Carne picada. Capítulo 1

Adrián Bokas.

24 de outubro do 2025

“Bos días Vigo!

Son xa as sete. O día espertou hoxe cheo de nubes, pero as previsións din que ao longo da mañá acabará por saír o sol, así que, adiante, valentes, botade os pés ao chan que arrincamos. Isto é ‘A Xanela da Mañá’ e eu son Carlos Boavide!”.

            Merda hostia, coa borracheira que collín onte, esquecín desactivar o espertador… teño unha resaca terrible e as palabras de Carlos Boavide crávanseme nos oídos coma se fosen agullas. Doulle un lapote ao aparello coa fe de atinarlle no botón Off, pero a versión discotequeira do mítico “I Will Survive” de Gloria Gaynor, que o programa da radio local utiliza para comezar, segue soando no transistor. Os días que madrugo para ir á fábrica, faime graza escoitar esa canción; cando o Celta marca en Balaídos, é o tema que poñen pola megafonía e brincamos e bailamos todos coma parvos, pero hoxe non. Hoxe é o meu 38.º aniversario, así que pedín o día no choio inventando que tiña que ir arranxar uns papeis no Concello e así poder estar toda a noite de troula por aí con Breixo, ao que non vía dende había un mes. Volvo lanzar a man, e esta vez si se fixo o silencio. Dóeme a cabeza, a habitación aínda dá algunhas voltas e o estómago recórdame que o licor café hai que bebelo moi de cando en vez. Ao erguerme síntome obrigado a apoiarme na parede se non quero caer ao chan… onte foi boa e non lembro nada desde a labazada que me deu aquela rapaza loura na cantina Candela por tentar bicala con demasiada insistencia.

—Puto baboso… —dígome recordando a escena.

De súpeto, unha náusea terrible invade o meu peito e obrígame a correr cara ao baño. Abrazo o retrete e boto alí todo o que o meu esmirrado corpo non foi capaz de asimilar. Cáenseme as bágoas do esforzo, pero o rematar atópome moito mellor, así que, póñome en pé e métome directamente na ducha.

*

Non sei que carallo de previsión ten Boavide, pero na rúa están caendo chuzos de punta. Non teño paraugas, así que vou preto dos edificios para evitar unha molladura en dirección á panadaría. Os días de resaca gústame almorzar ben. Ao chegar hai unha fileira de aquí a Lima, pero agardo de boa gana. Penso darme unha homenaxe; non todos os días se fan 38 anos. Os croissants deste establecemento son os mellores da cidade; din que o truco está en que teñen incons vellos amasando fariña vinte e catro horas ao día. Deste xeito a masa do croissant é finísima, xa que ao usaren incons de máis de 30 anos, amasan con moi pouca forza.

—Bos días, póñame unha ducia de croissants pequenos —dígolle á dependenta.

—Queres algún con chocolate? —pregúntame cun sorriso.

—Non, grazas.

*

Todos os días almorzo unha taza de café ben cargado, pero despois do de onte penso que xa chegou de cafeína ata mañá, así que preparo un caldeiro de cacao soluble e un zume de laranxa. Sento diante do meu televisor de 60” e poño as noticias. A realidade é que normalmente a actualidade política impórtame unha merda, pero quedan pouco máis de tres meses para as eleccións e esta vez a cousa está disputada. Ademais sempre comentan algún cambio lexislativo sobre os incons; non é que pense moito niso, pero a verdade é que os meus 38… quédame ben pouco para converterme nun deles, así que quero saber qué cona van facer co meu corpo dentro dun par de anos.

Pouco a pouco voume recuperando (eses croissants son máxicos) e xa que madruguei (aínda que sen querer), quero aproveitar o día libre, así que ao rematar o almorzo, collo unhas bolsas e marcho cara ao súper a facer un pouco de compra. Despois intentarei quedar con Breixo para comentar a xogada de onte a noite. Teño moitas ganas de saber que ocorreu unha vez recibida a hostia daquela rapaza tan mona.

*

A pesar de que me gusta consumir todo tipo de substancias que dilúen o meu cerebro as fins de semana ata convertelo nunha especie de pasta de xuntas para o alicatado dos baños, respecto á alimentación sempre fun un tipo ben saudable. Quero pensar que o que inxiro durante a semana limpa un pouco toda a merda que me meto os sábados. Sei que non é unha norma: por cada gramo de cocaína, teño que tomar tres pratos de crema de cabaciña. Son consciente de que non funciona así, pero eu síntome ben facendo purga alimenticia, ademais encántame todo canto verde hai no mundo, así que ao entrar no supermercado diríxome directamente á zona de froitas e legumes, e aí empezo a encher o carro: repolo, espinaca, remolacha. Collo garbanzo cru, que o fago cuns callos da forma que din no programa de cociña da Cuarta Canle. Cabazo, pementos, ervellas a granel. Penso que esta noite podo cear un revolto cuns ovos e cogomelos. Algo de froita vou precisar tamén, así que apaño todo o que estea en tempada: mazás, peras, clementinas, etc. Vexo os pexegos e teño a tentación de collelos, pero resulta que cando como ese tipo de froita no inverno ou no outono, póñome de mala hostia ao comprobar que non saben a nada, así que esta vez consigo vencer o desafío que supón o falaz aspecto dos froitos e empurro o carro cara adiante. Coido que esta última semana estiveron facendo cambios na distribución dos produtos e quitando a froitaría, que a vin desde a porta, atópome bastante perdido. O supermercado do meu barrio é un dos poucos establecementos da cidade que ten o 100% do cadro de persoal composto por conscientes, e a min encántame parar a falar con todo cristo, razón pola que tardo unha eternidade en facer sempre os recados.

—Desculpe, poderíame dicir onde se atopan os produtos de hixiene persoal? —pregúntolle ao primeiro empregado que vexo.

—Si, claro, siga o corredor central e o terceiro á dereita. Aí atopa todo o que é hixiene e perfumaría —contéstame con voz baixiña, con cara de levar traballando unha eternidade.

—Moitas grazas!

Dentífrico, desodorizante, xel e xampú. Ademais collo sempre eses cepillos interdentais que me aconsella a miña dentista, para limpar ben os dentes entre un e outro. Por suposto colutorio sabor amorodo extra forte e por último o perfume que utilizo para saír polas noites: Estrela Fugaz. Sempre digo que ser un festas non está pelexado con ulir ben.

Dou unhas voltas para intentar informarme dos cambios que fixeron e atópome coa zona de electrónica. Alí vexo un monitor que iría estupendo para o meu ordenador. O que teño ten xa uns anos e a verdade é que se me fai pequeno. Ademais, o carteliño informativo di que é 4K, o que me viría estupendo para ver as pelis e as series en streaming.

—Desculpe, poderíasme dicir algo máis deste monitor? —pregúntolle á rapaza que estaba alí co uniforme do supermercado.

—Pois, vexamos… trátase dun monitor de 40” con calidade 4K. Ademáis ten a última tecnoloxía en reprodución dos negros, facendo que o contraste de cor sexa moito máis profundo —fala coma se ela mesmo inventase tal tecnoloxía—. Ten catro entradas HDMI e dous portos USB 3 —remata mirándome fixamente, buscando a aceptación do cliente.

—Hum… perfecto, creo que o vou levar —dígolle cun sorriso.

Cargo o monitor no carro e vou cara á caixa a pagar. Vexo que a número 3 está baleira, polo que me dirixo a ela. Ao chegar, o traballador que está a cargo desa caixa indícame coa cabeza que vaia subindo a compra, así que pouco a pouco vou poñendo os produtos na cinta, mentres o home vai metendo os códigos na maquiniña.

—Son 285,70, por favor —infórmame con voz monotonal, como se fose un robot.

—Agora mesmo. Que cantidade de cambios fixestes, non? —pregúntolle por pura cordialidade, mentres saco a miña tarxeta de crédito.

—Si, son 285,70 euros —insiste bruscamente o moi imbécil con esa cara de cona coma se levase todo o puto día sentado enriba dun cravo.

Paso a tarxeta e meto todo nas bolsas sen mirarlle a cara ao dependente.

—Pallaso… —rosmo mirando cara a outro lado para que non me escoite.

*

Por fin me librei das bolsas da compra e do monitor. Sempre vou mercar catro cousas e ao final volvo para a casa cargado coma unha mula. Saio do ascensor poñendo o chuvasqueiro e tropezo con Alexandre, o meu veciño do 6.º. Ten un ano máis ca min e sempre tiven moi boa relación con el e Antía, a que fora a súa moza, a cal cumpriu xa os 40. Hai catro anos tiveron un rapaz e esa realidade é terriblemente complexa, así que intento ser cordial e non meterme en camisas de once varas.

—Bo día, Alex! —dígolle mentres poño o chuvasqueiro.

—Boas, tío, libre hoxe ou que? Vives coma Deus —dime cun sorriso cómplice.

—Si home si, coma Deus mesmo… —contesto enfilando a porta—. Marcho, meu, que quedei para tomar unha birra. Falamos!

Segue chovendo, pero por sorte quedei con Breixo no bar que hai fronte ao meu edificio, así que cruzo correndo a praza e entro no local saudando a camareira. Ela toca a súa longa melena negra coma o carbón e baixa a mirada. Sei que lle gusto, pero a verdade é que nunca tiven intención ningunha de que iso fose así. Pídolle unha cervexa de barril e miro a Breixo sentado ao fondo na última mesa, así que sorrío e achégome a el.

—Hostia, tío, non creo que non lembres nada. Vaia noite! —di Breixo entusiasmado.

—A ver, cóntame: Que cona lle están a botar ao licor café no Candela?, estou a cero!

Levamos sete anos bebendo na mesma taberna. O dono fainos sempre prezo nas consumicións e ademais, cando a noite se pon rebelde, por alí pasa un tipo que vende unha farlopa fantástica. “Desde a ría ao nariz sen pasar pola planeadora”, dinos sempre o fulano.

—Saímos do Candela correndo, Cibrán! —Poño cara de sorpresa—. Cando aquela rapaza estampou a súa man nos teus fociños, un dos seus amigos levantouse dunha mesa e comezou a ameazarte con meterche unha malleira se non saías do local. Ti contestácheslle que “unha merda”, que “se quería que te foses de alí, tiña que ser a hostias”. Así que o tipo levantou o brazo e a piques estivo de romperche a napia. Por sorte eu estaba contigo. Collinte polo pescozo e saímos de alí cagando hostias.

—Merda… espero que non teñamos problemas para entrar no Candela a próxima vez —digo lamentándome.

—Non te preocupes por iso. Ademais isto non foi o mellor! —A emoción de Breixo ía en aumento e captou a miña atención absolutamente—. Despois fomos ao Reviravolta e alí atopámonos con Xoán, aquel rapaz que xogaba con nós no equipo de fútbol, lembras? —Nin puta idea…—. Pois estabamos bailando na pista e o tipo non vai a unha das barras, salta por riba dela e rouba unha botella de Whisky? Ben, pois ao volver á pista, tropeza cun chanzo e bate coa fronte no chan rompéndoselle a botella que acababa de coller! —Breixo escacha coa risa e a min faime máis graza a súa gargallada que a historia en si.

Breixo mais eu somos desde rapaces grandes amigos, aínda que é uns catro anos máis novo ca min. O tipo mide ao redor de 1.90 m e debe pesar uns 100 quilos de pura fibra. Desde sempre tivo un pelazo, o moi cabrón, non coma min, que son calvo desde os 25 anos. Ollos verdes e grandes e uns brazos de ximnasio que poderían coller en peso catro coma min. A pesar de ser un tipo obxectivamente atractivo, nunca tivo moita maña coas rapazas. Sempre lle preocupou máis o deporte e a súa vida laboral.

Doulle un bo grolo á miña cervexa e collo un puñado de froitos secos que a camareira tivo a ben poñer. Neste bar nunca poñen tapa coa consumición e iso paréceme unha merda, pero a verdade é que despois do almorzo que me metín, estou cheo, así que os fritos estes parécenme ben.

—E sabes como cheguei á miña casa? —pregunto interesado.

—Pois nin idea, tío. Despois do Reviravolta desapareciches —explícame encolléndose de ombros.

Agarro o vaso e quedo calado, pensativo, intentando lembrar algo do que onte aconteceu. Balanceo a copa coma se dun viño se tratase e bebo dun só trago o que resta de cervexa.

—Marcho, meu. Teño que facer a comida e quero descansar pola tarde, que mañá teño que voltar á fábrica —explícolle mentres me levanto e collo o chuvasqueiro.

Fóra segue chovendo, as rúas están case baleiras, e quen se atreveu a saír da casa corre de portal en portal intentando inutilmente non mollarse. Vai un vento de flipar e as árbores plantadas hai un par de meses polos operarios do Concello abanean forte, coma se quixesen saír do testo. Voume meter na casa, deitarme no sofá cunha manta e que lle dean polo cu a todo.

IMPERIALISTAS.

TEMPADA 3, CAPÍTULO 5

Campamento Macedonio, Issos, Imperio persa, novembro do 333 a. C. Interior da tenda de Alexandre Magno.

—Mañá será un gran día, Parmenión, amigo! Senta comigo, xa sabes que non me gusta cear só na noite anterior ás batallas —comenta Alexandre sinalando un butacón de pel de tigre.

Parmenión entra na tenda e toma asento mentres colle unha copa de metal que anteriormente un escravo lle enchera de viño tinto. Queda mirando para o rei macedonio, ao que todo o exército considera unha divindade.

—Noto nas túas palabras o cantar da preocupación, Alexandre… algo que teñamos que cambiar para mañá? —pregunta serio o lugartenente.

—En absoluto, o que cambiaremos mañá é a historia dunha vez por todas. Aniquilaremos o exército persa para a gloria de toda Macedonia. Regaremos estas terras co sangue dos fillos de Darío e o meu nome soará nos ventos de toda a eternidade.

Alexandre colle un acio de uvas e méteo na boca.

—E despois? Cal é o plan de despois, Alexandre? Sei por algún xeneral, que os homes comezan a estar cansos e Grecia está xa lonxe.

—Lonxe? Isto é Grecia, Parmenión!! Isto é Macedonia e chegaremos máis alá de onde os persas nin sequera foron capaces de imaxinar. O que mañá vai ocorrer non é máis que un punto e seguido nesta viaxe que nos levará aos confíns da terra e ti, meu amigo, acompañarasme na vitoria do noso pobo —Alexandre incorpórase e inclínase cara a Parmenión, ofrecéndolle o brazo en sinal de camaradaría—. Por Macedonia!!! —berra o rei.

Parmenión agarra o antebrazo de Alexandre.

—Por Macedonia!!!

*

—Veño no nome de Darío III Codomano. Tras a derrota sufrida polo seu exército na chaira de Issus, o rei quere negociar a paz con Alexandre de Macedonia.

Dous soldados macedonios amarran polos brazos o mensaxeiro, impedíndolle calquera tipo de movemento que puidese supor algunha ameaza para calquera dos alí presentes.

—Vaia vaia… supoño que a captura da súa muller Estatira e das súas fillas ten preocupado ese persa, non é? —di Alexandre con sorna mentres se levanta da cadeira onde un curandeiro lle tapa un corte nas costas—. Cal é a súa proposta, entón?

—O rei Darío está disposto a concederlle ao Imperio de Macedonia todas as terras ata a liña natural do Éufrates, a cambio da paz, e das vidas da súa muller a das súas fillas.

Alexandre érguese e comeza a dar voltas dun lado para outro, serio, pensativo, coas mans na caluga.

—Alexandre, penso que é unha boa opción. Darío estanos dando aínda máis terras das que conquistamos ata o momento —aconsella un dos xenerais. —Seino, e iso quere dicir que ten medo, sabe que se voltamos á batalla, a vitoria será toda nosa e nese caso Macedonia será a dona do mundo nestes tempos e o que é máis importante, coas conquistas europeas de Adolf e as do Novo Mundo de Filipe II, estaremos moito máis preto da conquista total do planeta máis alá do tempo. Non nos podemos permitir parar. Darío mais o seu exército serán esnaquizados. O meu cabalo Bucéfalo mais eu camiñaremos sobre cadáveres Persas de aquí ata a India —Alexandre senta de novo na cadeira—. Volta co teu rei e cóntalle a decisión que aquí se tomou. Verémonos pronto no campo de batalla.