Despois de arder. Capítulo 10

Rosa Sánchez.

Po de estrelas

Mariluz colocaba enriba do altar o guión da intervención e acariñaba a estrela de cinco puntas que levaba no pescozo. A súa vida dera unha boa reviravolta despois de arder. Dirixiu unha mirada cómplice a Isaura, sentada na bancada da dereita do altar a carón dun home alto e forte, con cabelo negro acibeche, que lle agarraba unha man. Ela vestía de branco e dúas trenzas rubias e longas chegábanlle á cintura. El levaba unha túnica granate ata os xeonllos, cinguida cun cordel.

Na primeira fila, Marco Scoiattolo, que portaba un colgante idéntico, intentaba manter sentados unha nena co pelo negro brillante e un neno con guedellas vermellas:

–Eu quero o azul –dicía ela, que non tiña máis de dous anos.

–Ti queda co verde. O azul é para min –fungaba o irmán, un ano máis vello.

–Pero, de que falades? –interrogou o presidente do Complexo Atlantis.

Mariluz achegouse e con voz moi baixiña deu instrucións:

–Andan por aquí dous trasnos cos pelos de punta e de diferentes cores –sorriu cara ao seu marido, acostumado a non ver o mesmo ca a súa muller e os seus fillos–. Isauriña, Umbertiño, tendes que estar quediños e caladiños que vai falar mamá e outra xente. Van chegar os vosos primos e xa vos axudarán a buscar os trasnos. Vale? Ides portarvos ben? A ver, unha apertiña a mamá e outra a papá –Os cativos calmáronse estre os brazos dos proxenitores e quedaron sentados no regazo do pai.

Pouco a pouco foi entrando a xente e acomodáronse. As familia de Mariluz e dos Agar tamén se colocaron diante de todo e os seus sobriños, con cinco anos máis enriba desde a última vez que entraran na ermida, axudaban a aguantar dos primiños. Xurxo, os pais e os fillos foron acomodándose e o resto de veciños de Vilaseca distribuíanse polos asentos dispoñibles.

Frolinda e Marta estaban fóra do templo e dábanlles a benvida aos asistentes a carón dun roller da Fundación Complexo Atlantis e dunha mesa con folletos que lles entregaban aos que entraban.

Os irmáns Neris quedaron de pé no fondo e, xa empezado o acto, Frolinda situouse a carón de Alexander.

Cando deron as sete da tarde, Frolinda subiu ao altar para facer de presentadora:

–Boa tarde. En nome da Fundación Complexo Atlantis agradecemos a vosa presenza neste acto, no que se presenta un dos libros da nosa colección ‘Terra Nai’, que leva por título Un carballo de Vilaseca. Xusto hoxe fai cinco anos do terrible incendio que marcou un antes e un despois nas vidas de moitos dos que estamos aquí. Pero isto xa volo van contar as persoas que interveñen a continuación. Contamos coa nosa alcaldesa, Mariña, Moitas grazas por vir facer de anfitrioa –Houbo un aplauso e a aludida levantouse e saudou desde onde estaba–. Tamén nos falará o presidente da empresa Complexo Atlantis, Marco Scoiattolo –Ergueuse agarrando os pequenos da man, o que desatou sorrisos dos asistentes–. Por suposto, esperamos que a autora nos conte algo da súa obra e deste libro en particular –Tíñaa sentada no banco da esquerda do altar e dirixiulle un sorriso–. E, para rematar, trouxemos a Carmen Neris desde os Alpes italianos, que nos ten unha sorpresa.

Frolinda arredouse a un lado e deixoulle o micrófono á alcaldesa:

–Doulles a benvida a esta reunión e agradézolle a Mariluz que se inspirase neste bosque do noso municipio para redactar o libro que presentamos. Confeso que xa o lin e que tiven o luxo de falar del coa autora hai uns días. Forma parte desa colección de ‘Terra Nai’ da Fundación Complexo Atlantis e reparte a mensaxe de coidar da vida e de todo o que a fai posible. Isto alédame, porque as relacións do Concello cos de Atlantis tiveron nestes anos os seus máis e os seus menos –sorriu cara aos da familia Agar–. Agora estou máis tranquila. Sei que estas árbores van estar máis protexidas, se cabe. Quen se vai atrever a facerlle mal a un carballo protagonista dun libro que se vende en todo o mundo traducido en varios idiomas? Por outra banda, non sei se sabedes que “Scoiattolo” significa “esquio”. E non son as árbores o seu mellor hábitat? Non sería bonito que de novo estes animaliños puidesen cruzar a península saltando de rama en rama ou que puidesen chegar ata aquí de toda Europa?

A alcaldesa despediuse e sentou nun dos tallos do altar a carón de Mariluz, en fronte de Isaura e do seu acompañante. Apertoulle as mans cun sorriso.

Frolinda lembroulle a súa quenda ao presidente de Complexo Atlantis e os cativos correron para xunto da nai.

–Señora alcaldesa, teño que dicirlle que unha árbore deste bosque, unha que foi queimada polo exército romano hai máis de dous mil anos, me trouxo ata aquí. Non vai vostede moi desacertada. E fun guiado por unha estrela.

Houbo risas e aplausos antes de que Marco reiniciase a súa intervención.

–Efectivamente, como dixo Frolinda, despois de arder, despois daquela vaga de incendios, pasaron moitas cousas que conectaron persoas e universos paralelos no marco deste bosque milenario enraizado na Terra Nai a través dunha intensa enerxía espiritual. Que vos vou contar aos veciños de Vilaseca? Vós sabedes moito disto. Non hai máis que mirar a imaxe da vosa Santiña. Vexo nela esta estrela que levo colgada ao pescozo, que un soldado da miña familia, un deses que queimaron un carballo sagrado deste bosque, probablemente instalado onde tendes esa tampa –sinalou o chan da ermida–, converteu en amuleto da miña estirpe, de xeración en xeración. Tamén está presente a simboloxía do Home de Vitruvio, que teño colgado nun lenzo no meu despacho. O cabelo prateado da vosa Santiña representa o aire, os pelos pintados de azul son a auga. E nos seus pés, estas flores de cores vermellas e ocres simbolizan o lume e a terra. A estes catro elementos fáltalle o espírito da vida. Ollade a cabeza da Santiña. Que ten nela?

–Unha estrela amarela –responderon á unha os pequenos, que seguían con atención as explicacións do pai.

–Estáselle movendo o cabelo á Santiña! –volveron intervir.

Mariluz xa o estaba vendo, pero non era quen de taparlles a boca a aquelas criaturiñas tan faladoras.

–É que hai algo de vento! –disimulou Marco, que proseguiu despois dunha pausa–. Este libro, Un carballo de Vilaseca, lémbranos que formamos parte dun todo interconectado a través da enerxía eterna, simbolizada na Santiña ou na Terra Nai. E todo tivo a súa orixe no po das estrelas e nun milagre que fixo xurdir a vida, esta que debemos coidar e preservar. Como di o papa, Deus entregounos un xardín e non podemos deixarlles un deserto aos que nos seguen. Isto é o que motiva as inversións do Complexo Atlantis como empresa e os patrocinios da súa fundación, neste papel de cocreadores do universo.

Mentres o relator falaba, Marta, Alexander e Carmen estiveran colocando alfombras e coxíns arredor do gran carballo.

Mariluz achegouse ao altar, despois da invitación da presentadora:

–Agora que estou aquí, doulle explicación a un soño que me acompañou moitas noites. Unha muller de auga entregábame un libro, unha corda e un cofre con terra. Ollo para a Santiña e vexo todo iso nela. Vedes o que ten na man, o que lle cingue o vestido e onde pousa os pés? Despois de arder pasaron moitas cousas sorprendentes e marabillosas na miña vida, que me encamiñaron cara ao que agora son. Abandonei a miña profesión de mestra, aínda que sigo practicando outro tipo de docencia, a de concienciar. Descubrín un vínculo coas árbores, coa Nai Terra e con seres do Entre Mundos e do Alén. Todo iso forma parte dos meus libros, moi especialmente deste, dedicado ao bosque de Vilaseca e ás historias das que foi testemuña. Sobreviviu coa humanidade a favor e en contra, coa cruz e cara destes seres que non acertamos sempre no uso da nosa intelixencia –dixo ao inicio da súa intervención.

Frolinda, unha vez que a amiga se despediu, tomou a palabra e anunciou que os asistentes recibirían un libro como agasallo. Pasou a presentar a Carmen Neris e aproveitou para dar unha pequena explicación do que era o Tempio dell’anima di quercio. Ela tomou a palabra e invitou os asistentes a saíren da ermida e achegarse á grande árbore. Unha vez alí empezou unha meditación.

–Invítovos a sentarvos ou deitarvos nunha posición que sexa cómoda para vos.

Os presentes seguiron as indicacións e acomodáronse arredor do carballo e de Carmen formando os pétalos dunha margarida xigante.

–Se queres, pecha os ollos e respira fondo tres veces. O aire que inhalas está cheo do osíxeno que este carballo reparte –Carmen falaba con voz pausada e doce e deixando silencios polo medio entre frase e frase–. Antes ca ti, desde hai centos de anos, outros seres vivos beneficiáronse deste labor. Esta árbore intercambia substancias coa terra na que sentades e bebe da auga que cae do ceo. Non está só neste bosque, non está só no mundo. Todo está amorosamente relacionado. Todos somos un. Todos procedemos do po das estrelas. Respira profundo de novo.

Mariluz observaba leda como as fadas das árbores se achegaban para formar parte daquela congregación de seres de distinta natureza e de diferentes planos. Un resplandor prateado empezou a envolver a asemblea e foi medrando ata acubillar a ermida e todo o bosque. Unha leve brisa dentro desa cúpula enerxética fixo bailar a follaxe e alporizou as melenas douradas das amigas máxicas. O contrato entre o arboredo e a veciñanza de Vilaseca renovábase, para lle seguir facendo fronte á incerteza do devir dos tempos e das vontades.