Carne picada. Capítulo 12

Adrián Bokas.

ERA VISTO

10 de Agosto do 2026

O bus foi a única forma que se me ocorreu para non chegar pingando ao choio. Leva dous días caendo o diluvio universal en pleno agosto, cunha calor que converte todas as gotas en fume nada máis tocan o asfalto, o que deixa no aire unha leve brétema de vapor de auga que lle da á rúa un aspecto matutino ben tétrico que fai que me imaxine todo tipo de escenas cinematográficas nas que o atracador de sempre me vixía desde cada esquina agardando paciente para darme o pau do día. A imaxe arrepíame e aproveito o nerviosismo para acelerar o paso e tentar así non perder o Vitrasa.

A marquesiña está ateigada de traballadores que se amorean baixo o teito de cristal sen poder evitar que os coches que pasan por diante lles mollen os pés. O charco que se fixo fronte á beirarrúa por mor da cantidade de auga que leva caído desde antonte parece unha versión cutre do Tutuki Splash, só que ás 8:00 da mañá dun luns e con toda a xornada laboral por diante, mollar a roupa que vas ter posta durante todo o día non fai nin puta graza. Intento facerme un oco e apertar un pouco máis a lata de sardiñas na que se converteu a parada, evitando así ser primeira liña de chorro.

—Imos ver, hostia, non ves que non entramos máis? —recrimíname un rapaz duns 19 anos que polo seu maletín de pel e o peiteado cheo de fixador cunha onda á esquerda no floco, diría que traballa para a Administración pública—. Hai que chegar antes, meu…

—Nada me tes que dicir rapaz, se che parece quedo fóra e póñome coma un pingo, non te fode…! —contéstolle esaxeradamente violentado para que non se me suba á barba o pimpín este.

Na rotonda do fondo vese como o Vitrasa dos collóns está collendo a saída cara a nós e as sardiñas da marquesiña van collendo posición para saír desta lata e meterse noutra. A condensación embaza absolutamente todos os cristais e fai imposible saber canta xente vai dentro do autocar, pero o cheiro a humanidade que sae del en canto abre as portas ten forma de FULL polo que fago por poñerme de último na fila para quedar ao lado da porta e saír o primeiro cando chegue a miña parada. Diante miña púxoseme apresuradamente o pipiolo repeiteado, pensando seguramente que non imos entrar todos. Este chorvo estame poñendo do fígado.

Un a un, os currelas van subindo pola porta dianteira en fila india coma carneiros que van ao matadoiro; miradas ao chan, ombreiros caídos, costas arqueadas e uns ollos grises que fan xogo con este atípico ceo de verán.

A tarxeta do transporte público do rapaz que me precede fai que a maquiniña do torno emita un chío incómodo que chama a atención da metade dianteira dos pasaxeiros que levantan a mirada da merda do móbil para atender a vergoñenta escena.

—Non che pasa… —informa o chofer ao chavalín repunante.

—Non, iso xa o vexo… pero se lle metín 30 euros á tarxeta onte mesmo! Déixame probar de novo…

O rapaz volve meter a tarxeta.

—Nada… dá erro. Non che podo deixar subir.

—Veña, home, non me amoles, que non chego ao traballo —quéixase en alto o tipo buscando un pouco de camaradaría na súa volta—. Ei!, poderíasme pasar coa túa tarxeta, tío? É que non sei que cona lle pasa á miña que non vai, e teño unha reunión importante á primeira hora… —pregúntame con ollos de súplica.

—A verdade é que ando xusto de cartos, amigo —minto coma un fillo da puta—. Hai que levar cartos no peto… meu.

O tipo báixase do bus cravando os seus ollos nos meus, querendo baleirarme as concas coas súas propias mans, mentres eu lle manteño a mirada sentíndome gañador da primeira batalla do día. As portas da autobús pechan e co movemento levántolle o dedo medio nun aceno que aviva o lume do rapaz baixo a choiva.

—Fillo da puta!! —bérrame desde fóra correndo á par do autobús—. Voute matar, cabrón!

Unha pequena vendetta para afrontar a dura xornada.

*

O meu banco de traballo parece sempre a cociña dun restaurante de cinco garfos. Gústame ter toda a ferramenta limpa e ben colocada no seu sitio. A miña dispersión natural obrígame a ter todo o que preciso diante da miña cara se non quero estar perdendo o tempo buscando o material a cada momento. Ademais os cabronazos dos xefes fannos facer inventario de todo o que se usa ao longo do día antes de marcharmos e quítannos da nómina o custo de todo o que se perda. Putos peseteiros… non gañarán cartos dabondo estes fillos da puta para mercar catro millóns de alicates se fixese falla.

Polos corredores da nave, os xefes e enxeñeiros camiñan entre nós coma se isto fose unha puta rúa comercial e nós os escaparates de pret à porter coas segundas rebaixas a tiro. Eles non o saben, pero a moitos véxoos nas eliminacións e sei no que se converten unha vez que quitan a gravata e meten un pouco de farlopa. Sen ir máis lonxe, onte mentres traballaba nun dos Pim Pam tívenme que agochar nun dos cuartos cando vin entrar a Xosé Hernández do Val, un dos membros do comité executivo. O fulano gastou unha chea de cartos en tres incons machos negros que pedira por encargo. Cando fomos recoller o xénero quedamos parvos mirando a escena surrealista que alí deixara: un deles estaba deitado na cama boca abaixo co cu feito unha estragación e os outros dous púxoos de pé cada un a un lado da cama vestidos con pezas que parecían da década do 1920: camisas, gabardinas, sombreiros e toda a parafernalia. Parece ser que quería público o moi porco… aínda non sei como carallo meteu esa cantidade de roupa na maletiña que traía con el.

A folla da serra circular que me tocou hoxe está feita unha merda e teño que empurrar polo metal máis que de acotío se quero que o corte vaia á velocidade que preciso para chegar aos obxectivos que me marcaron desde arriba, se non quero quedar sen o choio. Hai semanas que apenas pego ollo e as miñas costas quéixanse da postura que a máquina me obriga a poñer, con pequenas cambras que fan do meu posto de traballo algo case tortuoso. O ruído do metal ao separarse tapóname os oídos e os meus ollos soportan a duras penas as luzadas das láminas ao entraren en contacto coa radial. Ás veces, este desgaste continuado co paso das horas fai colapsar os meus sentidos e chego a perder a concepción do espazo e do tempo. Levito sobre a miña mesa de traballo, coma esas tardes de domingo aos meus vinte e pico con Brais e Carlos, nas que quedabamos na miña casa para fumar aquel pakistaní que nos deixaba mirando para Cuenca. Aínda por riba este banco está a dous metros da porta de entrada e, cada vez que se abre, un aire quente golpéame o corpo e me revolve as tripas e dáme unhas ganas de cagar que me obrigan a apertar o esfínter; esta calor estame matando.

—Bos días, Xacobe, pasa por aquí! Como estás hoxe? —Escoito saudar a Camilo sen levantar a vista da máquina.

—Moi ben, con ganas de falar cos teus xefes! Ha, ha, ha! —contéstalle unha voz tan grave que ben podería saír do mesmísimo inferno…

Un momento, esa puta voz… Xacobe… as mans comézanme a tremer mentres dirixo a mirada na dirección dese home que acaba de entrar pola portela que teño diante.

Xacobe, Xacobe

Un home gordo, cunha papada que ben lle podería dar de comer a todo Somalia. O fillo da puta ri con forza mentres se desangra por un corte que leva no pescozo. A sangue a presión mancha o meu mono de traballo e Camilo escacha coa risa mentres os dous dan un apretón de mans e botan a andar camiño ás oficinas. Os meus ollos fan zoom automático e desenfocan o fondo da nave obrigándome case a abrazar a maquinaria para non perder a verticalidade. Detrás deles un camiño de sangue perségueos ata o final do corredor. Ninguén lle presta atención, ninguén se decata do que alí está a ocorrer.

—Coidado, Cibrán! —a voz de Xurxo, o neno que substituíu a Antonio, tráeme de volta ao meu posto de traballo.

De súpeto, unha dor aguda, intensa coma nunca sentira, nace na miña man e esténdese por todo o brazo ata a miña cabeza, azoutando o meu corpo e obrigando as miñas cordas vocais a soltaren o berro máis forte que ata o de agora emitira en toda a miña puta vida. Levo a miña extremidade cara ao peito nun acto involuntario de protexelo mentres caio ao chan de forma irremediable ao tempo que todos os meus compañeiros comezan a rodearme. Con esforzo abro os ollos e vexo a un metro da miña faciana unha man tirada ao lado da pata da mesa de Xurxo coma un anaco de carne exposta no mostrador da carnizaría ao lado de tantos quilos de fígado de porco e tantos outros de cinta de tenreira. Recoñezo as unllas e ese lunar debaixo do coteno do índice. O meu brazo é agora unha mangueira sanguinolenta fascinante que cospe a miña vida ata o extremo de deixarme seco de alma e materia. Ata o punto de non poder ver, de sentir o alento xélido da morte, de nubrárseme os ollos, de non ser quen de distinguir entre o branco e o negro.

(…)

(…)

(…)

14 de agosto do 2026

—Cibrán… Cibrán… escóitasme?! —Todo ao meu redor se me amosa tan borroso que non apostaría nin medio euro por adiviñar onde cona estou, nin quen é esta xente que está ó meu redor—. Cibrán, son eu, Breixo. Escóitasme, meu? —A voz de Breixo fai de limpaparabrisas para os meus ollos, e todo comeza a clarear.

—Escoito, tío… non berres, hostia, dóeme a cabeza —Teño o cerebro seco coma a mojama.

Atentos ao meu espertar, ademais de Breixo, está unha guicha cunha bata branca que me abre os ollos mentres me alumea cunha lampadiña dun lado para outro. Á miña dereita, un home con traxe de hospital manexa unha maquiniña que emite uns chíos que se me cravan nos tímpanos coma agullas de calcetar.

—Oe, perdoa, podes apagar esa puta merda? —Nin me mira o mamón este—. Chorvo, que se podes apagar o aparello este?! —digo malhumorado.

—Cibrán, estás no hospital… tiveches un accidente na fábrica, tío —infórmame Breixo mirando cara abaixo—. Ninguén viu o que ocorreu, pero a radial coa que estabas traballando levouche a man por diante.

Que hostias me está contando este cabrón, se a min non me doe nada. Apenas sei onde collóns me teñen. Comezo a tocarme o corpo, non sei de que cona me está falando. Esa puta máquina cada vez pita máis apurada. Como me levante vou mandar o artefacto ese do carallo pola puta fiestra e despois que non me veñan foder, porque avisar avisei con tempo.

—Tranquilo Cibrán, estate quieto que te vas facer dano —aconséllame Breixo agarrándome os ombreiros.

Nin tranquilo nin hostias; este tipo estame dicindo que perdín unha man, e quere que me calme. Cago na súa puta estampa.

—Doutora, a frecuencia cardíaca está subindo!

Merda, hostia, que non me vexo a man. Unha venda cobre o final do meu brazo, coma se fose a goma da pata do somier.

—Ponlle 25 miligramos de Diltiazem, rápido! —contéstalle a da bata.

—Deixádeme, hostia, quero saír de aquí! —berro mentres intento saír da cama.

—Calma, Cibrán. Acouga, meu!! —dime Breixo botándose enriba de min e impedíndome que me erga.

Non pode ser, e cago na miña puta vida… non pode ser, hostia, non pode ser.