Carne picada. Capítulo 10

Adrián Bokas.

LIÑAS PARALELAS

25 Xullo 2026

A entrada do restaurante está custodiada por dous leóns de plástico coa boca aberta, pintados de cor amarela, simulando ouro… supoño. Levo cinco minutos agardando por Jana e estou nervioso coma se tivese dezasete anos. O medo a non estar á altura en calquera tipo de conversa con ela, leva rompéndome a cabeza desde que me sentín a salvo en Vigo tras o acontecido onte. Que ocorre se non me saen as palabras? E se non son quen nin tan sequera de facela rir? Descubrirá entón que son un prosma, ou aínda peor, que teño menos luces ca un barco de contrabando… Síntome coma ese granxeiro que intenta cortexar a marquesa nas pelis de época: “Nun tempo de vasalos e señores, onde a enfermidade e a miseria baten nas portas da riqueza, un amor imposible ábrese paso contra as familias e a relixión…”.

Que amor nin que hostias! Se quixese ter unha relación seria na miña vida, faría as cousas doutra forma. E por oportunidades non foi. Aos dezaoito anos namorei de Carla, coa que estiven saíndo case dous anos, pero cando me propuxo ir vivirmos xuntos… boteime atrás, caguei por min. Despois sucedeuse unha ampla lista de rapazas coas que pretender facer algo máis aló de botar un foguete, pero sempre rematei por fuxir do compromiso, dos domingos de pícnic, dos nenos e das transformacións en familia. Non me arrepinto… pero non podo pretender absolutamente nada con Jana ás portas da miña retirada despois de tanta carallada.

Ao fondo da rúa aparece ela, e a min páraseme o corazón e o estómago convérteseme nunha puta pedra. O silencio aprópiase da rúa e aínda que pola estrada está a pasar un camión dos bombeiros, o estrondo producido pola sirena non consegue facer vibrar os meus oídos. A gravidade muda por momentos e pasa a se converter nunha percepción errada de Newton, que me permite levitar e facer menos desgaste das miñas Dr. Martens.

—Boa noite! —dime sorrindo— Levas moito agardando?

A súa maquillaxe, case perfecta, revela unha longa preparación para esta noite. Os seus beizos vermellos contrastan coa a palidez da pel. Unha liña negra rodeando os ollos e unhas pestanas estiradas cun deses aparellos que parecen fabricados na Idade Media, fan deles un pozo sen fondo que me produce vertixe. Leva unha chaqueta de liño castaño sobre unha blusa branca e uns pantalóns vaqueiros dos que van pegados ás pernas até chegar ao nocello. Uns tacóns de agulla estilizan unha figura que non precisa ser estilizada, mais completan a indumentaria da que é posiblemente a muller máis fermosa que anda hoxe polas rúas de Vigo.

—Eeehhh, si, ben… Quero dicir non, non tanto… que levo pouco, vaia —Merda! Empeza ben a historia…

—Ha, ha, ha. Ben, entón que, entramos a ver se nos poñen de cear?

—Si, claro —contéstolle mentres abro a porta vermella e dourada ornamentada con motivos asiáticos.

No interior do local soa polo fío musical a típica e cutre melodía oriental que pretende transportar os clientes ás rúas de Pequín, aínda que unha televisión prendida enriba da porta da entrada coa presentadora do informativo da cuarta canle mediando o debate político do sábado pola noite, asenta os meus pés no chan. O restaurante ten unha morea de clientes, todos eles gozando da súa cea, o que fai que as conversas sexan poucas e as que hai apenas se escoiten. Antes de que puidésemos elixir mesa por nós mesmos, unha rapaza duns vinte anos, de ollos riscados, sáenos ao paso sorrindo cunha carpetiña na man.

—Boas noites, sodes dous? —pregúntanos a moza.

—Si, estamos nós os dous nada máis —Aínda non creo que me resultase tan sinxelo saír con Jana.

—Pois se vos parece, a mesa que está ao fondo, vale?

—Xenial, moitas grazas —contéstalle Jana con dozura.

Adentrámonos na sala e sinto a ollada de todos os comensais sobre as miñas costas, facéndome unha análise de arriba a abaixo e pensando, seguramente: “Onde carallo vai este pimpín con semellante moza?”. Por min, poden atragoarse todos co porco agridoce. Que vaia todo Cristo a tomar polo cu; algo terei se Jana decidiu saír hoxe comigo, non? Que se fodan…!

A carta está chea de pratos que non probei na miña puta vida. Non teño por costume vir a este tipo de sitios, pero hoxe estou coa frecha para arriba, así que teño ganas de experimentar.

—Pois está chulo o sitio, a verdade —comento, observando as típicas lampadiñas vermellas que colgan do teito.

—Si, recomendoumo unha compañeira da fábrica. Díxome que os tallaríns con pato están moi bos… xa tiña ganas de vir.

—Pois haberá que probalo. Paréceche se compartimos a comida? —propoño.

—Estupendo! Sempre que vou por aí, quero compartir a comida, pero a xente ten un sentimento de propiedade coas viandas que non é nin medio normal, ha, ha, ha.

Os dous rimos abertamente. A noite parece que arrancou ben finalmente e non vou ser eu o que lle poña freo ao que poida ocorrer.

*

A música leva soando polo menos corenta e cinco minutos. A sala está a rebentar; tiña claro que este concerto ía encher a Fábrica de Chocolate, por iso, onte pola noite merquei dúas entradas para darlle unha sorpresiña a Jana. Doménica sacou disco novo e despois do exitazo do álbum anterior, a banda está a pegar forte nos festivais deste verán. As luces e os flashes crean un ambiente de clarescuros que fan do perfil de Jana, algo case mitolóxico. Doulle un grolo á miña Estrella e consigo intercambiar unha mirada de complicidade con ela. Os dous sorrimos. De súpeto o volume da música baixa…

—Agora todos imos ao chan, pouquiño a pouco, pouquiño a pouco… —O cantante está na súa puta salsa, e iso nótase ben—. Os de atrás tamén, non vos fagades os nugalláns!! Abaixo, abaixo, abaixo…!

A sala ao completo está deitada no chan por orde do frontman e a xente non deixa de rir creando un ambiente de camaradaría, que poucas veces vira nun concerto. O ritmo discofunk de Doménica quenta o ambiente como o fan os grandes e iso fainos bailar e suar, o que nos obriga a todos a beber unha birra tras outra. Deste xeito rimos máis, e bailamos máis e máis saltamos despois; e veña bailes e máis birras… e iso ao dono do local saberalle a gloria. Despois dun par de minutos zapateados na sala, nos que “Chelu” (o cantante), aproveitou para presentar os integrantes da banda, a música volve coller forza, o bombo colle de novo o 4/4 e coma se dun berro de guerra do guitarrista se tratase “Aaaarrrrrrrriiibaaaa!!”, todos botamos con máis forza, todos bailamos con máis ganas, todos bebemos con máis ansia.

—Vou ao baño un segundo —bérrolle a Jana ao oído—. Queres algo da barra?.

—Outra Mil Nove, porfas! —devólveme o berro dándome o casco baleiro da garimba anterior.

Estamos case en primeira fila e chegar á barra non vai ser tarefa fácil desta vez. Nos bares  aos que vou normalmente apenas teño que agardar medio minuto para que me poñan a miña copa, claro que neses garitos non se para a tocar a banda local de moda, así que despois de sortear tanto como mamado hai no local, apoio os cóbados na prancha de madeira e busco coa mirada calquera dos camareiros que hai servindo priva esta noite. A xente chega até a entrada do local e alí ao fondo parece que hai un pouco de movemento… Un tipo gordo e calvo intenta facerse un sitio. O tipo seca cun pano de tea branco a suor que lle empapa a cabeza e a camisa beixe que leva pegada ao corpo, coma se esta fose de puta lycra debido á humidade. O mangallón ten unha papada que remataría con parte dos problemas de Somalia se isto fose preciso e no lado esquerdo dela, dun corte profundo e aberto, o moi porco vai perdendo sangue a ritmo de sístole ventricular. A xente fala con el de maneira amigable e fanlle un oco preto da porta de saída. Un dos seus compañeiros achégalle unha copa do que parece licor café, mentres o fillo de puta vai tinxindo de vermello a cara de todo Cristo. Todos seguen bailando, todos seguen bebendo, todos seguen sorrindo e o cabronazo mira cara a min e saúdame levantando a copa, e eu caio redondo sen nin sequera poder pedir a miña consumición.

*

—Cibrán, Cibrán!

Merda hostia, onde carallo estou e que cona acaba de ocorrer? Abro os ollos e, agachada ao meu carón, Jana sostén a miña cabeza mentres un fulano cunha barba de pescador e gafas de pasta tenme as pernas en alto.

—Estás ben, Cibrán? —pregúntame Jana con voz calma, pero cun certo verniz de preocupación.

—Si si. Fódase… Que hostias ocorreu? Estaba na barra intentando pedir unhas cervexas… Non lembro nada… —O meu nivel de confusión entre o desmaio e a borracheira que levo enriba con tanta birra e tanta hostia é importante.

—Eu estaba no medio da xente e non vin nada —explícame Jana—, pero este home di que perdiches o coñecemento e que fuches ao chan sen lle dar tempo á xente a collerte —O tipo saúdame levantando as cellas.

—Que tal, tío, como te atopas? Non me deches tempo a nada, fuches directamente contra a plaqueta… son André, por certo —cóntame mentres entre os dous me axudan a poñerme de pé.

Boto a man á fronte, e palpo cos dedos un pipote de época, dos que estaban de moda nos parques do Castro cando eu era cativo e as randeeiras de ferro eran armas masivas de control da propagación infantil.

—Estou ben, grazas… Debeu ser un golpe de calor —quítolle importancia, a noite non pode rematar aquí—. Veña, vamos para adentro que o concerto estaba caralludo.

—Que dis, Cibrán? Ha, ha, o concerto rematou hai un cuarto de hora polo menos —explícame ela mentres me pasa a man dereita pola cabeza—. Que che parece se marchamos para a casa e tomamos a última? —Sorrí coma endexamais a vira sorrir e eu sorrío tamén.

—Claro, vamos, despois de todo pouco máis me ten que amosar a noite de Vigo —contesto coma se nada ocorrese.

*

Fixen tantas peras con esta situación que me sinto do mesmo xeito que cando poño O Padriño, de Coppola por enésima vez no meu reprodutor de blue-ray e digo con puntos e comas toda a escena da entrevista de don Vito na voda da súa filla Connie Corleone:

“—Coñecémonos desde hai moitos anos e por primeira vez, vés pedirme axuda… xa case non lembro cando deixaches de invitarme á túa casa a tomar café e coido que a miña muller é madriña da túa filla. Pero falemos claro, nunca quixeches a miña amizade, asustábache a relación con nós…

—Non quería correr perigo ningún…

—Entendo… o teu paraíso era América, tiñas o teu negocio, a vida íache ben, a policía velaba o teu sono coa lei e non me precisabas. Pero agora vés a min a dicirme: “Don Corleone, pido xustiza”, e pides sen ningún respecto, non coma un amigo… nin sequera me chamas Padriño…”.

O meu glande entra e sae da súa boca barnado nunha cantidade importante de saliva, o que fai que calquera rozamento cos seus dentes non sexa máis ca unha caricia que me achega cada vez máis ao momento que levo tres veces repetido nesta noite que parece non ter fin. Miro cara ao meu redor tentando gravar a lume no meu cerebro todos e cada un dos detalles do cuarto, mentres Jana me fai a mellor mamada que me fixeran nunca. Cando tiña quince anos, Xiana Pereira, unha das rapazas do instituto coas que morreaba as fins de semana no Centro Comercial da Praza Elíptica pilloume no baño dos cines e fíxome a miña primeira felación. Durante anos, xa fose polas ganas que tiña daquela de que algunha rapaza me comese o rabo ou porque non tiña nin puta idea de como ía o choio, pareceume a mellor chupada que a calquera home lle podían facer, pero isto que me está facendo Jana está noutra puta liga… que digo liga, é directamente outro deporte.

Aos movementos rectilíneos da súa boca súmalle unha masaxe circular coa man coma se estivese desaparafusando algo, o que multiplica o pracer e acelera a sensación de impulso testicular. De súpeto, sen case aviso, sinto como comezo a cuspir o leite. Acto seguido saca o falo da súa boca facendo que o resto de lefa lle caia por riba dos beizos, multiplicando a miña excitación a cotas que poucas veces vivín. Por fin remato e déitome na cama, volvendo do Nirvana, reconectando co meu físico, mentres ela sorrí e apoia a súa cabeza de volta na almofada.

—Oes, isto ten moi bo sabor, eh? —dime cun sorriso que fai contraer o meu pene por última vez, expulsando unha gota máis de esperma.

—Son os tomates ecolóxicos que merco no súper… téñoo comprobado.

—Ha, ha, ha, non me fagas rir! Levas comendo tomates tres días por se hoxe fodías comigo ou que, ha, ha, ha? —contéstame mentres co dedo índice arrastra un chorro abrancazado que ten na meixela cara á súa boca.

—Non, hostia… pero xa mo teñen dito, e cando como ananás, ao parecer, sabe coma o carallo —A realidade é que eu mesmo catei a miña lefa para comprobar esta realidade, pero esta información queda para min.

—Ha, ha, ha. Es un porco!

Os dous quedamos calados na cama mentres, pouco a pouco, os raios do sol vanse coando polos buracos da persiana. O cansazo dunha noite de sexo aféctanos nas cabezas e sen querer nin tan sequera evitalo, deixámonos gañar polo sono.

*

Café, zume, torradas, tortiñas de avea con chocolate fundido, cereais, froita fresca… Preparo un almorzo digno da presidenta do goberno, para a miña invitada e mais eu.

—Ben, supoño que tes fame, non é? —Levo unha hora na cociña… espero que si.

—Pois a verdade é que si. Vexamos, que é o que me preparaches?

Achégome coa bandexa á cama, onde Jana se espreguiza entre as sabas coma se fose unha raíña do século XV.

—Carai, non agardaba eu tanto bo xunto, pero moitas grazas! —O seu sorriso engaiólame e non podo evitar sentir como os meus pés levitan a cinco centímetros do chan. Estou ledo.

—Supoño que esta é a forma de rematar cunha velada coma a de onte —contesto.

As viandas non tardan en comezar a desaparecer dos pratos. A fame é evidente a pesar de que a cea no chinés foi algo máis que copiosa e que as tropecentas birras de onte me deixaron unha boa resaca que supoño que estamos a compartir. Jana colle o zume de laranxa e pégalle un trago coma se fose puro maná, rematando con el. Ao deixar o vaso baleiro na bandexa, mírame aos ollos e disponse a dicir algo que, sen saber que é o que cona é… non quero que o diga.

—Oe, Cibrán… —Alá vai—. Quen é Xacobe?

O anaco de pan que estaba a baixar pola miña gorxa, páraseme a medio camiño e faime tusir coma se levase vinte anos fumando Ducados sen filtro. O corazón comeza a galopar a golpe de arritmias e sinto coma se o sangue me caese directamente aos pés.

—Xacobe?… —intento gañar tempo levantándome e facendo que busco algo debaixo da cama—. Pois a verdade é que non che sabería dicir…

—Non sei, é que onte, cando perdiches o coñecemento, dicías en alto: “Xacobe, Xacobe…”.

—Pois non sei, muller… A verdade é que non lembro absolutamente nada… O tipo do quiosco onde merco o Faro os domingos, chámase Xacobe… Vai ti saber —minto como non o fixen na miña vida e ela sábeo.

IMPERIALISTAS

TEMPADA 5, CAPÍTULO 2

Real Alcázar de Madrid, xullo do 1574. Apousentos do rei Filipe II de Habsburgo.

Dous dos conselleiros do monarca agardan tras a porta a orde de entrada do rei, rodeados de catro soldados da Garda Real. Consigo, baixo unha tea branca, parecen levar sobre unha táboa con rodas unha gaiola de grandes dimensións.

—Adiante! —ordena o rei desde a cama despois de deixar que unha das súas amantes saia pola porta secreta que hai ao fondo da estancia.

Os gardas abren as portas brancas de tres metros de altura e cun xesto permiten que os conselleiros, Fernando e Luis, entren no cuarto. Os dous personaxes míranse ansiosos polas noticias que están a piques de transmitirlle á Súa Maxestade.

—Adiante! –insiste Filipe desde a cama.

Os conselleiros entran, precedendo a gaiola que é empurrada por dous dos gardas.

—Bos días, Maxestade, agardamos que tivese unha boa noite —di Luis amablemente despois de situarse fronte ao leito do rei.

—Que é o que queredes a estas horas da mañá? Como vos atrevedes a interromper o descanso do voso rei? —contesta malhumorado, incorporándose sobre as almofadas.

—Non era a nosa intención molestalo, meu señor, pero acaba de chegar un obsequio para vós que de seguro será do voso agrado —contesta Fernando coa cabeza mirando para o chan.

—Un obsequio? Ha, ha, ha. Dicídeme que son noticias da expedición de Juan Fernández, é o único que hoxe me pode levantar a moral.

Luis e Fernando bótanse a un lado e, asentindo coa cabeza, ordénanlle a un dos gardas que retire a tea branca que impide ver o interior da gaiola. O garda descobre a gaiola mentres Fernando comeza a ler en alto unha carta.

“Súa Católica Maxestade:

Diríxome a vostede coa maior das ledicias ao anunciarlle a chegada á costa do novo mundo bañada polo océano Pacífico. Despois dunha travesía tortuosa na que perdemos varios dos nosos homes, a tripulación mais eu a bordo do navío“Nosa Señora dos Remedios, de bandeira española na vosa representación e do santo Imperio Español, pisamos terra no que até o momento parece unha illa absolutamente deserta, a cal non se tiña constancia ningunha nos mapas de a bordo. Calculamos que nos situamos a unha distancia aproximada de 350 millas da Patagonia. O que lle presento non é máis que unha mostra do que aquí atopamos despois de asentarnos en terra e explorar a xeografía completa deste novo lugar que sen lugar a dúbidas, pasará a formar parte do noso Sagrado Imperio Español.

Asinado: Capitán Juan Hernandez, servidor da Coroa Española”.

Entre barrotes, un animal mariño da familia das focas^[1], rodeado de pelo e de fociño curto, aparece movéndose dun lado para outro buscando inutilmente unha saída.

—Ha, ha, ha. Fantástico, isto é fantástico! —Filipe ri e dá palmas, visiblemente excitado sen saír da cama—. O noso imperio expándese rapidamente, non hai forza universal que nos pare, pronto seremos os donos do mundo. Chamade a Ana^[2] e os nenos, quero que veñan ver esta besta!

Dous dos gardas abandonan o cuarto.

^[1] O Lobo Fino de Juan Fernandez ou Arctophoca philippii, é o único animal endémico do arquipélago chileno coñecido hoxe como Arquipélago de Juan Fernandez en conmemoración do seu descubridor.

^[2] Filipe II de Habsburgo casou o 14 de novembro do 1570, en cuartas nupcias, coa súa sobriña, a arquiduquesa Ana de Austria, filla do emperador do Sacro Imperio Romano Maximiliano II e de María de Habsburgo, irmá do propio rei Filipe.