Despois de arder. Capítulo 8

Rosa Sánchez.

Liñaxes

Despois da visita ás oficinas do Complexo Atlantis, Mariluz e Frolinda regresaron ao Tempio dell’anima di quercio en compañía de Alexander, ao que sentían máis arrechegado, despois das intimidades compartidas nas últimas horas. Tiñan programadas unhas sesións individuais antes de xantar e dedicarían a tarde a unha terapia grupal.

A mesa coas viandas atopábase no gran salón da lareira. Carmen Neris acomodou os comensais nas once cadeiras dispostas.

—Antes de empezar, invítovos a observar os alimentos que a Nai Terra puxo ao noso dispor. Temos que agradecerlle que, co milagre da vida, crease o trigo que nos mantén, que medrou coa calor do sol, coa auga e co aire —a Mariluz resoábanlle as mensaxes da directora—. E quen cultiva o trigo, quen o transporta, quen o converte en fariña, en pasta ou en pan? A todas esas persoas tamén lles debemos brindar o noso recoñecemento —falaba paseniño mentres mantiña as mans xuntas á altura do peito e a cabeza levemente inclinada cara ao grupo.

A do pelo vermello osmaba os asistentes. Víaos concentrados nas verbas agarimosas da anfitrioa. Pousaban os ollos nas preparacións que a oradora ía citando naquela meditación encadeada co Todo e que, sen decatarse, os facía sentirse integrantes dun conxunto universal interconectado. A galega sentía alivio ao compartir aquel momento. O que lle estaba pasando despois de arder tíñaa confusa. Cuestionábase se non sufriría de alucinacións:

—Sinto cousas, soño cunha muller de auga que vén sendo a Santiña de Vilaseca, vexo as fadas das árbores e créolles o que me contan, falo cunha muller á que ninguén ve e intento un usuario e contrasinal para ir ao Entremundos. E agora… o presidente do Complexo Atlantis faime as beiras, ou iso parece. E, por se non tivese enredos dabondo, gustoume que me convidase a cear hoxe! —remoía os pensamentos mentres lle enchían o prato de arrecendos, cores e sabores dos Alpes italianos.

—Mariluz —Alexander tróuxoa ao presente— queres un po de pomodoro? —Ela asentiu e achegou o prato.

—Estou desexando saber que é iso das constelacións familiares. Terá que ver algo coas estrelas? —Frolinda soltou a pregunta ao tempo que arrepañaba unha cullerada de verduras.

—Algo ten que ver. Vaiche gustar —respondeulle a señora que tiña en fronte—. É unha maneira de darlle luz a un problema que che preocupa. Está baseado na familia, na nosa liñaxe, en todos os que nos precederon. Eu xa participei varias veces, con diferentes facilitadores. Aquí é Carmen a encargada. Teño moi boas referencias dela —a muller baixou o ton e daba conta dun anaquiño de queixo que ía abocando aos poucos.

—Os problemas non son outra cousa ca falta de información. Da información que precisas para saber onde está a súa raíz. E non imaxinas que orixes tan arrevesadas poden ter as nosas aflicións —completaba o home que estaba ao carón da interlocutora.

—E pode curarse unha persoa? —interveu Mariluz, á que lle preocupaba a súa amiga—. Ten algunha base científica?

—O inventor disto é un psicólogo alemán que buscaba novas formas de solucionar os problemas dos seus pacientes. Eu pódoche dicir que coa primeira sesión na que participei curei unha contractura do lombo —seguiu a señora, animada cos tomates—. E a base da doenza era a relación que tiña coa miña nai naquel momento. En realidade, aquí vimos con síntomas e a dinámica da constelación axúdanos a facer o diagnóstico.

—E o diagnóstico é imprescindible para atallar a enfermidade —sorría o compañeiro—. Ben, quen di enfermidade, di calquera cuestión que che quite o sono.

A conversa continuou e, ao remate do xantar, as anfitrioas prepararon o local para a sesión grupal arredor do lume. Carmen tomou a palabra e explicou os fundamentos da sesión e como se ían organizar:

—Ao estarmos aquí xuntos, as nosas liñaxes interactúan e contribúen a chegar á raíz do que vos preocupa e tamén á solución. Nesta cadeira que está ao meu carón vanse ir sentando ao longo da tarde cada unha das persoas que desexen constelar e exporán o seu caso. Terei unha conversa para indagar sobre o asunto a través da súa percepción. Será necesaria a vosa colaboración para integrarvos no campo con diferentes roles. Para iso é imprescindible o consentimento.

Os presentes asentiron e empezaron as sesións. Mariluz non quixo ir de primeira. Tocoulle de quinta. Non tiña moi claro que podía presentar, así que, nun arranque de coraxe, coma quen o guinda todo pola fiestra, soltou:

—Quero constelar a miña relación coas árbores.

A raíz das preguntas da facilitadora, contou que estaban alí para salvar o bosque de Vilaseca dos viraventos, narrou o episodio dos lumes e describiu os seus soños recorrentes. Pero non falou nada das fadas nin de Isaura.

Carmen invitou a Frolinda ao campo para que representase nel a Mariluz. Á señora do xantar tocoulle o rol de conxunto das árbores e a Alexander pediulle que fixese de familia da protagonista. Solicitoulles a cada un a manifestación do seu estado:

—Eu síntome perdida e con moita ansiedade —manifestou Frolinda, no seu papel de Mariluz.

—Eu quero achegarme a Mariluz —dixo a señora que representaba ás plantas. Sen esperar permiso, deu uns pasos para cumprir o seu desexo.

—Eu quero dar pasos para atrás —Neris empezou a retroceder.

Carmen ía interpretando as mensaxes que xurdían das interaccións:

—Aínda non sabemos cal é a razón, pero as árbores queren terte cerca. En canto aos pasos atrás da familia, que foron moitos, significa que hai algo do teu clan sen resolver desde hai moito tempo. Temos que descubrir que é —fixo un descanso—. Agora, Alexander, vas abandonar ese rol e vas ser esa persoa da liñaxe de Mariluz á que lle debemos prestar atención.

Foi dicir iso, e o irmán deitouse no chan. Carmen aclarou que iso o facía quen estaba morto. Pediulle a Frolinda que expresase o que sentía. Ela foi andando, visiblemente emocionada, púxose de xeonllos cara ao deitado e empezou a saloucar. Transmitía unha enorme tristeza.

Iso espertou outra reacción. A señora que facía de árbores moveuse cara a eles e puxo a man enriba do ombreiro de Frolinda. Ao tempo íaa abrazando nun acto cheo de compaixón, co que ela se foi calmando paseniñamente.

—Aquí falta algo. Imos engadir outra persoa dese pasado, que vai representar a causa da tristura herdada. Por favor, Xacobe —díxolle a un mozo dos que participaba—, incorpórate ao campo. Vai onde che pida o corpo e dime que sentes.

O rapaz achegouse, pero mantívose a distancia. Observaba as tres persoas, un deitado, outra de xeonllos e outra que a abrazaba:

—Sinto culpa. Non quero achegarme, porque os traizoei.

Mariluz seguía sentada na cadeira, observando todo o que pasaba. Ía conectando o que sabía, sobre todo o que lle contaran as fadas, co que a constelación estaba destapando. Carmen dirixiuse a ela, coma se adiviñase os seus pensamentos:

—Isto estache dicindo algo, Mariluz?

—Si. Si. Pero aínda non entendo o das árbores.

—Ven ti aquí e liberamos a Frolinda. Quen é a persoa que está deitada?

—É Isaura! É da miña familia! Ela era a druída de pelo vermello! —As bágoas esvarábanlle polas meixelas e mirou para Carmen, quen lle correspondeu cun sorriso cómplice; estaba segura de que a consteladora era a única que sabía de que falaba—. E ese —sinalou o rapaz afastado— ten que ser o soldado que a traizoou —falou compasivamente— Que triste todo!

Carmen tomou a palabra de novo e preguntoulle á señora que facía de árbores que sensacións experimentaba:

—A Nai Terra quere xuntar estas liñaxes, no pasado e no presente.

—Preciso de alguén máis —chamou a Frolinda de novo—. Vas facer de descendente do soldado na nosa época. Fai o que che pida o corpo.

Frolinda achegouse a Mariluz. Pousou un ollar doce nos ollos da muller que tiña en fronte. Deslizou ambas as dúas mans desde os ombreiros, percorrendo os brazos, ata os dedos, que sostivo con delicadeza. Levoulle unha delas ás meixelas e limpoulle, sen presa, as bágoas que aínda percorrían aquela pel chea de pencas. Acaricioulle o pelo rubio e agarrou un dos seus rizos para levarllo detrás da orella:

—Por fin te atopo.

A guía da sesión dirixiu a súa atención ao que permanecía no chan:

—Alexander, que sentes? Desexas facer algo?

—Si, quero poñerme de pé e achegarme ao rapaz.

—E ti, Xacobe, que desexas facer?

—Desexo pedirlle perdón a Isaura por revelar cal era o Carballo Sagrado. Non sabía que o ían queimar —choraba.

Os dous homes achegáronse e abrazáronse, e resolvían a relación do pasado. As dúas mulleres escenificaban a conexión do presente.

—E as árbores, non queren facer nada? —volveu indagar a directora do Tempio dell’anima di quercio.

—Quero xuntar os catro e protexelos coas miñas pólas.