Carne picada. Capítulo 3

Adrián Bokas.

Mudou a noite

13 decembro do 2025

            Nunca oíra falar de que se facían este tipo de historias que me esta contando Breixo polo Whatsapp, máis ben pensaba que eran cousas de películas:

—Si, tío, é un almacén de froitas pola mañá, por detrás da avenida de Madrid, no barrio de Sárdoma. Pero pola noite, un dos encargados ábreo e organiza un combate ilegal de loita libre ou algo así onde todo vale.O tipo cobra dez euros pola entrada e alí podes apostar.

—Pero que me estás contando, Breixo…?

—O que che conto é que hoxe hai un deses combates, e ti máis eu imos coller un par de poios e imos ir ver como cona é iso.

—Si, home si… ti caeches da cama hoxe, meu, e aínda non sabes en que día vives. Non me amoles, anda. Non teño eu outra cousa que facer que ir ver como se rebentan a hostias dous matados… ti flipas!

*

O lugar cheira a monda de pataca podre e iso ao principio dáme náuseas, aínda que me acostumo a el de alí a uns minutos. Son as dúas da madrugada do venres e a pesar de que fóra vai un frío de carallo, neste lugar vai unha calor estraña que me obriga a quitar a cazadora. A sala onde nos atopamos é amplísima, cun teito alto de uralita e un chan de cemento puído. Unhas vigas cruzadas manteñen a uralita no sitio e delas colgan un feixe de bombillas de luz amarela que lle dan ao lugar unha cor cálida. Ao fondo hai unha especie de bancada de obra onde se amorea un montón de xente, berrando coma se fose unha manda. Antes de pasar a esa zona, un tipo calvo dun metro oitenta e cinco de altura e 140 quilos impídenos continuar:

—Son dez euros —dinos o home con cara de poucos amigos.

Sen quitarlle ollo á multitude , Breixo quita da súa carteira os cartos para os dous pases e antes de poder darllos, temos por detrás uns tipos cacheándonos.

—Que hostia estades a facer? —pregúntolles con sorpresa.

—Ti que pensas, pallaso? Nada de obxectos que se poidan usar como arma. Tampouco bebidas, nin nada de comer. Ao fondo tedes unha barra se queredes tomar algo —contéstame mentres me mete as mans nos petos.

Despois de apalparnos de arriba abaixo, déixanos pasar. Eu miro a Breixo agardando a que nalgún momento se arrepinta de estar aquí, pero iso non vai ocorrer. Breixo está ensimesmado con esta carallada e a min dáme que esta noite vai traer cola.

—Vamos ó baño, necesito meter un pouco de perico —dime Breixo con certa présa.

—Baño? —ontéstolle, abraiado de que este sitio teña nin tan sequera un miserento retrete.

“(…)

Vamos hoy a divertirnos

Yo te pintaré un bigote

Necesito un buen azote

Despois de dar unhas voltas polo recinto, atopamos unha porta cun sinal no medio que pon WC. Ao entrar, un cheiro a merda coma endexamais sentira entra polo meu nariz e faime tusir e levar a man a tapar as fosas nasais. O sitio é nauseabundo. Espellos rotos, unha pota nun dos lavabos e o chan cheo de pisadas de vai ti saber o que. Entramos nun dos retretes e a Breixo parece que se lle acelera o pulso ao sacar unha papelina cun gramo de cocaína que fai unhas horas lle pillamos a Pablo, o noso camelo. Baixa a tapa do váter, e alí vota unha cantidade importante de fariña. Saco a miña visa e facemos dúas boas raias para cada un.

Maraca loca Piano ardiente

Nunca fuimos delincuentes

Gatos negros en la noche

Vamos niño sube al coche

—Tes algún billete? —pregúntolle metendo as mans no peto buscando algo para facer o canelo.

—Si, toma. Rápido, vai empezar o combate.

Con amigos y extraños

Coincidimos en los baños

siempre te gustaron largas

Amarga baja amarga baja

(…)”^[1]

Fóra, a xente parece estar quente. Cada vez o ruído do xentío escóitase con máis forza. Collo o billete de 50 que me dá Breixo, fago un rolo, métoo no nariz e aspiro a farlopa que me toca. O ácido baixa pola miña gorxa e sinto como quece o meu tabique. Agardo a que Breixo meta a súa parte e saímos de alí, dispostos a facer daquela noite puto lume.

Chegamos á zona onde se atopa o público e tomamos asento nunha esquina. Sae á escena un tipo duns 25 anos, pelo moreno, peiteado con brillantina, coa raia ao lado. Desde os nosos asentos semella un tipo deses medio humano medio croissant, cos que non queres ter ningún problema. Fixándote nos brazos, case poderías dicir cantas horas de ximnasio bota ese home á semana, e de seguro que non son poucas. A xente cala, parece que para escoitar algo que vai dicir.

—Boas noites a todos, fillos de puta! —O persoal cospe todo tipo de ruído como contestación ao saúdo do que parece que vai ser o speaker da noite—. Antes de comezar, quería darvos as grazas por volverdes a encher as bancadas do noso antro. Sen vós, isto non tería ningún sentido —O tipo está na súa salsa—. Os loitadores desta noite son dúas auténticas bestas dispostas a daren ata a súa última gota de sangue para que desfrutedes do mellor combate das vosas putas vidas —Todos responden con risas e berros á provocación do presentador—. Como xa sabedes, unha vez entren neste ring improvisado, todo vale, todo pode ocorrer e todos o ides ver desde os vosos asentos, así que espero que teñades os cartos ben á man para facer as vosas apostas!

A coca fai o seu efecto e pouco a pouco voume animando a participar de todo este rebumbio que nos rodea. Así que empezo a xesticular e a berrar do mesmo xeito que o están facendo os animais do meu redor.

—Non vos vou facer agardar máis, así que lle dou paso ao primeiro dos protagonistas. Con todos vós o Indio —berra o speaker sinalando a un lado da sala.

Por unha porta de madeira que hai entre as bancadas aparece un home duns dous metros de estatura e ancho coma un touro. O moreno da súa pel e o seu cabelo abundante, longo e liso, explica o seu alias. Todos aplaudimos e berramos dándolle a benvida ao primeiro loitador. No medio de todo isto estame empezando a entrar un pouco de sede, así que levántome e diríxome a barra.

—Unha birra, por favor —pídolle á camareira, que, por certo, está boísima.

Sen nin tan sequera mirarme á cara, abre a porta do frigorífico e colle a primeira lata da fila. Ponma diante mentres intenta ver o que está a ocorrer alí abaixo poñéndose na punta dos pés.

—Dous cincuenta —dime, sen prestarme nin a máis mínima atención.

Podería poñerme a ligar con ela; levo sen botar un rabo case dous meses e estou toureiro coma unha mona, pero o espectáculo está a piques de comezar e, unha vez aquí, teño moitísima curiosidade polo que vai acontecer. Así que collo a miña cervexa, dou a volta e vou cara ao meu sitio. Cando sento, decátome de que Breixo nin soubera que marchara.

—Hostia, unha birra! —Sácame a lata das mans e dálle un grolo.

—Merda, xa sabía eu.

Odio que me collan do meu.

—Non me fodas, Cibrán, só foi un groliño —protesta. Acto seguido volve collerme a lata e mándalle outro sorbo mirándome de esguello, case desafiándome.

Míroo con cara de mala virxe ao decatarme de que o segundo loitador xa está no ring e de que, aínda que non quero perder o combate, estou máis seco ca as pallas e quero unha cervexa para min só. Así que me levanto novamente e vou a por outra lata. Desta vez aténdeme un tipo baixiño de cabelo raro, con cara de porco. Así que se quedaba algunha posibilidade de facerlle as beiras á rapaza de antes… esta esmoreceu ao aparecer esta especie de home de metro e medio. Collo a miña birra e volvo con Breixo. Agora si, sento no meu sitio disposto a ver como se matan esas dúas bestas por un puñado de cartos, como quen vai ver o Celta contra o Cádiz o domingo pola tarde. A miña visita á barra da cantina fíxome perder o comezo do combate, aínda así tanto o Indio coma o outro loitador están coma recén saídos da súa casa, polo que intúo que os primeiros minutos non foron máis ca un tenteo co rival. O presentador atópase sentado nunha cadeira de plástico gris, diante da primeira fila. Ao seu carón atópanse tres personaxes máis: unha muller nova á que lle está a contar algo ao oído e outros dous tipos que observan con atención o combate. A luz da nave impídeme ver o tempo que vai fóra, a pesar de que o portón da entrada situado ao outro lado do ring está aberto. De todos os xeitos, e a pesar do ruído dos berros dos alí presentes, escoito como a choiva cae con forza contra a uralita do teito e a alta temperatura que aquí vai mesturada co son da auga, faime sentir ben, resgardado do mal tempo, aínda que intúo que o aire que alí se encontra pronto vai ter un sabor ácido a matadoiro, a sangue, coma cando mordes a lingua sen querer. Ao meu carón, Breixo móvese coma se el mesmo estivese loitando, coma se estivese esquivando puñazos. Semella hipnotizado polos repetitivos movementos dos dous homes que alí se van zoscar.

Despois de dous ou tres minutos de proba, o Indio parece disposto a comezar a atacar o seu contrario. Fronte súa ten un home moito máis miúdo. Non teño nin puta idea de calcular estas cousas, pero eu diría que hai uns 40 quilos de diferenza entre un e outro. O anano semella un calquera sacado da rúa; pelo curto e unha barba ben tupida cortada por un profesional, fan del un personaxe co que me podo sentir identificado aínda que non me gustaría nin un pelo estar no seu pelico. Viste uns pantalóns cortos azuis e unhas medias brancas. A pesar de non ser moita cousa, o corpo teno ben fibroso e a abundante suor que xa lle escorrega polas costas fai que as bombillas reflictan nel coma cando estás no parque e pódense ver as luces do alumeado público na auga da fonte. De súpeto, o Indio comeza a disparar unha batería de golpes contra a faciana do home do calzón azul. A xente sobe o volume dos berros ata tal punto que os meus oídos comezan a vibrar e véxome obrigado a tapar as orellas. O homiño dá dous pasos cara atrás, pero o mastodonte que ten diante é moito de Deus e cun salto báixalle un remazo desde arriba que impacta directamente no nariz. O coitado balancéase coma se fose o botafumeiro, dun lado cara a outro coas mans botadas á cara, chorreando sangue.

—Hostia puta!! vaia vimbiazo, Cibrán!! Pero ti viches ese salto, tío? —Breixo semella que está a ver unha peli de acción de Hollywood—. A Rata non ten nada que facer.

A Rata… era visto.

—Tío, apostei cen pavos por ese tipo. Pagábase 10 a 1 na súa contra pero ao ser dese tamaño pensei que estaba aquí para enganar e que era especialista nalgunha arte marcial ou eu que cona sei —explícame Breixo cabreadísimo—. Veña, hostia, pero fai algo, non me fodas!

A Rata cae de xeonllos dándolle as costas ao Indio. Isto vai rematar ben pronto. O mangallón levanta os brazos arengando o público alí presente e todo cristo menos Breixo mais eu, anímano para que remate con aquel pobre home. Acto seguido a mole achégase ao home cativo e levanta a perna disposto a rebentarlle a columna. Fíxome no home alí, terminal, morto en vida, gris. Levanta a cabeza e a faciana ensanguentada ilumínase por un momento e ensínanos un sorriso de medio lado. Xa non era gris, xa non era morte. Era amarelo, era vinganza. Xusto antes de recibir a hostia, cun só movemento, a Rata saca de debaixo da media esquerda un pequeno coitelo e dando a volta espétao no xemelgo dereito do Indio para, cun corte de arriba abaixo, separarlle o músculo do peroné. Un berro de 140 quilos de peso escóitase na nave que agora queda calada coma se os mortos fósemos nós. O Indio cae ao chan e nos meus pés sinto unha vibración tal que se un elefante se derrubase aquí mesmo. Aquel home pequeno, agora semella medir dous metros de alto. O Indio, desde o chan, levanta a perna e todos podemos ver como do xemelgo lle colga un anaco de carne.

—Si!! Vamos, hostia!! —Breixo celebra, acaba de gañar 1.000 euros dunha soa coitelada.

Todos os alí presentes comezan a apupar o home máis pequeno que, agora si, sabéndose vencedor da noite, eleva os brazos co seu coitelo na man dereita.

—Fóra! Cabronazo! —cospe o home que teño xusto enriba de min—. Pallaso!

Perder unha morea de cartos nunha aposta nunca fixo nin puta gracia, non ía ser hoxe o día que cambiase iso.

O presentador achégase á Rata e sinálalle o perdedor, que se atopa aínda tirado, sostendo a perna ferida mentres unha parella que semella de enfermeiros estalle a facer unha vendaxe. O home dos calzóns azuis achégase a el e ofrécelle unha man para levantalo. O Indio acepta a invitación a erguerse e consegue poñerse en pé. Os dous levantan os brazos coma se ambos resultasen vencedores do combate. Non, se ao final van ser amigos… O público acepta o xesto de deportividade e comeza a aplaudir agradecendo o espectáculo que alí foron ver. As caras dos asistentes reflicten felicidade deportiva e mágoa polos cartos perdidos.

Ao saír da nave, Breixo amósame ledo o tocho de billetes.

—Hoxe rebentamos a noite, Cibrán! Prepara ese corpo que non vai quedar salsa cubana por bailar.

—Ha, ha, ti es parvo, meu —Sempre me fixo graza a forma que ten de falar Breixo ás veces—. Veña, chama un taxi que ao final imos ser os últimos en marchar de aquí.

Voitre

O voitre é unha ave rapaz da familia dos falconiformes (aves de presa diúrna) que se alimentan principalmente de animais mortos. Atópanse en case a totalidade do planeta, excepto na Antártida e Oceanía. Unha das características físicas do voitre é a súa cabeza exenta de plumaxe, o que lle facilita os labores de hixiene despois de alimentarse. Algunhas especies de voitre teñen linguas especiais que lles permiten alimentarse con rapidez da carne branda, incluso extraer o miolo dos ósos. A especie de voitre máis grande, o Gyps Fulvus, pode chegar a pesar dez quilos cun tamaño que supera os dous metros e medio. Debido á súa envergadura, soen utilizar no seu voo correntes térmicas que os axudan a elevarse e poder deste xeito controlar grandes extensións nas súas buscas de alimento. As femias poden poñer entre un e tres ovos e a súa esperanza de vida, dependendo da especie, vai desde os dez anos do Coragyps Atratus ata os aproximadamente trinta do Sarcoramphus Papa. Como curiosidade, un dos seus hábitos á hora de refrescarse é adherir ás súas patas unha substancia feita de feces e ouriños que lles axuda a controlar a súa temperatura corporal, xa que non teñen glándulas sudoríparas. Ademais, os ouriños do voitre, ricos en amoníaco, axúdaos a desinfectar as patas, impregnadas de todo tipo de bacterias tras a inxestión de prea. Outra das curiosidades do voitre é a capacidade de vomitar o contido do seu estómago cando se ven ameazados, deste xeito poden levantar o voo con máis rapidez.

^[1] Da canción “Toro”, de El Columpio Asesino.