‘Do que deixo atrás’ vs ‘O lume na caveira’

Xornada 5 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre María Pais e Carlos Vega.

Do que deixar atrás

Carlos Vega.

Que podo escribir sobre meu pai? Dubido poder convencer a alguén que o coñecese de verdade do que nin sequera eu penso. A súa mesma existencia implicaba, sen posibilidade de obxección, que o demo tomaba autentica molestia por atender os asuntos térreos e, que en ocasións extraordinarias, incluso baixaba el mesmo a mover os marcos.

Non sei que terán dito antes ca min. Nin sequera sei se estarei aquí. Creo que estou a escribir isto como unha promesa á mente de que si, que son capaz de coller o tren e ir, pero temo que non sexa outro truco máis que me axude a non romper o soño esta noite e que maña esperte tarde, perdendo o tren e calquera posibilidade de demostrarmo.

Meu pai, na miña cabeza, vivía de prestado, pois fai tempo que o enterrei. Tampouco quero cravarlle un coitelo máis dos que, estou seguro, lle caeron por conta propia. Non penso que morrera no accidente, a pesar de que estou seguro que ao caer na fogueira lle ferveu a alma e os miolos. Morreu despois, cando ficou quedo, mirando con ollos pampos a todo aquel que pasaba por diante da porta case fechada do cuarto.

Non sei por que non eramos quen de pechar a porta, aínda que todos tiveramos o desexo de, por unha vez, cear nós sós, sen aquel silencio que se coaba do cuarto e que non nos deixaba falar nunca. 

Eu quíxena pechar moitas veces. Cando vía a nai limpar o cuarto en silencio, ou cando meu irmán lle cambiaba as sabas, que se lle pegaban ao corpo da graxa que soltaban as chagas, que nunca curaban. Sei que meu irmán fechaba os ollos mentres o facía, por moito que o pai lle falase. Eu non podía. Cando máis lle quería fechar a porta era cando me chamaba polo nome e tiña que mirarlle á cara, cos catro pelos que asomaban contra as costras, cos ollos brancos polo lume, sen pálpebras. Coa pel feble, tras a que, nas sombras do cuarto, parecían bater os órganos. 

Eu marchei da casa porque naquel momento non podía facelo. Porque tiven que buscar outra casa onde non tivese que arrimar portas. Porque necesitaba xantar nun comedor onde se puidese falar, onde puidese mirarlle á cara a miña familia, sen sentir como a porta abaneaba, como se tirases dela para chamarnos a atención. Como se non quixeses ocupar só a casa, senón as persoas.

Marchei, pero con isto volvo, porque necesito saber se son quen de facer unha chave que valla. Unha que poida tirar a un pozo despois. Fago isto por min e por ti, porque penso que se pecho a porta podes volver a ser a persoa que saltou a fogueira, e non a que caeu nela. Fago a chave porque quero quedar co home que saltou e, se non vexo o cuarto, podo imaxinar que esta aí dentro, agardando por min. Esta é a chave e con ela fecho a porta, papá. 

…………………………………………………………………..

O lume na caveira

María Pais.

O meu pai, cando quedara no paro, alugara unha das casas pequenas da estrada provincial. Chegaramos ao barrio cando eu acababa de cumprir os trece anos, en xuño. Non tiña amigos e aquel sitio era o último lugar do mundo onde quería estar. A vista principal daquela casopa eran os edificios do polígono, algúns un esqueleto que o ronrón das formigoneiras cubrían cun vestido gris. Do outro lado da estrada había unha procesionaria de naves industriais. Alí desaugábase a contaminación no regato das brañas onde as xestas cubrían unha granxa de ovellas abandonada. A miúdo unha capa lustrosa de néboa ocultaba o lixo.

A primeira vez que vin a Nando saíu daquela brancura como un anxo de Beverly Hills 90210. Luke Perry pero coas unllas sucias. Tiña sempre con el unha cadela salchicha. Arrastraba palés e pneumáticos. A rapazada do barrio seguía con interese aquela novidade. Nando cantaba cancións dos 40 e non perdía pulo. A cadela achegouse a min. Asubiou por ela e alá fomos as dúas. Eu detrás da cadela.

—Chámase Xuxa —díxome Nando cun sorriso bonito. Eu rin polo nome, era como o da cantante—. Non lle deas confianza que logo xa non se separa de ti.

—Non me importa —dixen acariñándoa.

—Non queres botarme unha man? —preguntou tirando máis madeira na pía—. Estou a facer unha fogueira bárbara para hoxe a noite. Ei, vós! Vinde aquí! —chamou por algúns rapaces que miraban para el.

Foi ata a granxa, ergueu un aramado e entramos nun caseto co teito caído, empurramos entre todos por unha trabe e chantámola logo no medio da fogueira. Regresamos por máis trastes. E cando os outros marcharon aínda Nando, Xuxa mais eu fixemos unha terceira viaxe ata a granxa.

—Cantos anos tes? —preguntou Nando xuntando unhas caixas.

—Quince —mentín.

—Entón non es tan nena. E como te chamas?

Díxenlle. El seguía a trebellar buscando cousas que queimar. Debaixo dunhas táboas apareceu unha caveira horrible. Bicuda con dous grandes cornos revirados.

—Hostia! Como mola! Isto podemos poñelo arriba do pau.

—Non me gusta nada —dixen.

—Si, tía. Nas fogueiras sempre hai un monicreque. Con isto xa temos todo —botouse canso nun sofá zafado.

—O que podiamos era queimar o sofá.

—Na. Este é un segredo que teño. Séntate, anda —obedecín quedando moi tesa—. Non llo contes a ninguén. Podo esperar pero é mellor agora.

De debaixo do sofá sacou unha bolsa do Alcampo e unha botella de auga. Non lle contestei mirando a ver que facía. Quitou unha culleriña. Unha xiringa. Desfixo apurado un cigarro para quitarlle o filtro. Xuxa lambíalle as mans.

—Agora axúdame. Agarra aquí. Tes que soltar cando che diga.

Agarreille o brazo. Sentín os músculos fortes. Apuntou a unha vea. Apartei a vista. Suaba. O brazo relaxouse.

—Solta, Susi…

Pousou a cabeza no meu colo. Cheiraba ben e tiña a cara feliz. Deixeime estar sen saber que facer. Diante miña a caveira ría. Ía coroar a noite enriba do pau. O primeiro en choutar para bicar a caveira foi Nando.