Carta a Novoneyra

Francisco Álvarez «Koki».

Dende aquel tempo:

en que empezamos a soñar,

estabas ti na poesía.

Logo con pasos pequenos,

empezamos a seguir o teu camiño.

Ti eras xa a poesía,

os recantos das cousas ditas en mil nomes.

Nos abriamos o pranto no berce xuvenil

e espertamos.

Abrimos a porta e detrás da neboa,

albiscamos O Courel, e escoitamos a túa palabra rompente.

Agora eu dende lonxe fago coma as arañas,

e tezo silandeiro unha bágoa dende os rañaceus, polo Atlántico,

até chegar a Fisterra.

Non sei como agradecerche tantas palabras

que fixeron terra, monte e mar no meu peito.

A morte non importa porque sempre queda

o son dos recunchos e a memoria faise aire

que viaxa pola terra que nos abraza.

Até entón: Amigo NOVONEYRA,  falamos.