BiosBardia

O país dos libros en galego

O albergue. Capítulo 10

Furboneta da Garda Civil.

Beatriz Cabaleiro.

—Aquí tes, Matteo —díxolle o Xurxo mentres lle entregaba un feixe (cativo) de billetes.

O italiano contou o diñeiro e logo dixo:

—Xefe, aquí falta. Non falaramos…

—Todo está correcto. O teu salario menos o correspondente ao aloxamento.

—Pero como? Vasme cobrar por durmir aquí? Ao mesmo prezo ca un hóspede calquera?

—E logo non? —O Xurxo foise afastando do seu empregado. Só cando estivo a uns vinte metros engadiu—: Pensabas que che ía dar cama gratis? Anda, anda… Veña, Matteo, a traballar que hai moita xente xa babexando por ti á porta.

Xa no bar, o Xurxo bateu case de fociños co Manolo, que viña na súa procura.

—Xurxo, aí fóra hai unha furgoneta da Garda Civil. Din que queren falar co dono.

—Ah, si. É o noso regalo.

—Regalo?

—Vinte hóspedes de longa duración. Unha bicoca, Manolo!

Ambos saíron fóra. En efecto, desatendendo todas as regulacións do tránsito na vila, unha longa furgoneta verde rotulada coas armas da Garda Civil esperaba cos catro intermitentes postos. Fóra, unha axente á que o uniforme lle quedaba unha chisca axustado.

—Iso si é un corpo e forza de seguridade do Estado —bisboulle o Xurxo ao Manolo ao tempo que se endereitaba e cofeaba o pelo das cellas.

—É vostede o propietario? —dixo a axente. O Xurxo asentiu. A voz firme e un pouco augardentosa da garda excitouno e amedrentouno a un tempo—. Ten que asinar a entrega —Deulle unha folla e un bolígrafo—. Canto antes acabemos, antes marchamos, que temos moito que facer.

Entrementres, o outro garda abriu o portón da furgoneta e foi axudando a baixar os ocupantes, todos mozos, todos negros. Quedaron alí, algo desorientados, mirando para todas as partes e atraendo as olladas da xente que pasaba por alí.

Tras asinar, os gardas montaron na furgoneta e saíron acelerando.

—Que é isto? —preguntou o Matteo.

—Fixen un chope da hostia co Estado —dixo o Xurxo—. Unha concesión de subarrendamento dun continxente de senegaleses ilegais por dous meses. Pagan todo e a prezo de ouro.

Os refuxiados, guiados pola Laura e o Matteo, foron entrando no albergue. Pouco e pouco foron tomando posesión dos seus cuartos compartidos.

—Temos un problema, Xurxo —dixo a Laura—. Que facemos coas reservas xa confirmadas no Booking para os próximos días. Arestora temos overbooking!

—Pois gran problema, Laura! —protestou o Xurxo—. Anúlalas e vía!

—Pero…

—Pero nada, Laura —interrompeuno o Xurxo—. Xestión de crises. Para non facer nada non te necesito.

Pola porta do albergue entrou a Arxentina, a moza do xefe. Viña cargada de bolsas de supermercado.

—Onde che poño isto? —dixo.

—Non te meterías en gastos, nena?

—É o máis barato, amor! —dixo ela amosando uns rolos de embutido de cor rosa.

—Iso non será chopped?

—Non, home. Embutido para cans. Do Alcampo.

—Como que do Alcampo? Somos ricos acaso?

—De marca branca —explicou a Arxentina.

—Da do pito?

—Que pito! Da do dedo, que é a máis barata de España.

—Ben, ben —O Xurxo fregou as mans—. A marxe de beneficio multiplícase. Ese Maserati está máis perto, nena.

O Manolo achegouse timidamente. A Arxentina marchou coas bolsas para a cociña.

—Xefe, hai unha muller aí que di que vén polo posto de recepcionista…

—Si, si.

—Que pasou coa Laura?

—Que queres que pase?

—Vala botar?

—Como a vou botar? Estou encantado coa Laura. Ninguén está máis formado para o posto. Sabe idiomas, domina as redes sociais e as plataformas de reservas… Até que prepare esta outra non a chimpo.

—E despois diso si, non? —dixo o Manolo engurrando a testa.

—É o capitalismo, amigo.

A nova recepcionista era loura, aparentaba uns corenta anos e traía consigo unha carpeta de plástico verde.

—Ola, benvida. Como era o teu nome?

—Lucía.

—Como que Lucía? Ese nome non me vale. Toda a vida confundín Laura con Lucía e non podo traballar con dúas empregadas con nomes tan semellantes…

—Os dous empezan por L —dixo a Lucía—, pero non creo que sexa como para confundilos.

—Como se nota que non sabes nin papa de Semiótica —dixo o Xurxo cunha risiña—. E a semiótica é moi importante para este traballo. A Semiótica e o Alemán.

—Pois eu de semiótica…

—Tranquila… Para iso está o mes de formación. Aprenderás todas as ferramentas necesarias para este traballo. Cursos homologados, eh? Formación exprés e VIP.

—VIP exprés? —repetiu a Lucía.

—A sucidade está na roupa; a sucidade está na auga… Xa vas collendo o truco da Semiótica, Laura.

—Lucía

—Quen é Lucía?

—Eu.

—Ai, tes razón! Non che digo eu. Temos un problema, un problema grave.

—E cando tería que empezar? —cambiou de tema a Lucía.

—Agora mesmo. Chamo a Lucía, digo a Laura, e empezades. Son cursos moi caros e hai que tomalos en serio. Pero ti non te preocupes, eh? Os cursos teñen moito desconto. Practicamente non vas ter que pagar nada.

—Como é iso? Teño que pagar por traballar?

O Xurxo cruzouse de brazos e fungou.

—Como que pagar por traballar? Pagar por formarte! Ou é que non pagas en calquera universidade?

—Pero isto é un albergue e eu veño traballar aquí a cambio dun salario.

—Isto é máis ca un albergue, isto é a universidade da vida! O que aprendas aquí vaiche valer para todo o que fagas no futuro.

—Pero…

—Vale, vale, convencíchesme —interrompeuna o Xurxo—. Por seres ti, non che vou cobrar nada. Quedamos a pre. Un mes de formación pola moca. As mulleres facedes comigo o que queredes!

O Xurxo saíu pola porta sen deixar sitio para a réplica.

A Lucía pronto estivo arrodeada polo resto dos traballadores.

—Benvida. Chámome Laura. Vas traballar de recepcionista, dixéronme.

—Nin tola. Eu marcho decontado deste manicomio. O voso xefe pretende que traballe de balde. Iso si, a ti tente nun pedestal. Di que sabes de todo, incluso de Semiótica.

—Este home cada vez está peor —dixo a Laura.

—A min descontoume a estancia do salario —dixo o Matteo.

—Hai que facer algo —dixo o Manolo—. Está máis desbocado ca Milei. Calquera día vénnos cunha motoserra.

—Eu de Semiótica non vos sei nada —dixo a Lucía—, pero de Relacións Laborais sei un pouco. Estas situacións só se resolven cunha folga. Aí vos queda o consello. Eu lisco.

A Lucía saíu porta fóra, pero a Laura, o Manolo e o Matteo quedaron dentro do local. Estaban pensativos, mirando uns para os outros.

—A Rosa Luxemburg esta ten razón —dixo o Manolo—. Temos un xefe completamente asilvestrado. Hai que pararlle os pés.

—A tomar polo cu! Folga no albergue —bradou a Laura.

—Folga! Folga! —repetiu o Matteo.

—Que barullo é este? —apareceu berrando o Xurxo.

—Avisámoste oficialmente de que a partir das cero cero horas iniciamos unha folga indefinida —dixo o Matteo.

—Estás de acordo, Lucía… digo Laura? —preguntou o Xurxo. A moza asentiu—. E ti, Manoliño?

O camareiro tamén asentiu. Logo dixo:

—Agora saio para o sindicato para que me diga como temos que tramitar o tema.

—Pero ti estás sindicado? Es un camareiro ou un obreiro do metal?

—Todo ten un límite, xefe!

—Como vos corroe a envexa igualitaria! —queixouse o Xurxo—. Isto é polo Maserati, non si? Nena!! —berrou.

—Dime, amor —respondeu a Arxentina asomando a cara desde a cociña.

—Gabinete de emerxencia. A partir das cero cero horas, a Laura, o Manolo e o Matteo deixan de ser traballadores do albergue…

—Non podes facer iso —interrompeuno o Manolo—. É ilegal.

—Ilegal é ese peiteado que levas! —respondeulle o xefe. Logo mirou de novo para a súa namorada—. A partir desa hora, insisto, temos novo cadro de persoal: precisamos camareiros, recepcionista, community manager, limpadores…

—E de onde imos sacar todo esa xente? —queixouse a Arxentina.

—Temos un continxente de aspirantes a contribuíntes que están desexando traballar xusto sobre as nosas cabezas. A reserva de man de obra de Occidente!

—Iso é ilegal! —queixouse desta volta a Laura.

—Ai, nena sabichona. Perdiches a túa oportunidade de seguir aprendendo márketing do máis grande. Primeiro fomos gay friendly, logo fomos pet friendly. Agora seremos: Conguito friendly. Como me pon a Semiótica! Imos arrasar!

2 thoughts on “O albergue. Capítulo 10

  1. Xurxo gone wild!! Que pasada. Cantas cousas pasan neste capítulo. Todas están moi ben e son moi orixinais e divertidas, mais non sei eu se habería que repartilas en varias entregas, ainda que fosen máis curtas. Hai que darlle tempo ao lector a asimilar a situación e desfrutala, pero en canto colles o fío, deseguida o Xurxo cambia de punto.
    Non sei se resulta moi crible que o goberno adxudique unha concesión de acollemento de refuxiados a un local sen licenza, pero como a serie está a coller un toque Amanece que no es poco, todo se lle perdoa.

  2. Eu non acabo de conectar con esta proposta. Certo que segue a mesma pauta desde o principio (diálogo, solución de situacións, xiros na trama…), pero na miña opinión falta narración e máis desenvolvemento das situacións. Neste caso dálle unha paga inferior ao que pensaba ao camareiro italiano e el apenas responde. Inmediatamente, pasamos a outra cousa. Despois hai un suposto trato coa Administración para levar refuxiados ao hotel, que deixan alí como se fose un proveedor de froita quen o fai… E finalmente montan unha folga en trinta segundos… Moitos acontecementos, igual que nos capítulos anteriores, sen espazo para que sexan desenvolvidos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *