Despois de arder. Capítulo 6

Rosa Sánchez.

Enerxía

Mariluz non faltou á misa coa que os veciños de Vilaseca deron as grazas á súa benfeitora. Levou os sobriños, que xa se encariñaran cos compañeiros de aventuras da noite dos lumes, e contaban unha e outra vez como tiraran da corda, como improvisaran unha cama coa lencería relixiosa e todo o que comeran e beberan, incluíndo o “leite das vacas de verdade”, dicían arrincando sorrisos de quen os escoitaba.

A súa atención dentro do espazo sacro combinaba a imaxe presa no pentágono coas verbas do clérigo:

—Estimada congregación, estamos aquí para agradecer á Santiña que vos cubrise co manto da súa protección na vaga de incendios que nos asolou. Pero aínda non estamos a salvo —fixo unha pausa e sacou unha folla do peto—. Léovos a mensaxe do Papa Francisco: “O noso egoísmo, a nosa indiferenza e os nosos estilos irresponsables están ameazando o futuro dos nosos fillos. Coidemos da nosa Terra Nai” —as palabras do párroco saíron altas e claras pola porta e percorreron o bosque, mentres el volvía a mirada á pequena figura con guedellas azuis e prateadas que presidía o altar. Os presentes tamén pousaron o mirar na súa venerada Santiña—. Estimados veciños —proseguiu—, a Igrexa tamén está preocupada polo desprezo ao que Deus creou. Ao igual que o ser humano, as plantas e os animais son froito da man divina, e compartimos con eles o aire que respiramos, a terra que pisamos, o sol que nos quenta e a auga que calma a nosa sede. O Papa di, con acertadas palabras, que Deus nos entregou un xardín e non podemos deixar que se converta nun deserto para os que veñan despois —puntualizou o oficiante con voz pousada e tristeira.

Os pensamentos da mestra ían ensarillando os seus soños recorrentes, as conversas con Isaura, o que as árbores lle contaban e tamén as palabras do Pontífice. “Algo se está movendo, pode que esa sexa a razón de todo o que me está pasando”, cavilou.

Cando saíron da ermida, había un gran balbordo entre a veciñanza:

—A alcaldesa avisounos de que está a exposición un novo parque de viraventos que inclúe todo este bosque e as leiras de Vilaseca —anunciou un dos veciños, concelleiro do goberno municipal.

—Como pode ser? Se os de patrimonio nin nos deixan reparar os valados por estar preto da ermida, que é ben de interese cultural! —contestoulle unha rapaza indignada.

—A estes de Atlantis déixanlles facer de todo. Disque agora non teñen papelorio ningún que presentar —apostilou outro do grupo.

—Malo raio os parta a todos.

—Unha cousiña. Que carallo de enerxía van recoller eses viraventos aquí, que este outeiro non levanta por riba dos montes dos arredores? Aquí máis ben van ser “repousaventos”. Non se ven cheos eses cabróns!

–Precisarán zo-na de es-pa-re-xe-men-to! A nós que nos fodan! O caso é que os señoritingos estean cómodos!

—E imos quedar de brazos cruzados? —increpou o pai de Xurxo—. Non van mexar por nós e dicirmos que chove! Temos que ir falar coa alcaldesa e facer o que faga falla!

—Señor cura, vostede que di? A ermida é da Igrexa, aínda que o bosque sexa da comunidade de montes veciñal —preguntou Xurxo.

—Vou falar decontado co arcebispado e vou a Santiago se fai falla. Isto non pode ser. Deus nos axude —persignouse mentres dicía estas últimas palabras.

Mariluz percibía que a observaban. Mirou cara ao bosque e en todas as árbores sobresaían cabezas con longas melenas vermellas e pestanexos violetas. A esas alturas xa ía controlando mellor a estraña comunicación emocional coa madeira viva. Dábase conta da preocupación e as ganas de contar algo, máis, para detalles, precisaba dunha conversa con palabras que entendese. Así foi que se achegou á súa fada coñecida, á da Nai do espazo:

—Que vos preocupa, amiguiña?

—Mira dentro dos meus ollos, acabo antes. Isto pasou hai uns días.

A conciencia da humana entrou na da fada e albiscou un furgón rotulado como “Complexo Atlantis”. Del baixaron dous homes enfundados en branco e cunha caixa con rodas. Dela foron sacando diferentes aparellos cos que facían medicións. Estaba abraiada. Aqueles técnicos empregaban péndulos, forcadas e varas de fío de cobre. Non se vían instrumentos electrónicos. Lembrábanlle os rabdomantes buscadores de auga. Ían anotando en papel os resultados. Cadrou que un deles escribiu xusto diante da árbore Nai e podíase ver o que recollía no caderno: “Alto nivel de bovis, que a carón de algunhas árbores supera o nivel de 30000. Evidencias de enerxías telúricas e presenzas espirituais. Posible Vórtice”.

—Non teño máis que amosarche. Volvemos.

—Non entendo nada. Teño que facer algunha consulta sobre isto dos bovis e dos vórtices. E debo falar con Isaura. Seguro que isto se relaciona co que acaba de contar o concelleiro.

Os veciños xa ían de camiño ás súas casas e Mariluz, xunto cos sobriños, arrimouse a Frolinda e á súa familia, que a convidaran a tomar algo.

Tan pronto se abriu a porta, os cativos foron correndo a carón do cesto de Mika, que durmía a perna solta. Estiveron ollando e escaparon a xunto da tía:

—Ven ver quen está durmindo con Mika. Son dous….

—Son moi pequenos. Teñen o pelo de punta.

—Un teno azul.

—O outro ten o pelo verde. Mira, mira… Os dous teñen a man furada —falou un dos pequenos moi baixiño.

—Nenos, eu non vexo nada —susurrou Mariluz, pero pensou nas palabras de Isaura “ver para crer” e tivo máis tino—. Ah!, pois si —mantivo o sixilo—. Como dormen! Parece que se levan ben con Mika, que lles ten a patiña por riba. Estes son dous trasnos.

Un dos nenos tocoulle no tupé ao de verde, que espertou enfurruñado:

—Cativo de merda! Co ben que estaba! —E desapareceu.

Os pequenos amosaron cara de desgusto e o de azul, que abría a boca e se estiraba, aclarou:

—Meu irmán ten moi malas pulgas —refregaba os ollos—. Seguro que vai buscar outro sitio para botar a sesta —Acomodou a cabeza enriba da gata e continuou a durmir.

A mestra achegouse a Frolinda:

—Mira o teu amiguiño Alexander! Moito café no parador, moito interese pola túa doenza e non nos contou nada dos plans da súa empresiña!

Xa pasaran dúas semanas desde que estiveran parolando co responsable de comunicación de Atlantis. A elas non lles chamaran a atención as preguntas sobre a propiedade do bosque que rodeaba a ermida, xa que o groso da conversa se centrara nos posibles destinos para uns fondos que a empresa destinaba a patrocinios. Neris interesárase pola saúde de Frolinda e as dúas quedaran sorprendidas polo ofrecemento do italiano a facer uso dunha clínica especializada en terapias alternativas rexentada por unha irmá súa non fermoso pobo dos Alpes.

—Oes! E se aceptamos o convite! E imos ver a quen manda en Complexo Atlantis!

—Teño cinco días na ponte da Constitución!

—Pois, non se fale máis. Italia espera por nós.

—Oe, Frolinda. Teño que deixarte un momento. Como xunto a ermida non tiña cobertura, aproveito agora para facer unha consulta a Don Google —Mariluz chiscoulle un ollo á amiga e púxose a buscar no seu móbil:

Bovis. Radiestesia. Unidade de medida para o nivel de enerxía. Pode aplicarse a seres vivos e á terra. O nivel normal sitúase entre 7000 e 9000. Os puntos de enerxía espiritual superan os 30000.

Vórtice enerxético. Puntos con nivel alto de enerxía ou vibración. Nestes puntos danse distorsións magnéticas. Dise que a través dos vórtices se poden realizar viaxes no tempo, tender pontes a outras dimensións e atopar atallos a outros mundos. Para que unha persoa poida empregar un vórtice, debe vibrar no nivel de enerxía espiritual. Algúns autores sosteñen que hai cinco en todo o planeta.

—Frolinda, pódesme quedar cos nenos? Vou ata a ermida. Fáltame unha pulseira e creo que me debeu de caer por alí —mentiu.

Mariluz percorreu a pé o sendeiro que semanas antes tiña por teito a fumareda negra. O seu corazón ía encollido de novo. Tiña dúbidas e moitas cousas que preguntarlle a Isaura.

Cando chegou, foi beber á fonte. Calmouse, pechou os ollos e chamou á gardiá.

Aínda tardou en aparecer. Durante ese tempo; Mariluz observou os troncos. Con texturas diferentes. A pel da madeira. Ollou para os verdes, ocres, marelos, vermellos e marróns, a gran paleta do outono que xa viña decidido. Uliu a frescura do bosque, recendeu a variedade de aromas mesturados coa humidade. Conectou co seu soño. Pensou no libro, na terra, nas raíces e nas ramas que lle afloraban a partir da corda e naquela figura de auga amorosa que lle tendía a man e lle transmitía paz e seguridade, a que defendía o Papa Francisco.

—Estás preocupada —sorprendeuna Isaura—. Ven, vouche amosar algo.

A rapaza de cabelo vermello deixouse guiar. Entraron na ermida e dirixíronse á estrela que había no chan diante do altar, aquela na que vira as candeas acesas na noite do lume. Isaura tomou da mesa unha cunca de metal que fixo resoar durante un tempo, riscándoo cunha cuncha que sacou do peto. As dúas foron envoltas nunha inmensa luz prateada que as tragou polo espazo delimitado pola figura de cinco puntas.