Dous minutos en silencio
Talvez mañá (1)
Anxo Otero.
Hai menos de dez días a miña maior preocupación consistía en reunir o conxunto ideal de obxectos cos que expresar afecto e xenerosidade. A segunda ‒e menos confesable‒ atopar espazos para acomodar a avalancha de obxectos recibidos. Aquelas mañás quedaba no cuarto até ter máis gana de almorzar que de durmir.
Hoxe tardo menos de cinco minutos en pasar da cama á cociña sen prender a luz do cuarto nin do corredor. Chego vestido con camisa, gravata, xersei de la. Poño toda a atención en preparar o almorzo sen facer barullo. Móvome rápido para poder reservar uns minutos para ler. A novela de agora vive tranquila sobre o pony wall que divide e comunica a cociña e a sala. Tela nese lugar axúdame a escorrentar a permanente tentación dos dispositivos electrónicos. O corpo executa con rapidez a operación de baleirar o lavalouza e depositar os pratos, as cuncas, as culleres, garfos e coitelos. Reparo nas poucas culleres que empregamos o día anterior e automaticamente decido poñer lentellas nunha pota con auga para a noite. Non teño tempo a pensar que a paisaxe mental na que existía dez días atrás parece pertencerlle á vida doutro home.
Hoxe é hoxe. Pero igual ca onte e mañá emprego o chaveiro para fixar o libro no capítulo novo. Apártoo dabondo para pousar a cunca de papas de avea que empezo a comer amodo porque aínda queiman. Mediada a cunca, saio fóra e acendo o motor do Subaru para que estea quente á hora de empezar a conducir. Regreso. Remato o almorzo. Apuro un último parágrafo. Lavo os cacharros. Meto na lancheira de Star Wars a pasta que sobrou da cea, dous plátanos, algo de iogur, unha presada de uvas pasas e noces.
Detrás do volante visítame unha leve euforia. Non hai présa. Podo abrirme paso na noite co aire do aquecedor a acariciarme as orellas. O luar rebota feroz sobre a tona de xeo que cobre a herba desde hai semanas. No maxín baila o pouso da dose de ficción do día. Cinco ou seis páxinas escritas coa habelencia propia das novelas contemporáneas do país. Camiño da estrada estatal observo a cortina esfarelada de canas indias que beirea un amplo complexo residencial. Máis adiante empezan a pasarme polo rabo do ollo os bidueiros achepados pola neve e penso no poema de Robert Frost que lin unha vez de casualidade.
Non abriu o día cando chego ao edificio no que vou pasar as seguinte oito horas. Alí dentro, os mecanismos temporais levan anos afianzados. A sucesión de interaccións sociais e profesionais, as transicións continuas. Actos sociais tan interiorizados que non desgastan. Ou, se tal, apenas por acumulación ao cabo da xornada. Cando volvo sentar no Subaru sei que o difícil é o que vén agora.
Chegar a recoller os meniños xa de noite pechada. Berrar con eles para que veñan onda min e non lles quede nada atrás e vistan a zamarra e senten sen tisar un co outro e abrochen o cinto rápido porque vai un frío tan cruel que cubrir o cranio cun pucho de lá non alivia case o efecto do frío. As luvas e a bufanda convértense en pouco menos que amuletos. E xa na casa, berrar algo máis para que as botas non pasen do garaxe e os abrigos non queden polo no chan.
É o momento no que teñen licenza para prender a televisión mentres poño as lentellas a cocer. Lavo o que quedou no vertedoiro, preparo a mesa e leo a toda présa dúas páxinas máis da novela que leva todo o tempo a reclamar a miña atención desde o pony wall. Aínda que as tramas tiran de min, non leo máis porque axiña cómpre obrigalos a lavar as man e sentar á mesa. Hai protestas. “I don’t like lentellas. Look, he got up again, castigado!!!”. Lamento que o galego só lles apareza así, pero calo aboca. Agora aquí estamos a comer. Invento un xogo con dous avións de plástico. Eles terman dos xoguetes e eu imito o seu bruar cando emboco cada cullerada. As cuncas baleiras producen talvez a miña máxima satisfacción do día. Alégrame tamén ver que son eles sós os que fan de pilotos para comer a compota de mazá. Érguense antes de darlles eu permiso e golpéame unha difusa vaga de cansazo. Mándoos para arriba. Anuncio que hoxe toca ducha. Vai ser dentro de pouco, cando eu suba. Primeiro, teño que ir ao baño.
Isto último non é certo. Ter non teño que ir. Unicamente quero quedar só un momento. Pecho a porta detrás de min e collo o teléfono. O polgar abre Youtube e escribe Pardeconde. Por que? Non sei. Levo meses sen escoitar esa canción. Descubrina no Radio Oceánica cando tiña o traballo de antes e pasaba dúas horas diarias na estrada. Daquela non me gustara. Tampouco lle vía mérito ao nome do autor. De ser por min, esquecíaa. Pero apareceu máis veces no podcast. Isaac González defendíaa con tanta convicción que lle dei tres, catro, cinco escoitadas máis durante descansos esporádicos no traballo.
Canción: Pardeconde de Gran Purismo GranPurismo – Pardonde (Versión completa)
O verán daquela canción os meniños aínda durmían despois de xantar. Os domingos había hora do café. Unha empanada de mazá aparecía na mesa para comela a cachos pequenos de cada vez. Ao redor, as mesmas cinco botellas de licores de todos os anos. Falouse de festas, festivais, concertos, músicos. Fun eu o que fixo soar a canción no teléfono, despois de que alguén medio cantara unha canción de Os da Ría. Paredeconde non a coñecían. As primeiras observacións centráronse nas referencias: os Phoskitos, as escopetas de balíns, He-man, os da comisión a pasar o peto. Todos aprobaron dunha forma ou doutra. O mozo da miña irmá foi o que comentou que o instrumental provén de My Block, dun americano que se chama Scarface. Os meus pensamentos non pararon moito nesa información porque a conversa fíxome intuir por primeira vez que había verdade detrás do enxeño evidente da peza. O verso “o meu primeiro cego serio pilleino en Maceda”, entrou na recámara do consciente. Contiña tanta fachenda. Un marco vital asumido como o que é. A renuncia a sumarlle adxectivos e buscarlle idealizacións. A confianza de saber que abonda con deixar constancia. O primeiro cego serio pilleino en Maceda. Sen saber ben que pretendía busquei durante aquelas semanas eses breves silencios que acontecen en familia ao facer brasas ou amarrar o coy parar pronuncialo e observar as reaccións ao redor. O primeiro cego serio pilleino en Maceda.
Hoxe a intro tapa o rebulir dos meniños arriba. Sucédense versos como o das sete cocacolas ata que sinto que os que me empezan a bater son os outros. “Tiña un abuelo que sempre me quixo tanto a min”, “o fillo do Amado”, “o neto da mai Celia”. Vánsecheme acumulando e chamando por outros. E entón xa é demasiado tarde. Pásanme por riba ecos, cóxegas no padal, imaxes, complicidades, minutos compartidos. Sinto un atoar na gorxa, humidade nos ollos. Tomo a decisión de contraerme. Manter baixo control esa forza que quere que o corpo todo empece a tremer. Obrígome, non obstante, a escoitalo todo. Outra opción sería de covardes. Deixo caer o peso das costas sobre a parede para escoitar a parte na que Gran Purismo lle dedica a súa peza a unha abondosa serie de amigos, veciños, curmáns. Preciso dous minutos en silencio, acaso tres. Logo si. Logo saio resolto a vivir o que queda de día: as duchas, construír un vehículo sentados sobre o piso, o leite con dúas Oreos, cepillar os dentes, os dous contos de cada noite, que ao final, só por esta vez sempre acaban sendo tres.
