Duelo de exhibición para levar mellor a corentena
Elba García e Leticia Goimil quixeron despedirse da súa primeira participación no Torneo de Relatos de Biosbardia deixándonos un regalo: un duelo de exhibición con dúas historias baseadas nunha imaxe moi recoñecible. Comentade e votade pola que máis vos prestou!
Desamor en tempos do coronavirus
As pálpebras pésanme. Parafusos feitos de sono mantéñenas firmemente pechadas, escudando os meus ollos da brancura. Paredes brancas, cortinas brancas, sabas brancas… insoportable baixo a luz diúrna. Non quero saír. Co ben que estou aquí, neste oco mol, suave e quentiño baixo as vinte almofadas que mercaches. Por qué che deixaría elixir o estilismo do cuarto?
Maldita sexas, Sandra.
Cun gruñido nada digno logro erguerme. Tardo un anaco en enfocar os números do reloxo, antes de recordar que son unha reclusa máis nesta apocalipse de AliExpress. Corentena, día… día de «vou tentar non abrir as veas cunha coitela de afeitar», tamén coñecido como «día de merda estándar posruptura». Igual que onte, seguramente parecido a mañá.
Si, xa sei o que dirías: «Pero mira que es dramática, Marianiña». Xa, dramática eu, non coma ti que, palabras textuais, afogabas na rutina, que os cabeiros do tedio non che deixaban respirar.
(Iso e que atopaches outra con menos cu e cunha dianteira que nin xuntando todos os equipos da Liga, imos a dicilo todo).
De seguro tamén terías unha opinión sobre estas conversas mentais miñas que enchen o silencio. Considerei chamarte pero, total, son perfectamente capaz de reproducir as túas respostas e ese xesto displicente que se che forma e sempre vén seguido dun cambio de conversa. Non, non preciso da túa voz fóra da miña cabeza, moito menos darche a posibilidade de colgarme a metade de frase. É algo que fas a miúdo, dá igual que sexa túa nai ou un ex quen chama, e creo que nin es consciente.
O ruído que mete a cafeteira é case narcótico. O seu gurgullar vén acompañado do recendo a café que se estende devagar por cada recuncho da casa. Antes era o aroma que me facía deixar a cama, sempre demasiado cedo, e arrastrar os pés ata a cociña, onde as túas mallas fluorescentes e a túa risa («Ai, que cariña traes, Marianiña», «Pois a que teño») dábanlle sentido ao despropósito que é madrugar.
Pregúntome como estarás a soportar estes días, ti que precisas de espazos abertos e caras novas, mellores amigos de fin de semana que se evaporan co amencer. Non te xulgo (quizais un pouco), ti tes sangue de conquistadora e eu de inxenua irredenta disposta a vencer a túa marca dos tres meses.
E fíxeno.
O meu erro foi pensar que iso significaba que nunca fuxirías do meu lado, que construiramos algo o bastante cómodo para que desexases quedar. Porque ti non foxes e eu non te espantei. Tal vez o que preciso para superar isto é crelo, convencerme por fin de que eu non te fallei. Non había nada máis que puidese facer, simplemente rematou.
Din que un ano son sete en anos de can. Ao mellor oito meses foron toda unha vida en anos de Sandra.
Os nenos do terceiro acaban de espertar. Rebumbio de enerxía contida e cancións infantís. De súpeto, o silencio do noso (meu) apartamento semella unha bendición.
……………………………………….
Xogos de domingo
«Enmudeciches ao mirarte, abraiada. Os teus ollos, moito máis abertos do normal, percorrían a imaxe que se reflectía no espello e, tras uns intres, cando decidiches que che gustaba, vinte saltar e rir erguendo os brazos moi alto.
—Agora si, papá —dixeches—.Vou casar.
»Estabas tan graciosa e tan ilusionada. Desapareciches polo corredor, recollendo os baixos para non pisalos, e aínda así, co baixiña que eras, arrastraban todo ao teu redor. Eu seguín cambiando as sabas, esperando a que volveses, e fixéchelo de xeito triunfal. Imitaches o son dunhas trompetas para anunciar a túa entrada e, despois, do brazo daquel peluche que che regalaran os avós ao naceres, cruzaches a porta.
—Casas coa vaca Lucrecia, Mariña?
—Claro!
»De seguro, non podería haber unha mellor elección que aquel peluche para un casamento: incansable compañeiro de aventuras, acompañárate ao longo dos vosos intensos cinco anos de vida. Eu, como pai, deivos a miña bendición».
Obsérvala uns segundos máis e, despois, devólvesma. Moitos anos pasaran desde aquela mañá, inmortalizada na foto que sosteño entre as miñas mans. Recoñézome sendo nena no antigo cuarto da casa de Barrantes, loura e feliz, lucindo unha especie de túnica que improvisara coa saba que acababas de quitar da cama e sentíndome a noiva máis fermosa de todas. Era domingo, o meu día favorito, porque aproveitaba para xogar canda ti mentres arranxabas as habitacións. Todos os domingos. Convertérase en tradición, e acabaramos facendo toda unha colección de fotografías daquelas historias que inventabamos.
Collo outra fotografía, ao azar, daquela caixiña de latón na que as foras gardando.
—E esta, papá? Lémbraste desta? —pregúntoche.
Cóllela coa man e axustas ben as lentes. Despois dun anaquiño sitúala naquel pequeno crebacabezas de lembranzas no que se converteu a túa mente nos derradeiros anos. A túa ollada ilumínase.
—Aquela mañá decidiches que nevara na miña habitación —explícasme— e sorte que as sabas estaban para lavar, porque as estendiches todas polo chan. Mira cantas chaquetas levabas postas. Velas? Non che importou que o calendario marcase agosto e houbese unha vaga de calor, para ti era decembro nos Ancares e unha forte ventada facía que so puideses moverte como unha serpe por riba da neve.
Mírasme contento, e eu mírote contenta tamén. Efectivamente, alí estaba eu, de novo, pequena e tapada por todas as prendas de abrigo que fora quen de colocarme unhas enriba doutras.
Abráianme todos eses pequenos detalles que nin sequera eu son quen de recordar. E ti, ti sénteste moi orgulloso e feliz por poder devolverme un pouquiño da axuda que eu che dou o resto da semana: cando non podes facer ben os deberes porque esqueces o que comemos o día anterior, ou non caes en quen é esa persoa que estivo de visita na casa pola mañá. Pero agora, xogando a ver fotos, volvemos ser os de sempre unha vez máis, un domingo máis.
Relacionadas:
‘Esa dor tan mala de limpar’, narrativa compacta
‘Días de intemperie’, a guerra pola televisión
'Dezanove comunas e un aeroporto', camiñando por Bruxelas cos ollos pechados
Antón Riveiro Coello: “A literatura axuda a construír a nosa percepción do mundo”
‘Imaxes roubadas’, diálogo inxenuo entre pintura e escrita
'Teima' vs 'A tlamsicióm te Felipe'
Bastante adecuados para estes días, grazas polos bos relatos¡
Desamor en tempos do coronavirus
Non me convence ese exceso de lirismo, nin xeral describir de forma “creativa” cousas que se poderian dicir e entender mellor dunha forma vulgar. E se é en 1º persoa, inda mais, porque queiras ou non lle estas dando á personaxe unha personalidade basada na forma en que narras.
O relato ten algunha frase que salvaría (cantos menos adxectivos mais salvables se fan) pero en xeral ten un ton ou actitude que non desperta emocion algunha en min. Nin sequera a ambientacion nos dias de corentena se me fai interesante, é só atrezzo, podería eliminarse e non cambiaria nada do relato. Creo que ese era o bo camiño, o do titulo. Quitar todo o que non teña qeu ver coa corentena e que iso fose o centro, o que o provocou e expresar por que. A rutina habiaa tamen antes, e relatos sobre como a rutina se carga a convivencia, tamen. Se este relato estivera ambientado en Marte, tal cual está, sería ciencia ficcion? Non sei, creo que había que meterse mais nese papel e menos en escenas postruptura mil veces lidas.
Xogos de domingo
Non me pareceu boa eleccion a forma de estruturar o primeiro dialogo. Eu poría o guion de inicio e logo entre comiñas as citas. Tiven que ler varias veces o inicio para darme conta do que pasaba, de quen era o narrador, e iso nunca é bo.
Preferiría que o relato comezase en “Obsérvala uns segundos máis e”. O anterior non é importante, ó contrario, porque xa contas outra anecdota exactamente igual que a 1º coa segunda foto. Para que repetilo?
Teríame gustado que o relato aportase algo mais. O ultimo parágrafo é un autoresumen e explicacion do relato. Recordemos o que dixemos todos da ultima frase do relato “morrer non debe ser…”. Nunca escribas fisicamente no relato o que o lector debe pensar por si mesmo.
Quitando todo iso do inicio e o ultimo parágrafo (asi sen engadir anda mais), diría que me gustou.
Ai, Lois, e non será que narrei desa forma para darlle esa personalidade a Mariana? E que a historia que me apetecía contar era a da posruptura? Que ao mellor estamos todos tan bombardeados e angustiados polas noticias do coronavirus que quero centrarme precisamente no que non cambia? Sinto que non o desfrutases, ben pola temática ou por como escribo, pero xa fixen contos de pantasmas e semi-ciencia ficción neste torneo, e o que me apetecía era isto.
Hai veces que para transmitir algunha idea ou sentemento un tira de lirismo porque “non hai palabras” para expresalo doutro modo ou se as hai son xenericas “estou triste, estou contento”. Pero, na miña opinion, que a prota empregue a frase dos parafusos para dicirnos que ten lagañas… dame unha impresion dela un pouco pedante. Non sei se esa é a personalidade que querías darlle. Se é así entón está ben feito.
Sobre a historia vs coronavirus. No titulo mencionas o coronavirus. Ó ler o relato vese que o tema coronavirus é accesorio. Entón, un podo preguntarse se o titulo era un clickbait (un oportunismo para vender outra cousa) ou se fallou a execucion dunha boa idea. Eu tomeino como o segundo: non que o principal era a cuarentena, pero si que se ía respirar no relato parte do que estamos vivindo. Se o que querías era o primeiro, de novo diría que está ben feito.
Xa vexo. Mariana éche un pouco pedante (e eu tamén), pero non tanto. Non está a falar das lagañas (nin se me ocorrera). Quixen transmitir unha sensación que ao mellor non coñeces ou non describirías igual, na que a túa mente está xa esperta pero o cansanzo é tal que parece coma se tiveras algo físico atravesado das pálpebras ao cranio que non che deixa abrir os ollos nin pensar ben. Incluso chega a doer.
Sobre o título, en parte é unha gracieta recordando a obra “El amor en los tiempos del cólera” (non a lin nin vin a película, pero o argumento non menciona o cólera por ningures). Si que pensara facer un pouco máis de fincapé en que bota de menos saír e en como cambiou a súa vida, pero ao final alargáronseme outras partes e decidín que ou falaba dunha cousa ou da outra. E en casa xa temos bastante tensión co virus, así que decantei pola ruptura (teño a capacidade de escribir unha novela en 5000 palabras, con 1500 tamén son capaz de armar case universos enteiros, pero con 500 aínda teño que pelexar para escoller o que conto).
Que agradábel sorpresa! Parabéns pola iniciativa ás dúas autoras! A diferenza de Lois, eu si penso que o lirismo lle acae ben.Normalmente os monólogos interiores non me fascinan, porque non os acabo de crer. Así que, para min, o realismo nesa estratexia non é necesario. Gustoume moito a frase do inicio.
O dos xogos de domingo tamén está moi ben escrito. A primeira imaxe lembroume a “Os Bolechas van de voda” 🙂 Que non mo tome mal a autora. Últimamente, moitas das referencias que teño son de cousas para nenos. Fóra bromas, a relación entre pai e filla que mostra é moi fermosa.
De novo, parabéns a Leticia e Elba.
Moitas grazas! Apetecíanos ter un duelo entre curmás e quedaramos coas ganas.
Grazas e noraboa ás autoras polos relatos!
Desamor en tempos de coronavirus
A min si me gustou ese lirismo, esas expresións ás veces excesivas pero que non me pesan na lectura. O texto flúe ben e a historia, ainda que un tanto predicible e comedida mellora no final, que para min pecha moi ben, cun ton optimista.
Xogos de domingo.
E unha historia tenra cunha visión un tanto idealizada que non me acabo de crer de todo. Coincido con Lois en que ao principio e un pouco confuso saber que fala, se e pensamento ou non. O resto da historia paréceme axeitado, imaxinativo aínda que hai algunha cousa que me desencaixa, como o dos deberes. A que te refieres aí?, Perdoa a ignorancia.
Ola, as terapias para persoas con Alzheimer, ademais de puzzles e xogos, incluen actividades nas que se traballa a memoria a curto plazo, como as comidas dos días anteriores, o que se fixo… A iso me refería cos deberes, coas actividades que o pai realizará pola semana, deberes do médico, terapeuta, centro de día… Bueno, o que queira imaxinar cada un, non o souben expresar ben.
E sobre que é confuso, toda a razón, e iso que fixen moitos cambios para tratar de facelo máis sinxelo e situar mellor ao lector. Apeteceume intentar escribir algo dun xeito distinto ao que acostumo a facer, e mellor ou peor estou contenta co experimento. Para o seguinte incorporarei o aprendido dos erros deste. Gracias por tomarvos o tempo de comentar.
Algo así imaxinaba! Grazas pola aclaración! De feito toda esa relación familia-ancian- terapia podería dar no futuro para moito.
Moi bos relatos, intimistas e con carga emocional. Gocei moito deles. Sentín o tacto do algodón de Desamor e percorrín toda una vida cos Xogos de Domingo. Preciosa homenaxe a unha xeración que merece unha despedida mellor. Grazas ás autoras pola súa sensibilidade.
Grazas Elba e grazas Leticia por esta agradable sorpresa.
“Desamor en tempos do coronavirus” foi o que máis me gustou dos dous. Está moi ben escrito, mergulleime dende o primeiro parágrafo na historia e nese edredón. Conta moi ben o que quere contar cun estilo que me encanta.
“Xogos de domingo” é un bo relato, moi bonito e tenro. Despistárome tamén as primeiras frases mais para iso están as segundas lecturas. Cando o relín, todo o texto cadabra e collían sentido esas primeiras frases. É máis, gaña con cada lectura e canto máis o leo máis me gusta.
Parabéns ás dúas.
Vaia! Está proposta ten que chegar para quedarse, duelos de exibición, que gozada. Gracias ás autoras polo esforzo.
“Desamor en tempos de coronavirus” é un relato que xoga coa soidade e o baleiro que produce unha perda, xusto nestos tempos de illamento. Poida que estivese mellor xogar algo máis coa cuarentena. Ten un punto con ese lirismo, que o ser en primeira persoa é arriscado. As persoaxes, sobre todo a amante ausente, están moi ben definidas.
“Xogos de domingo” é un relato que cun pouco de traballo en estructura pode quedar moi ben. A idea é moi potente e o tratamento o adecuado, non acude a sentimentalismos, ten autenticidade.
Creo que as dúas autoras decidiron arriscar con estas propostas de exibición, e iso é de agradecer.
Vaia sorpresa. Pois si que isto está xenial. Duelos de cando en vez sen a presión do torneo. Grazas as dúas escritoras. É cousa miña ou nestas relatos apóstase por unha liña intimista da que houbo poucas mostras ata agora. “Desamor en tempos de coronavirus” ten o valor do punto de vista da depresión post ruptura. Os reproches e as dúbidas sobre un mesmo. Comparar o tempo de relación cun ex cos anos de vida de can é todo un acerto 🙂 En “Xogos de domingo” está xenial esa memoria a funcionar en off e os diálogos como a punta do iceberg. Un relato moi chulo que me gustou repasar cando xa a as pezas encaixaron todas como van encaixando na cabeza do velliño. Parabéns a Elba e Leticia polas súas historias.
Que xeniais!!! Súmome ós agradecementos a estas dúas enormes autoras! A verdade que unha das cousas nas que me fixei, é que sen ler os comentarios pódese intuir de quen é cada relato, e iso demostra que tedes un estilo propio que considero aporta unha marca de calidade á artista. Moitísimas grazas pola vosa xenerosidade rapazas!
“Desamor en tempos de coronavirus”: teño que confesar, agora que ninguén nos oe, que descubrín en Leticia a unha das miñas autoras preferidas de este torneo. Esa pantasma gatuna e ese cuase resumo de best seller dos Ollos do abismo ganáronme. O lirismo de esta autora para min é un dos seus grandes puntos fortes. A maneira de escribir é de primeiro nivel. Desas lecturas que te levan da manciña sen ningún esforzo, con unhas descripcións abundantes pero que non empachan. Sinxelas e ó mesmo tempo técnicas, precisas e traballadas. A min non me resultou desempatado o título da historia. O coronavirus, igual que o cólera ou unha guerra, únenos a todos no mesmo contexto, pero cada un ten a súa propia historia e a súa propia maneira de vivilo segundo a mochila que traia de atrás. Non me parece que unha historia de separación se viva igual en unha situación de confinamento nin que a todos nos afecte por igual nas nosas respectivas rutinas. Somos os protagonistas de diferentes relatos dentro dunha mesma obra, e este é un deles, polo que personalmente paréceme moi acertada a elección desa ambientación neste momento no que todos podemos conectar con iso. As personaxes coma sempre, maravillosamente definidas. Síntome máis identificada con Sandra xD
“Xogos de Domingo”: da auténtico pánico pensar que unha autora tan nova escriba desa maneira tan brillante. Relatounos algo co que conectei dende o principio, e igual por iso rematei ca pantalla emborronada da emoción. Moitísimas grazas Elba por este relato, que igual que todos os teus, din moitas cousas e moi profundas con palabras e situacións moi sinxelas. Eu tamén fun das que tiven que voltar ao primeiro parágrafo para entender quen estaba contando a historia e de que iba, pero como xa dixen en outros comentarios, son das que disfruta descubrindo cousas nunha segunda lectura. Supoño que é cuestión de gustos. Tocáchesme unha fibriña moi tenra e sensible. Un relato que fai que manteñas un sorriso durante toda a lectura e que che fai rematar con bágoas nos ollos, merece todos os meus respetos. Encantoume.
Moitas grazas as dúas!
Mil grazas ás dúas polo agasallo destes dous relatos fóra de concurso e por lle poñer palabras tan fermosas á foto das sabas. Mil grazas, e perdoade que non pasase por aquí deica agora, pois, contra o que puidese prever, estou a traballar moitísimo máis agora, confinado, ca na normalidade cotiá de antes. É o que ten a informática. Precísannos para o teletraballo. O tema é que chego á noite coas pálpebras pechadas por parafusos feitos de esgotamento e non teño azos nin para ler, nin para facer ben os deberes porque esqueces as incidencias informáticas do día anterior.
Porque non tiña sentido facer unha lectura rápida e de compromiso, diante dun fermoso agasallo coma o que nos fixestes as dúas. Non, non se trataba de facer os deberes. Tratábase de lles dar a estes dous pedazos de relatos, cos que gocei coma un cativo, o tempo e a atención que merecen. En serio. Parabéns. Coidádevos. E non deixedes de escribir.