Carne picada. Capítulo 13

Adrián Bokas.

20 de agosto de 2026

—Deixo o choio, Breixo.

—Normal… non ten ningún sentido seguir na fábrica, coa cantidade de cartos que nos están dando os incons —contéstame empático dándome uns golpeciños no brazo esquerdo dende o sofá orelleiro da habitación.

Estes últimos días, a xente da fábrica foi pasando polo hospital de visita, polo que o cuarto está chea de plantas, periódicos deportivos e algunha que outra postal con palabras amables que me desexan unha pronta recuperación. Os desgraciados dos xefes pagáronme o servizo de televisión permanente para que non me aburra e para que non pense demasiado en como lles vou meter polo cu esa puta radial da que levamos cinco anos avisando do seu perigo, en forma de demanda.

—Non, Breixo, non entendes… que deixo todo, a fábrica e o dos incons tamén: as eliminacións, os “Pim Pam”… en canto me recupere, merco un billete de avión e marcho —explícolle mirándoo aos ollos.

—Como dis?? Pero ti toleaches, Cibrán! Acouga un pouco, home, agora estamos gañando cartos coma nunca e estamos a puntiño de exportar o modelo de negocio a Portugal, tío… ti sabes o que iso significa? —Terá collóns de falarme de estratexia comercial agora…—. Nun mes gañaremos máis do que levamos gañado en todo este tempo!

—Dáme igual, tío… aquí non pinto nada. Desde que nos metemos nesta merda dos incons xa non son o mesmo; durmo mal, érgome todos os días de mala hostia e agora resulta que me falta unha puta man… sen contar que estou ata a punta do carallo de aguantar o pallaso de Voitre. Ademais, quédame pouco máis dun ano de consciencia e co que levo gañado nestes últimos meses máis o pouco que tiña aforrado da fábrica, teño de sobra para viaxar por medio mundo ata o meu corenta aniversario. Marcho, Breixo, a decisión está tomada.

—Non o podo crer, Cibrán… vasme deixar tirado agora, despois de todo o que fixen por ti… ti sempre fuches a miña primeira opción nesta aventura na que nos embarcamos —dime visiblemente decepcionado.

—Síntoo, meu… —descúlpome subindo a manta ata a metade das pernas.

Sen dicir nada, Breixo levántase e sae do cuarto pechando a porta tras de si. Paréceme incrible que non entenda a miña situación. Que o fodan… se despois de tantos anos de amizade non é capaz de poñerse no meu lugar nun momento coma este, pódenlle dar polo cu ata que unhas almorrás lle abran as nádegas.

EXIT

10 de Outubro de 2026

Levo dúas horas sentado nun banco a que anuncien o meu voo pola megafonía. É a primeira vez que vou coller un avión e non teño nin puta idea de como cona vai isto, así que vin con tempo dabondo para non andar ás présas e intentar non quedar en terra. Non peguei ollo en toda a noite por medo a quedar durmido. Deille tantas voltas a todo o que teño que levar na mochila entre roupa e documentación que podo dicir dun tirón todas e cada unha das cousas que levo enriba como se fose a aliñación do Celta de Mostovoi. Estou nervioso coma un flan e iso nótao todo cristo que está ao meu redor; incluso podo ver coma un rapaz de 15 anos agocha unha risiña mirando como estralo de forma compulsiva os dedos da man que me queda para tentar calmar os tremores.

—Pásao ben, meu… sinto moito que non nos puidésemos despedir… Aperta!

Manda carallo… agora este, despois de non facerme nin puto caso en mes e medio, vénse desculpando por WhatsApp. Pois poden darlle ben polo cu. Sei que Breixo mais eu somos moito máis ca amigos; levamos compartindo noites e confidencias moitos anos, pero iso non lle daba dereito a facer un xuízo rápido sobre a miña persoa cando decidín deixar o negocio dos incons. El sabe tanto coma min, que vou ser un máis… que a miña tara levarame algún día a unha eliminación ou a un “Pim Pam”, e esa realidade aterroume durante todo este tempo sen poder en ningún momento botar man do meu amigo, porque lle parecía mal que deixase o choio… botar man… vaia chiste! Que o fodan!! Atópome no punto de saída cara á miña nova e última vida e polo que a min respecta todo o que queda atrás pode arder ata o meu regreso. Penso gastar ata o último puto euro no ano que me queda por diante e cando chegue a noite da miña transformación, botarei a vista atrás e serei feliz por todo o que estou a piques de descubrir.

Non hai tempo que perder. Utilizo o mesmo xesto para erguerme do banco, coller a mochila e saír correndo cara á porta de embarque, mentres vou sacando o billete, o pasaporte, a chaqueta, a auga mineral e unha barriña de chocolate que acabo de mercar nunha maquiniña por 4 euros… que digo eu que por ese prezo, terá dentro pebidas de ouro ou algo así…  Percorro a terminal con paso rápido adiantando a todo cristo coma se na porta de embarque regalasen cartos, pero o certo é que non quero entrar de último no avión. Non quero que todo o mundo asista desde os seus asentos o espectáculo que vai ser iso de meter a miña equipaxe nos maleteiros que hai enriba dos asentos, cunha soa man. Por riba, o brazo do accidente aínda non o podo erguer de todo… o médico dime que vou tardar meses en recuperar a mobilidade completa do brazo, despois da amputación. Se cadra non chego nunca a recuperar todo o movemento, pero non vou quedar na casa agardando a estar en plenas facultades para seguir coa miña miserenta vida.

A cola non asemella demasiado longa, e aínda que preferiría estar primeiro, todo apunta a que vai vir moita máis xente detrás de min e vou ter todo o tempo do mundo para acomodarme no meu asento. A aventura está a piques de comezar, e non podo agardar a deixar atrás o meu pasado.

5 de decembro de 2026, Nova Delhi

As persoas amoreadas nas rúas pel con pel, o cheiro a especias, o rebumbio dos coches e dos tuktuks serpeando polas estradas buscando un oco polo que rabuñarlle dous segundos ao día; aquel caixeiro que non ten cartos, ese home que por verme de pel branca, achégase a min buscando o primeiro calote do día. Hai un rapaz fronte á porta do meu hostel ao que lle merco dúas ou tres pezas de froita todos os días a un prezo irrisorio e dúas rúas máis adiante, a súa nai cociña, nun posto ambulante, unha pasta con especias que de cando en vez me atrevo a coller a pesar das catro ou cinco cagarrelas que conto nestes dous meses que levo na India.

Delhi é unha cidade na que a pesar de que a sobrepoboación se intúe en todas e cada unha das esquinas, a presenza dun occidental non pasa nunca desapercibida. As rúas, cheas de plásticos e residuos orgánicos, falan da imposibilidade de manter o control dunha cidade que roza os trinta millóns de habitantes. As vacas (sagradas neste país) cruzan as estradas como donas do sitio mentres os automóbiles as esquivan respectando o seu espazo vital. Homes cortando o pelo na rúa, vendedores de baraturas e un aire cargado con sabor a CO₂ que adereza esta ensalada que me inxecta inxentes doses de vida a cada paso.

No bazar de Paharganj, o meu amigo Ranjit amarra os seus dous incons a un carro cheo de sacos de millo mentres me saúda cos ollos sorrindo e ensinándome os dentes feitos unha merda de tanto mascar ese tabaco de sabores que lle pon a boca vermella coma se lle acabasen de meter unha somanta de hostias. Os nenos corren diante de min pedíndome cartos.

Por fin, chego á parada de autobuses. Tiro a monda do meu plátano ao chan sentíndome un indio máis e sento nunha táboa branca disposta sobre catro bloques de formigón a modo de banco. Diríxome a Agra, ao leste, ó fogar do Taj Mahal…

22 de xaneiro de 2027, Faizabad

Mantemos a mirada examinándonos mutuamente, mentres os rapaces da rúa, sentados ao noso redor, obsérvannos como agardando a que suceda algo, a que un dos dous fale ou rompa con este silencio que nos une desde hai polo menos dez minutos. O home, que parece dunha idade similar á miña, ordénalle en hindi a un rapaz ir buscar vai ti saber que cousa e un dos nenos marcha a fume de carozo fóra da tenda. Os maiores neste país son xente venerable que, como norma xeral, organizan a vida social e das barriadas, polo que a súa palabra é lei para estes rapaces. Ao pouco, o neno chega cun prato cheo de samosas e déixaas diante de min, mentres o home ínstame a que me sirva eu mesmo. Encántame este prato e non me podo resistir, así que collo a que fai de cúspide e tras mollala nunha salsa vermella que traía o prato, métoa na boca e desfruto do sabor das especias percorrendo as miñas papilas gustativas, mentres o picante baixa pola miña gorxa obrigándome a tusir. Os cativos comezan a rir mentres as bágoas me caen pola cara deixando ao descuberto a miña inexperiencia con este tipo de condimentos. Ao rematar o meu bocado, érgome da cadeira e mirando aos ollos o home, xunto a miña man co toco que me quedou por extremidade, inclino a cabeza e pronuncio esa palabra que a súa simple sonoridade supón un halo de paz e tranquilidade.

— Namasté…

— Namasté —contéstame indicándome a saída coa man.

5 de abril de 2027, Katmandú

A vida no Nepal vai máis amodo do que os documentais de viaxes da cuarta canle mostran. A súa xente, acostumada a un bulicio descomunal, aprendeu ao longo das xeracións a construír pequenos espazos de paz no centro das cidades onde os paxaros baten as ás ao redor dos pequenos aprendices de Buda, e os monos corrican coa fin de recoller calquera residuo alimenticio que botar á boca. O vento abanea as árbores mentres os monxes novizos repiten mantras en comunidade baixo a atenta mirada dunha chea de turistas que permanecemos de pé, pasmados, intentando entender algunha das palabras que alí se escoitan.

O templo de Swayambhunath converteuse para min nun deses recantos aos que acudir cada poucos días, na busca de respostas que só un pode responder. A espiritualidade que de sempre me foi esquiva, agarda por min ao final dunha chea de escaleiras que se mostran como a primeira das condicións para chegar ao templo e alí, unha vez na cima, os ollos de Buda crávanseme dentro obrigándome a facer revisión de tódolos actos que me levaron a este preciso instante.

Ao fondo do patio, un home no chan disposto coa posición da flor de loto, recita unhas oracións baixo o son dun conco tibetano que me chama a sentar alí, pechar os ollos e mergullarme na súa aura.

17 de xuño de 2027

Miro a través da ventá do autobús, e unha caída de 100 metros acelera o meu pulso alertándome dunha morte inminente a mans da temeridade dun condutor que de atoparnos nun país occidental, estaría en cadea por inimigo público. No corredor, uns rapaces xogan e cantaruxan unha canción charramangueira dunha especie de Boy Band nepalí que poñen polo televisor. Levo oito horas de viaxe e estou ata o carallo deste pseudo trap que tan de moda está neste país. Dous asentos máis adiante, nos maleteiros superiores, unha galiña abre as ás a cada fochanca, intentando manter o equilibrio enchendo de plumas todo ao seu redor.

Diríxome á cordilleira do Himalaya, o que se supón que é o teito do mundo, as faldras de Deus. Entre permisos, licenzas e a contratación case obrigatoria dun sherpa, levo dúas semanas agardando para poder facer esta viaxe e a coña custoume unha morea de cartos, o que de seguro vaime limitar economicamente os próximos catro meses.

23 de Xuño de 2027, Kyanjin Ri

A soidade poucas veces se me plantou tan agradable. Ás 7 da mañá saín do lugar para tentar facer cume canto antes e poder asistir así ao nacemento dun novo día nun dos sitios máis incribles nos que estiven na miña vida. O sol e a lúa aínda comparten espazo e a neve permanente reflicte unha claridade azul que me fai pechar os ollos e desfrutar dos raios de sol que quecen o meu corpo a pesar de estar a catro mil trescentos metros de altitude. Amarradas a unhas rochas, as tradicionais bandeiriñas nepalís ondean aireando as peticións e oracións de tantísimas persoas que pasan por aquí durante todo o ano.

Hari, o sherpa que contratei dende Katmandú, quedou no último acampamento preparando a equipaxe para a baixada que comezaremos esta mesma tarde cara a Shyabrubesi e que nos levará varias xornadas. Co paso dos días, fixemos boas migas e aínda que ningún dos dous ten un inglés excelso, fomos capaces de contarnos polo camiño moitas curiosidades da nosa vida de diario nos nosos fogares, deixando ao descuberto as diferenzas culturais entre ambos.

Pronto voltarei a Vigo e cada experiencia vivida, cada día que pasa, afróntoa coma unha despedida a ese sentimento de sorpresa co que esta viaxe me agasalla en cada xornada.

SEREMOS OUTRA COUSA

23 de outubro de 2027, Vigo

—E o tipo vai e dime:“Chorbo, estasme mexando enriba dos zapatos!”, ha, ha, ha. Eu escachaba, Cibrán. Tiñas que estar alí para ver a cara de anormal que tiña o fulano aquel mentres eu intentaba cortar o chorro para gardar o rabo nos pantalóns!! —Breixo choraba da risa e eu choraba con el.

Hai tres días que cheguei á cidade da miña viaxe e Breixo era a única persoa que me apetecía ver antes de me transformar. Así que despois dun ano enteiro sen ter ningunha noticia del, chameino para tomarlle unhas birras. Nada máis vernos, fundímonos nun abrazo morno e profundo ao tempo que nos pediamos desculpas polas malas palabras e os momentos desaproveitados que, sen decatarnos, ían ser case os últimos.

—Grazas por quedares hoxe comigo, tío… —dígolle mirándoo directamente aos ollos.

—Non hai de que, meu, debes pensar que eu non tiña gana de verte…! —di con sorna. Colle o seu bock e pégalle un bo grolo antes de apañar uns cantos tóspiros e metelos na boca dun tirón—. Levaba dúas  semanas dándolle voltas a este día, e acolloábame a idea de non me poder despedir coma Deus manda.

Despedirme… un formigo percorre de súpeto todo o meu corpo desde os pés á cabeza e un arrepío faime tremer ao pensar que esta vai ser a derradeira birra, o derradeiro cacahuete, as derradeiras risas, as derradeiras palabras. Cantas tardes tirado no sofá mirando merdas no televisor, cantos días engaiolado na nave aturando unha banda enteira de atrasados mentais por un soldo de merda que me daba para pouco máis que pagar o aluguer.

— Como estás? —pregúntame Breixo poñéndome a man enriba do ombreiro.

—Ben… non sei que dicirche, a verdade… supoño que tiven días mellores, aínda que se me paro a pensar, tamén os tiven peores —O meu careto de seguro é a viva imaxe do canguele—. Non sei, Breixo, irme de viaxe foi o mellor que fixen na miña vida, pero chegados a este momento e sabendo todo o que sei do que hai por aí fóra, arrepíntome de non ter marchado antes. A vida non é estar diante dunha serra atado coma un can cinco días á semana para chegar o venres e rebentar o corpo en seis horas e morrer da resaca nunha cama os dous días seguintes. E iso é o que fixen os últimos vinte anos. A vida é o movemento, coñecer xente, dicir que si. A vida é pensar nun e ser egoísta en prol do desenvolvemento dun mesmo. É pechar os ollos e sentir que es exactamente a persoa que queres ser e que estás exactamente no lugar no que queres estar. Todo o demais é perder o tempo, é perderse un mesmo. E chegas a un día coma o de hoxe, no que todo remata e eu pregúntome quen sería agora mesmo, se en lugar de agardar aos meus 39 anos para marchar, o fixese aos 20 e pasase de estar preso nesta cidade de por vida.

—Non sei, tío, aquí tamén o temos pasado caralludo, non cres? —dime tentando darlle sentido a toda unha vida.

—Agora decátome de que non estamos aquí para pasalo caralludo, Breixo, estamos aquí para poder dicirlles aos demais: “O mundo é teu, non o deixes pasar”. Dá igual, tío, non me quero poñer dramático. Marcho, meu… quero chegar a casa e estar tranquilo un anaco antes de botarme… ben, antes de durmir.