicho dentro dunha castaña.
Pregúntaste por que non deixaches alí a cámara para que ardese con el. Non tes ningún vínculo con ela, nunca che deixou usala. Está vella, sucia, ten a correa rota e a lente sae do sitio. Durante anos foi golpeada, arrastrada, tirada polas escaleiras, insultada e abandonada como un traste inútil. Todo o que el tocaba o queimaba. Nin aqueles castiñeiros, vendidos para madeira, lograron sobrevivilo. Só ti. Só ti e aquela cámara. A casa esvaece paseniño baixo as tebras das lapas coma a imaxe dun negativo velado.
Armagedon
É un texto ben escrito pero penso que lle falta intensidade se do que se trata é de relatar unha apocalipse. Hai algúns elementos que non me acaban de cadrar ben de todo, como a referencia a Bezos e Musk. Penso que fan perder algo o foco no personaxe principal sen achegar moito ao contexto do relato. Gústame cando se centra nos referentes máis immediatos (os Peares, a TVG). Dalle proximidade ao relato.
O home queimado
Penso que é un moi be relato. Aínda que non dá toda a información sobre o que sucede (o por que de coller a cámara) consegue crear interese no lector. Os personaxes dos que se fala son próximos e o ambiente está moi ben conseguido.
Voto por o home queimado
Vou co último duelo. A foto foi unha das miñas escollas, pareceume moi inspiradora.
Armagedon
Non son moito eu de meteoritos nin asteroides, pero o relato non está mal. Destacaría o contraste entre a vida cotiá e normal do home e da muller fronte á informaciñon estresante e rápida dos medios e do whatsap do home. Non me convence o final, pareceume algo previsible.
O home queimado
Este relato enganchoume máis desde o principio. Tamén me gusta o protagonismo que adquire a cámara (obsesión propia de achegamento ás imaxes) que che fai alegrarte de que se salve do incendio. Gustoume que o pai se calcinase e salvase a cámara do incendio. E gústame o final, paréceme moi bo.
Voto por O home queimado.
Armagedon
Encantoume o xeito de relatar o costumbrismo e os propios pensamentos. Paréceme que relata moi ben ese diálogo interno que temos semrpe con nós mesmas.
O home queimado
Pareceme que está moi lograda a obsesión pola cámara, e como o relato te vai tensionando dende o principio ata o final.
Malia que ambos relatos me gustaron moito, e éme difícil decantarme por un ou outro, creo que ao final fareino por Armagedon, porque me vexo bastan reflectida nese xeito literario de primar o que nos pasa dentro, describindo o mundo que pulula ao noso redor.
Unha marabilla de foto¡ Meus parabéns a Pilar pola escolla. Tamén é interesante o ton apocalíptico que recolleron dela os dous autores. Estás son as miñas favoritas, as que che conducen cara certo tema sen ter que ser explícitas.
Armagedon é un exercicio xenial de narración. Concilia o ton costumista, das pequenas cousas, coa fin do mundo. As referencias inmediatas axudan a sentir o relato moito mellor, situándoo máis alá dun futuro incerto. Carrilear a segunda persoa ao longo de todo o relato, cotiá na escena do pan co leite e froito dun bo traballo. Gústame a escolla dos nomes das naves? dos dous magnates.
O home queimado namoroume dende o título. Como constrúe a escena e como introduce os elementos. Como o incendio está presente dende o principio, pero sen ter que referilo. A fuxida do edificio está moi ben retratada e penúltimo parágrafo encantoume. A liña do gato, por moi rebuscada que sexa, creo que consegue ser infantil e crible. O final tamén esta ben, volvendo ao léxico da cámara. Quizais se lle podería engadir algunha frase ao principio do relato, facendo referencia ao obxecto, para que fiase co final e lle dese aínda máis redondez.
O meu voto vai para O home queimado
Sinto ir tan tarde e ser breve, perdoade as présas.
Os dous en segunda persoa, punto máis.
“Armagedon”: Gustoume moito a mistura de drama e cotidianeidade. Por suposto que se ven a fin do mundo hai que ver a retransmisión na TVG, faltaría máis. O final algo apurado e frouxo para o deleite dos parágrafos anteriores, pero gustoume en conxunto e pareceume divertido. E haberá que aclararse… armagedon, armageddon, armagedón..
“O home queimado”: Boa narración, demasiado lirismo para o meu gusto nalgún xiro que chega a resultar forzado, pero fermoso. O final resúltame algo críptico e gustaríame telo comprendido á primeira, porque é moi bon. Gustoume moito, aínda que lle me falte algo.
Voto por “Armagedon”.
O últimoooo. Un dos mellores duelos da xornada, moi lírico e potente. Creo que a foto tivo moito mérito. Notei moita sensorialidade por obra e gracia da segunda persoa nesta xornada.
“Armagedon” o mellor do relato, como xa comentaron os compañeiros, é esa confrontación da cotidianedade co cataclismo inminente. A min prestoume tanto que xa o tiña como cabalo gañador ata que cheguei ao final. Deume a sensación que se perdeu a oportunidade de falar de temas moi potentes que se esbozan polo medio para sinxelamente coller o coche e fuxir. Para min foi un bluf gordo ese final.
“O home queimado”, este relato ten as cousas moito máis claras desde o principio. A sensorialidade é brutal, no primeiro parágrafo case ulo as castañas e todo. A imaxe da cámara colle moito peso e ao longo do realto vanse soltando os detalles do porqué do abandono repentino do pai.
VOTO por “O home queimado” por ter máis claras as ideas.
cando ía pola metade do relato de Xerardo pensaba eu algo como “coidao que me pode ganar”. Esa mistura entre o cotidianidade de tomar o leite con pan (o que fago eu todas as mañás) e estar pendentes do fin da humanidade, ben xunguidas por unha moi boa maniera de narrar meteronme o medo no corpo. Por sorte (para min) o efecto da tormenta electrica no relato foi peor que na historia. En realidade non é culpa da tormenta en si. A tormenta anuncialle ó lector que algo vai ir mal no tema dos misís (podían fallar igualmente, e de feito lin hai pouco que destruir o meteoro desa forma non é o mellor, porque se fragmenta e segue causando danos, o mellor é desvialo por outros medios). O efecto da tormenta é incluir incertidume antes do climax. Pero despois non hai tal climax. Hai un semiclimax que non pega moito co que un leu ata o momento. A despreocupacion do prota non era tal, esa imaxe que nos atraeu a todos se nos formou no cerebro non proviña do relato. Para continuar con ela o prota tiña que seguir coa sua rutina na casa mentres calculaba se a auga chegaría ou non chegaría ata onda el. ese era o atractivo real do relato.