Carne picada. Capítulo 4

Adrián Bokas.

REM

15 de decembro do 2050

Había xa moito tempo que non viña; o monte do Castro foi durante moito tempo, un lugar de encontro da rapazada do barrio. Cando era neno, a miña nai traíame os sábados pola tarde á pista de patinaxe que había daquela. Aí nos atopabamos un montón de chavalería e xogabamos a polis e cacos e á pita enriba de rodas a unha velocidade de vertixe. Por conseguinte as hostias que nos metiamos eran para botarse a tremer. Os pais, apoiados na varanda que rodeaba a pista, comentaban as mellores xogadas agardando a que os infantes gastasen a enerxía suficiente como para que eles mesmos pedisen a merenda. Paloma, Xavier, Camilo, Samuel… non nos viamos noutro sitio, nin nos chamabamos para quedar, sabiamos que o sábado pola tarde iamos estar todos alí, e alí nos atopabamos sen máis. Á miña nai quitáballe un problema de enriba, xa que non tiña que argallar plan ningún, simplemente subiamos ao Castro e alí estaban todos.

Cando me lembro desta época é imposible que non remate por resumila naquel día no que todo rematou como tiña que rematar; Samuel intentaba coller a Paloma nun deses interminables xogos cando unha das rodas do patín dela colleu unha das pedriñas que por veces se colaban no piso facéndoa tropezar con tan mala sorte que bateu cos dentes nesa varanda que marcaba o final da pista. Paloma deixou os incisivos alí rotos navegando nun mar de sangue, mentres os pais de uns e outros berraban entre eles botándose a culpa por non ter os cativos máis controlados ou algo así. Ao final resultou ser ese o último día que nos atopamos na pista de patinaxe do Castro. Anos despois o Concello tivo a idea de construír alí unha especie de invernadoiro público, onde aínda a día de hoxe a xente aluga unha leiriña onde plantar os seus tomates, cebolas ou escarolas… supoño que todo evoluciona.

Sei que desde fai anos o persoal sobe aquí a poñerse coma as cabras de alcohol barato con Coca-Cola aderezado cun chisco de MDMA ou calquera tipo de substancia de moda; Cando quedamos con Pablo para que nos pase a nosa dose semanal de fariña, sempre vén de estar trafegueando nos parques do Castro e de cando en cando, nos conta o fácil que lle é venderlle éxtase a toda esa mocidade. Fan ben, hostia… cal é a outra opción, entregar un corpo de 40 anos impoluto? A vivir!

Ao fondo do paseo vexo un tumulto de xente vestida toda de branco berrando e erguendo as mans coma se quixesen coller algo máis aló do seu corpo. A medida que me vou achegando albisco tras eles un palco con dúas persoas enriba diante dun micrófono… cago en diola, os putos REM. Eu viña dar unha volta, descansar do choio, desconectar do rebumbio da cidade, tentar esquecer que mañá teño que volver á nave e atópome cun mitin destes colgados. Parece ser que coa tendencia ascendente da utilización dos incons nas empresas, este tipo de seitas están comezando a ter máis adeptos grazas ao discurso fácil da consciencia mas alá da transformación. Aínda por riba, estes fillos de puta pídenlles cartos aos seus seguidores supostamente para facer os eventos, algunha que outra acción (o mes pasado entraron a punta de navalla no crematorium de Matamá e roubaron todos os incons que alí se atopaban dispostos a ser incinerados) e manter viva a organización. Ao final resulta que de cando en cando sae no Xornal Diario do cuarto canal o típico listo que marchou cunha morea de cartos deixando tirados e arruinados moitos dos panxoliñas que confiaron neles. Aínda así o discurso é moi potente e se cres o conto de que hai consciencia despois da transformación, nin de coña vas querer que te escravicen, moito menos que te manden cremar.

—Irmans…!!!! —aí vai o fulano, co peito enchido, cos brazos abertos coma se fose Cristo saíndo da auga despois de andar por riba dela, flipando consigo mesmo con que lle saíse o truco—. Grazas a todos por virdes hoxe ao monte do Castro, a esta xuntanza pola liberación dos nosos seres queridos da eliminación… Non somos carne, non somos carne! —Levan con ese lema desde hai catrocentos anos, non lles dá para máis. A multitude repite o cántico coma se isto fose un concerto de rock’n roll—. Irmáns!!! Non creades o que vos contan nos vosos traballos, na televisión; os nosos pais, nais e amigos están sendo exterminados nos crematoria coma se non fosen máis que un saco de ósos. E se isto fose pouco, os miserables do PROL coa sociópata de Ana Rivas á fronte, pretenden legalizar o libre uso de nós cando non poidamos defendernos. Somos máis ca un corpo, somos consciencia máis ala da transformación, somos vida, defendamos a vida sempre. Berrade comigo: Liberación, liberación!!

A xente volver berrar a arenga do tipo do micrófono. Débese sentir o novo mesías e eu non son capaz de evitar que a miña faciana debuxe un sorriso, basicamente porque todo isto me parece un puto chiste e a min os chistes (sobre todo os malos) sempre me fixeron graza de toda a santa vida.

Dou a volta e enfilo o camiño por onde viña; paso de adentrarme nese bosque de encefalogramas planos, non vaia ser que sexa contaxioso. Habería que vir por aquí a repartir algún libro de Coñecemento do Medio dos institutos.