Despois de arder. Capítulo 2

Rosa Sánchez.

Desvelo

A pesar de que as clases se suspenderan, as sabas non foron quen de amarrar a Mariluz. E non eran os sobriños, que chegarían antes das oito, a causa de abandonar o leito tan cedo.

Levaba varias noites soñando sobre o mesmo. Quixera comentarllo á súa amiga no paseo do día anterior. Pasárano tan ben coa película e as conversas, que non atopara o momento.

Mentres preparaba o café ía repasando a viaxe onírica. Devecía por saber quen era aquela muller de costas que desaparecía na fonte da Santiña e reaparecía alta e esvelta, mais de auga! Transparente. A contorna era algo diferente á que ela coñecía, atopábase nunha carballeira inmensa. Aquel ser estendíalle as mans e deixáballe caer algo mollado nas súas. Era un libro. Ao abrilo viu dentro unha corda enriba de terra. A corda enroscouse amorosamente nela. Non lle dera medo, mais ben se sentía parte da enerxía de fertilidade daquel espazo. A terra caeu no chan e o libro desvaneceuse, pero estaba. Dos pés da mestra empezaron a saír raíces que se cravaban na terra fresca. Ao mesmo tempo, os seus brazos íanse volvendo ramas, que se multiplicaban e botaban follas na procura do sol. Todo devagar. Moi devagar. Días e noites. Luz e escuridade. As estacións. Frío e calor. Os anos pasaban lentos. Nunca sentira tal plenitude, tal amor á vida, tal sensación de benestar.

Xa co almorzo diante, seguiu esmigallando as novidades da última noite de vivencias con Morfeo. Trataba de entender a comunicación do bosque e os berros de auxilio que lle chegaban polo solo e polo aire. Ela, convertida en árbore, sentía a dor, as chagas, o medo dos seus conxéneres que se enfrontaban ás lapas. Esa angustia espertouna e acompañábaa.

Un pouco máis tarde chamou a Frolinda. “Vinde para a nosa casa, ti e os teus sobriños. Temos os cuartos dos rapaces libres. Non pasedes isto sós”, invitouna. Así foi que ao mediodía o Casarío dos Agar tiña tres habitantes máis.

Negrura

Mentres, coma decote, Xurxo aterraba no día cunha parada no bar do Cruce, o único que estaba aberto ás sete da mañá. Co cebo do bo café acompañado de pincho caseiro, enchíase cos madrugadores da bisbarra.  Naquela xornada, o lume rebotaba da televisión á barra e percorría as mesas:

—Los incendios se cobran tres nuevas víctimas. Un motobombista que quedó atrapado entre las llamas por un giro del viento….

—Cala! Case poderías tar falando de min! —tronou un home corpulento que acababa de entrar, dirixíndose ao televisor.

—Que che pasou, Guillerme? —Xurxo amosou a súa preocupación.

—Ía co camión cargado de eucaliptos pa Pontevedra e, sen saber como, vinme dentro dunha fumarada negra. Meu home…. era coma unha néboa espesa espesa espesa. Pero negra!!! —Levaba as mans á cabeza—. Podíase cortar cun coitelo.  Parecía un trapo endemoñado que nos envolvía.

—Que acojone, macho! —soltou o taberneiro.

—Pensei que non volvía ver os meus. Acendín as antinéboa, pero… nada. Era como se a luz se desfixese naquela mala sombra. 

—Joder, tío, e como saíches dela? —preguntaron desde a barra.

—Pedinlle á Santiña que me valese! Estou seguro de que foi ela a que me alumeou. Acordeime do navegador. Arrinquei amodo, tocando a bucina e, nuns minutos que pareceron unha eternidade, vin a claridade. 

—E hoxe non teremos reforzos? —resoaba nunha mesa onde os uniformes delataban a profesión dos alí sentados—. Non podemos traballar así, sen descanso, sen axuda aérea….

—Los incendios de sexta generación crean vientos erráticos que les posibilita propagarse en direcciones, velocidades y sentidos imprevisibles…

—Aí falaches! O que nos ensinaron nos cursos de brigadistas non serve para nada. O monte hai que coidalo todo o ano! —O enfado impregnaba o ambiente.

—E o clima! Coidalo en todo o mundo!

—E que non nos boten a culpa á paisanaxe! Isto xa o fan para que marchemos e malvendamos o que temos —seguían,  mentres o marido de Frolinda abandonaba o bar.

No medio da mañá, o director recibiu unha mensaxe: “Hoxe é xoves. Non me esquezo”.  Era Marta. Antes de pensar a contestación, a chamada do seu pai levouno á aldea. O lume avanzaba cara a ela. Os veciños estábanse organizando, mollándoo todo coas cisternas que ían encher á praia. Xa non había corrente. O patriarca manifestou a súa preocupación polas casas, os animais e o monte. “Todo o que temos está aquí”, sentenciou. 

Xurxo tranquilizouno e abandonou o traballo. Polo camiño contactou con varios coñecidos. Quería conseguir efectivos para frear as lapas que avanzaban cara á súa xente.

As horas facíanse espesas. Sen subministro eléctrico, os vellos transistores foron os encargados de contar as novas. Pola emisora local, que emitía unha programación especial, puideron saber que as vías estaban cortadas e que xa era moi difícil a evacuación das aldeas atrapadas entre as linguas dos incendios.

Os veciños xuntáronse no cruceiro, mentres vían coma o ceo escurecía, tapado coas cinzas en suspensión e o fume empurrado polo vento do nordés. A negrura ía cubrindo o teito da aldea e desaparecía a confianza no traballo preventivo realizado. Imploraban a Santiña e aforraban as baterías dos seus móbiles.

Pola tarde abriron as portas das cortes, dos galiñeiros e dos alpendres, mais os animais permaneceron achegados aos seus humanos, os seus coidadores, os seus guías. A sorte de todos ía ser a mesma.

Á escuridade e á comechume dos ollos sumóuselles o ruído. O forte vento, os carabullos voando, as árbores que se queimaban ao lonxe e a propia tose ante o aire intoxicado, fornecían o medo.

A tensión ocasionada por todo ese balbordo levou a Frolinda a outra das súas crises. Non sabía onde se atopaba. Pero os demais tampouco. As referencias desapareceran na escuridade e no son do inferno que xa quitaba o alento.

Mariluz correu xunto dela: 

—Escoitas? A campá está soando. Non será que a Santiña quere que vaiamos alá?

A aludida reaccionou cando as mans da amiga lle colleron as súas con forza:

—Si… si… Escoito —Moveu forte a cabeza—. Creo que a miña doenza vai servir de algo. Preciso da vosa axuda —Referíase tamén aos nenos—. Collede o Rello da Santiña, está detrás da porta da entrada. Imos a onde está a xente. Ti, Mariluz, dáme a man. Necesito esa enerxía túa.

—Ti podes, Frolinda. Eu axúdoche. Sabes o que tes que facer: escoitar, ulir, saborear o aire e sentir. Temos que ir á ermida. A Santiña estanos chamando. 

—Por favor, agarrádevos todos ao cabestro bendito que traen os nenos —ordenou ao chegar á asemblea. 

A xornalista persignouse, fixo un chocurrei no aire e colleu alento dando unha volta sobre si mesma. Agarrou a man de Mariluz e soltouna cun grito:

—Aah! Desde cando sentes esto?

—Desde esta noite. Aprétaseme o corazón con tanto sufrimento. 

Concentrouse e procesou as percepcións. Un atisbo de osíxeno, unhas follas movéndose, un chisco de frescura, un leve arrecendo a nébodas, un misterioso “ven” desde o outeiro… 

—Si, o camiño está por aí —Frolinda non dubidou. Volveu agarrar a man de Mariluz e sentiu unha remota confirmación de que estaba no certo.

A esas alturas xa non podían ter os ollos abertos e apenas quedaba aire para respirar entre a capa negra que sepultaba a aldea e o chan. 

E así comezou a peculiar procesión. Todos agarrados á longa corda, medio anicados para coller alento, uns detrás dos outros, coas dúas mulleres e os nenos á cabeza, e Xurxo no final, vixiando que ninguén se perdese. Alá ían, coma náufragos amarrados a un pau á deriva nun mar que se volvera descoñecido, sen puntos cardinais. 

Os animais acompañábanos de cerca. As vacas levaban os fociños pegados á terra. O mesmo facían os porcos e as ovellas. As galiñas cacarexaban dándose sinais unhas a outras. Os cans e os gatos pegábanse aos das súas casas. E mesmo os ratos dos cortellos os seguían agochados.

Así ían. Frolinda guiábase polo alento fresco que emanaba do camiño da procesión, fondo, cuberto coas ramas dos carballos regados coa auga que baixaba da fonte. Todos se decataron cando o enfiaron. Xa podían respirar e erguerse. Pouco quedaba para chegar ao bosque que rodeaba a ermida. Atrás quedaba Vilaseca, envolta nunha negrura mortífera á que non poderían sobrevivir media hora máis.

Mentres tanto, dous estudantes, ao abrigo das cidades que os acollían, seguían os informativos que daban conta do avance dos incendios na Costa da Morte. Os fillos de Xurxo e Frolinda, desesperados por saber dos seus, comunicábanse entre eles e buscaban nas imaxes de satélite a localización da súa aldea. 

Rescaldo

De costas ás novas, unha muller esperaba o seu amante nunha bañeira con vistas a un mar que naquel día non reflectía a lúa. Saboreaba unha copa de viño e gozaba da auga cálida, co anhelo duns praceres que se atrasaban.

Entregada ao triunfo da súa carreira, Marta non deixara espazo para o amor. A onde ía, buscaba a alguén que non a comprometese. Por iso, os homes casados adoitaban estar na súa diana. Non lle resultaba difícil seducilos. O que querían era un pouco de chispa na súa vida e saír das responsabilidades do cotián. “Fágolles un favor”, repetía para expiar as súas culpas, cando alguén se atrevía a xulgala. 

Pero, en verdade, non lle importaba o que sucedera na vida deses homes que ían formando parte do seu harén. Convertérase nunha mestra da manipulación e sabía enganchalos para sempre. Ningún se desprendía das súas redes antes de que ela o decidise. E cando o facía, cortaba radicalmente a comunicación, sen dar explicación. Non se despedía. Deixaba as portas abertas, dicía, para volver cando lle petase. Sempre estaban dispoñibles.