‘Cum tempore’ vs ‘Merda de tempo’
No grupo D nesta primeira xornada asistimos ao duelo entre Erica Couto e Pablo Fernández sobre o tema: “Tempo”.
Merda de tempo
–Dormes?
Ha! Que che dicía eu? Sabía que ti tamén finxías durmir mentres escoitabas guichar a gata de arriba! Sabíao! Pois menos mal que xa lle largamos un par de foguetes ao chegar, eh, campión? Porque ti, excitado pola actividade sexual da colega, eras quen de empezar a refregarte contra min para ver se así pescabas algo tamén. E xa digo, menos mal, porque daquela habiámolas ter tesas antes de marchar. Poñérmonos foder porque a ti che deu por imaxinar a do 3ºD a catro patas e agarrada ao cabeceiro da súa cama… Non terías ti a culpa, listo, ou pensas que eu… Pero que hostia digo? Se ti non fixeches nada! Nin te moviches do sitio sequera. Perdoa. Non sei por que cona penso estas merdas.
–Non, levo un cacho esperta.
Un cacho. A noite enteira! Pensando en ti, en min, en Nápoles, en Marco… e na rapaza loura que che deixou as sabas cheas de pelos, artista, que xa che valeu. Que túa nai non che explicou nunca que as sabas, ademais de lavalas, hainas que sacudir? Non? Pois é por cousas así. Tes as sabas cheas de cabelos louros, paspán! Que son, da lercha de arriba, ou? Merda! Xa estou outra vez. Quen son eu para che pedir explicacións? Cando os vin prometinme non quitar o tema. Perdoa. Relación a distancia, felices os catro. Igual ti tamén atopaches algunha proba da existencia de Marco entre as miñas cousas e tampouco dixeches nada. Síntoo. Estáseme facendo a madrugada longa de máis. O feito de marchar, supoño. Non me afago. Nin a estar alá nin a estar aquí. Coido que dunhas semanas a esta parte empecei a perder o norte, o compás e mais o barco. Perdoa.
–Eu tampouco dou durmido, cari. Aínda chegaches onte, coma quen di, e xa marchas nun par de horas. Non deixo de pensar que non é xusto. Andrés e Laura non se queren nin a metade, de feito non se aturan, e velaí os tes: vense todos os días. E nós que? Unha semana hai tres meses, outra agora e a seguinte… Cando? Dentro doutros tres? Isto é unha merda, cari, unha pouca merda de tempo!
Catro. Dentro de catro meses, que xa mirei no almanaque. Dezasete semanas. Cento vinte días para me esquecer dos teus cari e afacerme outra vez aos bambina de Marco. Pero non será porque non che pedise que viñeses canda min, ou que non che acorda? Daquela chorara. Choraramos os dous antes de eu embarcar, lembras? Pero dixeches que non, e así como subín ao avión prometinme que non soltaría máis bágoas por separármonos. Era quedar aquí contigo ou non volver chorar. E xa ves, non volvín chorar. O seguinte paso será non volver. Sen máis. Así que mellor ir indo.
–Está tranquilo, anda, que en dous meses tesme aquí. Veña, voume dar unha ducha, non vaia perder o voo. Mírame aí pola fiestra como vén o día, que non sei que roupa levar.
–Chove.
E si. Merda de tempo.
Pablo Fernández.
Cum tempore
O canciño que pedira para Reis non chegou nunca. Tiña cinco anos. Ata os nove non a deixaron estar esperta para recibir o aninovo. Ós 12 xa aborrecía aquelas madrugadas de xogos de cartas, de vasos sempre cheos e voces altas, marciais, asoballantes. Unha noite de verán lanzoulle sinais ó ceo: a luz que proxectou coa lanterna segue a viaxar entre as estrelas a 300.000 quilómetros por segundo, sen resposta. Pensou en aprender a tocar o piano, pero cos pés postos na adolescencia xa non había esperanza de converterse nun prodixio da música. Logo, conforme se achegaba a maioría de idade, ideou plans de futuro: enrolarse nunha nunha nave como intérprete, repoboar unha aldea fantasma, estudar belas artes en París, arquitectura en Roma, chinés en Beijing. Matriculouse na universidade da provincia, tirou un curso por ano, licenciouse, comezou a traballar no despacho familiar, mesturando as horas de oficina con cortexos amorosos rigorosamente disciplinados. Cando amou, foi sempre a destempo, con ansia unhas veces, con desapego o resto. Fixo carreira. Púxose á cabeza do bufete antes de cumprir os 40. No verán, pasaba as tardes tomando o sol no xardín, cabo da piscina chea dunha auga limpa na que ningún corpo se somerxía. Nos invernos ía cumprindo anos. Casou cando lle pareceu que o matrimonio lle calzaba ben. Pasados os 50, o xesto duro foi desaparecendo arrolado pola carne que se abrandaba, acolledora. Quedáballe aínda a dureza do arrouto. Nunha vitrina de vidro e aceiro foi colocando os souvenirs das viaxes feitas en compañía do home. Era como un calendario feito de obxectos feos e baratos que daban a medida xusta da realidade concreta. Cando recibiu o resultado das probas que lle fixeran na clínica privada, colleu aire coma quen respirase o bafo divino por primeira vez. Naceu de novo, pero cos mesmos vicios, con exactas virtudes. Con 62 anos despediu o seu esposo. De pé, ben ergueita, e vestida de azul eléctrico e prata, viuno desaparecer comido polas lapas no crematorio. Na festa de xubilación escusouse pasados vinte minutos. Saíu do hotel de luxo envolta nun run run de mentiras e louvanzas. Hai seis semanas comunicáronlle que a asociación de mulleres emprendedoras lle concedera o seu premio anual polo labor realizado durante case 40 anos. Hoxe, neste momento, está saíndo pola porta. Un taxi agarda fóra mentres ela lle pasa revista ó seu aspecto diante do espello.
–Isto debe ser a vida –pensa.
O reflexo responde.
–Non. Para ti só é tempo que pasa.
Erica Couto.
[polldaddy poll=9859610]
‘Merda de tempo’ é o meu favorito. Gustei da alternancia dos diálogos e a ‘voz en off’ para artellar os problemas de parella e as complicacións desa relación ao longo do tempo. Unha historia completa en poucas palabras.
Voto por “Merda de tempo”
Gustoume porque é coma un relato que en realidade é unha fotografía dun momento que en realidade é un monólogo interior. Custoume escoller, “Cum Tempore” tamén é moi bo…
Escollín ‘Merda de tempo’ pola súa orixinal estrutura, e tamén polo doado que é empatizar coa situación.
Para min Cum tempore ofrece unha bio que ten a virtude de que a cada frase, sentimos o paso do tempo inexorable aplanando toda unha vida. Non perde interese en ningún intre aínda que creo que a resposta do espello quedou algo por debaixo do resto do relato.
Con Merda de tempo precisei unha segunda lectura para caer na conta que é un relato ben construído sobre a madrugada da separación nas relacións a distancia, aínda que para o meu gusto boto en falta, aproveitando o monólogo interior, un pouco máis de explicacións sobre esa decisión final que ela apunta.
En xeral, gustáronme os dous. por temática sentín que segundo lía, estaba máis próximo a Cum Tempore. Escollería ese.
Voto por Cum tempore. Fíxome pensar en ‘Stoner’, polo tema.
De “Cum tempore” gustoume o xeito de detallar unha vida nun parágrafo a base de detalles que crean unha sensación de misterio. De “Merda de tempo” gustoume a concisión de linguaxe, que coido que vai mellorando a medida que avanza o relato. Quedo con “Merda de tempo” polo seu ton medio cotiá, medio surrealista.
Merda de tempo
Costoume un pouco entender a situación, sobre todo porque nas partes de pensamento un lle pedía perdón ó outro, e iso non me casaba ben co monólogo interior (ademáis fano os dous). Talvez sexa adrede, para conseguir o efecto de que esas voces en off dialogan igual que as voces reais.
Os dous teñen bastante claro que non vivirán un futuro xuntos, e por iso non vin un drama real no relato, só a exposición dunha situación determinada, dun contraste entre o que se di e o que se pensa. Creo que centrando o relato nun só deles ou facendo que non fose tan similar o que pensan sobre a súa relación o relato teríame interesado máis.
Paréceme un bo sketch, pero algo limitado en impacto como relato.
Cum tempore
Un “relato dunha vida”. Teño que admitir que cando ía pola metade pregunteime onde iría parar, ou máis ben, por que era así o relato. Logo recordei cal era o tema do duelo.
>>Nos invernos ía cumprindo anos.<<
Gustoume esta frase.
É un relato que me costou reler, porque na segunda volta xa sabía que toda esa vida que se nos conta só era pretexto para a reflexión final. Ademáis, o feito de rematar o relato en presente non me convenceu. Quen narra o relato? Por que o narrador nos conta a vida desa muller se logo a destinataria da reflexión é ela mesma, quen xa sabe perfectamente o que viviu?
Penso que podería escribirse un relato idéntico só coas últimas frases, sen necesidade de listar o curriculum mortae da interesada.
Recórdame un pouco ó relato de Carla, no que o trasfondo come gran parte do relato, que nunca estivo en que lle pasou a Carla nin a esta muller, senón no que lle pensou e sentiu no seu punto final, nese "hoxe" que en ambos casos quedou un pouco orfo de autor/a.
Merda de tempo
Este relato encara o tema por una dobre vertente: o pouquiño tempo que ten a parella agora que ela traballa en Nápoles e o chisco final da chuvia. Gustoume o relevo que ten cada un dos personaxes, dado a través das súas propias verbas. El é máis básico, máis coloquial e directo. O estilo dela é máis pensado, menos impulsivo. Está ben conseguido o efecto dunha persoa que leva moitísimo tempo dándolle voltas á cabeza.
En canto ao argumento en si, con respecto ao home, síntese só e necesita a “cari” como unha necesidade máis física que sentimental. Ela ten un discurso interior moito máis organizado e intelectual, sen esquecer que para ela si presenta un conflito a quen lle ofrece o seu amor. Para el, non hai tal conflito. Cando “cari” non está alíviase coa loura, cando “cari” está aproveita para cantos “foguetes” pode con ela. A ela non lle pasa o mesmo: resólveo ao final, non regresará xamais porque se queda con Marco.
Teño un problema con este cambios de diálogo clásico a diálogo interior, confundíronme un pouco. Necesito de algo que diferencie as partes fóra de toda dúbida, agradecería un esforzo na edición: unhas cursivas, comiñas ou algo polo estilo.
O balance final é que foi unha lectura entretida, cunha mensaxe de impacto relativo (que se el non fai o esforzo por ir a Nápoles nin ela a renunciar ao traballo é que ningún dos dous aposta pola relación?).
Cum tempore
Comezo polo malo: o final. Creo que non está á altura do resto da narración. Rompe co tempo e co tono e remata nunha reflexión que, se ben engancha co tema directamente, deixoume un pouco frío.
Agora ben, o relato gustoume. Sen falta de crear un personaxe co xeitos rimbombantes, cun ritmo moi ben levado, o lector recorre toda unha vida nun suspiro. É unha narración que invita á reflexión persoal do que le. E iso sempre é bo. No meu caso, deixoume un desacougo existencial: que é a vida? Unha sucesión de soños disparatados que nunca se cumprirán e uns feitos aburridos e semellantes aos de tantas outras persoas no mundo?
Este conto déixanos o resumo dunha vida nun parágrafo (longo, iso si) nun gran esforzo de concisión dun xeito moi solvente, con cada palabra no seu sitio, seleccionando os momentos para explicar o que é a viaxe vital desta muller unhas veces cos grandes sucesos vitais (os estudos, a voda, a morte dos pais) e outros con anécdotas, pero sempre moi significativos.
Parabéns, é dos relatos da xornada que máis gocei.
O meu VOTO vai para Cum tempore.
De “Merda de tempo” gustoume como está construída a historia a través dos pensamentos que completan ese diálogo que vai ocultando a verdade. Paréceme, de todos xeitos, que o propio texto é un “baralle” soltado todo seguido e sen reflexión posterior. Non entendo se non que lle sobren dúas palabras, coma se nin se revisase. No entanto, a historia, o que se di e o que se oculta e o final gustáronme moito.
“Cum tempore” gustoume e enganchoume desde un primeiro momento porque avanza paseniño e construíndose con moito sentido. Sen embargo, o final non lle fai xustiza e non me convence como peche deste parágrafo biográfico tan completo. Con todo, gustoume e visualicei perfectamente á personaxe.
O meu voto vai para “Cum tempore”.
Voto por “Merda de tempo”. Ningún dos dous me entusiasmou, pero este tivo máis punch.
Unha idea para o relato rival: considerou o/a autor/a escribir a historia en 1º persoa? Así esa primeira exposición dos feitos serviría para coñecer á prota mentres os relata, porque unha cousa é que alguén -un narrador sen personalidade- diga que a min non me trouxeron aquel can e outra que EU destaque, de toda a miña infancia, aquel nadal no que non me trouxeron o canciño que pedira.
A min, p.e., paréceme ben que non se regalen animais, pero podo empatizar cunha nena que quería un can. E esa diferencia é crucial. En 3º persoa só me quedei co 1º enunciado da frase: os pais fixeron ben. Coa primeira persoa sentiría a frustración da nena -obrigaríame o texto-, independentemente das miñas propias ideas sobre o tema. De feito, na miña 1º lectura foi así: pensei que a 1º liña estaba en 1º persoa e sentín algo. Logo, ó ver que non era así o chip cambioume totalmente. O narrador é o verdadeiro protagonista da vida desa muller, pois é el quen elixe o que sabemos dela.
Cum tempore, fascinoume o transcorrer dunha vida enteira en tan pouco espazo, o simple transcorrer. De verdad que sentín o paso dos anos e iso abraioume. Foi este duelo un dos máis duros en canto á decisión de voto, pois Merda de tempo foi tamén unha lectura engaioladora. Pola dualidade de diálogo e pensamento, polo uso dos dous significados de tempo (climatolóxico e dimensión física) e pola situación tan próxima e cotiá coa que é fácil sentirse identificado e conectar.
Bravo a ambos duelistas, desfrutei moito.
Comento:
‘Merda de tempo’ é un texto moi ben confeccionado. Logo de lelo queda na memoria. E iso que a fórmula non é complexa nin tampouco precisa grande sofisticación de recursos. Pero o autor consegue transmitir o que quere con moita habelencia.
‘Cum tempore’ ten en efecto, como comenta Lois Z, un problema coa voz narrativa. Os detalles que se destacan de toda unha vida cambian a súa importancia se quen os rememora é unha primeira persoa ou unha terceira. Hai axilidade pero fáltalle que morda.
O meu voto vai para ‘Merda de tempo’.
“Merda de tempo”. Nunha primeira lectura, un tanto apresurada, non me enterei demasiado e perdinme nese dialogo directo-monólogo, pensando (coma Lois) que cada diálogo ía seguido da reflexión do contertulio. Unha relectura máis calma sacoume do erro e fíxome ver as virtudes do relatiño: espontaneidade, mordida, linguaxe vivaz. Gustoume por todo iso máis por abordar dunha forma realista o que supón a distancia nas relacións. Como taras podo sinalar que por momentos semella un tanto caótico e tamén que podía afondar algo máis no plano sentimental.
“Cum tempore”. Relato moi ben construído, ordenado, con un par de sentencias moi fermosas e de peso, moito máis sofisticado que o do seu rival. Tamén está moito máis enclaustrado en si mesmo, semella máis artificial e impersoal que o do seu rival. A mensaxe tampouco me remata de chegar.
Por estes motivos cedo o meu VOTO a “Merda de tempo”.
Logo de ter o voto decidido vin -veu o espírito santo a verme- que o relato de Pablo non era como eu o interpretara. As voces en off pertecen só á muller e non a ambos alternadamente como prexulguei erroneamente. Non sei se a outros lles pasaría o mesmo (a Lomeron si, polo que lin no seu coment).
E se na primeira frase, para evitar confusións, puxeras, “Dormes, + o seu nome?”. Porque na 1º primeira lectura ata pensei que todos os diálogos podían ser da mesma persoa e os da outra non telos mostrado. Inda agora, relendoo por 4º vez, non me aclaro ben.
Pensara en engadir un “cari” aí, e mais algún outro guion interior nas conversas. Pero ía moi pillado para as 500 palabras do haiku e deixeino estar