Carne picada. Capítulo 14
Adrián Bokas.
24 de outubro de 2027
“Bos días Vigo!
“Son as sete da mañá. Estamos xa en pleno outono e iso nótase nos termómetros. As choivas repetiranse desde hoxe ata o final da semana que vén, así que non esquezades os chuvasqueiros e as catiúscas se ides saír á rúa. Isto é A Xanela da Mañá e eu son Carlos Boavide!”.
Este maromo repítese máis que o allo. Toda a puta vida igual… sempre fodendo polas mañás… polas mañas… hostia… que cona está ocorrendo? Xa teño corenta anos e sigo consciente, pero non me podo mover. Merda hostia, non entendo nada… non podo emitir nin media palabra, nin tampouco mover os ollos. Estou tirado na cama e non son quen nin tan sequera de mover un só músculo. Teño moito frío inda que o nórdico cobre o meu corpo ata o pescozo e estou absolutamente seguro de que antes de vir durmir puxen a calefacción, polo que a casa ten que estar a ferver. Na radio segue soando a puta canción de Gloria Gaynor e o imbécil de Carlos Boavide conta non sei que merda da parva de Ana Rivas. No peito sinto coma o corazón galopa arritmicamente e o medo que teño enriba estame dando ganas de cagar.
—Este é o piso.
Hostia, quen carallo anda aí fóra? No relanzo das escaleiras escoito unha morea de voces e o tintín dunhas chaves tentando abrir a porta da miña casa. De súpeto, a porta abre e o son dunha chea de zapatos, tacóns e botas comeza a percutir nos meus tímpanos sen que eu poida nin sequera tapar os oídos e afastarme deste pesadelo.
—Cibrán Riobó. Varón caucásico. Transformación natural. Hai algo máis dun ano sufriu un accidente laboral que supuxo a amputación da súa man dereita, o que o converte nun incons de segunda clase. Levantádeo e poñédelle a medicación que están a piques de vir a por el.
A ver a ver… isto non pode ser, eu debería estar inconsciente. Quen hostia vai vir por min? Por que carallo non me podo mover? Mentres dous mangallóns me sacan da cama e me levantan en peso, subindo as escaleiras do edificio escoito entre risadas unha voz masculina que me resulta familiar.
— …Así que aínda fai unha hora que estaba fodendo nela, ha, ha, ha!! —di a voz fachendosa desde a porta do piso contando vai ti saber que historia.
Un home vestido cunha bata branca comeza a poñerme unha morea de inxeccións, mentres os gorilas que me manteñen en pé quítanme o pixama deixándome en pelotas. O efecto das drogas fai que o meu contorno se duplique, e que as pálpebras comecen a pesar considerablemente. O corazón baixa de pulsacións a toda pastilla e de súpeto sinto coma se os meus pés se separasen do chan e eu me mantivese levitando a dez centímetros. Un sono demoledor estame gañando e eu non podo facer outra cousa que deixarme ir…
—Aquí estás, meu amigo… Agardo que chegases ata aquí de forma tranquila e en paz… Veña, Voitre, ven para aquí e axúdame con el que temos que cargalo na furgona!
Breixo, fillo de puta, que hostia fas? Voitre, non, cago na túa puta estampa… se te collo rebéntote, fillo de puta.
Intento con todas as miñas forzas desfacerme destes dous cabronazos, pero o meu corpo non responde e por se fose pouco o cuarto comeza a dar voltas, as caras esvaécense, vexo dobre, o son é oco. Sobre as miñas pernas sinto escorregar un líquido morno que molla o pantalón do meu pixama de felpa. A escuridade vai gañando espazo e a luz do fondo do tunel faise ínfima mentres un acúfeno infame atorde os meus oídos apagando todo canto soa ao meu redor.
(…)
*
Desde que volvín recobrar o coñecemento, levo aquí polo menos unhas tres horas. Ata hai ben pouco, a luz do día coábase polas ventás, descubrindo o peor dos escenarios. Cago en diola, ao final os putos REM tiñan razón; o meu cerebro está totalmente desconectado do meu corpo, pero eu sigo vivo mentalmente. Atópome na nave onde almacenabamos os incons que despois usabamos para as eliminacións e os Pim Pam. Isto non fai máis que confirmar o que xa estaba claro desde aquel día. Aquela xornada na que a folla cortou os tendóns e os ósos para separar a miña man do meu brazo e converterme así no que agora son, un anaco de carne de segunda división.
O aire que respiro nótase caldeado, cun cheiro forte similar ao coiro. A miña estatura non me permite ver moito máis aló de dúas ou tres cabezas, e iso afúndeme nun mar de corpos espidos e deformes que se respiran caluga a caluga. Sinto o falo do macho que teño detrás tocándome a nádega esquerda, mentres os pelos do cu do que teño diante acaríñanme o meu membro circuncidado. Cando era pequeno, o prepucio imposibilitábame botar fóra o glande, o que me impedía a correcta hixiene do meu carallo, polo que o pediatra recomendoulles aos meus pais quitarlle o capuchón ao chistorio, o que xustamente agora non me fai nin puta graza.
—Veña, que imos con présa, abre a porta e vai directo a por el.
A voz imperativa de Hiena soa na miña cabeza coma unha pena de morte. Sei moi ben cal é o meu futuro inmediato; o meu corpo non vai traballar nunha fábrica, nin tampouco vai ir o crematorio. Sei de memoria cales van ser os pasos a seguir de aquí á noite.
—Ti ves comigo meu!
Voitre… cago en diola.
O fulano cólleme polo brazo e lévame escaleiras arriba pasando por diante de Hiena, Coiote e Breixo, que mira cara abaixo coma pedíndome desculpas.
Métenme na parte traseira do furgón e alá imos.
*
—Boas noites a todos, cabronazos, e sede benvidos unha noite máis ás eliminacións dos domingos!! Douvos as grazas, coma sempre, por estardes aquí e apoiar estes encontros que forman xa parte da nosa cultura popular, e que así sexa por moitos anos, así que tede coidado non vos vaiades mancar que nun tempo algúns estaredes aquí abaixo con nós!
A xente ri o chiste.
Este tío non se aburrirá de soltar sempre o mesmo puto speech. Máis dun ano sen escoitalo e xa me está entrando sono. Atópome agardando detrás da porta que separa a zona dos vestiarios co escenario, mentres unha rapaza me ata forte ao pescozo unha corda que limita a miña respiración.
—Sen máis, que entre o incons!!
A porta ábrese, e a luz da sala cega os meus ollos. As pupilas non me traballan demasiado ben, polo que tardo bastante en acostumarme a esa claridade. Os lacrimais comezan a botar bágoas, pola simple sequidade dos ollos, aínda que recoñezo que as ganas de chorar invaden este corpo de morto que levo posto nestes momentos. A xente berra e, sen poder evitalo, vexo como unha lata de cervexa sae do público e impacta contra a miña cabeza.
—Acougade, rapaces, ha, ha, ha. Hai que deixalo enteiro para a loitadora!! —Éche unha risa. Unha loitadora que sei de boa tinta que vén hoxe con ganas. Deámoslle un caloroso aplauso á Cadela Dourada!!
A porta pola que acabo de saír eu vólvese abrir, e unha rapaza pintada de arriba abaixo con pintura cor ouro, con pantalóns de escai negro e unha camiseta de rede da mesma cor que deixa ver un sostén de encaixe, sae dela cos brazos abertos axitando as mans pedíndolle ruído á xente, o que consegue sen demasiado esforzo. Rebumbio, axitación, violencia, bronca, lume…
HOSTIA, JANA!
Sen tan sequera darme tempo a coller aire, bótase enriba de min facéndome perder o equilibrio caendo os dous ao chan. Jana coloca na man dereita unha especie de puño americano e comeza a mallarme na cara con el. O último dos puñazos cae enriba do meu ollo dereito, rebentándome o globo ocular, polo que perdo absolutamente a visión dese lado. Os golpes non me doen, este corpo leva xa moitas horas morto, pero dáme tempo a pensar nas razóns de por que Jana pagaría esa morea de cartos para eliminarme e non atopo ningunha. Unha muller entra a escena e quítama de enriba mentres dous mastodontes cóllenme en peso e me poñen de pé. Jana colle un coitelo e facendo un baile, pásao por diante das primeiras filas ensinándoo con orgullo, avisando do que vén a continuación: o toque de graza, a puntilla. Estase gustando de carallo…
—Elimínao xa, hostia!!
—Córtalle o pescozo!!
Jana diríxese a min sorrindo, coa cara e os brazos salpicados do meu sangue. Preséntase diante e poñéndose nas puntas dos pés, achégase á miña orella dereita.
—Isto vai pola miña irmá Xoana —Un murmurio que provoca un milleiro de preguntas e unha dúbida para toda a eternidade.
Acto seguido crávame profundo o coitelo no ventre e abre con forza un burato que fai que os intestinos comecen a caer ao chan polo seu propio peso. A xente tolea e o estrondo que se forma tapóname os oídos. Jana comeza a coller as tripas e a metelas na boca, enlarafuzando a faciana de líquido vermello, espeso e graxo. A xente salta das súas cadeiras e invade o escenario para ver de preto a enésima animalada que alí se está a cometer. O ollo que me queda apágase sen remedio, néboa, dobres imaxes, escuridade, silencio.
NON ERAS TI AQUEL…?
24 de outubro do 2025, 5:35 AM
A xuntanza desta noite, non se diferencia demasiado da das noites pasadas: sete persoas numeradas do un 1 ao 7, con máscaras brancas sentadas en círculo ao redor dun incons, nun piso de teitos altos da Gran Vía de Vigo. Nunha mesa de madeira, unha selección ampla de armas brancas para uso exclusivo da función. Os organizadores da reunión, charlan nunha habitación mentres os participantes agardan a que se lles permita comezar.
—Quen conseguiu este corpo? Está perfecto para traballar.
—Tróuxoo Jana… non sei que se lle está a pasar pola cabeza, pero é o corpo da súa irmá —A cara de sorpresa dos presentes non pasa desapercibida—. Si, xa sei… Transformouse onte, pero púxose moi prosma con que a usásemos para hoxe.
—Eu non quero líos eh? Se nos collen cun incons neste estado imos directamente á trena —advirte un dos coordinadores da festa desta noite.
—Tranquilo hostia… aquí non vai entrar nin Deus, escóitasme? Todos estes pagaron un diñeiral para que o material estivese impoluto. Ben, todos menos o borracho ese que case non se mantiña en pé, que o invitou o fulano de pelo longo que viña con el… que está de aniversario, dicía, hai que foderse! Así que o dito, rematamos a feira, limpamos e para a casa.
Tras cinco minutos de espera a organización volta ao salón principal.
—Podemos comezar. Número un, adiante.
Unha muller de longa cabeleira branca érguese da súa cadeira e diríxese á mesa onde se atopa a colección de armas e ferramentas. Decídese por uns alicates, os cales revisa detidamente. Achégase o incons, ábrelle a camisa deixándolle os peitos ao descuberto, e comeza a trillarlle as mamilas ante o silencio absoluto da sala. A muller comeza a tirar dos alicates coma se quixese levar consigo un dos peitos. Nun dos golpes, a mamila despréndese do corpo deixando o incons coma unha fonte renacentista.
—O número dous, por favor.
O home, visiblemente bébedo, apóiase no seu compañeiro para acadar a verticalidade e, con dificultade, avanza cara ao surtidor de armas. Fronte a el, unha machada vermella con mango de madeira colle protagonismo por riba das demais. Bota ao ombreiro o madeiro e plántase diante do corpo que aínda segue botando sangue a chorro polo peito. O home cambaleante comeza a rir ás gargalladas achegándose de forma ameazante aos demais participantes.
—Que é o que se supón que teño que facer!? —berra o home quitando a máscara—. Estades coma putas cabras, malditos fillos de puta. Dicídeme que é o que teño que facer, ha, ha, ha! —Non hai contestación.
A calva, húmida de suor, brilla coma se estivese recén encerada e a súa complexión pequena fai que a machada pareza moito máis grande do que verdadeiramente é. O home, fóra de si, carga a arma e con todas as súas forzas, aséstalle ao incons un golpe terrible na faciana, que deixa ao descuberto parte da materia gris, que se desprende polo pescozo, mentres a mandíbula, partida de par en par, cae ao chan. A escena fai que moitos dos presentes teñan que apartar a mirada.. O incons vai perdendo forza, ladea, e finalmente cae ao chan. Rematou a feira. Haberá que limpar e para a casa.
A DOZURA DO SANGUE
24 de outubro do 2027
Sente coma se unha desbandada de mamuts estivese a correr dentro das súas costelas. O alento repetitivo e húmido quenta parte da súa faciana ao saír de forma violenta da súa boca, mentres as gotas de suor pingan do seu nariz. Por momentos nota como o sangue aloxado na súa fronte escorrega e atravesa as súas poboadas cellas para introducirse desagradablemente non seus ollos, dándolle un aspecto macabro. A carótide palpita en sístole e diástole e o peito parece o fol dunha gaita enchéndose e vazándose visiblemente, marcando a súa anatomía por riba da roupa.
Por fin consegue baixar os brazos e rematar co seu ritual de vitoria, mentres o público asistente baixo os efectos do xute de violencia, segue a celebrar o final ao que acabaron de asistir, coma se fose a conclusión do concerto dunha orquestra sinfónica, cando o director despois da apoteose final, pon en pé a todos os solistas mentres o auditorio non deixa de bater unha palma contra a outra proferindo todo tipo de berros de xúbilo agradecendo a exposición de talento e arte que alí se acaba de dar.
—Toma, límpate con isto —Coiote ofrécelle unha toalla limpa, azul, desas de microfibra que tan bo resultado lles dan ás grandes superficies de material deportivo—. Agora entra na limusina e marchamos.
O ruido alí embotellado máis a tensión arterial producida pola exixencia física que acaba de atravesar, fai que unha pequena dor de cabeza se instale na parte central do cerebro de Jana, obrigándoa a pechar os ollos e a controlar a súa respiración.
Por fin, un Cadillac Deville negro de dimensións bíblicas entra no recinto para recoller o persoal responsable do evento, deixando a nave a mercé do que os asistentes queiran facer dentro dela.
—Isto acaba de ser unha puta pasada, Jana! —Os ollos de Voitre brillan de emoción a punto de botar unha bagoa.
—Non quero falar diso —contéstalle Jana mentres abre unha botelliña de auga mineral.
—É que foi unha das mellores eliminacións que tivemos ata o de agora, tía. Como non vas querer comentar o choio? —insiste.
—Déixao xa, hostia! —espétalle—. Que recollan o corpo e que o guinden ao monte. Non quero que ninguén o leve a cremar. Quero que os preeiros se alimenten del, que os vermes fagan dese monte de merda o seu fogar, que se encha de moscas e que podreza á intemperie.
Voitre mira a Hiena levantando as cellas amosando a súa sorpresa pola seriedade de Jana fronte ao que para el acaba de ser unha absoluta festa.
—Descúlpao, Jana, xa sabes como é Voitre…
—Impórtame unha merda coma hostia sexa. Levo dous anos agardando a que ese malnacido se transformase para poder darlle o seu polo que fixo co corpo da Xoana aquela noite, borracho coma unha puta cuba, sen ningún tipo de respecto cara a ela. Hiena, no verán, o moi subnormal invitoume a saír e coa intención de darlle esperanzas e rebentalo emocionalmente aceptei, con tan mala sorte de que o moi imbécil amputa unha man e marcha de retiro espiritual á casa de Cristo. Incluso deixei que me fodese… e agora que por fin teño o seu sangue nas miñas mans, o único que lamento é que non sentise cada unha das hostias que lle metín, que non sentise coma o meu coitelo abría esa barriga súa branda coma a manteiga.
—Entendo o que dis, non te preocupes polo corpo, esta mesma noite ciscámolo por aí. Asegurarémonos de que ninguén o atope —Hiena mira os ollos a Voitre—. Quedou claro?
—Clarísimo, xefa…
Voitre incorpórase no asento da limusina e dálle un toque nas pernas a Coiote, que, inmerso na pantalla da súa tablet, móstrase ausente ao que alí se está a falar.
—E ti virás botarme unha man, non? Porque con isto de que tes un corpo que parece que foi deseñado en escala reducida, a pouco que teñamos que facer algo de choio físico, pasas en estéreo…
—Tes a Breixo para iso, xa sabes que eu me encargo doutras cousas, non me amoles —espeta Coiote.
—Isto é incrible. Despois queremos ir a partes iguais, pero á hora de dobrar o lombo, que traballe Rita.
A limusina para nun semáforo e Jana aproveita para baixarse.
—Lembrade, que non atopen ese miserento. Non quero que o manden cremar; quero que a súa carne sexa almorzo de toda canta animalia ande polo monte e que podreza á intemperie —explica metendo a cabeza pola xanela.
*
A auga quente de cor rosada mesturada coa escuma do xampú arremuíñase ao redor do desaugue deixando tras de si un cheiro a pexego podre. Jana frota con forza, pero o sangue é moi difícil de limpar. Agárrase a todas e cada unhas das imperfeccións da pel, amazoca o cabelo e barna a mente. As gotiñas vermellas colorean a porcelana da bañeira e por máis que Jana lles apunta coa alcachofa da ducha, acaban por aparecer novos puntiños carmesí.
Ao saír do baño, unhas zapatillas con peliño por dentro e sola de goma agardan a ser postas mentres no televisor soa unha canción da década do 1970 interpretada por un rapaz de dezasete anos nun deses programas cazatalentos que tan de moda están agora na cuarta canle.
A dor de cabeza esmoreceu e a ducha quente conseguiu baixar a tensión arterial aos mínimos, facendo dela un ser que levita polos corredores do seu céntrico piso na rúa Urzaiz. Fóra, unha ambulancia pasa a toda velocidade coa sirena facendo tremer as fachadas dos edificios.
Uns ovos con patacas fritidas non é unha cea demasiado saudable, pero para Jana a pastosidade da xema rodeando a súa lingua mentres a esparexe polo padal ofreceulle desde sempre unha agradable sensación, que acompañada das lembranzas da súa infancia onde o ovo frito era un alimento de diario, fai dese momento algo que case se lle pode chamar confort.
O cepillo eléctrico non ten carga, así que abandona o baño sen lavar os dentes, metendo o dedo na boca para raspar na parte superior dun dos molares do fondo un anaquiño de pan esmagado.
A cama amosa no dobrado a saba azul de flanela, e a mesma ve que deixa as zapatillas ao bordo do somier, abre o sobre meténdose inmediatamente nel. Jana sorrí, e despois de facer un par de movementos rápidos e convulsos para quentar o ambiente, pousa a cabeza na almofada de viscolátex e bota fóra un suspiro con forma de sorriso. Para ela rematou; é tempo de comezar de cero. Lanza o brazo fóra e agarra de primeiras o interruptor da lampadiña. Pulsa o botonciño. Escuridade, quietude, a chuvia comeza a caer contra o ventanal. Os ollos pesan e péchanse irremediablemente.
FIN
Puf, puf, puf. Unha novela moi feita, coa inmensa maioría de cousas boas. Envexables. Unha idea clara, sen vacilacións, unha voz definida de principio a fin. Igual o protagonista evoluciona menos do que cabería agardar ante tremendas cousas que lle ocorren para dar logo un xiro potente no penúltimo capítulo, o que resulta demasiado brusco para o meu gusto, pero vale, porque ese único capítulo, que ocupa menos dun 7% do texto da novela, cobre o 50% do tempo cronolóxico da historia. Vale. Compro.
O que non compro é o final. Non me cadra que Jana, que entrega o corpo da dúa propia irmá para facer negocio coa súa eliminación, se anoxe tanto porque un Cibrán borracho se pasase con ela. E menos que a perrencha lle dea para maquinar un plan maxistral que incluía deitarse cunha persoa á que detesta. Non sei. Demasiado artificio. Demasiadas pezas móbiles. Non funciona na miña opinión.
A boa noticia é que ese aspecto ten fácil solución. Resultaríame máis coherente que Jana eliminase a Cibrán coma un acto de aprezo ou de cariño, coma un ritual topo mad max. Se alguén ten que facelo, prefire facelo ela. Iso provocaría unha escena cun contraste chulo no que ela malla nel pero lle di cousas cariñosas, rollo final de A lingua das bolboretas, pero gore. Non sei habería que estudalo. Iso evitaría ter que meter a calzador, ao final e con présa, o tema de que Jana era, en realidade, a xefa de todo, a gran maquinadora. Non sei, non é necesario.
Aínda así, maior debate me merece a necesidade de inventar un universo alternativo e toda a parafernalia do incons para logo usalo como simple escusa para ofrecer carne picada. Hai unha incongruencia aí que me foi renxendo durante toda a novela, que é haxa unha poboación que acepte tranquilamente que os seus seres queridos sexan desconectados e convertidos en esclavos aos 40 anos polo mero beneficio económico empresarial e non se monte a mundial, a revolución, unha guerra de moito nabo. Para min é unha falla estrutural, xa que todo ese cristo podería ser sustituído por unha rede clandestina que secuestra persoas soas e desfavorecidas para convertelas carne picada. Iso pode estar pasando agora mesmo nalgún escuro soto das nosas cidades. Casos semella haber, e non fai falla cruzar o Mississippi para atopalos.
De todas formas, moitísimos parabéns, Adrián. Tremendísima primeira obra. Unha pu[r]a pasada.
P.S.: César, Lois, vós sabedes máis ca min. Esta non sería unha historia que tería encaixado ben na liña de Contos estraños ou Urco?
Parabéns, Adrián. Iso en primeiro lugar. A min gañáchesme como lector pola armazón literaria coa que fuches dando vida a estes personaxes. E creo que é unha armazón que, despois dos inicios, acadou unha forza que xa apenas soltaría no resto da novela.
Hai unha cuestión que me confunde, neste último capítulo. Ten que ver co punto de vista. Se nos metemos nos pensamentos de Cibrán, seguindo esa primeira persoa narrativa que é a súa voz, cústame aceptar o seu final. Explícome. Se unha primeira persoa nos vai contando a súa vida, debe facelo desde un punto-momento-lugar desde o que se lle permita tal cousa, porque estás usando un pretérito como forma verbal. Se usases un presente, tería outras dúbidas, pero non esta. E resulta que o Cibrán, xa un incons, acaba entrando nun silencio (supoñemos que definitivo) despois do que non habería máis. (Todo isto, se hai algún capítulo 15 e retomas a voz de Cibrán desde onde sexa, quedaría respondido). Chegado ese punto, entón por que nos contou todo o que nos contou? E como o fixo cunha intención narrativa clara? É dicir, non o fai desde un monólogo interior ou un fluír de conciencia no que veríamos o seu pensamento menos ordenado, menos estruturado. E aí eu diría, bueno, lemos o que pensa e cando xa non pensa, kaput. Fin da voz. Pero en Carne picada vemos que unha das liñas narrativas é a da voz de Cibrán, contando desde o seu punto de vista accións pasadas, pero cunha orde, cunha progresión… Entón, como se pode apagar esa voz sen que saibamos por que decidiu contarnos esa última parte da súa vida? En fin, para min hai un tema de punto de vista que habería que analizar ben.
En canto á trama, é certo que o xiro de Jana é interesante, pero quizais lle falte algo de chicha. Non acaba de quedar claro que a morte da voz narrativa (que é como a morte da novela) se deba a unha “falta de respecto” coa súa irmá incons dentro do piso no que se xuntaban para iso. Vale, que el esnaquizou o corpo e non cumpriu co protocolo que se lles ve aos demais, pero non sei se é suficiente como razón para o xiro definitivo da novela. Fíxome lembrar o asunto da contenda política. Coido que sería algo ao que darlle unha volta, porque acaba aparecendo como un mero marco da acción, cando polo que imos vendo é a expresión dun fondo moi escuro na sociedade que mostras. Eu daríalle máis peso. A outra posibilidade sería eliminalo, pero entón habería que crear outro marco de fondo que acompañase o camiño da decrepitude que segue Cibrán ata a súa transformación.
E dito isto, creo que conseguiches o teu propósito. Cando menos, comigo. Sobre todo, porque creaches unha trama sostida nunha voz que ten forza e que resulta crible. Dotáchela de moitos elementos que ir seguindo o que Cibrán me contaba sen que me levaras a reparar no que rodea ese punto de vista (por iso o do problema que comentaba ao inicio, eu deixeime levar por el totalmente). Gustoume moito o personaxe e como traslada ese mundo de sordidez que, como lector, me pareceu unha creación interesante. E a voz é unha voz con sentido do humor, algo que agradezo. Tampouco escatimaches detalles nas descricións de situacións violentas, algo que incide na credibilidade da proposta. En xeral, creo que deberías estar moi orgulloso desta novela. Creaches un pequeno mundo distópico, ao que engado o elemento industrial vigués como aliño perfecto, que para min foi unha lectura pracenteira (e agobiante, por momentos, polo que narras). Conseguiches o ton que a novela precisaba e tamén o pulso narrativo, na maior parte dos capítulos, idóneo para esta proposta.
Parabéns, insisto. A min cautiváchesme como lector. E, desde logo, cunha historia única. Un pracer.
de novo coincido co que fran e damian foron dicindo ata aqui. sobre o de contos estraños, pois si, se esta novela fose un relato longo, seguro que lle iría mellor, porque canto mais sabemos deste mundo, menos coherente é. Non vou recapitular aquí todas esas cousas que renxen, o caso é que están aí e para ir un paso mais aló deste torneo hai que limpalas. Algunhas son doadas de arranxar.
É inevitable comparar esta obra coa de victor. Esta ten, ó seu favor 2 elementos que lle axudan a tapar os seus defectos.
un, que é unha distopía na que non é imprescindible ser realista. Quen se fai preguntas realistas sobre farenheit 451? Uns bombeiros que queiman libros, en serio? E mira, funciona perfectamente. Porque o fixo moi ben ou se deixou aconsellar moi ben.
e dous, o feito de que estea en 1º persoa (é un erro, igual que os *, poñer ese final fóra da mente de cibran. Non debe haber nada narrado fóra de cibran. se a historia non se entende se iso, é que se deseñou mal). Na novela de victor algunha vez nos preguntamos “por que nos conta iso?”. Nunha novela narrada en 1º non cabe esa pregunta, porque o argumento principal dunha historia narrada en 1º é sempre a expresion humana do protagonista, non o que lle pasa. Enton podes contar con todo detalle como botas unha mexada e o lector non che vai preguntar por que contas iso. Contalo porque pasou. En cambio, en 3º persoa hai un ENTE que selecciona a informacion que che chega, e sempre podes cuestionar esa seleccion. Por iso narrar en 1º ou 3º é tan dramáticamente distinto que se non o comprendes non saberás nunca manexar unha das 2, normalmente a 1º.
Dito isto, a novela necesita enfrentarse cos seus problemas e ver se teñen solucion, ou, mellor dito, se a solucion non cambia tanto o novela que a deixa inservible. Porque é certo que todo se vai fiando para este final e, por poñer algun exemplo, se cibran deixa de ir á fabrica, non perde a man. E se ten reparos morais polas barbaridades que fai, o final non ten o mesmo efecto cando os “recupera”. Estas cousas nun relato apenas se notan, pero nunha novela non podes pasar por diante delas nas puntas dos pes porque forman parte integral do que estás contando. Desde ese punto de vista esta novela é máis feble (máis delicada de editar) que a de Victor. Ata Fran suxire cargarse o concepto principal (os incons)… ler esa propuesta é un tremendo paradigma do que se conta realmente aqui. É Cibran, non os incons. É o facerse dano a un mesmo. Pero falta destilar mellor o concepto. Un incons segue sendo un obxecto indescifrable para o lector. “Queimar libros” é potente. “Empregar incons como man de obra” é… agarda, que dicias que era iso dos incons?
Soylent Green (non sei se o libro se titula asi, creo que non) é outra obra da que pillar apuntes.
A min cibran paréceme unha mala persoa, e ese nirvana trasnoitado que se manda ó final non o redime, so o fai todo mais ridiculo. Tampouco o redime a malleira. E a vinganza de Jana sobra totalmente, non nos importa en absoluto. Sería mellor non entender por que o fai, fíxate.
Póñolle un 7,5 porque quedou rematada nas 14 entregas, e tamen hai que valorar iso cunhas décimas.
Moitas grazas polo feedbak ao longo do concurso Lois. Estou seguro que ler 5 obras á vez e analizalas do xeito no que ti o fixeches, non é nada doado.
E xa que estou… pido disculpas por non ter participado todo o que me gustaría… dende marzo a miña vida laboral imposibilitoume estar máis activo nas análises así que bueno, reitero as miñas disculpas ao resto de participantes.
Nada máis, moitas grazas de novo e un pracer ter participado no concurso! 🙂
Este capítulo ofrece unha experiencia intensa e perturbadora, que sen dúbida deixa unha forte impresión. A narrativa de Adrián Bokas mantén unha tensión constante e logra crear un ambiente de terror e angustia que atrapa ao lector dende o primeiro parágrafo. Como xa comentei noutras entregas, penso que é acertada a visión realista desde a perspectiva do narrador protagonista. A inclusión do cotián, o estilo descriptivo e o emprego de elementos culturais axudan a situar a historia no seu contexto.
Coma case todos, precisamos reescribir partes e darlles voltas. Dende a perspectiva de participante, páreceme unha proposta moi interesante. O traballo de Adrián Bokas é sen dúbida moi top, e merece todos os parabéns por chegar ata o final deste torneo de novela.
Foi un pracer. Moita sorte no teu futuro literario!
Boas, Adrián, parabéns por chegar ao final. Está era a idea de partida que máis me gustaba. Plantexar unha distopía é chulo, pero arriscado, xa que o que soe suceder e que a parte lectora, si acepta sumerxirse nela, gústalle que o espacio -tempo estea ben definido, e que poida recoñecer accións ou sentimentos propios do seu momento actual, pero coa tranquilidade de que iso non está pasando xa. Eu apostaría por escapar máis no tempo futuro e debuxar un mapa de onde sucede todo, porque aínda que sexa na túa propia cidade, ten que ter cambios, coma en 1997 Rescate en New York ou na súa secuela. Gústame moito o alma punk da novela, pero si é certo que a resolución tan comprimida pode dar a impresión de que ou ben se apurou o paso para rematar coas entregas do torneo, ou que estimouse a parte anterior demasiado.
Aínda así, repito as miñas felicitacións e paréceme unha proposta moi interesante.