‘Auga estancada’ vs ‘Escapada en oferta’
Xornada 4 da Liga Maruxairas do Outono 2021. Duelo entre Lois Z e Sabela González.
Traba: Os relatos deben conter as seguintes palabras: présa, fóra, agachada, canon e axiña.
Auga estancada
Lois Z.
Volvín conectar con Carlos hai uns anos. Había vinte que non nos viamos. En realidade coñeciámonos de toda a vida, pero precisamente diso, da nosa vida, non falabamos moito. Só de a que hora era o partido ou se noutro bar o ambiente sería mellor ou porían máis tapas.
Un día convidoume a ver o partido na súa casa. Eu sabía que era solteiro coma min e iso poñía as cousas máis doadas. Evitábase parafernalia inútil. Pensei que vivía no piso dos pais, que lle morreran había anos, pero non. Seguindo o canon dos novos ricos erguera casa propia a quince minutos da cidade. Collín o coche e fun tras del. Era unha quinta grande, tiña castiñeiros, froiteiras ben medradas e unha horta abandonada. O aspecto xeral era descoidado. Os coches esmagaban o carreiro de cascallo que daba á casa, agochada entre penedos e carballos. Amosoumo todo coma se fose un axente inmobiliario e eu un comprador escéptico. Un garaxe amplísimo, con cociña e baño “para darse unha ducha rápida ó volver da praia”, explicou. No fondo, unha pila de leña e outra de pellets e por enriba dúas plantas mais faiado. A miña cara de sorpresa era xenuína. Ata me preguntei para que baixaba á cidade ver o fútbol nos bares tendo un proxector no salón.
Abrimos unhas cervexas e saímos fóra. Agachada detrás da casa, diante dunha pérgola en desuso que acollería unha familia enteira, había unha enorme piscina. Sobre a auga, escura e chea de vexetación, nadaban dous patiños. Deime de conta axiña de que algo ía mal. Os patiños nadaban en bucle cunha présa absurda. Carlos adiantouse e díxome que de cando en vez lle entraban patos salvaxes na piscina. Logo os pequenos non podían saír e a nai finalmente marchaba. Eles quedaban aí, dando voltas cos seus cuac ata que por fin morrían. Eu quería sacalos de alí. El bebeu un trago e díxome que parase quieto. Entramos ver o partido, pero eu non podía quitar os patos da cabeza. No descanso dei unha escusa para saír fóra e volvín á piscina. Carlos tiña razón. Non podía facer nada por eles. O nivel da auga estaba alto e con algo de esforzo deinos pillado. Retorcinlles o pescozo. A silueta de Carlos mirábame desde unha fiestra da casa. Volvín á sala. Eu estaba quente, díxenlle que para ter as cousas así era mellor non telas. Que para que quería un dormitorio de matrimonio con dosel se non casara nin ía casar nunca. Que para que fixera un cuarto de xogos se non tiña fillos nin os ía ter nunca. Que para que quería unha ducha no baixo se non ía a praia. Que para que fixera esta merda de casa se estaba vivindo só e ía morrer só.
Marchei sen acabar de ver o partido. En vez de volver á cidade fun á miña casa. Collín unha cervexa e sentei diante da piscina. Alí, na auga estancada, flotaban os cadáveres dos meus soños.
Escapada en oferta
Sabela González.
Había tanto tempo que non ía de vacacións que me proía o corpo todo coa présa por chegar á piscina do hotel. Non ao hotel. Á piscina. O certo é que a habitación tampouco estaba mal. Era ben grande, e mesmo tiña unha cómoda coa tele aos pés da cama. Sentei na cama, mol e acolledora, cunha colcha que cheiraba a limpo. Deitada na cama, pensei que para seren tan xeitosos os cuartos, pouco se preocuparan por falar deles na descrición da oferta. Pero da piscina si falaban, vaia se falaban. Olímpica! Foro reducido! Auga morna e barra libre! Non aguantei máis.
Gustaríame dicir que saltei da cama para ir á piscina, pero o certo é que me deixei caer arrolando cara á alfombra coma unha balea varada. Puxen o bikini novo, normativo de máis para as miñas formas tan alleas ao canon de beleza desta semana, cubrinme cun vestido frouxo e bulín para fóra a compracer as miñas ansias de piscina. Axiña me atopei coas dedas esbrancuxándose pola presión contra a pedra do bordo da pía, doentes de auga e flotación.
Só ocupaban o enorme reservorio unhas poucas persoas. Observeinas agachada na tumbona: unha parella de adolescentes que daba voltas e gargalladas coma se non houbese ninguén máis no mundo. Unha moza con corpo de bailarina que se movía de lado a lado suavemente, con brazadas perfectas e constantes. Chamoume a atención que non abría os ollos, nadaba coa doce expresión de quen escoita unha fermosa peza de piano, e cambiaba de senso sen separar unha pestana da outra. Ao fondo, dúas nenas chapuzaban contentas pasándose un balón inchable. Foro reducido, abofé que si. Fóra da auga, unhas cantas parellas de vellos e señoras entradas en anos rían e falaban, as mans ocupadas por cócteles azuis. Pois eu tamén quería un cóctel, Un bon mojito sempre dá forzas para esquecer as partes brancas, brandas e grávidas dos pelellos que trae o tempo.
—Ponme un deses, por favor —díxenlle ao camareiro, moreno, duro e ingrávido, sinalando o club de brisca das tumbonas.
—Deses… deses? —volveu sinalar el.
Asentín con forza e el preparouno, encolleuse de ombreiros e deume unha copa de líquido azul. Baixei o contido dun grolo e adiqueime un suspiro ben profundo antes de sacar o vestido e lanzarme de cabeza á auga.
Cando o líquido me envolveu, percorreume unha vibración engaiolante, coma unha aperta morna que tiraba de min para o fondo. A vibración penetroume nos poros e notei como a pel se tornaba tirante, tensa. O meu ventre avultado encolleu ante os meus ollos e as mans fóronse volvendo finas e pequenas. Rebulín nerviosa e loitei por emerxer canto antes. Unhas pernas curtas e trementes leváronme da auga á tumbona. O bikini caeu ao chan, chof, chof, e eu deixeime afundir na tumbona.
—Neniña, estás ben? —Unha avoíña achegóuseme correndo.
Eu chorei bágoas e berros infantís nos brazos da señora. Nin tempo tivera de amortizar a barra libre.
Boas, vou coa última votación desta xornada entre Lois Z e Sabela. Deixeina repousar desde onte, pero non me serviu de moito. Sigo indecisa porque os dous relatos teñen cousas que me gustan.
Auga estancada
Gústame o xeito en que nos presenta a un solteiro con vida de novo rico. E a imaxe dos parruliños na piscina tamén me parece boa. Gústame o final, aínda que non teño claro se é o propio Carlos, que soñou todo o que nos conta ou é o amigo que tamén ten casa con piscina. A frase de flotaban os cadáveres dos meus soños encantoume.
Escapada en oferta
A piscina cobra relevancia desde o principio e véxome moi reflexada nesa muller que chega desexando desconectar e disfrutar das súas vacacións, penso que a trama está ben descrita. Pero ese líquido máxico ou velenoso da última parte non me acaba de convencer moito.
Voto por Auga estancada.
Auga estancada:
Ao ler o relato invádeme unha sensación de nostalxia, coma se me metese dentro del e puidera sentir todo o que sente a narradora. Gustoume especialmente o final.
Escapada en oferta:
Gustoume, malia que me pareceu demasiado abstracto, coma se o final non puidera entendelo ben, epro igual é cousa miña.
voto por auga estancada
Vou admitir que sentín unha pequena decepción lendo estes dous relatos. Teño tanto a Lois como a Sabela por excelentes narradores e neste caso, ningún das dúas historias terminou de encherme o ollo.
Auga estancada
Está ben narrado, con imaxes potentes mais non consigo entender as motivacións dos personaxes, nin do narrador, nin do amigo visitado. Pode que sexa falta de pericia lectora, mais a última frase non a entendo.
Escapada en oferta
Con esta historia quedoume a sensación de estar agardando por algo que non acabou de chegar. Non me refiro a un final sorpresa, mais a unha imaxe máis potente que culminase a escea. En calquera caso, gustoume o detalle co cal se vai desenvolvendo a historia e a muller da historia resúltame un personaxe máis críbel que os do seu rival.
O meu voto vai para “escapada en oferta”.
Un bo duelo para unha foto que non me diría demasiado. Creo que xa se nota nos contendentes algo de cansazo. Eu polo menos estou trillado.
“Auga estancada”. O mellor do relato son as imaxes potentes, o ton, escuro e deprimente. Ao final xira ao ambiguo e aí é onde despega, esa confrontación co Carlos na ventá deixando de dicir, de facer e poida que de ser. Deume moito mal rollo estilo Psicosis. Penso que había que traballar máis a frase do final.
“Escapada en oferta”. Este relato brilla máis polo principio. As sensacións da protagonista están tan ben contadas que se empatiza moi facilmente con ela. Pero pasoume con este relato coma no de Armagedon, que eu xa vía que todo ía tan ben que cando cheguei ao final, nada. E non falo (como dixo Daniel) de finais sorpresa, falo de ter unha idea clara do que querer contar, ou de chegar a transmitilo. Eu aquí non sei que o me quixeron contar.
VOTO por “Auga estancada” polas sensacións tenebrosas que evoca.
Boas.
Xa sei que chego tarde, pero por se aínda valeran para algo, aí van dúas palabras.
Gustoume de “Auga estancada” a progresión do relato e o final, que me parece moi axeitado.
En “Escapada en oferta” a “fonte da eterna mocidade” á que eu tamén lle pegaría un grolo, a pesar dos seus descontrolados efectos. E inda por riba de oferta! Gustoume moito.
Voto, pois, por “Escapada en oferta”
Non sei que ten esta foto, que igual que di David, non me di case nada. No sei como sacaron os autores ideas, eu xa estou reseso.
Auga estancada está escrito con forza. Son frases que saben onde van. A pesar da luminosidade da foto, este relato somerxese nas tebras moi ben. Gústame ese contraste. Incluso a disposición do texto induce a ler. Parágrafos escuros, pesados. Ergue ese ton dende a primeira liña. Advírtese o cansazo do protagonista dende a frase de que non falan moito das súas vidas. A escena con Carlos mirando dende a ventá é moi boa, dálle toda a razón de ser ao relato. Cádrame o final a pesar de todo aquel ton, por moi dramático que queira ser.
Escapada en oferta ten un bo comezo, e concibe unha personaxe interesante. Cómproo ata a metade. Creo que o relato comezou sen saber onde acababa, encontrou ese camiño e tirou por el. Non é un mal final, pero tería que estar máis conectado co principio, creo. Que a protagonista estea moi amargada coa idade ou que o final estea máis relacionado coa piscina. Non sei, cunha volta pode gañar esa conexión que voto en falla.
O meu voto vai para Auga estancada.
Sobre o relato de Sabela penso de forma similar a algúns dos compañeiros de liga. Non comprendo ben o final. É certo que nunha segunda lectura se ve que dentro da piscina hai nenos e fóra vellos, pero iso tampouco leva a ningures. É o coctel o responsable do feitizo? Por que reacciona así o camareiro? Semella un puzle que debe armar o lector, pero eu non logrei formar ningunha imaxe. Está moi ben narrado, iso si.
Sobre o meu non hai moito que dicir, tentei deixar no aire se ambas personaxes eran a mesma. Cada un podo interpretalo como queira, eu mesmo non tería unha resposta clara.
Moito peco de explicarme mal… e as présas coas que veño facendo todo este torneo non son boa compaña XD
A idea era esa, si, dentro da piscina hai xente nova, a varios niveis, gozando de cousas de “juventú”, fóra hai xente maior preprándose para rexuvenecer co cóctel azul ao metérense na piscina.
Pero é moi certo que a idea a fun perfilando ao avanzar e non lle din máis voltas para poder mandalo a tempo… Cousas do directo.
Ás veces penso que á hora de analizar os relatos lles damos tantas voltas que perdemos o sentido literario á procura de demasiada lóxica. Indo tan a fondo nas preguntas non nos valería historia ningunha, creo…
Xa non queda nada! Ánimos a tutti e apertas!!
eu creo que esas preguntas que nos facemos son, en xeral e dentro do sentir de cada un, só unha expresión fisica de que algo que non funcionou na nosa relación co texto.
Sen que sirva de enmenda ao dito por Lois, do que sempre aprendo moito, quero dicir que eu pillei o final á primeira e que me deixou boísimo sabor de boca. Digo isto porque normalmente preciso varia lecturas para pillar o 90% dos relatos, pero con este non me pasou. Debe ser unha cousa neurolóxica. Hei de ver un especialista.
Non penso que o final de ‘Escapada en oferta’ estea mal explicado. Ao contrario, pareceume moi diáfano. E isto tampouco é unha emenda ao comentado polo Lois, líder invicto 😛
eu tamen vin a 1º vez que a piscina e o coctel (non estaba totalmente seguro de que eran ambos necesarios, ou en que orde, ou se vale só tomar un groliño do coctel ou só mollar os pés) foron os que remocearon á prota. pero saber iso non basta. inda que o entenda, que podo sacar de aí? non logro atoparlle significado ó que lin. por iso -na busca dese significado- un se fai preguntas que efectivamente poden soar absurdas para quen quedou satisfeito cun identico entendemento literal do texto.
Tes razón, pero a min gustoume esa dobre lectura do final, onde hai xente que non querería voltar á xuventude nin regalada porque perdería de participar na barra libre da vida. Sentinme identificado. De todas formas, como con outras cousas na vida, se dúas capas non son suficientes sempre podemos ir ao tricapa e acolchado. Tadán chssss. 😜😜😜 Apertas fondas, sabio.
Sabedes que pasa? Que eu me obsesionei moito tempo con dar resposta a todo ao escribir e logo dinme conta de que (polo menos eu) non buscaba tanta resposta no que lía. Digamos que me era máis fácil entrar no contrato autor-lector dos outros e eu para ou meu buscaba máis variables das debidas (un bucle booleano en toda regla). Por iso agora intento non rallarme tanto.
Cando estaba escribindo “Bágoa de Lúa” a cousa estivo parada como 3 anos entre outras cousas porque non lle daba atopado sentido a por que raio mandar a dúas adolescentes a salvar o mundo habendo xente arredor con pinta de máis preparada… coma se iso non ocorrese en basicamente todas as novelas fantásticas para xente nova.
A verdade é que me gusta moito ver estas análises profundas e plantexarme os textos dende outro lado.
Apertas! :*