Carne picada. Capítulo 5

Adrián Bokas.

DE VIVO A MORTO

17 de decembro de 2050

Bos días, Vigo! Son xa as sete da mañá, como foi esta noite? Espero que durmirades ben, porque hoxe o tempo está ben revolto e vanvos facer falla as forzas! Seguimos baixo a influencia dos restos do furacán David que azouta agora mesmo a costa cubana, así que collede a roupa de auga e ánimo, valentes! Isto é a Xanela da Mañá e eu son Carlos Boavide.

You think I’d crumble?

You think I’d lay down and die?

Oh no, not I, I will survive

Oh, as long as I know how to love, I know I’ll stay alive

Os cristais da xanela do meu cuarto vibran coma se estivesen nerviosos, facendo forza contra o vento dese furacán que leva enriba de nós unha semana enteira botando por terra todos os meus plans para a fin de semana. Levo case un mes falando cunha rapaza por internet e o sábado quedaramos para ir ao monte a facer unha ruta e coñecernos; quen sabe, ao mellor pasar un bo momento pola noite, pero claro, con esta merda de tempo non se pode facer nada. Ao final, a fin de semana paseina metido na casa, xogando a consola e vendo Imperialistas en Netflix, unha serie de ficción onde os maiores conquistadores da historia distribúense o tempo e o espazo para gobernar o mundo en distintas épocas nunha especie de coalición imperial cósmica. A serie é unha puta merda, para que enganarnos, pero a min entretenme. Para moitos de seguro que é un «planazo», pero despois dunha semana enteira rodeado de homes na fábrica, apetecíame a compañía dunha muller aínda que só fose para xogar ao tute… Saio da cama cunha erección desas que case doen e comezo a arrastrar os pés polo corredor coma un zombi. A casa está fría coma un carambelo e o chan asemella escorregadizo pola humidade, así que vou con coidado, apoiándome de cando en cando nas paredes ata chegar ó baño. Sempre quixen enmoquetar o piso ou como mínimo poñer algunha alfombra, pero teño unha alerxia aos ácaros que non é nin medio normal. Ademais, sempre vivín de aluguer, así que non lle vou instalar unha moqueta ao cabronazo do meu caseiro, que todos os anos sobe 20 pavos a renda e semana si, semana non, tócame o carallo con que se fago moito ruído cando chego de festa, ou con que se meto xente na casa. O tipo vive debaixo miña e claro, escóitao todo o fillo de puta. Ademais, para o que me queda aquí… que lle dean polo cu. Entro no baño e mírome no espello. Ultimamente cústame bastante durmir polo que os meus ollos están rodeados por una sombra que fai da miña faciana algo sinistro. Doulle moitas voltas ao que supón para min estar ás portas dos meus corenta anos, ás portas da inconsciencia, o que fai que o durmir sexa case un luxo. Non é que teña moita cousa en posesión, pero coido que non está de máis deixar por escrito a quen lle quero deixar a miña colección de vinilos, por exemplo, ou a miña televisión. Non sei se estou de acordo con iso de que utilicen o meu corpo para cubrir un posto de traballo… ultimamente estou empezando a investir demasiado tempo neste tipo de pensamentos. O vapor que invade o cuarto de baño dime que a auga está xa quente dabondo, así que me meto na ducha aínda empalmado perdido. Sinto como mollo as costas e as gotas que esvaran polos meus brazos fanme cóxegas. Pecho os ollos e intento desfrutar ao máximo. Pecho a billa e collo o bote de xel. Esta vez merquei un que din que deixa a pel moi suave, ademais ole a mel e ten extracto de áloe vera. Frego ben a cabeza buscando facer toda a escuma posible e esténdoa polo resto do corpo. Aproveitando o tacto suave do xel, collo o meu falo e comezo a acaricialo de arriba abaixo, parándome no glande e facéndolle unha pequena masaxe en círculos. Diante de min, teño un espello pequeniño, que utilizo ás veces para afeitarme. Mírome nel e a miña expresión de pracer ponme aínda máis quente, así que acelero a masaxe. A auga segue a caer pola miña cara, mollando a barba e facendo que un pequeno chorro caia xusto enriba do glande, o que fai que por fin, expulse o esperma contra o prato da ducha. Teño que aproveitar este tipo de momentos. Non teño vinte anos para deixar pasar unha erección por alto.   Os cristais da xanela do meu cuarto vibran coma se estivesen nerviosos, facendo forza contra o vento dese furacán que leva enriba de nós unha semana enteira botando por terra todos os meus plans para a fin de semana. Levo case un mes falando cunha rapaza por internet e o sábado quedaramos para ir ao monte a facer unha ruta e coñecernos; quen sabe, ao mellor pasar un bo momento pola noite, pero claro, con esta merda de tempo non se pode facer nada. Ao final, a fin de semana paseina metido na casa, xogando a consola e vendo Imperialistas en Netflix, unha serie de ficción onde os maiores conquistadores da historia distribúense o tempo e o espazo para gobernar o mundo en distintas épocas nunha especie de coalición imperial cósmica. A serie é unha puta merda, para que enganarnos, pero a min entretenme. Para moitos de seguro que é un «planazo», pero despois dunha semana enteira rodeado de homes na fábrica, apetecíame a compañía dunha muller aínda que só fose para xogar ao tute… Saio da cama cunha erección desas que case doen e comezo a arrastrar os pés polo corredor coma un zombi. A casa está fría coma un carambelo e o chan asemella escorregadizo pola humidade, así que vou con coidado, apoiándome de cando en cando nas paredes ata chegar ó baño. Sempre quixen enmoquetar o piso ou como mínimo poñer algunha alfombra, pero teño unha alerxia aos ácaros que non é nin medio normal. Ademais, sempre vivín de aluguer, así que non lle vou instalar unha moqueta ao cabronazo do meu caseiro, que todos os anos sobe 20 pavos a renda e semana si, semana non, tócame o carallo con que se fago moito ruído cando chego de festa, ou con que se meto xente na casa. O tipo vive debaixo miña e claro, escóitao todo o fillo de puta. Ademais, para o que me queda aquí… que lle dean polo cu. Entro no baño e mírome no espello. Ultimamente cústame bastante durmir polo que os meus ollos están rodeados por una sombra que fai da miña faciana algo sinistro. Doulle moitas voltas ao que supón para min estar ás portas dos meus corenta anos, ás portas da inconsciencia, o que fai que o durmir sexa case un luxo. Non é que teña moita cousa en posesión, pero coido que non está de máis deixar por escrito a quen lle quero deixar a miña colección de vinilos, por exemplo, ou a miña televisión. Non sei se estou de acordo con iso de que utilicen o meu corpo para cubrir un posto de traballo… ultimamente estou empezando a investir demasiado tempo neste tipo de pensamentos. O vapor que invade o cuarto de baño dime que a auga está xa quente dabondo, así que me meto na ducha aínda empalmado perdido. Sinto como mollo as costas e as gotas que esvaran polos meus brazos fanme cóxegas. Pecho os ollos e intento desfrutar ao máximo. Pecho a billa e collo o bote de xel. Esta vez merquei un que din que deixa a pel moi suave, ademais ole a mel e ten extracto de áloe vera. Frego ben a cabeza buscando facer toda a escuma posible e esténdoa polo resto do corpo. Aproveitando o tacto suave do xel, collo o meu falo e comezo a acaricialo de arriba abaixo, parándome no glande e facéndolle unha pequena masaxe en círculos. Diante de min, teño un espello pequeniño, que utilizo ás veces para afeitarme. Mírome nel e a miña expresión de pracer ponme aínda máis quente, así que acelero a masaxe. A auga segue a caer pola miña cara, mollando a barba e facendo que un pequeno chorro caia xusto enriba do glande, o que fai que por fin, expulse o esperma contra o prato da ducha. Teño que aproveitar este tipo de momentos. Non teño vinte anos para deixar pasar unha erección por alto. A cociña cheira xa a café e torradas. Teño na despensa unha marmelada de amorodos boísima coa que me gusta enzoufar o pan medio chamuscado, así que abro o bote e cunha culleriña comezo a esparexer delicadamente esa crema con anacos de froita, coma se fose o máis importante do mundo, achegándome ben ao borde para que non quede nin un oco de pan sen a súa ración. Boto o café nunha cunca e sento a almorzar. Quedo mirando fixo para un azulexo da parede. Nunca me gustou a cociña da miña casa. É vella, con debuxos de flores nas paredes e un chan de plaqueta branca. Os fogóns van a butano, o que me obriga a comprobar corenta mil veces que queda o gas pechado cada vez que saio da casa. Cando era rapaz, a un veciño rebentoulle unha bombona na casa e tiveron que desaloxar todo o edificio. O tipo estivo vivindo nunha pensión case un ano enteiro mentres arranxaba o seu piso e paso de que me ocorra algo semellante. Pola radio só falan da actualidade política; a campaña electoral é o primeiro e único punto do día de todos os medios de comunicación. Parece ser que Ana Rivas, a candidata do PROL, está collendo forza nas enquisas de intención de voto. O certo é que non teño moi claro a quen votar desta vez. A pregunta que me teño que facer para elixir a miña papeleta é: quero ou non quero que usen con liberdade o meu corpo cando cumpra os corenta? Por unha parte, dáme exactamente igual o que fagan, eu non me vou decatar e se a explotación do meu físico fai avanzar economicamente o país, pois adiante. Pero por outra, tócame o carallo que os incons fodan os postos de traballo. A semana pasada tiven un debate con Breixo e uns amigos seus sobre o tema. El defende que a utilización dos incons é a clave para dar un salto económico a nivel internacional. Que comezará a haber un montón de novas empresas, xa que a gratuidade dos empregados suporía un abaratamento enorme á hora de abrir e manter un negocio. Nas rúas xa non se fala doutra cousa. Sinceramente é un tema que me ten ata os collóns. Doulle unhas voltas ao meu café coa culleriña e meto na boca o último anaco de torrada antes de coller un trapo para pasarlle por riba á mesa, que está chea de migas e grumos de marmelada. Levántome, meto todo na lavalouza e enfilo o corredor disposto xa a coller a cazadora e saír pola porta. De súpeto, escoito barullo nas escaleiras. Parece coma se un grupo de cabalos estivese subindo polo edificio arriba. Abro a porta, e coincido co meu veciño de planta no relanzo. Mirámonos os dous. Asustado, pecha a porta mentres eu comezo a subir as escaleiras, seguindo o alboroto. A madeira dos chanzos chía aos meus pasos. Este edificio ten xa uns sesenta anos e non se arranxou nunca nada. Calquera día ocorre unha desgraza e por avisar non foi. En todas as reunións de veciños fálase do mesmo puto tema: «Hai que arranxar as escaleiras e poñer un ascensor», pero o meu caseiro, que é propietario de tres vivendas e outro dono máis, son coma a virxe do puño, así que levamos anos con esta teima e non hai forma de chegar a un entendemento. A medida que vou subindo pisos voume decatando do que está a ocorrer. Eses que soben a tropel as escaleiras son a Policía Nacional e diríxense á casa de Aleixandre. Ao chegar ao sexto piso vexo como un dos axentes saca unha chave do peto do pantalón. Abre a porta e os policías, acompañados por un home con bata branca e un maletín que parece ser médico, enfermeiro ou algo así, entran na vivenda. Asomo a cabeza ao interior e adéntrome atraído polo que alí está a acontecer. Chego ao salón, onde penso que está a transcorrer toda a acción, e alí vexo a Alex de pé coma un somnámbulo, no medio da sala. Ten a mirada perdida cara adiante e cáeselle a baba. Decátome de que se converteu nun incons e un arrepío percorre todo o meu corpo. Dous axentes mantéñeno de pé agarrándoo polas costas, mentres o sanitario estalle a meter todo tipo de medicación cunhas inxeccións no brazo. Ao parecer, os novos incons poden ter algún reflexo violento, recordos da súa vida activa, polo que unha vez que a Policía consegue a orde para entrar na vivenda en cuestión, apresúranse en poñer pronto unha serie de calmantes que deixan o individuo totalmente anulado, asegurándose deste xeito unha retirada sinxela. Nunha esquina, de pé, chorando, cun coello de peluche nos brazos, atópase Pablo, o fillo de catro anos de Alex e Antía. —Pai, quero o meu pai! —berra o pequeno como pode, entre os choros. Un dos axentes decátase da situación que está a vivir o pequeno, e achégase a el con cara de amizade, cólleo en brazos querendo levalo fóra do piso. Pablo estira os brazos cara ao seu pai, nun intento inútil de agarralo para sempre. Ao saír do cuarto, o policía atópase comigo: —Quen é vostede? —pregúntame co rapaz no colo—. Aquí non pode estar. —Son veciño e amigo de Alex, non me lembraba de que hoxe cumpría os corenta —apresúrome a contestar mentres lle acariño a cara a Pablo intentando consolalo—. Nin sequera me deu tempo a despedirme del. —Saia vostede desta vivenda —dime con autoridade. Cando os fillos dos novos incons son menores de idade pasan a ser propiedade do Estado. O goberno obrígaos a vivir nuns edificios grises que hai nas aforas das cidades. Alí dáselles unha educación de utilidade para o Estado e un fogar ata que cumpren a maioría de idade. Deste xeito, asegúranlle a supervivencia e garántenlle un futuro traballando para o país. Ás veces convértense en axentes de seguridade ou funcionarios nas Administracións públicas. Incluso poden chegar a ser políticos locais. Desde fóra pode parecer unha bicoca, pero a realidade é que o goberno ten a última palabra en todas as decisións do rapaz, aínda que este sexa xa maior e esíxelle submisión vitalicia polo que nunca chegan a desfrutar da liberdade. Por unha parte coido que está ben pensado este sistema de mantemento dos nenos, que dun día para outro quedan sen ningún adulto que os dirixa na vida, pero hostia… ben se lles poderían deixar que fagan o que lles pete unha vez que cumpren a maioría, non? Ás veces penso en que sería do meu fillo, se aos meus vinte se me dese por deixar preñada calquera dos líos que pasaron naquela época pola miña vida. Non fun nunca un santo… iso é así, pero non creo que fose ser mal pai. Educaríao na arte de desfrutar do tempo e tentaría convencelo de que buscase o xeito de atopar un traballo que non lle amargase a vida. Explicaríalle que non hai motivo ningún para sufrir por unha rapaza e que a vida compartida non é máis ca unha das moitas posibilidades coas que un conta cando é mozo. Xogaría moito con el e buscaría a forma de darlle a ferramenta suficiente para que soubese xogar por si mesmo. Intentaría que lle gustase viaxar e coñecer xente doutros países para que non se lle metese na cabeza esa idea que algúns teñen de que o noso é o mundo que hai e o que é correcto. Non o instruiría nas relixións, pero si lle deixaría escoller a que el quixese se é que nalgún momento tivese crenza nalgunha. Poríalle moitos libros na man, para que soubese falar e escribir para se poder comunicar con xente de todas as clases e barrios. E chegado o momento da miña transformación, diríalle que non investise demasiado tempo en pensar na súa, pois non vai atopar resposta algunha de “que é”, nin de “cales son as súas características” máis aló de que o seu corpo seguirá producindo unha vez perda o coñecemento. Ser pai… vaia aventura ten que ser iso. Dou a volta e saio do piso de Alex, golpeado pola situación que alí está a acontecer, e pola realidade dos meus trinta e oito. Acabo de ver de preto, a transformación dun incons e comézame a entrar a présa por vivir o que me queda. Entro no meu piso para coller a cazadora e ó abrir a porta síntome superado. Levo as mans á cara, e comezo a chorar. Choro por Alex e por Antía. Choro por Pablo e choro por min. Recompóñome, collo as miñas cousas e saio pola porta. Xa chego tarde de novo e a non ser que a Camilo lle tocase hoxe a lotaría, agárdanme doce horas na puta cortadora.   Coiote O Coiote, ou Canis Latrans, é un mamífero carnívoro da familia dos Canidae. Mide uns 60 cm de altura, entre 74 e 94 cm de lonxitude sen a cola, e pode chegar pesar os 16 kilos. En carreira, os coiotes poden chegar a alcanzar os 65 km/h. A esperanza de vida rolda os seis anos. Atópanse en América do norte, América Central e América do sur. Aínda sendo un animal intensamente cazado, o coiote é un dos poucos animais grandes que ampliaron o seu hábitat desde a conquista de América polos europeos. Ademais de alimentarse de animais domésticos, ten unha forte tendencia preeira, polo que se sustenta tamén de lixo, desperdicios e animais mortos. Os coiotes son animais monógamos e o apareamento ten lugar no mes de febreiro, con camadas de entre catro e seis cachorros. Estes saen da guarida con tres semanas de idade baixo a intensa vixilancia dos proxenitores que lles ensinan a cazar entre as oito e as doce semanas de vida.  

Coiote

O Coiote, ou Canis Latrans, é un mamífero carnívoro da familia dos Canidae. Mide uns 60 cm de altura, entre 74 e 94 cm de lonxitude sen a cola, e pode chegar pesar os 16 kilos. En carreira, os coiotes poden chegar a alcanzar os 65 km/h. A esperanza de vida rolda os seis anos. Atópanse en América do norte, América Central e América do sur. Aínda sendo un animal intensamente cazado, o coiote é un dos poucos animais grandes que ampliaron o seu hábitat desde a conquista de América polos europeos. Ademais de alimentarse de animais domésticos, ten unha forte tendencia preeira, polo que se sustenta tamén de lixo, desperdicios e animais mortos. Os coiotes son animais monógamos e o apareamento ten lugar no mes de febreiro, con camadas de entre catro e seis cachorros. Estes saen da guarida con tres semanas de idade baixo a intensa vixilancia dos proxenitores que lles ensinan a cazar entre as oito e as doce semanas de vida.