Elexía dun tempo

Francisco Alvarez «Koki».

A Eliseo Alonso, in memoriam

Esta tarde que falo, 

meu amigo compañeiro, 

ti que estás aí tan cerca, 

dentro do cemiterio. 

Era lonxe aló moi lonxe 

onde tamén se fala galego, 

e ti, de súpeto, sentiches 

que se achegaba o tempo.

Despedícheste do teu amigo 

o que tiñas máis cerca, 

e voaches a este curruncho 

que tanto che pertence. 

Cando traían o teu corpo 

choraba tanto o ceo 

que o Miño era unha bágoa 

en pranto de cadaleito. 

Pero no día do teu enterro 

estaba todo tan quedo 

que ata o po do camiño 

gardaba por ti silencio. 

Era o ceo unha nube branca 

onde non collía o universo. 

Agora eu sei que estás aquí, 

aí enfronte, escoitando os meus versos. 

Ti es agora auga e vento, 

terra e ceo, es a pena que levo dentro; 

ti es o cuco que canta ao lonxe 

e o xílgaro, e o merlo, 

e o peixe que suca o río, 

ese Pai Miño dos teus segredos, 

Ti es a palabra e dolor 

con que escribo estes versos, 

e son feliz porque por toda 

esta dor que roxe aquí dentro 

e por tódalas bágoas que hoxe verto 

eu sei que tanto te quero, 

amigo Eliseo, compañeiro.